หนีหนาว ไปพึ่งร้อน ที่สวนผึ้ง

ปลายปีแบบนี้ควรจะหนาวแล้วใช่มั้ยคะ แต่ปรากฏว่าสภาพอากาศแปรปรวนอย่างหนัก ถึงคราวจะหนาวก็ไม่หนาว อย่างที่อีสานมีหนาวอยู่สองวัน หลังจากนั้นก็เริ่มร้อนอีกแล้ว เลยแสวงหาที่มีอากาศหนาวตามฤดูกาลจริงๆ บ้าง พี่สาวจึงชวนไปเที่ยวสวนผึ้ง ราชบุรี ก่อนปีใหม่ไม่กี่วัน

เราออกเดินทางกันตอนสายๆ กว่าจะถึงราชบุรีก็ประมาณเที่ยงพอดี เราตามรอยชาวเนตที่แนะนำกันต่อๆ มา ว่ามื้อเที่ยงให้ไปทานก๋วยเตี๋ยวไข่ต้มยำสูตรคุณยายที่สวนผึ้ง ไอ้เราน่ะหิวตั้งแต่สิบเอ็ดโมงแล้ว บ่นหิวๆ จนแม่ด่า ฮ่าๆๆ แล้วบวกกับหลงทางกันอีก กว่าจะถึงจุดหมายแรก ก็เที่ยงครึ่งแล้ว เราเลยซัดไปสองชาม อิ่มเกินไป...



เข้าเขตสวนผึ้งแล้ว จุดหมายถัดไปคือ ซีเนอรี วินเทจ ฟาร์ม ซึ่งมีแกะอยู่ที่นี่ เกิดมาก็ไม่เคยเห็นแกะเป็นๆ ค่ะ เห็นแต่แพะ เลยไปดูแกะและให้อาหารซะหน่อย หลานชายบอกว่าอยากได้กลับไปสักตัว





ถ้าไม่เสียค่าเข้า ก็นั่งรอข้างนอก พอมีจุดให้ถ่ายรูปบ้าง แต่น้อย จึงต้องเสียเงินคนละ 40 บาทเพื่อไปถ่ายรูป







ภายในมีจุดให้ถ่ายรูปเยอะจริงๆ สาวๆ ชอบกันใหญ่ ไม่สาวแล้วอย่างเรายังชอบเลย แต่เผอิญเป็นช่วงตกต่ำของชีวิตเลยไม่สามารถถ่ายได้เยอะนัก

ศาลพระภูมิเก๋ๆ สร้างเป็นฟาร์มด้วย



เราอยู่ไหน???





เข้ามาในส่วนของฟาร์มแกะแล้ว ก่อนเข้าต้องฆ่าเชื้อที่มือและรองเท้าด้วยนะ แต่เราว่าแกะดูสกปรกกว่าเราอีก 555



มันค่อนข้างตะกละ มันเห็นใครถือหญ้ามา มันเดินตามเป็นฝูงแล้วแย่งกันเหมือนไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน




หลานมุ่งมั่นกับการเก็บภาพ



ข่มขืนแกะให้กินหญ้า





อยากถ่ายรูป แต่กลัวร้อนกลัวฝ้าด้วย พร็อพเลยเยอะไปหน่อย



กินไป ถ่ายไป



ห้องน้ำของที่นี่มีหลากหลายรูปแบบ ดูเหมือนจะเก่านะ แต่สะอาดมากค่ะ (อาจจะเป็นเพราะคนไม่เยอะด้วยล่ะมั้ง)



มุมถ่ายรูปมากมาย แต่มันร้อนเกินจะทานทนได้









ไปบ้านหอมเทียนต่อ



ที่นี่ไม่มีอะไรน่าสนใจนักเลยสำหรับเรา ของที่ระลึกก็พื้นๆ แถมเสียค่าบัตรอีก 40 บาทหากต้องการร่วมกิจกรรมทำเทียนข้างใน เหมาะสำหรับคนที่มีเวลาเหลือเฟือ แต่พวกเราไม่มีใครอยากทำ เลยไม่ยอมเสีย 40 บาท







เกือบจะเย็นแล้ว ไป "โป่งยุบ" ต่อ ทีแรกเข้าใจว่าโป่งยุบเป็นของราชการ แบบพวกวนอุทยานอย่างแพะเมืองผี แต่ที่ไหนได้เป็นที่ส่วนบุคคลค่ะ ค่าเข้าชมคนละ 40 บาท เด็ก 20 บาท มีเรากับพี่สาวที่เข้าไป คนอื่นไม่มีใครเข้า บอกว่าแพง ไปดูแค่ดิน

จริงๆ มันก็แพงนั่นแหละค่ะ เพราะมันไม่กว้างนัก แต่มันก็แปลกจริงๆ มันเป็นโป่ง (แหล่งอาหารของสัตว์ป่า) ยุบลงไปโดนน้ำโดนลมกัดเซาะ แล้วแข็งเหมือนทำปูนซีเมนต์หกยังไงยังงั้น ธรรมชาติก็ช่างสร้างสรรค์นะ ใครเป็นเจ้าของที่นี่ก็ดีนะ มีรายได้เพิ่มเติม แต่ควรจะสร้างจุดขายเพื่อให้คุ้มกับ 40 บาทมากกว่านี้อีกนิด ไม่งั้นคนมาแล้วผิดหวังอีกเยอะ











ไม่กล้าเดินไปดูใกล้ๆ เพราะกลัวแผ่นดินจะทรุดลงไปอีก เรากับพี่แทบจะคลาน ประสาททั้งคู่



ลึกอยู่นะ



เย็นแล้ว กลับเข้าที่พัก “บ้านไร่พรสวรรค์”



พี่เลือกพักบ้านดิน นอนรวมกัน เสียดาย มีห้องน้ำแค่ห้องเดียว และมีไว้นอนอย่างเดียว เพราะข้างในค่อนข้างมืด ไฟไม่สว่างเลย ขัดใจเรามาก เราไม่รู้หรอกว่าบ้านดินร้อนหรือเย็น เพราะหน้าต่างมีแค่สองบาน และถ้าเปิดมีหวังยุงกัดตายแน่ สุดท้ายเปิดแอร์นอน



ข้างใน





ก่อนจะทานข้าวเย็น เราไปเดินเล่นรอบๆ รีสอร์ท ที่นี่เป็นรีสอร์ทใหม่ ขนาดใหญ่ มีการทำไร่อ้อย ไร่มัน ไร่ทานตะวัน และฟาร์มแกะเล็กๆ รวมอยู่ด้วย ภายในรีสอร์ทมีจุดให้ถ่ายรูปเล่นหลายจุด









แล้วขึ้นไปชมพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน สวยงามจับตา ไม่ต้องพูดถึงสภาพอากาศ ดูจากการแต่งกายก็ได้ ร้อนเชียว...







กลางวันเราหลับไม่สนิท เพราะเราอุปาทานว่าเช้ามันต้องไม่มีแสงแน่ๆ เพราะมันมืดไปหมด พวกเราต้องตื่นเที่ยงแน่ๆ คืนนั้นเลยหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน

อรุณสวัสดิ์ตอนเช้า



เติมพลังด้วยข้าวต้ม เรารีบกินให้เสร็จก่อนเพื่อน เพื่อจะไปเดินไปถ่ายรูปตอนเช้า



ไปชมแกะ





จุดนี้สำหรับเล่น Zorb ball พี่เราอยากเล่น แต่ไม่มีใครเล่นด้วย เวียนหัว เล่นไม่ไหว



ทุ่งทานตะวัน









แม่ถ่ายให้ บังคับให้ทำรูปหัวใจ กว่าจะได้รูปหัวใจมันยากมาก เพราะเราไม่เคยทำท่านี้มาก่อนเลย



สุดท้ายท่านี้ดีกว่า



ถ่ายกับชื่อรีสอร์ทสักหน่อย



ริมน้ำ



ก่อนกลับ แวะโมอายคอฟฟี่ สองศรีพี่น้องเน้นถ่ายรูป แต่พี่เขยอยากดื่มกาแฟด้วย เลยขอแก้วมาเป็นพร็อพประกอบเพื่อความสมจริง







มีจุดให้เล่นเยอะ



ห้องน้ำเด็กก็มีแฮะ



จุดนี้ห้ามเข้า แต่ป้ายห้ามเข้าดันไปวางไว้ทางออก มีกี่คนที่จะรู้???





ขากลับ พี่เขยแนะนำร้านอาหารที่อ.บ้านโป่ง แต่ผ่านอ.เมือง จึงจอดแวะถ่ายรูปสะพานข้ามแม่น้ำแม่กลอง ที่มีทางรถไฟอยู่ด้วย ทำให้นึกถึงวัยรุ่นที่นั่งรถไฟมาเรียนในกทม. จะผ่านราชบุรีประมาณหกเจ็ดโมงเช้า โดยมีสะพานแห่งนี้และโอ่งมังกรใบใหญ่เป็นสัญลักษณ์ว่าถึงราชบุรีแล้ว



และปิดท้ายด้วยมื้อเที่ยงที่แนะนำโดยพี่เขยชื่อร้านดงยาง หายากอยู่นะ มันอยู่ในซอกในหลืบ ต้องเป็นคนพื้นที่เท่านั้นที่จะรู้จัก อยู่ในดงยางจริงๆ ค่ะ แต่ก็อร่อยสมคำแนะนำและคุ้มค่าที่เดินทางมาถึงนี่





คงไม่ต้องสงสัยว่าทริปนี้ที่สวนผึ้งหนาวหรือไม่ ดูจากการแต่งกายก็คงพอจะเดาได้ว่าสภาพอากาศเป็นอย่างไร ทั้งเสื้อกันหนาว ผ้าพันคอที่เอามาด้วย พับไว้อย่างเรียบร้อยเช่นเดิม นึกว่ามาเที่ยวช่วงสงกรานต์ซะอีก

ถ้ามาเที่ยวสวนผึ้ง อย่าลืมหมวกกับแว่นก็พอค่ะ

Create Date : 29 ธันวาคม 2555		3 comments
Last Update : 30 ธันวาคม 2555 1:12:24 น.
Counter : 5031 Pageviews.
Share Tweet