สุขใจ ที่ท่าพระจันทร์ เมื่อวันที่ 28 ธันวาคม ที่ผ่านมา เราไปทำธุระแถวถนนพระอาทิตย์ เมื่อมีเวลาเหลือเฟือเราก็เลยเดินเรื่อยมาจนถึงมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์ ถิ่นเก่าที่คุ้นเคย สงสัยเด็กๆจะหยุดเรียนกันแล้ว เพราะเงียบเชียว เลยเดินเตร็ดเตร่ เก็บภาพซ้ำๆ ที่มากี่ครั้ง ถ้าพกกล้องถ่ายรูปมาก็ต้องบันทึกไว้เสมอ วันนี้แม่น้ำเจ้าพระยามีระดับสูง (เรามองว่างั้นนะ) ที่นี่เป็นแหล่งศึกษาที่เสมือนสถานที่พักผ่อนของประชาชนทั่วไป ที่มานั่งชมวิวทิวทัศน์ของแม่น้ำเจ้าพระยา ทานอาหาร หรือแม้แต่นั่งปล่อยใจ... สิ่งปลูกสร้างยุคใหม่ พอมันเก่า มันก็ไม่ได้ดูตื่นตาเหมือนครั้งสร้างใหม่ๆ ส่วนสิ่งปลูกสร้างเดิม ยังคงมีมนต์ขลังอย่างน่าอัศจรรย์ แม่โดม พ่อปรีดี เราเดินเรื่อยมาจนถึงตึกคณะศิลปศาสตร์ บังเอิญเจอเพื่อนที่เป็นอาจารย์อยู่ที่นี่ กำลังเพิ่งเสร็จจากการทำบุญเลี้ยงปีใหม่ ดีใจมาก ทั้งที่ไม่ใช่เพื่อนสนิทในตอนเรียน แต่มีความสุขที่ได้เจอ ภาพในอดีตมันหวนกลับมาอีกครั้ง แม้ว่าแต่ละคนจะเปลี่ยนไปบ้างตามสังขารและกาลเวลา เพื่อนชวนกินข้าวเที่ยงด้วย (ทั้งที่เราเพิ่งกินก๋วยเตี๋ยวมา) ด้วยความที่อยากจะคุยด้วยนานๆ ก็เลยนั่งกินข้าวด้วย และได้คุยกันมากมาย ร่วมชั่วโมง เรื่องเก่าเรื่องใหม่ ไถ่ถามถึงเพื่อนคนอื่นๆ แล้วยังได้เจออาจารย์ที่เคยสอนด้วยอีกหลายคน แต่อาจารย์จำเราไม่ได้หรอก เจออาจารย์ที่ปรึกษาด้วย พอแกบอกว่าแกจำหน้าเราได้ แต่จำชื่อไม่ได้ เราดีใจจนร้องไห้เลย อั้นไม่อยู่ เลยกอดไปยกนึงด้วยความคิดถึง ดีใจที่อย่างน้อยชาตินี้เราก็ยังได้กลับมาเจออาจารย์อีกครั้ง ไม่ใช่ได้แต่นั่งรำลึกในใจ แต่ไม่เคยมาหาเลย ก่อนแยกย้ายกันไป ก็เลยถ่ายภาพเป็นที่ระลึกไว้สักหน่อย ทำไปได้--- อาศัยช่วงไม่มีนศ. คนซ้ายน่ะ ผศ.แล้วนะ ฮ่าๆๆ หลังจากนั้นเราก็บังเอิ๊ญบังเอิญอีกรอบ....ที่ไปเห็นเพื่อนเก่าอีกคนนั่งอยู่ที่สวน ซึ่งเป็นเพื่อนที่เราตามหาอยู่เป็นปีแล้ว กะว่าเดี๋ยวจะเดินไปทัก ปรากฏว่าเพื่อนหายไปแล้ว เฮ้ย ผีหลอก เมื่อกี๊ภาพลวงตาหรือเปล่าวะ เพราะว่ามันเป็นวันทำงาน แต่ทำไมเพื่อนถึงมานั่งเล่นได้ ก็เลยเดินตามหา...ไม่เจอ!! เราจำได้ว่ามีเบอร์อยู่ก็เลยโทรหา พอเพื่อนรับ มันก็งงว่าใคร? เพราะเราไม่เคยโทรหาเลย คิดๆดูก็ขำดี สุดท้ายเราก็ได้เจอกับเพื่อนคนนี้ วัชระ สัจจะสารสิน นักเขียนซีไรท์ 2551 จนได้ ตลกดี เพราะว่าถ้าไม่รับโทรศัพท์ หรือถ้าเปลี่ยนเบอร์ก็ไม่ได้เจอกัน และมันก็ดันไว้ใจเรา ทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันกำลังคุยโทรศัพท์กับใคร ถ้าจะดักยิง มันก็ตาย 555 เพราะเราถามว่าอยู่ไหน เขาก็บอกหมด มาเข้าห้องน้ำ ที่ตึกอเนกประสงค์ เขากำลังจะกลับ เราเลยเรียกมานั่งคุยกันแป๊บนึง เพราะตามหาอยู่นานตั้งแต่เขาได้รางวัลซีไรท์เรื่อง “เราหลงลืมอะไรบางอย่าง” แม้จะเป็นเวลาสั้นๆ แต่ก็สนุกมาก อัพเดทชีวิตแต่ละคนหลังจากห่างหายกันไปเป็นชาติ ที่สำคัญเพื่อนเรายังได้ให้หนังสือรวมเรื่องสั้นเล่มใหม่ล่าสุดมาด้วย ชื่อ “การเคลื่อนย้ายของบางสิ่ง” แถมเรายังสารภาพอีกว่า เล่มแรกที่ได้รางวัลยังไม่ได้ซื้อเลย ฮ่าๆๆๆ เลยต้องถ่ายรูปคู่ เพื่อเป็นหลักฐานแบล็กเมล์ อิอิ ดีใจมากๆเลย ทีได้เจอเพื่อนเก่าๆ ต่อกันเมื่อไหร่ก็ติด ทั้งที่ไม่ได้สนิทกัน เป็นวันที่เรามีความสุขที่สุดวันหนึ่ง และเป็นเรื่องราวดีๆ ที่เกิดขึ้นส่งท้ายปลายปีที่วิเศษจริงๆ Create Date : 29 ธันวาคม 2553 Last Update : 29 ธันวาคม 2553 21:51:54 น. 0 comments Counter : 2120 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก