เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 35 หลังมื้อเที่ยง แม่ของเจนชวน เจน และระมิงค์ มานั่งชานบ้าน มีดอกพวงแสดห้อยระย้าลงมาจากชายคา ลมโชยเบาๆ น่างีบเสียเหลือเกิน นี่อาจจะเป็นครั้งแรกของแม่ลูกคู่นี้ที่นั่งคุยกันอย่างจริงๆ จังๆ หลังจากช่วงชีวิตที่ผ่านมาต่างสนทนากันไม่เกินสิบประโยคและตามด้วยคำพูดที่ไม่ลงรอยกัน แต่ตอนนี้เขาอยากจะเอนกายลงบนตักผู้เป็นแม่แล้วเอ่ยคำขอโทษแม่กับเรื่องราวในอดีตที่เขาเป็นลูกชายซึ่งไม่ได้ความ แต่ไม่กล้าเพราะเกิดมาไม่เคยทำมาก่อน “แม่ชอบมานั่งทำสมาธิตรงนี้แหละ เย็นดี” “เย็นจริงๆ นะคะ น่านอนจัง” ระมิงค์ปัดๆ เศษใบไม้ออก “งีบก่อนก็ได้นะครับ เย็นๆ ค่อยไปหาที่พักริมโขงกัน” เจนว่า “อย่าเพิ่งนอนสิ มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน” แม่ปราม และทวงเรื่องที่คุยค้างไว้ หญิงสาวและชายหนุ่มยิ้มแห้งๆ มองหน้ากันเหรอหรา “แม่อยากรู้อะไรล่ะ” เจนถามแม่ “เป็นแฟนกันหรือเปล่า” แม่ถามตรงๆ พร้อมกับมองหน้าทั้งคู่ “เอ่อ...” ระมิงค์กัดริมฝีปาก หัวเราะแหะๆ ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี เจนจึงชิงตอบก่อน “กำลังจะเป็นวันนี้แหละ” “ห๊า!” ทั้งแม่ทั้งระมิงค์อุทานพร้อมกัน “อะไรของแก กำลังจะเป็น หมายความว่าไง” แม่ถามซ้ำ “ก็กำลังจะเป็นแฟนวันนี้ไง แต่แม่ดันถามซะก่อน” แม่เกาหัวแกรกๆ งงในคำตอบของลูกชาย ส่วนระมิงค์ผันหน้าไปทางอื่นกลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่ นึกในใจว่า “นี่เราเล่นอะไรกันอยู่นะ” “สรุปเป็นหรือไม่เป็น แม่จะได้เข้าใจ” แม่ถามย้ำ “เป็นครับ” เจนสรุป “เออ แล้วมานี่คือจะมาให้แม่ไปขอสาวให้หรือเชิญไปงานแต่งงานเลย” แม่ไม่อ้อมค้อมเหมือนลูกชาย “ฮ่าๆๆๆ แม่เป็นฝ่ายเร่งรัดหนี้สินมาก่อนหรือเปล่าเนี่ย” เจนแซว “ตอบมาสิ” แม่ไม่เล่นด้วยแถมขึ้นเสียงใส่ “ดุจัง...เอ่อ...ก็ไม่เชิง ผมจะพาคุณมิ้งมาแนะนำให้แม่รู้จักในฐานะแฟนก่อน แม่จะชอบหรือไม่ชอบผมไม่สนหรอก แต่ผมชอบ” ไหนๆ ก็ไหนๆ เขาก็ไม่อ้อมค้อมแล้วเช่นกัน ระมิงค์นิ่งเหมือนถูกสาป แม่ลูกคุยกันเหมือนเธอไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นด้วย “ชอบสิ หน้าตาสะสวย เกลี้ยงเกลาดี เรียบร้อยด้วย แถมชอบกินอาหารฝีมือแม่อีกต่างหาก แบบนี้เลี้ยงง่ายดี” แม่ว่า “เอ่อ...แม่คะ คือหนู...” ระมิงค์พูดแทรกขึ้น เธออยากจะบอกว่าเธอแก่กว่าเจนหลายปี แต่ถ้าพูดออกไป เธอต้องถูกเจนตำหนิอีกแน่ “อะไรเหรอจ๊ะ” “ปีนี้หนูอายุ 36 แล้ว” ระมิงค์โพล่งออกไป “จะแต่งปีนี้เหรอ ก็ดีนะ 36 กำลังดีเลย” แม่ไม่ยี่หระกับอายุของเธอ ทำเอาระมิงค์ประหลาดใจไปใหญ่ที่แม่ลูกคู่นี้มีความคิดคล้ายๆ กัน เธอหันไปมองหน้าเจนแบบงงๆ เหมือนจะให้เขาช่วยต่อบท เจนรู้หน้าที่ “แต่ยังไม่ได้คิดเรื่องแต่งงานเลยค่ะแม่ เรารู้จักกันแค่ปีเดียวเอง” “ไม่คิดก็คิดเลย ระยะเวลาไม่ใช่เรื่องสำคัญอยู่ที่ใจเราพร้อมมั้ย รักก็คือรัก รอให้ไม่รักกันก่อนหรือถึงจะคิดแต่ง มันก็แต่งตอนที่ยังรักนี่แหละ” ระมิงค์ฟังแล้วถึงกับอึ้ง ผู้เป็นแม่คิดไปไกลกว่าลูกชายมาก “พูดอีกก็ถูกอีก” เธอคิดในใจ “แม่เองก็ไม่รู้จะอยู่ได้อีกกี่ปี จะมีแรงไปงานแต่งที่กรุงเทพฯ หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้าแต่งเร็วๆ นี้ยังมีแรงอยู่นะ” แม่ว่า “แม่ยังไม่แก่เลยนะคะ แข็งแรงอยู่” “หนูก็ยังไม่แก่ อย่าคิดว่าตัวเองแก่ เจนมันไม่ได้รักใครง่ายๆ แต่ถ้ามันได้รักใครแล้ว มันรักจริง แม่อาจจะไม่ได้อยู่กับมัน ไม่ได้สนิทกัน แต่แม่ก็ดูแววตาลูกชายของแม่ออกว่าเขาจริงจังกับหนูแค่ไหน ปกติเขาเป็นคนไม่พูดเยอะ แต่เป็นคนตรงๆ ชอบก็บอกว่าชอบ เกลียดก็บอกว่าเกลียด” ถึงตอนนี้แม่เองก็จริงจังไม่แพ้กัน เจนน้ำตารื้นอยากจะโผเข้ากอดแม่เขาเหลือเกิน เขาไม่เคยรู้เลยว่าแม่จะรู้ใจเขาดีขนาดนี้ อย่างที่แม่ว่า เขากับแม่ไม่ได้สนิทสนมกันเหมือนแม่ลูกทั่วไป ออกจะห่างเหินเสียด้วยซ้ำ แต่ทำไมแม่ถึงเข้าใจความรู้สึกและรู้จักตัวของเขาดีถึงเพียงนี้ ใจจริงเขาอยากจะนอนค้างที่บ้านแม่สักคืน แต่เกรงใจระมิงค์ เพราะอาจจะไม่สะดวกที่ต้องนอนบ้านหลังเล็กๆ อีกอย่างมีห้องว่างเหลือเพียงห้องเดียว หากจะนอนด้วยกันก็คงไม่เหมาะ จะให้เขาไปนอนห้องเดียวกับแม่ เขาก็คงนอนไม่หลับ จึงขอไปพักรีสอร์ทริมโขงจะดีกว่า Create Date : 12 กรกฎาคม 2565 Last Update : 12 กรกฎาคม 2565 8:38:58 น. 1 comments Counter : 487 Pageviews.   Share Tweet แม่ช่วยรุก โดย: สองแผ่นดิน วันที่: 15 กรกฎาคม 2565 เวลา:0:20:48 น.   ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก