เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 26 จากที่ระมิงค์ได้ฟังเรื่องราวความรักของคนรอบกายเธอ ก็เกิดอาการลังเลอีกครั้ง ใช่ว่าจะไม่เคยมีความรัก แต่ก็แปลกใจตัวเองทำไมถึงต้องกลัว ทั้งที่ความรักของเธอก็เป็นรักแท้เสียด้วยซ้ำ เพียงแต่จบลงด้วยการพลัดพรากกันไปโดยไม่ล่ำลา เพราะลิขิตของดวงชะตาที่กำหนดให้ทำบุญร่วมกันมาเท่านี้ หรือเพราะความรักที่แสนจะสมบูรณ์แบบในครั้งนั้น จึงทำให้เธอเกิดการเปรียบเทียบคนโน้นคนนี้อยู่เสมอๆ ว่าใครเล่าจะรักเธอได้เท่าคนรักเก่าได้อีก “มันไม่มีใครเหมือนใครได้หรอกมิ้ง” แม่เตือน เมื่อลูกสาวเอ่ยคำปรึกษาปัญหาหัวใจ “ถ้าลูกยังกลัว ยังกังวล และยังเปรียบเทียบอยู่อย่างนี้ ลูกจะไม่มีทางได้เจอความรักใหม่และคนรักใหม่ได้อีก” “หนูก็ไม่รู้ว่าหนูกลัวอะไรนะแม่ กลัวความไม่ยั่งยืน หรือกลัวการพลัดพราก กลัวไปหมด” “แล้วไม่กลัวต้องอยู่คนเดียวเหรอ” แม่ถามกลับ “ตอนนี้ไม่กลัว เพราะยังมีแม่มีเพื่อนอยู่” “แล้วถ้าแม่ไม่อยู่แล้วล่ะ ลูกจะอยู่ยังไง แม่ก็ไม่อยากให้ลูกอยู่คนเดียว กลับมาเป็นโรคซึมเศร้าอีกหนใครจะดูแล” ประโยคสุดท้ายทำเอาระมิงค์น้ำตาซึมโผเข้ากอดผู้เป็นแม่ “แม่ก็อยู่กับมิ้งนานๆ สิ อย่าเพิ่งหนีไปไหน” “อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด คำพระท่านว่าไว้ แม่อยากให้วางแผนชีวิตมากกว่านี้ ถ้าจะอยู่คนเดียว จะทำยังไงให้แม่ไม่ต้องเป็นห่วง” “เฮ้อ....” หญิงสาวถอนหายใจยาว เอาคางเกยบนไหล่หญิงสูงวัยเหมือนแมวอ้อนเจ้าของ “แม่ว่าลูกน่ะ กังวลเรื่องของอายุที่ห่างกันมากกว่า...ใช่มั้ย” แม่เดาใจลูกสาว “อืม....อาจจะใช่ค่ะ เออ แม่จำเพลินได้มั้ย” “เพลินไหนอีก” “เพลินเพื่อนประถมหนูที่ไปอยู่อเมริกาแล้วน่ะ” “อ่อ...ได้สามีฝรั่งไปแล้วน่ะเหรอ” “ใช่ๆ คนนั้นล่ะ อยู่ๆ หนูก็นึกถึงเรื่องของเพลินขึ้นมา ก่อนหน้านี้เพลินก็เคยแต่งงานกับคนอายุน้อยกว่านะ เพลินเคยรับจ๊อบร้องเพลงกลางคืนตามผับ แล้วแฟนคนนี้ไปฟัง เลยได้รู้จักกัน แต่เขาอายุน้อยกว่าสิบปีได้มั้ง แต่เพลินมันตัวเล็ก เลยดูเหมือนวัยไม่ต่างกันมาก คบกันไม่นาน อยู่ๆ มันคิดไงไม่รู้ แต่งงานซะเลย ทั้งที่ยังไม่ได้รู้จักกันดีนะ ไม่ได้ท้องด้วย ก่อนแต่งทะเลาะกันบ่อย จนเกือบจะไม่ได้แต่ง เพราะก่อนวันงานหนึ่งวันเจ้าบ่าวหายหัว เหมือนในข่าวที่เจ้าบ่าวหนีงานแต่งเลยอ่ะแม่” “หายไปไหน” “ไม่รู้ คงไม่อยากแต่งงานเร็วมั้ง หรือไงก็ไม่รู้นะ หนูก็ฟังเขามาอีกที” “อ้าว แล้วได้แต่งมั้ย” “ได้แต่ง ญาติเจ้าบ่าวไปลากมาแต่งจนได้ แต่แต่งแบบเจ้าบ่าวไม่เต็มใจนะ เพลินมันกลัวเสียหน้า เพราะแจกการ์ดไปแล้ว เพื่อนๆ ก็เตือนมันแล้วว่าถ้าเป็นอย่างนี้ชีวิตคู่ไม่น่ารอด ไม่ต้องแต่งหรอก แต่มันก็ไม่เชื่อใคร” “แล้วทำไมเลิกซะล่ะ” “ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อนะแม่ เพลินมันก็ย้ายเข้าไปอยู่บ้านแฟนมันหลังแต่งงาน นับแต่นั้นมาแฟนมันไม่เคยกลับมาบ้านอีกเลย แฟนมันยอมลาออกจากงานแล้วหนีหายไปเลย ติดต่อไม่ได้แม้แต่คนในครอบครัวก็ไม่รู้ว่าแฟนมันอยู่ไหน” “คนสมัยนี้ทำตัวแปลกๆ เห็นการแต่งงานเป็นเรื่องเล่นๆ” แม่วิจารณ์ “หนูก็งง มันทนอยู่อย่างนั้นตั้งสี่ห้าเดือน เพื่อนก็ด่ามันว่ามันบ้า ทำไมไม่ออกมา รออะไร มันก็คงคิดว่าจะเอาชนะเขามั้ง สรุปว่าหมดความอดทน ยอมแพ้เอง” “ได้ฝรั่งเลยสิ” แม่ช่วยสรุป “ฮ่าๆๆๆ ใช่ ฝรั่งรวยด้วยปิ๊งกับมันบนเครื่องบิน พลอตเรื่องอย่างกับหนังฮอลลิวู้ด แล้วใช้เวลาคบไม่นาน แต่งงานกันพากันไปอยู่อเมริกาเลย ไปร้องเพลงที่นั่นต่อ อยู่ยาวเลยทีนี้ เจอคนที่ใช่สักที” “แล้วที่เล่าแม่ แกจะบอกอะไร” “เออ...นั่นสิ” ระมิงค์เกาคาง “ก็เด็กๆ มันงอแงยังไม่มีวุฒิภาวะมากพอ อยากทำอะไรก็ทำ เอาแต่ใจตัวเอง ไม่อดทน” “กลัวถูกทิ้งแบบนั้นเหรอ” แม่ถามหยั่ง “กลัวว่ามันเป็นแค่ความหลงมากกว่า” “งั้นก็อยู่กับความกลัวต่อไป ถ้าไม่กล้าเผชิญหน้ากับมัน คนทำงานถ้ากลัวความล้มเหลวก็อยู่บ้านเฉยๆ ไม่ทำอะไรเลย เพราะไม่อยากล้มเหลว ความรักก็เหมือนกัน ถ้ากลัวจะผิดหวัง ก็อยู่บ้าน ไม่ต้องออกไปเจอผู้คน ไม่ต้องรู้จักใคร” “โห แม่ พูดเป็นปรัชญาเลย ไปจำใครมาพูดอ่ะ” ระมิงค์แซว “หรือไม่จริง?” “จริงจ้า...มันก็เหงานั่นแหละ ถ้าไม่เจอผู้คน” “แล้วทำไมเราต้องเลือกที่จะเหงา ในเมื่อมีคนที่คุยด้วยแล้วสบายใจกว่า” “ปรัชญาอีกแล้ว แม่เนี่ย เล่นไลน์มากไปหรือเปล่า” “เดี๋ยวเหอะ! ยัยนี่ แม่เตือนดีๆ” แม่ทำท่าจะตีลูกสาว แต่เธอเอี้ยวตัวหลบฝ่ามือแม่ทันแล้วหัวเราะคิกคักชอบใจ Create Date : 23 พฤษภาคม 2565 Last Update : 23 พฤษภาคม 2565 14:50:02 น. 0 comments Counter : 403 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก