เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 6 “จะขึ้นเครื่องกลับบ้านแล้วนะ” รชตบอกหญิงสาวทางวิดีโอคอลหลังเสร็จภารกิจจากงาน “เอ๊ะ ใส่เสื้อใหม่เหรอ ตัวนี้ไม่เคยเห็นเลย” ระมิงค์ถามถึงเสื้อที่อยู่เขาใส่อยู่ตอนนี้ เขายืดอกโชว์เสื้อกันหนาวสีเทาที่ใส่อยู่ให้เธอดู “ใช่แล้ว สวยมั้ย” “สวยดี” “ซื้อที่สนามบินนี่แหละ ซื้อให้มิ้งด้วยนะ จะได้ใส่คู่กัน” “คู่กันยังไง ป๊อบใส่ก่อนแล้วอ่ะ” “ฮ่าๆๆ พอดีมันหนาวน่ะ เลยหยิบมาใส่ก่อน ขี้เกียจรื้อกระเป๋า” “โอเคค่ะ คิดถึงมากๆ เลยอ่ะ ยิ่งได้รู้ว่าจะได้เจอกันแล้วยิ่งคิดถึง” “ป๊อบโคตรคิดถึงมากกว่าอีก” “เอาอะไรมาวัดว่าคิดถึงมากกว่า” “เอาสังฆทานมาวัด!” “มุกหรือเปลือกหอยน่ะ” “ฮ่าๆๆๆ แล้วรักหรือเปล่าล่ะ” “มากๆ มิ้งจะทาปากสีช็อกกิ้งพิ้งค์รอเลย อย่าตกใจล่ะ ฮ่าๆๆ” เธอพูดจบก็หยิบลิปสติกสีใหม่ล่าสุดที่เพิ่งซื้อมายื่นให้เขาดูผ่านกล้อง เขายิ้มก่อนจะบอกว่า “ทาให้ดูหน่อย” “ไม่เอา อยากให้เซอร์ไพร้ส์!!” เธอร้องเสียงสูง “โอเคครับ เขาเรียกขึ้นเครื่องแล้ว เดี๋ยวเจอกันนะที่รัก” เขาโบกมือลาแฟนสาวผ่านกล้องก่อนจะปิดโทรศัพท์ หญิงสาวปิดกล้องและยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ รชตจะมาถึงสนามบินที่ไทยราวตีสอง เธออยากจะไปรับด้วยตนเอง แต่แฟนหนุ่มปรามไว้เพราะเห็นว่าเป็นช่วงเวลาที่เธอควรพักผ่อน เขาเองก็ไม่ไว้ใจให้เธอเดินทางดึกดื่นกับคนขับรถสองต่อสอง แม้จะเป็นคนขับรถประจำบริษัทก็ตาม แต่ไม่อยากประมาท จึงบอกให้รออยู่ที่บ้าน พอสว่างเขาจะไปหาที่บ้านคนรักเอง เอาเข้าจริง ระมิงค์ก็ใช่ว่าจะนอนหลับ ไม่รู้ทำไมคราวนี้เธอรู้สึกตื่นเต้นผิดปกติที่จะได้เจอเขาในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าทั้งที่เขาก็ไปไม่นานและยังเห็นหน้าเห็นตากันทุกวัน เธอลุกไปอาบน้ำอาบท่าขัดผิวจนเรียบลื่น ฟอกตัวด้วยสบู่หอมกรุ่น แล้วจึงชโลมโลชั่นและครีมประทินผิว ประพรมโคโลญจ์กลิ่นจรุงใจ ยืนเลือกชุดที่จะใส่ในรุ่งสางที่จะมาถึง เธอไม่อยากจะสวมชุดนอนแล้วให้รชตมาพบเธอในสภาพที่งัวเงียหน้าตาไม่ได้ล้าง แต่อยากจะกอดเขาให้หายคิดถึงในชุดสวยๆ จึงบรรจงวาดลิปสติกสีที่เตรียมอวดลงบนริมฝีปากที่สวยได้รูป อยากให้เขาเห็นเป็นคนแรกและประทับจูบปากเรียวปากนี้ให้หายคิดถึง แค่คิดก็วาบหวามในใจแล้ว ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีความคิดถึงแบบนี้ก็ไม่เคยหายไปไหน เธอยังเคยคิดเล่นๆ ว่าถ้าวันหนึ่งไม่มีเขาในชีวิต เธอจะทนได้ไหม และจะอยู่ได้อย่างไร ในเมื่อหลายปีที่ผ่านมาเขาคือส่วนหนึ่งของชีวิตของเธอไปแล้ว แม่ของระมิงค์รู้ดีว่าทั้งคู่มีสัมพันธ์ลึกซึ้งกันไปนานแล้ว แต่ไม่เคยถามให้ลูกสาวลำบากใจที่จะตอบ และไม่เคยเร่งเร้าให้รชตรับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับลูกสาว เธอเข้าใจดีว่าเรื่องบางเรื่องมันต้องปรับตัวกันก่อนจะใช้ชีวิตคู่จริงๆ ไม่ใช่ปล่อยให้เป็นไปตามชะตากรรมกำหนดอย่างเคยเกิดขึ้นกับพ่อของระมิงค์ ที่เธอคิดเพียงแค่ว่าเมื่อตัดสินใจมีอะไรกับใครเป็นคนแรกแล้วเขาคนนั้นจะต้องรับผิดชอบผู้หญิงไปทั้งชีวิต พรหมจรรย์ไม่ใช่เครื่องต่อรองผู้ชายได้เสมอไป เพราะสุดท้ายก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คาดหวัง ทุกครั้งที่รชตมาค้างที่บ้านของระมิงค์ ก็จะนอนห้องเดียวกัน ขณะเดียวกันเวลาที่ระมิงค์ไปค้างบ้านของรชตก็ห้องเดียวกันเช่นกัน จึงเป็นอันรู้กันว่าสองครอบครัวก็ยอมรับในความสัมพันธ์ของทั้งคู่แล้ว ตีสองกว่า รชตถึงสนามบินโดยปลอดภัย เขาไม่ยอมโทรหาแฟนสาว ไม่มีแม้ข้อความใดๆ ส่งมา มิหนำซ้ำยังปิดโทรศัพท์ด้วย อยากให้เธอรุ่มร้อนใจเล่นๆ ซึ่งแน่นอนว่าได้ผล ผ่านไปเกือบชั่วโมงระมิงค์พยายามกดโทรศัพท์หาเขาหลายต่อหลายครั้งแต่ปลายสายไม่มีสัญญาณจนเธอลนลาน เธอกำลังจะโทรหาคนขับรถที่ไปรับแฟนหนุ่ม แต่เผอิญมีสายแทรกเข้ามาไม่ใช่หมายเลขของรชต แต่เป็นหมายเลขของแม่ของรชต คงจะโทรมาถามว่าลูกชายถึงหรือยัง “สวัสดีค่ะม้า” “มิ้งเหรอลูก ทำใจดีๆ นะมิ้ง” “มีอะไรคะม้า” “รถป๊อบประสบอุบัติเหตุน่ะ” “ห๊ะ อะไรนะม้า” ระมิงค์เสียงดัง เธอหูอื้อไม่ได้ยินคำตอบใดๆ จากม้าอีกแล้ว โทรศัพท์ที่กำอยู่ร่วงไปตอนไหนก็ไม่รู้สึกตัว “ไม่จริง!!!” ระมิงค์ร้องลั่น จนแม่ของเธอซึ่งนอนอยู่ห้องชั้นล่างตกใจตื่น เปิดประตูออกมาตะโกนถาม “มิ้ง เป็นไรลูก” ไม่มีเสียงตอบกลับมา เธอรีบขึ้นบันไดไปเปิดประตูห้องลูกสาว “มิ้ง!” ระมิงค์ในชุดกระโปรงลายดอกสีม่วงอ่อนทรุดลงกับพื้นข้างเตียง ดวงตาเบิกโพลง ยังไม่เชื่อว่าจะเป็นเรื่องจริง “เกิดอะไรขึ้นลูก” “ม้าโทรมาบอกว่าป๊อบเกิดอุบัติเหตุ” “เอ้า แล้วจะมานั่งอยู่ตรงนี้ทำไม ไปโรงพยาบาลสิ เร็ว” ผู้เป็นแม่ร้อนใจ และมีสติกว่าลูกสาว พลางหิ้วปีกลูกสาวให้ลุกขึ้น แม่หยิบโทรศัพท์ของลูกสาวที่หล่นอยู่บนเตียง “อยู่โรงพยาบาลอะไร แม่จะได้เรียกแท็กซี่” “ไม่รู้” ระมิงค์ตอบเหมือนคนสติขาดผึง “แล้วใครโทรมาบอก โทรกลับไปถามสิ เร็วๆ” เสียงแม่เอ็ดดังจนหญิงสาวสะดุ้ง “ค่ะๆๆ” ค่ำคืนแห่งความสุขและความทุกข์มารวมกันในคืนเดียว ความหวังที่จะได้เจอกับแฟนหนุ่มที่จะได้แต่งงานกันในอีกสองดือนข้างหน้าพังครืนไม่เหลือชิ้นดี เรากำลังจะได้เจอกันแล้ว แต่อนิจจัง---เราจะไม่ได้เจอกันตลอดไปแล้วหรือนี่.... ภายหลังการรับทราบข่าว ไม่มีน้ำตาสักหยดไหลออกจากตา ความรู้สึกตื้อๆ ตันๆ เหมือนตนเองกำลังฝันร้ายที่อึดอัดเหลือเกิน “เมื่อไหร่จะตื่นเสียที” เธอหยิกแขนหลายครั้ง ไม่พูดไม่จากับแม่สักคำ ขณะที่แม่ของเธอก็สวดมนต์ในรถแท็กซี่ตลอดทางจนถึงโรงพยาบาล สมาชิกครอบครัวรชตยื่นหน้าห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าที่อาบน้ำตาทุกคน ป๊าดูจะมีสติกว่าใครเล่าว่า คนขับรถหลับในแล้วไปชนกับกำแพงบนถนนมอเตอร์เวย์เข้าอย่างจังจนคนขับเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ส่วนรชตจากไประหว่างนำส่งโรงพยาบาล ระมิงค์ร้องไห้ปานจะขาดใจจนอยากจะตายตามคนรักที่ทิ้งกันไปโดยไม่ล่ำลา Create Date : 30 มกราคม 2565 Last Update : 30 มกราคม 2565 10:01:05 น. 0 comments Counter : 635 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก