เธอทำให้ฉันเห็นวันพรุ่งนี้ ตอนที่ 18 การบ้านจากคำพูดของเจนทำให้ระมิงค์กลับมานั่งทบทวนและครุ่นคิดอยู่ไม่น้อย จึงไลน์ไปปรึกษาเพื่อนสนิทอย่างอ้ออีกครั้ง “อ้อ ฉันเปรยว่าๆ อยากไปเที่ยว น้องคนนั้นก็อยากไปกับฉันด้วย ฉันควรตอบรับหรือปฏิเสธดี” “ว้าว ไวไฟชะมัด” “หมายถึงน้องเขาเหรอ” ระมิงค์ถาม “หมายถึงแกนั่นแหละ 555” ระมิงค์ตอบกลับด้วยสติกเกอร์ผู้หญิงเขินอาย “ฉันพูดไปโดยไม่คิดอะไร แต่พอน้องเขาว่ามา ฉันเลยคิด” “แกอยากไปกับน้องเขามั้ยล่ะ” “ฉันคิดว่ามันไม่เหมาะสม” “อะไรคือความเหมาะสม” “อายุ!” ระมิงค์พิมพ์ตอบทันควัน สติกเกอร์รูปการ์ตูนหน้าเพลียถูกส่งกลับมาจากอ้อ ระมิงค์ไม่รู้จะถามอะไรต่อดี เพราะเธอมีธงอยู่ในใจตลอดเวลาว่าอายุคืออุปสรรค แต่ก็แอบคิดสถานที่เที่ยวไว้ว่ามีที่ใดที่เธอและเขาสามารถไปด้วยกันได้โดยไม่น่าเกลียด ระมิงค์ตัดสินใจเล่าให้แม่ของเธอฟัง หลังจากที่พยายามข่มใจไม่ให้คิดเรื่องนี้อยู่พักหนึ่ง แต่สุดท้ายก็วุ่นวายใจอยู่ดี เธอนึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันว่าคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตหลายต่อหลายคน แม้จะดีแสนดีกับเธอเพียงใด แต่เธอก็ไม่รู้สึกหวั่นไหวมากเท่าคนนี้ ทั้งที่เจนเองก็ไม่ได้สารภาพอะไรกับเธอสักนิด มีเพียงหยอดไปหยอดมาให้หัวใจล้าๆ ของมนุษย์ผู้หญิงคนนี้เต้นแรงขึ้นทุกที ระมิงค์ลากเก้าอี้บุหนังสีครีมเข้าไปนั่งเลียบๆ เคียงๆ ขณะที่แม่กำลังนั่งซ่อมแซมเสื้อผ้าที่ขาดอยู่บนเก้าอี้อีกตัว “แม่คิดยังไงถ้ามีผู้ชายชวนหนูไปเที่ยว” “ก็คิดว่าเขามาจีบน่ะสิ” แม่ตอบโดยไม่ละสายตาจากผ้าที่อยู่ในมือ “ไม่ใช่...หมายความว่าไม่ห้ามไม่หวงอะไรงี้เหรอ” “มิ้ง ลูกน่ะ 35 แล้วนะ ไม่ใช่ 15 แม่จะห้ามอะไร ดีเสียอีก มีคนไปเที่ยวด้วย ดีกว่าไปเที่ยวคนเดียว แล้วแม่ก็ไปเที่ยวด้วยไม่ไหวแล้ว” “ห๊า นี่แม่ตัดหางปล่อยวัดกันเลยเหรอ” “แม่อยากให้ลูกเปิดใจต่างหาก กี่คนที่เข้ามา ก็ไม่สนใจสักคน จนเหมือนคนตายด้าน แก่ตัวไปจะอยู่ยังไง แม่ไม่ได้อยู่ค้ำฟ้าไปด้วยนะ” “แม่ไม่อยากรู้เหรอว่าใครที่ชวน” “อยากบอกมั้ยล่ะ” แม่เหลือบมองหน้าลูกสาว “อยาก...” “ก็ว่ามา...” “เขาเป็นรุ่นน้องอายุน้อยกว่าเกือบสิบปี เขาก็รักษาตัวอยู่ที่คลินิกเดียวกับหนูนี่แหละ แล้วก็เปิดร้านขายเฟอร์นิเจอร์มือสองจากญี่ปุ่นตัวที่แม่นั่งอยู่นี่แหละ เรากินข้าวด้วยกันหลายครั้งแล้ว พอหนูบ่นว่าอยากไปเที่ยวหลังจากหายป่วยแล้ว เขาก็เลยอยากไปด้วย” “ป่วยกับป่วยมาเจอกัน มันไม่ป่วยกันเข้าไปใหญ่เหรอ” แม่แซวขำๆ “ทีแรกหนูก็ว่างั้นแหละ หนูยังพูดกับเขาเลยว่าเหมือนคนบ้ามาเจอกัน” “แล้วตอบเขาไปว่ายังไงล่ะ” “ยังไม่ได้ตอบ...นี่แม่จะไม่สนใจที่เขาอายุน้อยกว่าเลยเหรอ” “ไม่อะ อายุมากกว่าน้อยกว่ามันไม่สำคัญเท่าความคิดของเขาหรอก บางคนอายุมากซะเปล่า คิดอะไรไม่ได้ก็มี อย่าไปดูถูกความคิดของคนอายุน้อยกว่า” “ก็ไม่ได้ดูถูกหรอก เขาก็มีความคิดเป็นผู้ใหญ่นั่นแหละ เผลอๆ บางเรื่องเขาคิดดีกว่าหนูด้วยซ้ำ” “นั่นไง...ว่าแล้ว” “แต่หนูหน้าแก่กว่าเขานะแม่” “แก่แต่สวย ผู้ชายให้อภัยได้” แม่ชมลูกสาวตัวเอง “แม่ก็....” ระมิงค์อายม้วนต้วน “หนูไม่มั่นใจ ถ้าจะไปไหนกับเขา” “มีครีมก็ทาไปสิ” “แม่พูดเหมือนง่ายเนอะ” “ที่แม่พูดไม่ใช่ว่าเหมือนง่าย จะคบใครมันก็ต้องดูให้ดี แต่ถ้าเรามั่นใจว่าเขาเป็นคนดี ศึกษากันไว้ก็ไม่ใช่เรื่องเสียหาย แม่มองถึงอนาคต ไม่ใช่แค่วันนี้ ถ้ามีเพื่อนอยู่ด้วยกันเป็นคู่ชีวิตไปจนแก่จนเฒ่าจนตายมันก็ดีกว่าต้องอยู่คนเดียวอย่างแม่” ผู้เป็นแม่ขยายความ “โธ่แม่ แม่ไม่ได้อยู่คนเดียวซะหน่อย มีหนูนี่ไง” “แม่ก็อยากให้แกมีคู่เป็นเรื่องเป็นราว แต่ต้องดูกันให้ดี อย่าให้ผิดหวังหรือเสียใจอย่างแม่ แม่เป็นตัวอย่างของผู้หญิงโง่ๆ คนหนึ่งที่ปล่อยให้ผู้ชายหลอกว่าเขาจะดูแลเราไปจนวันตาย” “ไม่เอาๆๆ ไม่พูดแล้ว วกเข้าเรื่องพ่อกับแม่จนได้” เธอไม่ชอบฟังแม่พูดเรื่องความหลังครั้งเก่าๆ ที่ถูกพ่อทำร้ายจิตใจจนต้องระเห็จจากเชียงใหม่กลับมาอยู่กรุงเทพฯ ฟังทีไรมันหดหู่ชอบกล แล้วยิ่งทำให้เธอกลัวการมีคู่เพิ่มมากขึ้น นอกจากรชตแล้ว ระมิงค์ก็ไม่ไว้ใจใครได้เท่า เพราะเธอไม่แน่ใจว่าจะมีใครรักเธอได้เท่าอดีตชายคนรักคนนั้นอีกหรือไม่ Create Date : 08 เมษายน 2565 Last Update : 8 เมษายน 2565 9:18:26 น. 0 comments Counter : 454 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก