เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 21 ตอนที่ ๒๑ ในที่สุดปริญก็เป็นไทแล้ว แพรวยอมยกธงขาวไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับเขาอีก แต่ยังคงเป็นลูกค้าที่ดีของร้านต้นไม้ต่อไป เพียงแต่ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกดีๆ อย่างที่เคยมีมา ปริญไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างระหว่างณลักษณ์กับแพรว เขาคิดแต่เพียงว่าการใช้ชื่อของณลักษณ์อ้างเป็นแฟนเขาทำให้แพรวถอยห่างออกไปเอง แต่ไม่ถึงสองสัปดาห์ มีเหตุให้ปริญต้องใจระทึกอีกครั้งเมื่อเขาเห็นรถ SUV สีขาวที่คุ้นตามาจอดหน้าร้านต้นไม้ ภูษิตเดินลงมาหาเขาด้วยท่าทีเคร่งขรึมเช่นเดิม แต่คราวนี้ปริญไม่มีอะไรจะต้องกลัวอีกแล้ว เพียงแต่แปลกใจที่ยังเห็นสารวัตรจอมหึงมาหา “สวัสดีครับ สารวัตรมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” ปริญยกมือไหว้อย่างนอบน้อม สารวัตรรับไหว้แล้วยิ้ม ซึ่งเป็นยิ้มแรกที่ปริญเพิ่งเคยเห็น ช่วยลดทอนความถมึงทึงลงอย่างได้ผล “สวัสดี นายมีต้นกุหลาบขายมั้ย” สารวัตรภูษิตถาม “อ๋อ มีสิครับ จะเอาสีอะไรครับ เชิญมาเลือกทางนี้ได้เลย” ปริญพาลูกค้าไปชม “จะรับสักกี่ต้นครับ” ปริญถาม “นายไม่คิดจะถามเหรอว่าฉันจะซื้อไปทำไม” ภูษิตย้อนกลับถาม “ส่วนใหญ่ลูกค้าจะบอกวัตถุประสงค์เองน่ะครับ แล้วเราถึงจะให้คำแนะนำ ว่าแต่สารวัตรจะซื้อไปทำไมครับ ให้สาวเหรอ ยังไม่ถึงวาเลนไทน์เลยนะครับอีกตั้งหลายเดือน” “ฉันจะซื้อไปให้แพรว” สารวัตรตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “โอ้! ดีเลยครับ ผมแนะนำนี่เลย กุหลาบสีขาว รักบริสุทธิ์ หรือกุหลาบสีแดง รักสุดหัวใจ” ปริญรีบแนะนำก่อนลูกค้าเปลี่ยนใจ “งั้นเอาสีแดงละกัน เอามาห้าต้นนะ เลือกต้นสวยๆ ดอกเยอะๆให้หน่อย” สารวัตรสั่งอย่างอารมณ์ดี “ได้เลยครับ” ปริญกระตือรือร้นจัดแจงให้ “ขอบใจนายมากนะปริญ” ภูษิตพูดเบาๆ ปริญหันมามองด้วยสีหน้าฉงน “เรื่องอะไรครับสารวัตร” “ขอบใจที่นายทำตามคำพูดน่ะสิ ฉันรักเมียและปลาเก๋ามาก แต่เพราะฉันแสดงออกด้วยวิธีผิดๆ จึงอยากขอโทษนายเมื่อวันก่อน ตอนนี้ฉันอยากจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง” ถ้อยคำที่อ่อนโยนลงของภูษิตบ่งบอกว่าเขาสำนึกผิดจริงๆ “ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจ ถ้าเรารักใคร เราก็ไม่อยากสูญเสียคนที่เราไป คุณแพรวเธอเป็นคนที่ชอบเอาชนะ ถึงตอนนี้เธอคงเข้าใจแล้วล่ะครับว่าใครคือคนที่ยอมแพ้เธอตลอด ผมเอาใจช่วยนะครับ” ปริญยิ้มให้กำลังใจ พร้อมกับแถมต้นไม้ให้อีกหนึ่งต้น ปริญเดินไปส่งลูกค้าและโบกมือลาด้วยมิตรภาพ การที่ได้เจอสารวัตรภูษิตในวันนี้ยิ่งทำให้เขาแน่ใจว่า เรื่องวุ่นๆ ในชีวิตของเขากำลังผ่านพ้นไปแล้ว ภูษิตตบไหล่ปริญเบาๆ แทนคำขอบใจอีกครั้งก่อนขับรถมุ่งหน้าไปยังรีสอร์ทบ้านแพรว หลังจากได้รับโปสการ์ดของณลักษณ์ที่ส่งมาจากพิษณุโลก ปริญรู้สึกประหลาดใจกับข้อความที่เธอเขียนทิ้งท้ายแต่เดาไม่ออกว่าเธอหมายความว่าอย่างไร คุณปริญ ฉันมาทำงานที่พิษณุโลกค่ะ ปลายฝนต้นหนาวของที่นี่สดชื่นดีนะคะ ฉันได้ล่องแก่งน้ำเข็กเป็นครั้งแรก ตื่นเต้น และสนุกมาก หวังว่าสถานการณ์ของคุณตอนนี้คงผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ ฉันเองก็พยายามเต็มที่แล้วค่ะ ลักษณ์ เมื่ออ่านจบ จึงรีบเขียนจดหมายตอบณลักษณ์กลับไป เพื่อสารภาพความจริงที่เขาอ้างชื่อเธอโดยไม่ได้ขออนุญาต แต่หารู้ไม่ว่าความจริงที่เขาจะสารภาพนั้นถูกชิงเปิดเผยโดยคนอื่นไปก่อนแล้ว สวัสดีครับ คุณลักษณ์ ผมมีเรื่องจะสารภาพครับ เมื่อหลายสัปดาห์ก่อนผมได้ทำตามที่คุณแนะนำแล้ว ได้ผลครับ สามีของเก่าคุณแพรวตามหึงจนแม่ผมเกือบช็อค เพราะเขาบุกมาถึงบ้าน สุดท้ายแม่ผมจึงออกอุบายใหม่ ให้บอกไปเลยว่ามีแฟนครับ อันนี้ก็ได้ผลชะงัก เพราะผมบอกไปว่าผมมีแฟนแล้ว ชื่อว่า“ณลักษณ์” ผมต้องขอโทษคุณด้วยที่อ้างชื่อคุณไป ตอนนั้นผมนึกไม่ออกจริงๆ ชื่อของคุณก็แว้บเข้ามาในหัวผมพอดี หวังว่าคุณคงไม่โกรธผมนะครับ แต่วิธีของแม่ผมทำให้คุณแพรวหายไปจากชีวิตผมแล้ว โล่งใจจริงๆ ครับ แถมมีข่าวดีกว่านั้นคือ สารวัตรจอมหึงโหดมาขอบคุณผมที่ไม่ยอมคบกับภรรยาเก่าของเขา ตอนนี้ทั้งคู่คืนดีกันแล้วครับ เห็นว่าเดือนหน้าจะจดทะเบียนสมรสกันอีกรอบ เหมือนได้ทำบุญเลยครับ ทำให้คนรักกันได้ น่าเสียดายจังที่ผมไม่รู้ว่าคุณมาพิษณุโลก ถ้ารู้ล่วงหน้าผมจะพาคุณไปทานข้าวร้านอร่อยๆ แต่อยากถ้าเรายังเขียนจดหมายอยู่อย่างนี้ เพราะจดหมายมันเดินทางช้าเกินไปครับ ถ้าผมจะขอเบอร์โทรศัพท์ของคุณลักษณ์ จะเป็นการรบกวนความเป็นส่วนตัวหรือเปล่าครับ เผื่อฉุกเฉินน่ะครับ คุณเดินทางบ่อยๆ ก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ หวังว่าคงสบายดี เป็นห่วงเหมือนเดิมครับ ปริญ ทันทีที่ได้รับจดหมาย ณลักษณ์นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่จนธรณีสงสัยในพฤติกรรมของลูกสาว “ใครกัน เห็นเขียนมาบ่อยๆ” ธรณีซัก “สมัยนี้ยังเขียนจดหมายกันอีกหรือ” “อ๋อ เพื่อนน่ะแม่” ณลักษณ์ตอบอย่างอายๆ “เพื่อนที่ไหน แม่ไม่เห็นเคยรู้จักชื่อนี้มาก่อนเลย” ธรณีตั้งข้อสังเกตจากชื่อผู้ส่งซึ่งเธอไม่คุ้นเคย ปกติแล้วเพื่อนสนิททุกคนของลูก ธรณีต้องรู้จัก “เพื่อนสมัยประถม แม่จำไม่ได้หรอก” ณลักษณ์โกหกเพื่อเลี่ยงการซักไซ้ต่อ ในใจของณลักษณ์แอบลิงโลดเมื่อรู้ว่าปริญไม่ได้ตัดสินใจคบกับแพรว และแพรวไม่กลับมายุ่งกับเขาอีก ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้นที่โล่งใจ ณลักษณ์เองก็โล่งใจไม่แพ้กัน “บ้าจัง นี่เราคิดอะไรของเราเนี่ย?” ณลักษณ์นึกตำหนิความรู้สึกของตัวเอง “แล้วทำไมเราไม่กล้าพูดความจริงกับแม่นะ กลัวแม่รับไม่ได้เหรอที่เราคุยกับคนที่ไม่เคยเห็นหน้าเห็นตากันมาก่อน” เธอเดินขึ้นห้องและไม่รอช้าที่จะเขียนตอบกลับไป โดยไม่ได้เท้าความถึงเหตุการณ์ที่เธอไปเจอกับแพรวมา เพราะคิดว่าไหนๆ มันจบลงด้วยดี ก็ไม่มีความจำเป็นต้องพูดถึงมันอีก และประเด็นสำคัญของข้อความในจดหมายฉบับนี้ คือการขอเบอร์โทรศัพท์ซึ่งมันคงเป็นเรื่องบังเอิญอย่างร้ายกาจที่ณลักษณ์เองก็อยากจะขอจากเขาเช่นกัน แต่เธอไม่กล้าพอที่จะเป็นฝ่ายแสดงความจำนงก่อน สวัสดีค่ะ คุณปริญ ฉันดีใจที่มีคุณเจอข่าวดีเป็นลำดับ จริงๆ ตอนที่ฉันไปพิษณุโลกก็นึกถึงคุณนะคะ เพราะทราบว่ามันไม่ไกลกันมากนัก แต่ไม่อยากจะรบกวนคุณ ฉันเองก็มีเวลาอยู่แค่สองวันเท่านั้น คิดว่าถ้ามีโอกาสคงจะได้ไปอีกครั้ง มีอีกหลายแห่งที่ยังไม่ได้ไปค่ะ ส่วนที่คุณขอโทษที่ยืมชื่อไปใช้ ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ามันจะช่วยให้คุณผ่านพ้นปัญหาไปได้ด้วยดี และฉันขอบคุณที่อุตส่าห์นึกถึงกันในยามที่คุณมีปัญหา ทำให้ฉันรู้สึกตัวเองมีค่าขึ้นมานิดหนึ่ง ฮิๆๆ เรื่องเบอร์โทรศัพท์นั้น ฉันยินดีค่ะ เราเขียนจดหมายกันมาสักระยะแล้ว คงถึงเวลาที่เราจะได้ยินเสียงของกันและกันสักที คงจะได้คุยกันเร็ววันนี้นะคะ ๐๙๐-๙๔๔๕๔๕๔ ลักษณ์ Create Date : 29 กรกฎาคม 2557 Last Update : 5 ตุลาคม 2560 9:44:52 น. 1 comments Counter : 918 Pageviews.   Share Tweet ชอบๆๆ โดย: Tim IP: 1.10.213.172 วันที่: 29 กรกฎาคม 2557 เวลา:22:17:27 น.   ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก