BlogGang.com : : Alex on the rock : เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 15

เก็บรักไว้ ให้หัวใจที่รอ ตอนที่ 15

ตอนที่ ๑๕

ณลักษณ์เดินทางกลับเข้ากรุงเทพฯ หลังจากตั้งหลักได้ และเปิดโลกใหม่ๆ ให้ตัวเองมากมาย กว่าสามเดือนที่ผ่านมาเธอตั้งใจว่าจะเอาประสบการณ์ที่ได้เหล่านั้นมาสมัครงานอีกครั้ง โดยมุ่งมั่นที่จะเป็นนักเขียนอย่างที่เคยฝันไว้ตั้งแต่สมัยวัยรุ่น
ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน หญิงสาวโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อแน่นเท่ากับคราวที่พ่อไปส่งที่สนามบินด้วยความคิดถึง
“กลับมาเป็นณลักษณ์คนเดิมซะทีนะ” บัณฑูรทัก
“ค่ะ หนูคิดถึงพ่อที่สุดเลย” ณลักษณ์น้ำตารื้น
“ไปกอดแม่เขาด้วยสิ อยู่หลังบ้านโน่น” บัณฑูรตบไหล่ลูกสาว
“ค่ะ” เธอวางกระเป๋าสะพายแล้ววิ่งหาธรณีซึ่งกำลังง่วนอยู่กับการเก็บข้าวของเก่าๆ ไว้ในตู้อยู่หลังบ้าน
“แม่ขา” ธรณีหันตาเสียงเรียกที่คุ้นเคย “กอดหน่อย” ณลักษณ์สวมกอดธรณีแน่นไม่แพ้บัณฑูร
“อุ้ย! เบาๆ สิ” ธรณีดูจะเขิน เพราะปกติแล้วทั้งคู่จะไม่ค่อยกอดกันเท่าไรนัก
“คิดถึงอ่ะ” ลูกสาวทำเสียงอ้อน
“คิดถึงแล้วทำไมเพิ่งจะกลับ” ผู้เป็นแม่ค้อนใส่
“ไปค้นหาสัจธรรมอยู่ เพิ่งบรรลุ”
“ก็น่าจะบวชชีไปซะ” ธรณีเย้า
ธรณีมองหน้าลูกสาวชัดๆ ก่อนจะทักว่า “แกตัวดำลงเยอะเลยนะ”
“โห แม่ทักซะหนูเสียเลย เดี๋ยวกลับมาอยู่กรุงเทพฯ ก็ขาวขึ้นเองน่า ถ้าแม่เห็นพี่รินนะ พี่รินดำเป็นหนุ่มใต้ไปแล้ว”
“พี่รินเขาเป็นผู้ชาย ดำนิดดำหน่อยก็ไม่แปลกหรอก แกเป็นผู้หญิง ดูแลตัวเองหน่อย เดี๋ยวฝ้ากระขึ้นรักษายากนะจะบอกให้” ธรณีเตือน
“ค่า... เที่ยวเยอะไปหน่อยนึง หนูมีของฝากพ่อกับแม่ด้วย ไปดูกัน” ณลักษณ์จูงมือแม่เดินมายังห้องรับแขก
“เอานี่ มีจดหมายมาถึงเมื่อวานซืน” บัณฑูรยื่นซองสีน้ำตาลมาให้ณลักษณ์ “อะไรอ่ะ??? จากใครเนี่ย” ณลักษณ์รับมาทำหน้างงๆ แต่ยังไม่ได้สนใจนัก เพราะมัวแต่สาละวนอยู่กับการรื้อของฝากที่หอบหิ้วมาจากใต้ให้พ่อกับแม่เลือก
“พ่อ ต้นไม้หนูเป็นไงบ้าง ตายยังอ่ะ” เธอถามถึงต้นไม้ที่ระเบียงห้อง
“จะตายได้ไง พ่อรดน้ำทุกวัน ออกดอกสวยกว่าตอนที่ลูกอยู่อีก ฮ่าๆๆ” เสียงหัวเราะของพ่อทำเอาลูกสาวค้อนขวับ
“นี่พ่อเพิ่งเอาต้นโมกมาลงหลังบ้านริมรั้วเห็นหรือยังล่ะ”
“ยังเลยค่ะ เดี๋ยวไปดูดีกว่า” เธอทำท่าจะลุก แต่แม่ฉุดมือเอาไว้
“เดี๋ยวๆๆ อย่าเพิ่งไป หาแกงไตปลาแห้งที่ฝากซื้อจากภูเก็ตให้แม่ก่อน บูดูสายบุรีด้วยพรุ่งนี้เราจะทำข้าวยำกินกัน กะปิเกาะยอล่ะเอามาหรือเปล่า” ธรณีถามหาของฝากไม่หยุดปาก
“ขาดแต่หมูย่างเมืองตรังอ่ะแม่” ณลักษณ์แซวหน้าทะเล้น ทำเอาบัณฑูรระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ธรณีเกิดอาการหมั่นไส้จึงหยิกหมับเข้าที่พุงสามี
บรรยากาศอบอุ่นในครอบครัวเล็กๆ ของสามคนพ่อแม่ลูกกลับมาอีกครั้ง เสียงหัวเราะของพ่อ และเสียงถกเถียงกันระหว่างแม่กับลูกสาว ยังคงเหมือนเดิม

.............................

ก่อนจะอาบน้ำเข้านอน ณลักษณ์แกะซองจดหมายสีน้ำตาลที่ได้รับมา หัวใจของหญิงสาวพองโตเมื่อเห็นถุงพลาสติกเล็กๆ ที่บรรจุเมล็ดพันธุ์ พร้อมกับจดหมายแนบมาด้วย ไม่ต้องเปิดอ่านเธอก็รู้ว่า เจ้าของซองสีน้ำตาลนี้คือ “คนป่า” นั่นเอง จึงพลิกไปดูชื่อผู้ส่งที่ปรากฏว่าหลังซองอีกครั้ง
“ปริญ” เธอเปรยเบาๆ แล้วอมยิ้ม จากนั้นจึงเปิดอ่านข้อความในจดหมายด้วยลายมือตัวหวัดๆ ที่เขียนด้วยปากกาหมึกสีดำ

สวัสดีครับ คุณ S.O.S.
ตอนนี้คุณคงถึงกรุงเทพฯ แล้ว เป็นอย่างไรบ้างครับกับการกลับมาที่นี่อีกครั้ง เมล็ดพันธุ์ที่ส่งมาให้เป็นต้นพิทูเนียครับ พิทูเนียเป็นดอกไม้แทนความไม่สิ้นหวัง เพราะผมอยากให้คุณมีความหวังว่าทุกๆ อย่างในชีวิตของคุณจะดีขึ้น แม้มันจะเป็นดอกไม้ที่ดูบอบบาง แต่มันก็ทนใช้ได้เลยครับ
ช่วงนี้ผมไม่มีเวลาเข้าอินเทอร์เน็ตเลย เครื่องมือสื่อสารของผมก็ไม่ทันสมัย ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยสนใจเรื่องเทคโนโลยีสักเท่าไหร่ งานของผมอยู่กับชุมชน อยู่กับป่าไม้ มันไม่ได้ใช้เครื่องมือพวกนี้ด้วย มีไว้ก็เป็นภาระเปล่าๆ จะมีก็แต่ GPS เอาไว้กันหลงป่า ถ้าคุณไม่รังเกียจ เราเปลี่ยนมาเป็นเขียนจดหมายคุยกันดีไหมครับ อย่างน้อยถ้าไม่มีไฟฟ้า ไม่มีคอมพิวเตอร์ ไม่มีสัญญาณอินเทอร์เนต ผมก็ยังเขียนจดหมายถึงคุณ และยังอ่านจดหมายจากคุณได้จริงไหมครับ ถึงจะช้าหน่อยแต่ขอแค่มีบุรุษไปรษณีย์นำจ่ายก็พอ
สุดท้ายนี้ คุณคงสบายดี ส่วนผมก็สบายดีเช่นกัน อ้อ ผมลืมบอกไปว่าผมชื่อ ปริญ นะครับ
ด้วยความห่วงใยเสมอ
ปริญ

ปกติแล้วอ่านอีเมลจาก “คนป่า” ณลักษณ์ยังไม่เบิกบานขนาดนี้ แต่เมื่อได้อ่านจดหมายและเห็นลายมือของปริญซึ่งเป็นคนๆ เดียวกัน เธอกลับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ราวกับดาราตอบจดหมายมา อาการง่วงนอนเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง จากที่ตั้งใจจะไปอาบน้ำเข้านอนกลับลุกไปหากระดาษในลิ้นชักมาตอบจดหมายอย่างกระตือรือร้น

สวัสดีค่ะ คุณปริญ
ฉันอ่านจดหมายของคุณแล้ว ตื่นเต้นดีใจอย่างบอกไม่ถูกจริงๆ นึกย้อนไปในวัยเด็กอีกครั้ง จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เขียนจดหมายคุยกับเพื่อนเป็นเรื่องเป็นราวก็คือสมัยมัธยม โดยเขียนหาเพื่อนที่ย้ายไปเรียนที่เชียงใหม่ ทำให้ชอบสะสมแสตมป์ไปโดยปริยาย เราเขียนถึงกันอยู่เป็นปีจนเข้ามหาวิทยาลัย ก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ทุกวันนี้ไม่รู้ว่าเพื่อนคนนี้ไปอยู่ที่ไหนแล้ว
ขอบคุณสำหรับเมล็ดพันธุ์พิทูเนียนะคะ ฉันจะลองปลูกวันเสาร์อาทิตย์นี้ล่ะค่ะ เพราะสัปดาห์หน้าฉันจะต้องเริ่มทำงานใหม่แล้ว เป็นนักเขียนคอลัมน์ท่องเที่ยวให้กับเว็บไซต์ภาษาอังกฤษสำหรับนักท่องเที่ยวต่างชาติ แม้เงินเดือนจะไม่มากมายนัก แต่แลกกับการได้เดินทางไปท่องเที่ยวตามที่ต่างๆ อย่างที่ฉันใฝ่ฝันมานานฉันก็ยอมค่ะ ถึงตอนนั้นไม่รู้จะมีเวลาอยู่บ้านสักกี่วันนะ แต่ฉันจะหมั่นดูแลต้นไม้ที่คุณให้มาค่ะ
ตอนนี้ฉันเข้มแข็งขึ้นมากแล้ว เวลาช่วยเยียวยารักษาใจ และการเปลี่ยนบรรยากาศเปลี่ยนสภาพแวดล้อมก็ช่วยให้เราได้พบเจออะไรใหม่ๆ ทำให้ฉันไม่ได้จมอยู่กับเรื่องเก่าๆ แต่ยังไม่ลืมหรอกค่ะ ความเจ็บปวดมันเป็นบทเรียนความรักที่ล้ำค่ามาก และคงเข็ดไปอีกนาน ขอบคุณที่คุณให้กำลังใจกันตลอดมานะคะ
ด้วยความระลึกถึงเสมอ
ลักษณ์

จดหมายของณลักษณ์ใช้เวลาเดินทางเกือบสองสัปดาห์กว่าจะถึงมือผู้รับปลายทาง เมื่อปริญได้รับจดหมายที่หญิงสาวตอบกลับมา เขาเองก็มีความรู้สึกไม่ต่างไปจากณลักษณ์เลย ข้อความลงท้ายจดหมายทำให้เขาอนุมานว่าณลักษณ์คิดถึงเขาเสมอ เหมือนที่เขามักจะมีจินตภาพของผู้หญิงคนนี้ปรากฏขึ้นในใจในเวลาที่ชีวิตพานพบเหตุการณ์มากมายทั้งร้ายและดี
ใจจริง ปริญอยากจะขอเบอร์โทรศัพท์จากณลักษณ์เลยด้วยซ้ำ แต่ยังคงเกรงใจไม่อยากรบกวนความเป็นส่วนตัวของเธอมากไปกว่านี้ ฝ่ายณลักษณ์เองก็ไม่กล้าจะให้เบอร์โทรศัพท์กับผู้ชายก่อนถ้าเขาไม่เป็นฝ่ายขอ การสื่อสารแบบย้อนยุคด้วยตัวอักษรบนกระดาษผ่านบุรุษไปรษณีย์จึงเริ่มต้นเรื่อยมา นับจากจดหมายพร้อมเมล็ดพันธุ์ในฉบับแรก

..............................

ทุกๆ สองสัปดาห์ ณลักษณ์จะต้องออกเดินทางไปตามที่ต่างๆ ทั้งในกรุงเทพฯ ปริมณฑล หรือเหนือ ใต้ อีสาน ตะวันออก ตะวันตก เพื่อเขียนคอลัมน์ท่องเที่ยวในสไตล์ผู้หญิงเที่ยวคนเดียว จนเริ่มมีผู้อ่านที่เป็นหนุ่มโสดสาวโสดทั้งไทยและเทศเป็นแฟนประจำมากขึ้นเรื่อยๆ เพราะชื่นชอบสำนวนการเขียนและลีลาการเล่าเรื่องของเธอ และเกือบทุกที่ที่ไปโดยเฉพาะต่างจังหวัด ณลักษณ์จะไม่ลืมที่จะเขียนโปสการ์ดถึงชายหนุ่มที่อยู่จังหวัดตากทุกครั้ง เพียงเพื่อที่จะบอกให้เขารับรู้ว่าเธอกำลังทำอะไร อยู่ที่ไหน ราวกับเขาเป็นเพื่อนคุ้นเคยคนหนึ่ง
ขณะที่ปริญจะเป็นผู้รับมากกว่าผู้ส่ง ไม่ว่าจะเป็นจดหมายหรือโปสการ์ดจากณลักษณ์ เขาอ่านแล้วจะเก็บใส่กล่องเป็นอย่างดี และแช่มชื่นทุกครั้งเมื่อได้อ่านจดหมายของเธอ ไม่ต่างอะไรกับหญิงสาวที่มีรอยยิ้มเสมอแค่ได้เห็นลายมือของเขาปรากฏบนซองจดหมาย

Create Date : 03 กรกฎาคม 2557

Last Update : 5 ตุลาคม 2560 9:41:40 น.

4 comments

Counter : 1010 Pageviews.

อ่านแล้วรู้สึกดีๆค่ะ

โดย: พิน IP: 110.164.165.3 วันที่: 3 กรกฎาคม 2557 เวลา:10:25:59 น.

สนุกดีค่ะ เนื้อเรื่องก็แปลกดี ชอบ ลงบ่อย ๆ นะคะ รออ่าน

โดย: is IP: 125.25.31.21 วันที่: 3 กรกฎาคม 2557 เวลา:15:40:12 น.

ไว้ชวนคนพิเศษเขียนจดหมายบ้างดีกว่าแบบอินจัด
ดูมันจริงใจขึ้นตั้งใจจะติดต่อกัน ไม่เหมือนโลกอินเตอร์เน็ตสมัยนี้
ส่งสติกเกอร์ รัก ๆๆบอกกันได้ง่ายมาก จริงใจหรือป่าว นั่นอีกเรื่องหนึ่ง
รออ่านนะ พูดเสียเยอะเลยอิอิ

โดย: Cw.kot IP: 1.10.213.59 วันที่: 3 กรกฎาคม 2557 เวลา:18:48:46 น.

ขอบคุณที่ติดตาม และดีใจที่ชอบ อ่านคอมเม้นท์แล้วน้ำตาซึมเลยค่ะ

โดย: Alex on the rock

วันที่: 3 กรกฎาคม 2557 เวลา:20:24:37 น.