[นิทานเซน] : ทองคำอันน่ากลัว
กาลครั้งหนึ่ง มีนักพรตผู้หนึ่งวิ่งตื่นกลัวออกมาจากป่า สหายสนิท 2 คนพบเห็นเข้าจึงเอ่ยถามนักพรตรูปนั้นว่า เกิดอะไรขึ้น และเขาหลบหนีสิ่งใดมา
นักพรตตอบว่า "บังเอิญว่า เราขุดเจอทองคำฝังอยู่ที่โคนต้นไม้ในป่า แต่น่าหวาดกลัวยิ่งนัก!"
เมื่อคนทั้งสองได้ยินก็ตื่นเต้นสุดระงับ แอบกระซิบกระซาบต่อกันว่า
"คนผู้นี้ช่างโง่เขลาปัญญาอ่อนเสียจริง ขุดเจอทองนับเป็นโชคแท้ๆ แต่กลับกลัวจนตัวสั่น"
จากนั้นจึงตะล่อมถามนักพรตต่อไปว่า
"ท่านขุดเจอทอง ณ ที่ใด สามารถบอกพวกเราได้หรือไม่?"
นักพรตจึงตอบว่า
"ของที่อันตรายเช่นนี้ พวกท่านไม่กลัวหรืออย่างไร ไม่ทราบหรือว่าทองคำพวกนั้น มันสามารถกินคนได้!"
คนทั้งสองจึงรีบเอ่ยว่า "พวกเราไม่กลัวหรอก ท่านรีบบอกมาเถิดว่าทองคำอยู่ที่ใด?"
สุดท้ายนักพรตจึงบอกว่า "ทองคำอยู่ที่โคนต้นไม้ต้นริมสุดทางทิศตะวันตกของป่า"
เมื่อได้ยินดังนั้น คนทั้งสองก็รีบผละจากนักพรต มุ่งหน้าไปยังจุดที่พบทองคำทันที
ระหว่างนั้น สหายผู้หนึ่งเอ่ยขึ้นว่า
"นักพรตรูปนั้นทึ่มจริงๆ ทองคำที่ทุกผู้ทุกคนต่างเฝ้าใฝ่ฝันถึง มากองอยู่ตรงหน้า กลับวิ่งหนีไปเสียได้"
ซึ่งสหายอีกผู้หนึ่งก็พยักหน้าเห็นด้วย
จากนั้นทั้งสองจึงปรึกษากันว่า จะนำทองคำกลับไปได้อย่างไร สหายผู้หนึ่งจึงเสนอว่า
"หากขนทองคำกลับไปในตอนฟ้าสว่าง เห็นจะไม่ค่อยปลอดภัยเท่าไหร่ เราควรขนไปตอนฟ้ามืดจะดีกว่า เดี๋ยวข้าจะเฝ้าทองคำอยู่ที่นี้ ส่วนท่านเดินทางเข้าเมือง ไปเสาะหาอาหารและน้ำดื่มมารับประทานร่วมกัน เมื่อรับประทานเรียบร้อย รอให้ค่ำมืด ค่อยลงมือขนทองคำ"
ดังนั้น สหายผู้หนึ่งจึงเดินทางกลับเข้าเมือง เพื่อไปหาข้าวปลาอาหาร ส่วนสหายอีกผู้หนึ่งที่อยู่เฝ้าทองคำก็ขบคิดวางแผนว่า
"หากทองคำทั้งหมดตกเป็นของข้าเพียงผู้เดียวก็คงจะดีไม่น้อย เช่นนี้ดีกว่า หากเพื่อนของข้ากลับมา ก็ใช้ท่อนไม้ทุบตีมันให้ตาย เท่านี้ก็ไม่ต้องแบ่งส่วนแบ่งทองคำให้กับผู้ใด"
ส่วนสหายที่เดินทางเข้าเมืองก็ครุ่นคิดว่า
"ข้าจะเข้าเมืองไปรับประทานอาหารให้อิ่มเสียก่อน จากนั้น นำยาพิษใส่ในอาหารกลับไปให้สหายข้า เท่านี้ทองคำก็จะเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว"
ชายที่เดินทางเข้าเมืองดำเนินการตามแผนเรียบร้อย จากนั้นนำอาหารกลับมายังชายป่าที่ซ่อนทองคำ แต่ยังไม่ทันระวังตัว เขากลับถูกสหายรักใช้ท่อนไม้ฟาดจากทางด้านหลัง จนเสียชีวิตทันที
จากนั้นมือสังหารจึงแก้ห่อข้าวที่เพื่อนผู้ล่วงลับนำมาให้ รับประทานด้วยความหิวโหย แต่ไม่ทันไรก็ต้องล้มลงดิ้นทุรนทุราย เนื่องเพราะได้รับพิษที่อยู่ในอาหาร
ในชั่ววินาทีก่อนที่ชายผู้ถูกพิษจะสิ้นใจ เขาพลันนึกถึงคำที่นักพรตได้เตือนเอาไว้ จึงได้แต่รำพึงว่า
"จริงดั่งคำที่นักพรตว่าไว้ ทองคำนั้นน่ากลัวยิ่ง เพราะมันสามารถกลืนกินมนุษย์ที่เต็มไปด้วยความโลภอย่างเรา"
จากนั้นจึงลาโลกไปในลักษณะนั้น
ปัญญาเซน : ความโลภเป็นบ่อเกิดแห่งหายนะ
จาก นิตยสารธรรมลีลา ฉบับที่ 161 พฤษภาคม 2557 โดย มุมจีน : manager online
Create Date : 24 พฤศจิกายน 2557 |
|
0 comments |
Last Update : 16 ธันวาคม 2557 11:54:43 น. |
Counter : 1080 Pageviews. |
|
|
|