|
|
ซอนต๊อก มหาราชินีสามแผ่นดิน วันที่ 15 พฤษภาคม 2553
Source: //www.dailynews.co.th/newstartpage/index.cfm?page=content&categoryID=414&contentID=65838
“แล้วยังไง” ต๊อกมันถาม
“ที่จะช่วยเราได้ ก็มีแต่เราสองคน เพราะฉะนั้น ถ้าเรายอมแพ้ซะ เราก็จะตาย... หึ... เฮ่อ.. สำหรับข้าไม่ยอมง่าย ๆ อยู่แล้ว แต่ว่า ถ้าเจ้ายอมถอดใจ ข้าจะยิ่งมีภาระหนักขึ้น ฉะนั้น เจ้าอย่ายอมแพ้เลยนะ” คิมยูชินกล่าว
คนของคิมซอฮยอนกลับมารายงานว่า คิมยูชินได้เข้าไปที่หมู่บ้านยางจี ที่กำลังมีโรคระบาดและคนตายเยอะมาก คิมซอฮยอนรู้นิสัยของลูกชายตนเองว่าจะต้องช่วยต๊อกมันสุดชีวิต จึงสั่งให้ลูกน้องคอยสังเกตการณ์อยู่แถวนั้นก่อน อย่าทำอะไรวู่วาม
พีดัมกลับมาหามุนโน เขาเห็นลูกศิษย์เสื้อผ้าเปื้อนเลือดจึงถามว่าไปสู้กับใครมา
“ไม่ได้สู้หรอกครับ แต่ทำเพื่อช่วยคนอื่น พอดีเห็นคนถูกรังแก ข้าเลยเข้าไปช่วย...” พีดัมกล่าว
“ช่วยคนหนึ่ง แต่ฆ่าอีกหลายคนใช่ไหม”
“เพราะพวกเขาจะรังแกคนที่อ่อนแอกว่า”
“สรุปก็คือฆ่าคนใช่ไหม”
“ที่ฆ่าคน... เพราะความจำเป็นน่ะครับ”
“เหตุผลแค่นี้ไม่จำเป็นต้องฆ่าคนเสมอไป... คนอย่างเจ้าเคยช่วยคนจริงจังด้วยหรือ... เจ้าเคยสงสารคนอื่นที่ไหนกัน... คงเพราะโมโหเรื่องอะไรถึงไปฆ่าคนมากกว่า”
“ไม่ใช่นะครับ ข้าทำเพื่อจะช่วยคน ๆ หนึ่งจริง ๆ”
“ยังจะเถียงอีก”
“ข้าพูดจริงนะครับ”
“ขอรบกวนหน่อย” คิมยูชินและต๊อกมันเดินเข้ามา
“หึ... สองคนนี้แหละครับ ที่ข้าเดือดร้อนก็เพื่อจะช่วยพวกเขา เรื่องเมื่อกี้ ช่วยข้าอธิบายหน่อยสิ... ลืมแล้วหรือ ข้าช่วยเจ้าไว้ไง จริงมั้ย”
“เอ่อ... ใช่ เขาช่วยชีวิตข้าไว้จริง ๆ” ต๊อกมันกล่าว
“หึ ๆ”
“คนไข้มีแต่เพิ่มขึ้นทุกวัน ถ้าไม่ดูแลดี ๆ เชื้อโรคจะยิ่งแพร่กระจาย ยังไงก็ต้องหาเซซินมาให้มากล่ะ” มุนโนสั่ง
“ครับ ข้าทราบแล้ว”
“ที่นี่เกิดโรคระบาดหนัก พวกเจ้ารีบไปซะ” มุนโนกล่าว
“เรามีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ครับ” คิมยูชินกล่าว
พีดัมมาขอเซซินกับเถ้าแก่ร้านยาคนหนึ่งแต่ถูกปฏิเสธ
“ท่านอย่าเห็นแก่ตัวนักซี่... ชาวบ้านกำลังจะตายแล้วนะ แบ่งขายให้หน่อยก็ไม่ได้ วันหลังจะเอาเงินมาให้เยอะเลย”
“นึกว่าเซซินเป็นของหาง่ายหรือ ตอนนี้ให้ข้าพันตำลึงยังไม่มีจะขายให้”
“เฮ่ย... ท่านนึกว่าเป็นเฉพาะหมู่บ้านยางจีหรือ อีกไม่นาน แพร่มาถึงที่นี่แล้วจะรู้สำนึก... ถ้าไม่ได้ยานี้ ไม่เพียงแต่ข้าคนเดียว ท่านก็ต้องตายด้วย”
“ถึงงั้นก็เถอะ มาตื๊อข้าจะมีประโยชน์อะไรล่ะ เฮอะ... ขอเตือนด้วยความหวังดี เจ้าก็ออกจากหมู่บ้านนั่นซะดีกว่า ขนาดทางการยังไม่เหลียวแลเจ้าจะไปรักษาให้เหนื่อยทำมั้ย หา...”
เมื่อออกมาจากร้านพีดัมก็ถูกโพจงจับตัวไปพบกับซอลวอน เขาหลอกถามพีดัมจนรู้ว่าพีดัมอยู่ในหมู่บ้านยางจี ที่ต๊อกมันและคิมยูชินเดินทางไป
“เจ้าอยู่ในหมู่บ้านนั้นหรือ” ซอลวอนถาม
“ก็ไม่เชิงอย่างงั้นหรอกครับ แต่พอดีอาจารย์ข้าผ่านมา เห็นชาวบ้านล้มตายยังกะใบไม้ร่วง เลยบอกว่าจะอยู่รักษาหน่อย”
“น่านับถือในน้ำใจ น่าชื่นชมมาก ว่าแต่เจ้าอยู่ในหมู่บ้านนั้น เห็นผู้ชายสองคนแต่งชุดองครักษ์ไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวนั้นหรือเปล่า”
“เอ่อ....ไม่มีครับ ไม่เคยเห็น”
“ข้าจะให้ในสิ่งที่เจ้าต้องการ เห็นว่าอยากได้เซซินไม่ใช่หรือ”
“เอ่อ....หมายความว่า....”
“ข้าจะให้เซซินแก่เจ้า แลกกับเด็กหนุ่มคนนั้น”
“เด็กหนุ่มคนนั้น คนไหนหรือครับ”
“คนที่แต่งชุดองครักษ์ฝึกหัด หน้าตาหล่อเหลาดูคล้ายผู้หญิง อีกคนที่หน้าดุข้าไม่ต้องการ ให้เวลาสามวันข้าจะมอบเซซินเป็นจำนวนมากให้แก่เจ้า ขอเพียงมอบตัวหนุ่มคนนั้นออกมา”
ต๊อกมันเห็นคิมยูชินต้องมาลำบากเพราะตน จึงขอร้องให้เขาหนีไปจากชีวิตของตน แต่คิมยูชินไม่ยอมไปเขาบอกว่าได้เลือกแล้วที่จะอยู่ดูแลต๊อกมัน คำพูดนี้ทำให้ต๊อกมันถึงกับน้ำตาไหลออกมา
มุนโนเห็นคิมยูชินยืนฟันดาบผ่าฟืนเป็นสองท่อน เห็นลักษณะของแท่นวางฟืนที่จะผ่าแล้วก็เข้าไปถาม
“เจ้าชื่ออะไร” จากนั้นก็ขอดูมือของยูชิน “ไม่มีอาจารย์สอนหรือ... ที่แท้ใช้วิธีฝึกด้วยตัวเอง กว่าจะมาถึงขั้นนี้ไม่ง่ายเลยนะ”
“ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่ท่านพูด” คิมยูชินกล่าว
“เร็ว ๆ นี้ เคยประลองกระบี่กับใครหรือเปล่า... หึ... เท่าที่ดู เจ้ายังไม่รู้ฝีมือตัวเองเท่าไหร่” มุนโนกล่าวแล้วเดินออกไป
คิมซอฮยอนได้รับรายงานจากลูกน้องว่า เห็นซอลวอนมาอยู่แถวนี้ จึงกลัวว่าลูกชายและต๊อกมันจะตกไปอยู่ในมือของมิชิล จึงสั่งให้ลูกน้องรีบฆ่าต๊อกมันเสีย ด้านพีดัมอยากได้ยาจากซอลวอน จึงหลอกคิมยูชินไปขังไว้ในเรือนจำของหมู่บ้าน จากนั้นก็จับต๊อกมันไปมัดไว้กับต้นไม้
“ขอโทษด้วยนะ” พีดัมกล่าว
“เพราะใคร จะจับข้าไปมอบให้ใคร” ต๊อกมันถาม
“อึม... ใครหรือ ไม่รู้สินะ หึ... แต่จะถามให้ หึ... แต่เจ้าก็ไม่ต้องเจ็บใจหรอก... มีประมาณ 200 คนได้ ที่เจ้าจะช่วยพวกเขา คนไข้ 200 ลบเจ้าไปหนึ่งคน ก็เหลือ 199” พีดัมกล่าว
“นั่งคิดอะไรอยู่เล่า ช่วยตัวเองหน่อย พยายามแก้เชือกให้ได้” คิมยูชินตะโกนบอกต๊อกมัน
“เราจะไปทางไหนดี ข้ากำลังคิดเรื่องนี้อยู่ ถ้าถูกคนของมิชิลจับไป ถึงไม่เอาชีวิตข้าทันควันก็จริง แต่จะส่งผลถึงฝ่าบาทและองค์หญิงแน่นอน ถ้าถูกคนของฝ่าบาทจับได้ ข้าอาจจะตายเดี๋ยวนั้น แต่ก็ทำให้หลายคนโล่งอกไปที... สรุปความหมายก็คือ ข้ามาที่นี่เพื่อรนหาที่ตาย”
“ต๊อกมัน...”
“หึ... ข้าทำให้แม่เสียชีวิตต่อหน้า ดิ้นรนให้ตัวเองรอดจากทะเลทรายมา ถูกท่านสั่งให้ฝึกหนักเหมือนแกล้ง อยู่ในสนามรบก็ฆ่าคนเพื่อให้ตัวเองอยู่รอด แต่ทั้งหมดนี้ไม่มีความหมายทั้งนั้น ถ้าข้ายังอยู่ต่อ ไม่ว่ากับองค์หญิง หรือต่อท่านก็ตาม หรือแม้แต่ฝ่าบาทกับพระมเหสี แม้กระทั่งพ่อของท่าน ก็ล้วนแต่เป็นเสี้ยนหนาม”
“ต๊อกมัน อย่าคิดแบบนี้ได้ไหม นี่ไม่ใช่นิสัยเจ้า เข้มแข็งหน่อย ทำใจให้หนักแน่น”
“ทำยังไงล่ะ ต้องทำไงถึงจะเข้มแข็งได้ ขนาดพ่อแม่ยังคิดกำจัดข้าเลย พ่อของท่านก็ส่งคนมาฆ่าข้า ไม่ว่าจะฝึกซ้อมหรือออกรบ เราต้องเข้มแข็งไว้ คำพูดนี้ข้าฟังจนเบื่อแล้ว ขอทีเถอะ อย่าบอกให้ข้าเข้มแข็งอีกเลย ฮือ... ฮือ...” ต๊อกมันกล่าว
พีดัมเดินทางมาพบซอลวอน รายงานว่าสามารถจับคิมยูชิน และต๊อกมันไว้ได้แล้ว
“แน่ใจหรือว่าจับเขาไว้แล้ว” ซอลวอนถาม
“แน่นอนครับ ผู้ชายอีกคนก็ถูกขัง ออกมาช่วยไม่ได้ ท่านอย่าผิดสัญญากับข้าล่ะ”
“เราต้องการจับเป็น บอกคนของเจ้าไว้ด้วย”
“ครับ” โพจงกล่าว
“ว่าแต่ พวกท่านเป็นใครน่ะ... ดูแล้วไม่เหมือนขุนนางท้องถิ่นเลย แหะ ๆ” พีดัมถาม
“บังอาจ อย่ามาลามปามแถวนี้นะ ท่านนี้คือแม่ทัพใหญ่แห่งแคว้นชิลลา” โพจงกล่าว
“ไม่เป็นไรหรอก เรามาทำงานเพื่อบ้านเมือง ไม่มีอะไรจะต้องปิดบัง” ซอลวอนกล่าว
“สรุปก็คือ ยาที่บอกว่าจะให้ข้า เตรียมไว้ด้วยล่ะ”
“เรื่องนี้วางใจได้ พรุ่งนี้พาหนุ่มคนนั้นมาพบข้า เจ้าจะได้ยากลับไปทันที”
| Create Date : 16 พฤษภาคม 2553 |
| Last Update : 16 พฤษภาคม 2553 21:20:43 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 417 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
