ไม่รู้ทำไมเหมือนกันอยู่ๆ ลุกขึ้นมาเขียนเรื่องความรักซะงั้น...แหม..เข้ากับเดือนแห่งความรักพอดิบพอดีซึ่งตัวเองก็ลืมไปว่าพรุ่งนี้ก็เป็นเดือนฤดูเทศกาลแห่งความรักแล้ว...ทันสมัยซะไม่มีเล๊ยคนเรา...555555....ทันสมัยแบบไม่รู้ตัวค่ะ...จากเรื่องราวที่เขียนผ่านมา...ความรักครั้งที่สองเป็นรักที่ดีของตนเองมากๆ ตลอดเวลาที่คบกันมาเกือบ 10 ปี ตนเองออกนอกลู่นอกทางความรักตลอด ไม่ค่อยเห็นค่าความรักครั้งนี้ จนเกิดเรื่องเกิดราวอีกครั้งกับความรักครั้งที่สาม ที่เป็นความรักที่ประทับใจ ทุกวันนี้ยังคิดถึงและนึกถึงตลอดแต่อย่างที่เคยบอกแค่คิดถึงนึกถึงแต่ไม่คิดหวนกลับ ทั้งที่คนๆ นั้นพยายามที่จะติดต่อพูดคุยตลอด...แต่ตัวเองเป็นคนเจ็บและจำให้โอกาสได้เพียงพูดคุยทุกข์สุขกันได้แต่ให้หวนกลับไปคบกันเหมือนเดิมคงไม่ได้...มันเหมือนหมดโอกาส หมดเวลาแล้วหมดเวลาเลย คือ เป็นคนเดินหน้าอย่างเดียวไม่มีถอยกลับ...สำหรับคนที่สองขณะที่เราเดินหน้าอย่างเดียวคนที่สองก็ตามเป็นเงาและยอมรับเราได้ทุกอย่างไม่ว่าเราจะเป็นจะทำอย่างไร ขอแค่เพียงให้มีเราอย่างนี้ตลอดไป (อะไรจะเวอร์ขนาดนั้น)

จนคนที่สี่..ที่ยอมรับเค้าเพราะความสงสารและรักเค้าเพราะเค้ารักเรายอมรับเราในตัวตนที่เราเป็นถึงไม่เข้าใจทั้งหมดแต่เค้าก็เป็นคนดีและเข้ากับคนในครอบครัวได้ แต่ตัวเราเองต่างหากที่ไม่ดีเอง ที่ต้องปล่อยให้เค้าไปเพื่อโอกาสที่ดีของเค้าเพื่อให้เค้าเจอสิ่งที่ดีๆ คนดีๆ ที่เหมาะสมกับเค้ามากกว่าเรา...ทุกวันนี้ยังคุยกันปกติแค่เปลี่ยนสถานะเท่านั้นแต่ความรู้สึกเหมือนเดิม คือ รักและห่วงใย ถึงจะน้อยลงแต่ก็ดีกว่าไม่มีเลย...นอกจากเรื่องนี้แล้วเพราะคนที่สองที่ดีกับตัวเองเกินเหตุดีจนตัวเองเกรงใจและหยุดทุกอย่างตรงนี้ ไม่อยากทำอะไรให้คนๆ นี้โศกเศร้าเสียใจผิดหวังอีก..

หรืออาจอย่างที่มีคนเขียนจำแนกความรักไว้ในเวปที่นี่ว่า ความรักมีรักแท้และรักเทียม ซึ่งมีคนแบ่งเป็น 4 ชนิด คือ


1. รักใคร่ใฝ่กามา
มีกามารมณ์เป็นตัวนำ เห็นปุ๊บรักปั๊บ เกิดง่ายจบง่าย ไม่ยั่งยืน ไม่ผูกพัน ประเภทกะฟันแล้วทิ้ง เป็นความรักชนิดต่ำสุด มีความทุกข์มากกว่าความสุข และมักเป็นทุกข์อันทนทาน นานนับเดือนนับปีเพราะจะมีความทรงจำเรื่องราวเหล่านี้ที่ยากจะลืมเลยล่ะ


2. รักหวังวิวาห์มาคู่กัน
เป็นความรักและผูกพัน คือรักกันนานหน่อยจนเกิดความผูกพัน บางคนจนถึงขั้นอยากใช้ชีวิตร่วมกัน มีความรับผิดชอบ ความจริงใจให้กัน ในระยะแรก หรือที่เรียกว่าระยะสร้างภาพ แต่ก็ยังมีเรื่องเซ็กส์กามารมณ์เข้ามาเกี่ยวข้อง คือเป็นรักหวังครอบครอง อยากเป็นเจ้าของ บางคนอาจพัฒนาเป็นรักจริงหวังแต่ง รักแบบนี้มีความหึงหวงเข้ามาป่ะปน ยิ่งรักมากหวงมาก จนเกิดเป็นภาวะกดดันความรู้สึกที่รู้สึกเหมือนถูกตีกรอบ จนไร้ความอิสระ ทางร่างกายและจิตใจถ้าวันหนึ่งเกิดรักไม่สมหวังอุณหภูมิความหึงหวงพุ่งปริ๊ดอาจกลายเป็นการทำลายกันจนถึงกลายเป็นรักต้องฆ่าได้ (น่ากลัวจริง)


3. รักปันแบ่งความสุข
เป็นความรัก แบบปรารถนาดี ไม่มีเรื่องเซ็กส์เข้ามาเกี่ยวข้อง หรือมีก็ น้อยมาก องค์ประกอบ ของความรักแบบนี้ คือ อะไรก็ตามที่ทำแล้วอีกฝ่ายมี ความสุข ก็จะทำสิ่งนั้น สม่ำเสมอ อะไรก็ตามที่ทำแล้วอีกฝ่ายมี ความทุกข์ก็จะหลีกเลี่ยง หากอีกฝ่ายทำให้เราเป็นทุกข์ เสียใจ เจ็บปวดก็จะให้อภัยเสมอ ซึ่งเป็นการให้อภัยที่เกิดขึ้นจากรักที่แท้จริงจนเกิดความเมตตาและสงสารด้วยใจจริง ไม่ว่าคนรักจะเป็นอย่างไรทำอย่างไรก็ยังคงรักไม่เปลี่ยนแปลง แบบเพลงรักไม่ยอมเปลี่ยนแปลงนั่นล่ะ..55555..พวกนี้หากเห็นคนรักมีความสุข ก็สุขด้วย จะไร้ความอิจฉาริษยา จะคอยช่วยเหลือปัดเป่าทุกข์ แบ่งสุขด้วยจิตที่เปี่ยมไปด้วยความรักที่แท้จริง


4. รักยอมทุกข์เพื่อสุขเธอ
เป็นรักอย่างอุทิศ รักด้วย ความเสียสละ เพื่อให้คนที่รักได้สมหวัง และมีความสุข โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทน แม้บางครั้งการทำอะไรให้คนที่รักมีความสุขอาจทำให้ตัวเองต้องเกิดความทุกข์ใจ หรือเจ็บปวด เดือดร้อนบ้าง แต่เพื่อคนรักยอมได้ทุกอย่างอะไรแบบนี้...


ความรักของตัวเองเป็นรักชนิดที่ 3 และ 4 เป็นรักที่เค้าไม่เคยคาดหวังอะไรในตัวเรารักและเสียสละ อดทนทุกอย่างไม่ว่าจะแสดงฤทธิ์เดช อย่างไร เมื่อเรามีทุกข์เค้าจะลุกขึ้นมาปัดเป่าทุกข์ให้ เมื่อเรามีความสุขเค้าดีใจกับความสุขสำเร็จสมหวังของเราโดยไม่ได้หวังอะไรตอบแทน นอกจากแค่ได้รักคนอย่างเรา...พอแล้วที่เขียนมาไม่ได้ต้องการให้คนที่อ่านแอบอิจฉา หรือหมั่นไส้เพียงแค่อยากบอกว่าทำไมถึงหวนกลับไปรักคนที่สอง เพราะไม่เคยมีใครรักเราได้เท่าเค้าอีกแล้ว...และแค่อยากบอกว่า "จงรักคนที่เค้ารักเราดีกว่าไปรักคนที่เรารักเค้าแต่เค้ารักเราน้อยกว่าที่เรารักเค้า" หาคนแบบนี้ให้ได้เหอะค่ะ


อันนี้เป็นข้อคิดสำหรับนักสะสมหัวใจ หรือคนที่ไม่เคยรักใครจริง หรือยังคิดว่ายังไม่ค้นพบรักที่แท้จริง อาจดูความรัก 4 ชนิดเป็นตัวอย่าง มีคนเคยบอกว่า คนที่ไม่เคยรักใครจริงนั้นปลายทางของความรักมักเจอกับความว่างเปล่าเสมอ นั่นเพราะหัวใจที่ขาดความรักที่แท้จริง...แต่ถ้าหากวันใดเกิดความรู้สึกว่าค้นพบรักที่แท้จริงวันนั้นอาจเป็นวันที่สายไปแล้วสำหรับนักสะสมหัวใจ เพราะทุกคนจะพากันหันหลังให้เพราะทุกคนคิดว่าคนๆ นี้ไม่มีหัวใจ คงแค่ล้อเล่นกันมากๆกว่า หรือที่เรียกว่า รักแค่ขำๆ แต่สำหรับคนที่ผิดหวังกับความรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็จงร้องไห้ให้เต็มที่กับความรักที่หลอกลวงแต่จงดีใจที่ความรักแบบนี้ได้เดินจากเราไปเสียที ถ้าอยากร้องไห้จงร้องไห้ให้พอ ร้องแล้วปล่อยวางไม่ว่าความรัก ความโกรธ ความเกลียดที่มีต่อกัน ให้คิดถึงสิ่งดีๆ ที่เคยมีกัน ที่คิดสิ่งดีๆ ไม่ใช่เพื่อให้คิดถึงเค้าหรือหวนกลับเพราะยิ่งทำให้เศร้าเสียใจมากยิ่งขึ้น ให้คิดถึงสิ่งดีๆ เพื่อจะได้ไม่เจ็บ ไม่โกรธแค้นหรือเกลียดกันเพราะอย่างน้อยก็ยังเป็นเพื่อนกันได้ด้วยคบกันมานานพอรู้ใจกันแล้ว ไม่ต้องไปทำอะไรรอให้ธรรมชาติและวันเวลาลงโทษเค้าเองเพราะโลกนี้มีความยุติธรรมเสมอ ธรรมชาติไม่เคยปล่อยให้คน ที่ใช้ชีวิตอย่างผู้แจกจ่ายความทุกข์ เดินลอยนวลอยู่ได้อย่างเป็นสุขเมื่อผลบุญดีๆ หมดลงเขาจะต้องเดินไปตามรอยกรรมที่ได้ทำไว้ เพราะปลายทาง...ของคนที่ไม่รักใครจริง รักแต่ตัวเองมักต้องอยู่กับความว่างเปล่าเหงาเดียวดาย หรือไม่ก็ต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รักกัน แล้วเลือกความรักตัวเองให้เป็นแบบไหนกันเหรอคะ....




ณ ประเทศสารขันธ์ (อีกนั่นแหละ)

เรื่องราวของผู้บัญชการทหารวาสลีน ที่ถูกลูกน้องซึ่งเคยเป็นเพื่อนร่วมรุ่นพี่รุ่นน้องจากสถาบันเดียวกันกล้าด่าและขู่อย่างไม่เกรงกลัว จนเดือดร้อนทหารในสังกัดที่รักนายแบบไม่ลืมหูลืมตาเพราะถูกปลุกให้มาเย๊วๆๆ แบบสลึมสลือไม่รู้ตัวและได้ละเมอพูดบอกรักนายว๊อยๆๆ นายดีหรือไม่ดีก็รักนาย...ว่าแล้วก็ควักธงขึ้นมาโบกให้กำลังใจทั้งหมดมีแค่เพียง 1 หยิบมือ จึงทำให้มีคนสงสัยว่า...ลูกน้องคนที่ว่าคงจะกุมความลับอะไรบางอย่างที่ ผู้บัญชาการทหารวาสลีนไม่ต้องการให้ใครรู้ อย่างเรื่องข้อกล่าวหาจากที่นายชอบยึด นามสกุลสนามบินได้ป่าวร้องว่า โกงรถเกาะอำมาตย์..เอ๊ย..รถเกราะ...เรื่องรับเงินนายพันทักษิโดส่งลูกไปเรียนเมืองนอก..ทำให้ประเทศสารขันธ์ต้องเสียดินแดนที่สูงส่วนหนึ่งให้กับประเทศเพื่อนบ้านไป..ซึ่งเรื่องนี้ได้ถูกเปิดเผยและด่าโดยนายชอบยึด สนามบิน (เพราะเกิดมาเพื่อยึดโน่นยึดนี่มาเป็นของตัวเอง ตอนเกิดก็ยึดพ่อยึดแม่คนที่อยากเกิด แย่งเค้ามาเกิดยังไม่พอ พอโตขึ้นก็ชอบยึดสถานที่สำคัญ เช่น ที่ทำการรัฐบาลสารขันธ์ หรือสนามบินของประเทศ...เกี่ยวกับเรื่องนี้เกิดจากลูกน้องที่เป็นเพื่อนร่วมรุ่น แต่ผู้บัญชาการทหารวาสลีนปฏิเสธว่าไม่เคยรู้จักสนิทสนมด้วยสักหน่อย แค่เคยเรียนด้วยกันจากสถาบันแห่งหนึ่งในระยะเวลาสั้นๆ แล้วมาเจอกันอีกในสถาบันที่ทำให้ได้เป็นผู้บัญชาการเท่านั้นเอง

เกิดจากลูกน้องคนนี้ได้ออกมาด่าคนประจบสอพลอรอบข้าง..เอ๊ย..คนสนิท (สิ) รอบข้างผู้บัญชาการทหารวาสลีน..ว่า...ทำไมไม่ปกป้องเจ้านายตัวเองยอมให้เจ๊ก..เอ๊ย...นายชอบยึด สนามบิน เป็นใครที่ไหนมาด่าว่าเจ้านายปาวๆ อยู่ได้แบบนี้เลี้ยง(พวกประจบสอพลอ)ไปก็เสียข้าวสุก (คงคล้่ายๆ เลี้ยงหมาดีกว่าพวกนี้) มีผลทำให้คนสนิทรอบๆ ตัวผู้บัญชาการวาสลีนเสียว..เอ๊ย..โกรธ..เอาไปฟ้องผู้บัญชาการวาสลีน...แบบนางร้ายหนังไทย ที่กริ๊ดๆๆ ใส่หูว่าโดนลูกน้องผู้นี้ด่าแบบนี้ทนได้ยังไง..(ทีเจ๊กด่าไม่โกรธแฮะ) ลูกน้องผู้นี้จึงถูกตั้งคณะกรรมการสอบสวนทางวินัย และ ลูกน้องผู้นี้ยังได้พูดถึงระเบียบของทหารประเทศสารขันธ์ว่า...ห้ามยุ่งเกี่ยวกับการเมือง แต่ผู้บัญชาการวาสลีนซึ่งเคยทำการปฏิวัติมาแล้ว 2 ครั้ง โดยครั้งแรกใช้บ้านตัวเองและครั้งที่สองใช้บ้านคนอื่น (แบบว่าคราวแรกพวกที่ร่วมมือมาทำสกปรกไว้ที่บ้านผู้บัญชาการวาสลีน ทิ้งถุงยางบ้าง โกเต๊กบ้าง ทิชชูใช้แล้วบ้างเกลื่อนบ้าน ครั้งนี้เลยเข็ดไปจัดที่บ้านคนอื่นดีกว่า อีกอย่างสงสัยว่าจะออกค่าปลูกบ้านให้เลยใช้บ้านคนอื่นได้ง่ายๆ แบบนี้) ตั้งเป็นกองบัญชาการปราบม๊อบถูพื้น เพราะตอนนี้ม๊อบกระจัดกระจายทั่วประเทศสารขันธ์ สร้างความรำคาญใจให้กับเหล่าอำมาตย์แก่ๆ ที่กลัวม๊อบกระจาย และพวกม๊อบจะเอาม๊อบถูพื้นมาโขกหัว เพราะหงอกจนป่านนี้แล้วยังโลภ ยังไม่รู้จักหัดเข้าวัดเข้าวา ปล่อยวางบ้าง และในสองครั้งที่ใช้บ้านเป็นรังบัญชาการ..เอ๊ย..เป็นกองบัญชาการทำให้มีลูกน้องตายเพราะแอบฟังแอบเห็นพฤติกรรมบางอย่างๆ ไม่ได้ตั้งใจ จึงคิดแผนลองเชิงลูกน้องเรียกว่า "แผนผ่านก็อยู่รอด" ด้วยการเอาสบู่วางตรงประตูห้องน้ำให้ลูกน้องที่ตายเหยียบลื่น เพื่อฝึกยุทธวิธีสเก็ตช่วยนาย ถ้าสเก็ตผ่านก็รอด เผอิญลูกน้องคนนี้ยังไม่เคยผ่านการฝึกลมปรานเดินผ่านสบู่ ก็เลยต้องตายด้วยความประมาทเพราะเชื่อใจนายตัวเองโดยปริยาย)....555555...จากเรื่องนี้มีคนตั้งข้อสงสัยอีกว่าทหารที่ยุ่งเกี่ยวกับการเมืองแบบนี้ผิดหรือไม่...ถ้าไม่ผิดเพราะอะไรล่ะ...เพราะชื่อหรือเปล่า "วาสลีน" ...

นอกจากนี้ยังมีนายทหารรุ่นเก่าออกมาแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า "ตนไม่เข้าใจว่าทำไมนายทหารที่สลึมสลือออกมาเย๊วๆๆ ว่ารักนายๆทำไมถึงเพิ่งออกมา ทำไมไม่ออกมาตั้งแต่พรรคพวกนายชอบยึด สนามบิน ที่เป็นทหารคนหนึ่งในกองทัพประเทศสารขันธ์ที่ขึ้นเวทีแล้วออกมาด่าผู้บัญชาการวาสลีนพร้อมกับนายชอบยึด สนามบินซึ่งเป็นแค่พลเรือนที่ไม่ได้เกิดในประเทศสารขันธ์เป็นแค่เพียงเจ๊กอพยพมา ทำไมทีอย่างนี้ไม่ออกมาปกป้องนายบ้าง การออกมาแบบนี้เป็นการสร้าง 2 มาตรฐานใช่หรือไม่และมีแต่ทำให้กองทัพแตกแยกมากยิ่งขึ้น ว่าคนอื่นไม่อยู่ในระเบียบวินัยแล้วที่ไปปลุกให้เค้าตื่นมาเย๊วๆๆ นี่ไม่ผิดวินัยหรือ...ตนเลยสงสัยว่าอิเหนาจะมาเกิด คือ ว่าแต่เค้าอิเหนาเป็นเองอะไรแบบนี้"

ในเวลาเดียวกันลูกน้องผู้นี้ได้เตือนไปยังคณะศาลเพียงตา ป.ป.ช (ย่อมาจากปดประชาชน) และ คตส. (ย่อมาจาก ควาย เต่า สุนัข) เกี่ยวกับเรื่องยึดทรัพย์นายพันทักษิโด ให้ระวังตัวจะมีคนลอบฆ่าโดยพวกไม่หวังดีพวกยุแยงตะแคงรั่ว พวกที่ไม่หวังดีกับคนอื่นจะทำให้เข้าใจผิดกัน หรือเรียกพวกนี้ว่าพวก "หมาลอบกัด"

จากกรณีข้างต้น..นายแสนทุเรศ เทือกเขา ซึ่งทำหน้าที่เป็นรองนายกประเทศสารขันธ์และอยู่เบื้องหลังเรื่องราวร้ายๆ หลายๆ เรื่อง ได้ให้สัมภาษณ์ถึงเรื่องนี้ว่า ...ลูกน้อง ที่มาแสดงความคิดเห็นคนนั้น ไม่ใช่ผู้วิเศษ จะมารู้ดีเรื่องที่ตนกำลังจะทำ...เอ๊ย..เรื่องที่มีบางคนกำลังจะทำได้อย่างไร ใครบังอาจเขียนบทให้ (เพราะบททั้งหมดอยู่ที่ตนหมดแล้ว...55555....)...และคิดว่าลูกน้องคนนี้เป็นอันตราย (ต่อข้าพเจ้าและพรรคพวก)ยิ่งขนาดยัดเยียดข้อหาซ่อนอาวุธ โดยไปตรวจค้นบ้านตอนมันไม่อยู่ (จะได้เอาอาวุธไปซุกได้ง่ายๆ ไม่งั้นมันรู้ทัน) ดู๊ดูมันเสือกรอดได้ไง" ว่าแล้วนายแสนทุเรศ ก็แสดงอาการหงุดหงิดไม่ได้ดั่งใจด้วยการเกาก้น 1 ที พร้อมปล่อยตดไป 1 ครั้งเพื่อระบายลมเสียให้ทุกคนที่สัมภาษณ์ได้ดมเพื่อคลายความหงุดหงิดในใจ...

เมื่อนายกแห่งประเทศสารขันธ์ได้เห็นรองนายกออกข่าวได้เกิดความอิจฉา (อิจฉาอีกแล้วนายกคนนี้ทำไมขี้อิจฉานักวุ๊ย..)ก็เลยให้สัมภาษณ์เกทับบ้าง (ระยะหลังไม่ค่อยกินเส้นกันกับรองนายก ความคิดเห็นไม่ค่อยลงรอยกันเพราะนายกหันไปเชื่อ คน 2 หงอกมากกว่า) ว่า "ตอนนี้ ต่างประเทศและนอกโลกไม่มีใครสนใจประเทศสารขันธ์ ตั้งแต่ตนเป็นนายก" (ฮิ ฮิ..เค้าเมินหน้ากันหมด จนต้องเดินทางตระเวณไปโน่นไปนี้่ให้เปลืองงบเล่นไปประเทศโน้นประเทศนี้ อ้างไปเพื่อทำให้ประเทศดีขึ้น ความจริงเปล่าอยากเดินทางไปเพื่อให้ดูว่างานล้นมือสลับกับการขึ้นโพเดี้ยมยกยอปอปั้นพรรคพวกตัวเองและการทำงานของรัฐบาลตัวเองไปวันๆ เท่านั้น นายกประเทศสารขันธ์กล่าวต่อไปว่า "ผู้นำประเทศอื่นๆ ไม่ได้แสดงความเป็นห่วง หรือถามถึงการเมืองในประเทศสารขันธ์ จะมีเพียงสื่อมวลชนต่างประเทศที่ให้ความสนใจเกี่ยวกับต้มยำ ผัดสารขันธ์ ที่ลือดังไปไกลว่าอร่อย ถ้าจะสนใจก็คงสนใจผลกระทบเกี่ยวกับการเมืองนิดหน่อย แค่ถามข่าวคราวการปฏิวัติ รัฐประหาร อะไรแบบนี้เป็นต้น ซึ่งตนได้โกหกให้ประเทศต่างเข้าใจว่าไม่มีอะไร ตนสามารถปกครองให้ทุกคนสงบจิตสงบใจ ไม่มีม๊อบ ไม่มีอะไรทั้งนั้นประชาชนประเทศสารขันธ์ก็อยู่กันดีมีกินมีใช้ มีฐานะดีกันทุกคน ประชาชนใส่ทองกันคนละบาทสองบาท แม้แต่ขอทานยังใส่ทองตั้งสิบบาทเป็นการอวดว่าประเทศพัฒนาและดีขึ้นตั้งแต่ตนเองเข้ารับตำแหน่งนายกประเทศสารขันธ์" พูดจบผู้สื่อข่าวเห็นกระเดือกนายกกระดิกเสียงดังเอื๊อกๆ พร้อมถอนหายใจ และพูดต่อไปว่า "เกี่ยวกับคำถามเสถียรภาพทางการเมืองของประเทศสารขันธ์นั้น ปัญหาความขัดแย้งไม่มี๊ ไม่มีเพราะตนเองยังคงรักษาสองมาตรฐานอย่างเหนียวแน่น ยึดจนตัวเองตายไปข้างนั่นล่ะ เพราะรัฐบาลของตนได้บริหารจัดการไม่ให้เกิดความขัดแย้งกระทบกับการแก้ไขปัญหาเศรษฐกิจด้วยการมีข่าวกรองจากคนประจบสอพลอรอบข้าง จากผู้ใหญ่หลายคนซึ่งในจำนวนนั้น มี 2 หงอก คือ หงอกหมาแหงน กับหงอกไม่ได้ใช้การเป็นผู้ชี้นำทางตลอด ด้วยตนเป็นนายกแค่ในนามส่วนการบริหารจัดการมีคนเขียนแปะบทไว้ให้ตามห้องน้ำทั่วไป ตอนนี้ตนเหนื่อยมากที่ต้องตระเวณไปห้องน้ำโน้นทีนี้ทีไม่รู้ว่าผู้เฒ่าหงอกทั้งหลายจะไปแปะไว้ที่ไหน ขอให้ประชาชนประเทศสารขันธ์เห็นใจในการทำงานที่ต้องขึ้นอยู่กับสองผู้เฒ่าด้วยเถิด" ว่าแล้วทำตาปริบๆ ที่คิดว่าหล่อที่สุดใส่นักข่าวทั้งสาวไม่สาว แต๋วไม่แต๋ว ส่งหมดจนได้เวลาต้องไปพักรักษาตัวเนื่องจากทำตาปริบๆ เกินเหตุ การสัมภาษณ์ข่าวในครั้งนี้เลยต้องจบโดยปริยาย...

ใครอยากอ่านต่อยกมือขึ้นค่ะ...แหะๆๆ...คนเขียนเค้าต้องการกำลังใจ ต้องการรู้เรทติ้งการอ่านว่าอยู่ในความสนใจของคนอ่านหรือไม่ เพราะต้องใช้พลังในการเขียนมากๆ เพราะเป็นเรื่องราวของคนปัญญาอ่อนมาทำงานให้ประเทศสารขันธ์ อย่าลืมช่วยยกมือหรือออกความเห็นเรื่องนี้ด้วยน๊าา....5555555....

 

Create Date : 31 มกราคม 2553		14 comments
Last Update : 31 มกราคม 2553 17:25:41 น.
Counter : 595 Pageviews.
Share Tweet