|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
กีฏมนตรา By หมอกมุงเมือง
กีฏมนตรา
By หมอกมุงเมือง
ชื่อเรื่องก็พอเดาได้ว่าเป็นเรื่องของ แมลง แต่เอาเข้าจริง แมลงเป็นแค่จุดเชื่อม
ดึงเอาตัวตนด้านมืดจากใจคนออกมา เหมือนหนอนแก้วขี้เหร่ที่ลอกคราบมาเป็น
ผีเสื้อแสนสวยน่ะค่ะ ความจริงแล้วเจ้าแก้วว่าหนอนแก้วมันก็น่ารักในแบบของมันนะ
ตัวนิ่มๆ หน้าตาเหมือนการ์ตูน น่าบีบเล่น (ว่าแล้วก็โพสรูปหนอนแก้วที่บ้านประกอบซะ)
อาจจะมีคนบอกหนอนน่ารักตรงไหนเอาเถอะค่ะ...รสนิยมส่วนตัว บอกว่าน่ารักก็น่ารักสิ!
กลับมาที่เนื้อเรื่องกันต่อ ย่อๆ ก็เป็นเรื่องของคนกลุ่มหนึ่งที่ทำงานในสถานบันวิจัยผีเสื้อ
ในมหาวิทยาลัยเพชรพยัพ ต่อมา ดร.คาเรน โรมินสกี้ หัวหน้าของศูนย์ค้นพบผีเสื้อพันธุ์ใหม่
ผีเสื้อหิมะ ผีเสื้อสีขาวที่เรืองแสงได้ในความมืด เมื่อเธอนำมันกลับมาจากผาติ้ว
ก็มีเหตุการณ์แปลกๆ ตามมา พร้อมด้วยการปรากฏตัวของผู้หญิงปริศนาชื่อ กีฏยา
แล้วโลกของทุกคนก็เริ่มเปลี่ยนไป ดร.คาเรน หายตัวไปอย่างลึกลับ นงลักษณ์เจ้าหน้าที่
จู่ๆ ก็เป็นบ้า เหมวดีเจ้าหน้าที่อีกคนก็ฆ่าตัวตายอย่างไร้สาเหตุ
พร้อมๆ กันนั้นก็เกิดคดีฆาตกรรมปริศนาขึ้น เป็นฆาตกรรมต่อเนื่อง โสเภณีถูกข่มขืน
แล้วถูกบีบคอตาย คดีฆาตกรรมนั้นเข้ามาใกล้ตัว บุรโชติ คันธรส ดร.ธุมชาล และ เกตุมาลา
มากขึ้นเรื่อยๆ อดีตที่ผ่านมาและผีเสื้อหิมะเข้ามาสู่วงล้อมชะตากรรม และปริศนาทั้งหมด
อยู่ที่ผาติ้ว..แหล่งกำเนิด ผีเชื้อ..พญาสาง นางพญาผีเสื้อเผือก!
ชะตากรรมนี้บังคับให้พวกเขาต้องเลือกเส้นทางอีกครั้ง เหมือนเมื่อครั้งเคยก่อบาปร่วมกันไว้
ถึงเวลาที่ต้องเลือกและชดใช้แล้วโดยมีผีเสื้อหิมะเป็นตัวกำหนด!
นี่คงเป็นเรื่องย่อแบบไม่สปอยล์มาก เพราะเนื้อเรื่องลึกกว่านี้มากค่ะ ออกแนวจิตวิทยา
ค่อนหนักและดราม่าไม่เหมาะสำหรับคนชอบเรื่องหวานๆ หรือผ่อนคลาย เป็นแนวธาตุมืด
ของมนุษย์ค่ะ เรื่องนี้ไม่เชิงมีพระเอกนางเอกเสียทีเดียว เพราะทุกตัวเด่นแทบจะเท่าๆ กัน
ได้บทเฉลี่ยไปอย่างครบถ้วน ตัวร้ายนี่ได้บทเยอะกว่าพระ-นาง เสียด้วยซ้ำ ทุกคนมีบทนำ
แสดงในชีวิตของตัวเองค่ะ
แกนของเรื่องเปรียบเทียบกับหนอนผีเสื้อก่อนจะสู่วันประสบความสำเร็จเป็นผีเสื้อที่งดงาม
ล้วนต้องผ่านประสบการณ์เลวร้าย หรือการก่อบาปเวรมาก่อนทั้งสิ้น ส่วนจะมากหรือน้อย
นั้นก็แล้วแต่นิสัยและความนึกคิดของตัวละครค่ะ แต่มันบ่มเพาะจนไปสู่อีกจุดหนึ่ง
จุดสุดท้ายแห่งชีวิต ซึ่งเจ้าแก้วไม่ได้เห็นด้วยทั้งหมดและนึกเห็นใจตัวละครบางตัว
เหมือนกันค่ะ ซึ่งตรงนี้ต้องชมผู้เขียนว่าเขียนได้ดีทำให้เจ้าแก้วอยากรู้อยากเห็นเรื่อง
ของพวกเขาเหล่านั้น จนเผลออ่านรวดเดียวจบทั้งที่เล่มหนาๆ นั่นแหละค่ะ
ส่วนตัวคิดว่าพอเขียนเรื่องนี้จบ ผู้เขียนคงหมดแรง เพราะขนาดคนอ่านยังรู้สึกว่า
ต้องใช้พลังงานบิ้วท์พอควรมันหดหู่และรัดทดเหลือเกินค่ะ
ในความหดหู่รันทดนั้น..กลับถูกขับเคลื่อนด้วยเรื่อง Sex พูดไม่ผิดหรอกค่ะ
เรื่อง Sex จริงๆ ค่ะ มีแทบตลอดทั้งเรื่อง แต่ไม่ใช่เรื่องลามกอนาจาร ใครอ่านแล้ว
จะไปสู่ฉิมพลีหรอกนะคะ Sex ในเรื่องเป็นตัวขับเคลื่อนทางจิตของตัวละคร
บางทีก็วิถีการระบาย หรือ ยิ่งเพิ่มอาการทางจิตเสียอีกค่ะ มันจึงเป็นฉากล่อแหลม
ที่ขาดเสียมิได้ในเรื่องนี้ จึงเป็นนิยายที่ต้องจัดเรตอยู่สักหน่อย ทั้งฉากและความคิด
ที่ส่งสาส์นมาในเรื่อง เหมาะสำหรับผู้มีวุฒิภาวะระดับหนึ่ง เพราะเป็นเรื่องที่
อ่านแล้วเหมาะจะคิดตามมากๆ
พูดถึงเนื้อเรื่องแล้วมาพูดถึงตัวละครกันหน่อยดีกว่า...ยากนะคะนี่
ที่จะกล่าวถึงโดยไม่สปอยล์ เหอ เหอ ถ้าเผลอไปก็ขออภัยด้วยสำหรับ
คนที่ยังไม่ได้อ่าน
บุรโชติ คนที่นี้ชัดเจนที่สุดสำหรับการแสดงอารมณ์และแปรปรวนทางจิต
จากการถูกกระทำ และเป็นผู้กระทำ บุรโชติผ่านช่วงวัยรุ่นมาอย่างไม่สวยงามนัก
เมื่อถูกสาวอันเป็นรักแรกกลั่นแกล้งให้ได้ขายหน้าต่อสาธารณะ ความปักใจนี้
กลายเป็นแรงขับทางเพศและความทะเยอทะยานให้หลุดพ้นความต่ำต้อย
การโดนดูถูก
น่าเห็นใจนะคะ..และเขาผลักดันตัวเองขึ้นสูงสำเร็จด้วย
เพียงแต่บุรโชติไม่ยอมปล่อยวาง เหมือนกับว่าถ้าเขาปล่อยวางความเคียดแค้น
ทิ้งปมด้อยที่เคยมีไปล่ะก็เขาจะไม่เหลือตัวตนของเอง ทั้งที่จริงเขาได้กลบปมพวกนั้นมันจนมิด
ชนิดไม่เห็นปมแบบรูปธรรมอีกต่อไปแล้ว แต่ในทางนามธรรมมันยังคงอยู่
ยิ่งนานวันปมนั้นยิ่งติดแนบแน่น ยิ่งหวงแหนตัวตนในอดีต
ทั้งๆ ที่บุรโชติพยายามหาทางแกะมันออก พยายามทิ้งเปลือกเก่าจนหลุดไปแล้ว กำจัดปมทั้งหมด
และต้นเหตุของปมก็ทำได้แล้ว แต่ไม่อาจปล่อยวางได้ มันเลยเป็นเรื่องที่น่าเสียดาย
เขาพลาดนิดเดียวตรงที่คิดว่าถ้าวางลงแล้วตัวเองจะน่าสงสาร จะกลายเป็น
เหยื่อที่ถูกลืม จริงๆ แล้วการทะเยอทะยานผลักดันตัวเป็นเรื่องดีด้วยซ้ำ
แต่เพราะมองดูตัวเอง สงสารตัวเอง หลงใหลในตัวเอง วางการคาดหวัง
และความหยิ่งยโสไว้เป็นเกณฑ์ชีวิต ทำให้เขาต้อนตัวเองไปสู่จุดอับ
อย่างน่าเสียดาย...ราคาชีวิตที่จ่ายไปเพื่ออัพเดทตัวเอง
เจ้าแก้วคิดว่าถ้าเขายอมวางมัน ไม่จำเป็นต้องทิ้งความทระนงตนก็ได้ในเมื่อ
ความสำเร็จคว้ามาได้ด้วยตัวเอง เขาจึงมีสิทธิ์ภูมิใจค่ะ แต่เขาไม่ภูมิใจ
เหมือนมองไม่เห็นความสำเร็จที่สร้างขึ้นมา กลับมองเห็นมันเป็นเปลือกที่ต้องกลบ
ต้องพอกพูนให้หนาขึ้นเรื่อยๆ เหมือนผีเสื้อที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นผีเสื้อเสียที
มัวแต่ทำรังดักแด้หุ้มตัวเองอยู่ไม่เลิกไม่รา ถึงได้บอกว่าความน่าเสียดายน่ะค่ะ
ดร.คาเรน จะกล่าวถึงแค่ในวัยเด็ก ประสบการณ์เลวร้ายในการหนีระเบิดปรมาณู
ทำให้ต้องสูญเสียมารดาไป เฮือกสุดท้ายของชีวิตแม่เรียกเธอเข้าไปกอด แต่ด้วยความ
เป็นเด็กน้อยเธอกลัวสภาพของแม่เลยวิ่งหนีไป ก่อให้เกิดเป็นความผิดบาปในใจ
ว่าแม่ต้องไม่ให้อภัยเธอแน่ๆ ที่ทิ้งแม่ แล้วก็เลยบิดเบือนใจตัวเองให้ไปจดจ่อกับภาพ
ผีเสื้อที่โดนไฟไหม้กลายเป็นภาพฝังใจแทน
ส่วนตัวแล้วเจ้าแก้วว่าคาเรนน่าสงสาร...เธอลืมไปอย่างหนึ่ง เธอลืมให้อภัยตัวเอง
เธอไม่มีความกล้าหาญพอจะให้อภัยตัวเองอีกด้วย เลยแกล้งลืมมันไป แล้วพอถึงช่วง
ที่ถูกขุดคุ้ยขึ้นมามันก็กลายเป็นบาดแผลร้ายแรงในชีวิต ทั้งที่ในความเป็นจริงแล้ว
แม่ไม่ได้แค้นเธออย่างที่เธอโทษตัวเอง ระหว่างที่อ่านนึกถึงพระวจนะคำหนึ่งของพระเจ้า
พระเจ้าให้อภัยคุณแล้ว...ทำไมไม่ให้อภัยตัวเอง มันยากนะคะต้องอาศัยความกล้า
บางครั้งการทิ้งความทุกข์ก็เหมือนทิ้งรากตัวตนเหมือนกัน เลยรู้สึกว่าคาเรนน่าสงสาร
ซึ่งผู้เขียน เขียนได้ลึกค่ะ และยังเว้นช่องไว้ให้คุยต่อหลังอ่านได้อีก
นงลักษณ์ ความผิดของนงลักษณ์อยู่ในวัยไร้เดียงสา เธอฆ่าผีเสื้อ แมลง ไปเยอะ
ด้วยความไม่เดียงสากับโลกหรือความเจ็บปวดของคนอื่นนั่นเอง ประเภทเอาดอกหญ้า
ไปเสียบก้นแมลงปอเล่นแบบนั้นน่ะค่ะ แต่รู้สึกจะทำบ่อยและทำเยอะไปหน่อย
มันเลยกลายเป็นความจำที่หวนกลับมาให้สำนึก เมื่อเห็นเพื่อนที่ร่วมเล่นด้วย
ป่วยเป็นมะเร็งลำไส้และลามมาถึงทวารหนัก
ถ้าถามว่าผิดไหม..ก็ผิดนะคะ แต่มันเป็นความผิดด้วยความด้อยเดียงสา
คนที่เล่นด้วยก็พิการทางสมอง ตัวเองก็เด็ก ทั้งสองไม่รู้ถูกผิดดีชั่ว
เจ้าแก้วมองว่ามันเป็นความผิดของผู้ใหญ่ ที่ไม่ดูแลและสั่งสอนเด็กให้ดี
มากกว่าจะบอกว่า อย่าทำนะมันบาป..บาปยังไง คุณไม่ได้แสดงตัวอย่าง
ไม่ได้สอนให้รู้ถึงความเจ็บปวดของคนอื่น ถ้ามีคนต้องแบ่งบาปไปด้วย
ก็ต้องเป็นผู้ปกครองนี่แหละค่ะ เลี้ยงมายังไงก็ได้แบบนั้น
แต่นงลักษณ์ก็โตขึ้นเป็นคนปกติ ดังนั้นเจ้าแก้วจึงมองว่าผิดเพราะไร้เดียงสา
มากกว่าไม่ได้ถึงกับเป็นบาปที่อภัยให้ไม่ได้ ลึกๆ แล้วตัวนงลักษณ์เอง
ก็รู้สึกมาตลอดว่าผิดไม่ดี ถึงได้กลัว จนไม่อาจไปเรียนนางพยาบาลได้ตามที่หวัง
ดร.ธุมชาล พระเอกของเรื่องค่ะ เขาก็เป็นมนุษย์มนาปกติ อกหักเฮิร์ต
ซาตานเข้ามาถูกเวลา ในตอนที่ใจกำลังอ่อนแอพอดี แล้วสิ่งที่ทำลงไป
มันก็กลายเป็นบาปในใจมาตลอด การที่ธุมชาลอยากจะแก้ไขอยากจะช่วย
คนอื่นบ้างจึงเป็นเรื่องไม่แปลกค่ะ
เพียงแต่ว่า...ถ้าผู้เขียนเพิ่มเติมแรงผลักดันที่อยากช่วยคนอื่น(ซึ่งคนนั้นบังเอิญ
เป็นนางเอก)ลงไปมากกว่านี้สักหน่อยเราจะได้ฉากเลิฟๆ ของพระเอกกับนางเอก
ที่เป็นรูปธรรมมากกว่านี้ค่ะ พอมันน้อยไปเลยรู้สึกว่าเหมือนว่าอยู่ดีๆ ก็ชอบนางเอก
จริงๆ มันก็ส่งแววมาตลอดแต่ผู้เขียนไม่ได้บรรยายในส่วนการผลักดันทางอารมณ์
ของธุมชาลมากนัก เลยกลายเป็นจุดบังคับสำหรับพระเอกนางเอก เพราะไม่ค่อยมีตัวเลือก
อีกจุดหนึ่งปมของธุมชาลเป็นเรื่องใหญ่ถึงชีวิต เจ้าแก้วหวังจะเห็นฉาก
ที่เขาสารภาพกับนางเอก ในตอนที่นางพญาผีเสื้อให้เขาเลือก แต่กลับได้เห็น
ฉากที่นางเอกสารภาพความผิดที่ทำมาแทน ซึ่งสิ่งที่นางเอกทำผิดมันไม่บีบคั้น
เท่ากับความผิดที่พระเอกเข้าใจว่าตัวเองได้ทำลงไป เลยแอบ..ว้า..ถ้าเปลี่ยนกัน
น่าจะเป็นฉากพีคเลยล่ะค่ะ เพราะการสารภาพกับคนที่ศรัทธาตัวเองมันยาก
จนน่าจะดราม่าให้เห็นใจพระเอกเพิ่มตรงนี้ได้ รวมไปถึงได้เห็นใจของนางเอก
ว่าเธอเหมาะสมจะเป็นนางเอกของเขาไหม ให้คนอ่านได้เชียร์น่ะค่ะ
เรืองดาว เธอคนนี้บุคลิกสับสน ช่วงแรกๆ ดวงดาวถูกทิพย์มณีเพื่อนผู้มีฐานะมากกว่า
ข่มอยู่เสมอ เรืองดาวเป็นคนเงียบๆ หัวอ่อน แต่มาช่วงหลังๆ ผู้เขียนบรรยายว่าเรืองดาว
ทวีความไม่พอใจทิพย์มณีมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เธอยิ่งแสดงท่าทางอ่อนแอ เพื่อให้
อีกฝ่ายเป็นตัวร้ายถึงขั้นว่าแสดงได้ตุ๊กตาทอง แต่พอมาท้ายเล่มเรืองดาวตัดสินใจ
ไม่ยอมทิพย์มณีอีกต่อไปหลังจากตรองอยู่นาน เลยแอบงงนิดหนึ่งว่าตกลงอ่อนแอ
หรือแกล้งอ่อนแอ หรือว่าอ่อนแอแล้วแกล้งแล้วเลิกแกล้ง...งงๆ อยู่ค่ะ
แต่เนื่องจากไม่ใช่ตัวละครหลักเลยมองข้ามได้
กีฏยา ผู้เขียนจงใจให้คนอ่านสรุปเองว่ากีฏยาเป็นใคร รูปธรรม หรือ นามธรรม
เธอเป็นมายาหรือนางพญาผีเสื้อจริงๆ สำหรับเจ้าแก้วแล้วเธอคือธรรมชาติค่ะ
เป็นทั้งสองสิ่ง แต่..เธอบทน้อยเกินไปถ้าจะให้ตีความ..มากกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอคะ ?
น่าจะหลอนได้มากกว่านี้ (แอบลุ้น) เพราะเนื้อเรื่องเน้นไปทางฆาตกรรมมากกว่า
เรื่องลึกลับ  เลยรู้สึกว่าใช้เธอมาแสดงน้อยไปน่ะค่ะ
ตัวอื่นๆ มีอีกเยอะค่ะ แต่พูดแค่ตัวที่สนใจดีกว่าค่ะ ไม่งั้นจะเยอะเกิน
จะว่าไปแล้วเรื่องนี้มีผีด้วยนะคะ แต่ผู้เขียนไปเน้นความน่ากลัวทางจิตของมนุษย์มากกว่า
ดังนั้นตัวละครทุกตัวจึงมีที่มาที่ไป อดีตและปัจจุบันอย่างชัดเจนค่ะ 
จุดเด่นของเรื่องนี้อีกอย่างคือการใช้ภาษาค่ะ เป็นภาษาที่มีระดับชั้นของมัน
ไม่ได้ยากไปแต่ก็ไม่ได้ง่ายไปเสียทีเดียวมีศัพท์ประดิษฐ์เข้ามาเยอะ แต่เป็นศัพท์
ที่อ่านแล้วรู้สึกชื่นชมในการใช้คำนะคะ เช่น ปิติสังวาส..เห็นภาพเลยค่ะ 
โดยไม่ต้องใช้คำกิริยามากไปกว่านั้น แต่ศัพท์หลายคำไม่ใช่คำคุ้นเคยของนักอ่านนัก
คนที่ชอบก็ชอบคนที่อ่านแล้วอาจข้ามเลยศัพท์เหล่านั้นไปเลยก็คงมีบ้าง
มีกลอนที่แต่งได้ไพเราะสวยสดประกอบเป็นระยะๆ แต่การมีกลอนในนิยาย
นี่ก็เป็นเหมือนเอกลักษณ์ของสำนักพิมพ์ ณ บ้านอยู่เหมือนกันนะคะ
ที่ชอบอีกอย่างในเรื่องนี้คือ ชื่อตัวละครค่ะ ความหมายของชื่อจงใจให้เข้ากับเรื่อง
ทั้งที่แปลว่าน้ำหวาน ผีเสื้อ แมงมุม ฯลฯ มันแสดงความใส่ใจของคนเขียนน่ะค่ะ
อีกเรื่องที่สงสัย(ส่วนตัว) ทำไมธุมชาลถึงเปลี่ยนชื่อจากชาญเป็นธุมชาล
แปลว่าติดอยู่ในตาข่ายไฟร้อนเหมือนที่เป็นอยู่เหรอคะ  จงใจมากเลยชื่อนี้
นอกจากเรื่องภาษาแล้วอ่านไปอ่านมาจะเผลอนึกว่าเรียนวิทยาศาสตร์กันอยู่
เนื่องจากความรู้เรื่องวิทยาศาสตร์ในเรื่องแน่นปึ้กมากๆ แต่ก็เป็นการอธิบาย
ให้คนที่ไม่ได้เรียนวิทย์ฯ มาเข้าใจได้ไม่ยากค่ะ
ข้อดีพูดมาเยอะแล้ว...ข้อเสีย หนา..สลด..หดหู่ ภาษาที่มีระดับลูกเล่น
รวมๆ แล้ว นิยายเรื่องนี้ไม่ได้เหมาะสำหรับคนทุกวัยค่ะ อ่านเอามันส์ไม่ได้
เพราะมีอะไรให้ขบเคี้ยวในเรื่องเยอะ สมองจะทำงานระหว่างอ่าน
ไม่อาจนั่งดูเฉยๆ ได้ จะเผลอคิดตามเป็นระยะๆ ไม่ใช่เล่มที่หยิบมาอ่านซ้ำได้บ่อยๆ 
สรุปว่า...อ่านแล้ว อิ่ม ค่ะ! เป็นนิยายสำหรับผู้นิยมเคี้ยว ไม่ชอบของนิ่มนัก
ปล.ขอสารภาพค่ะ ในขณะที่อ่านไปได้ครึ่งเล่ม ตัวร้ายกำลังจะแบล็คเมล์พระเอก ระหว่างนั้นก็
แก้ผ้าชื่นชมซิคแพคตัวเองบ่อยๆ โอ้กล้ามงดงามของตู..ทำเอา เจ้าแก้ว..ชะรอยมันจะ Y หรือฟะนี่ 
แถมดันเผลอจิ้นหน้าพระเอกเป็นนาวินต้าร์...ก็แหม..บรรยายไว้ว่า เป็น ดร.หนุ่มหล่อ สูงใหญ่
เพิ่งจบจากนอกด้วยทุนหลวงเวลาเลคเชอร์ทีลูกศิษย์มัวแต่มองหน้าเคลิ้ม...
นี่มัน ใช่เลยนาวินต้าร์ พระเอกก็หล่อ ตัวร้ายก็หล่อ...ชวนจิ้นจริงๆ ค่ะ 
| Create Date : 05 พฤศจิกายน 2554 |
| Last Update : 3 มกราคม 2558 23:23:27 น. |
|
14 comments
|
| Counter : 3315 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ส้มแช่อิ่ม  วันที่: 5 พฤศจิกายน 2554 เวลา:17:43:52 น. |
|
|
|
| โดย: nikanda วันที่: 5 พฤศจิกายน 2554 เวลา:18:13:08 น. |
|
|
|
| โดย: หวานเย็นผสมโซดา IP: 183.88.45.28 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2554 เวลา:12:29:34 น. |
|
|
|
| โดย: เอิงเอย IP: 60.243.97.25 วันที่: 7 พฤศจิกายน 2554 เวลา:14:05:34 น. |
|
|
|
| โดย: แก้วกังไส วันที่: 7 พฤศจิกายน 2554 เวลา:16:34:31 น. |
|
|
|
| โดย: nikanda วันที่: 20 พฤศจิกายน 2554 เวลา:2:21:16 น. |
|
|
|
| โดย: อำพัน IP: 58.11.185.45 วันที่: 22 พฤศจิกายน 2554 เวลา:20:24:19 น. |
|
|
|
| โดย: bbmit วันที่: 28 พฤศจิกายน 2554 เวลา:21:51:29 น. |
|
|
|
| โดย: Kitsunegari วันที่: 3 ธันวาคม 2554 เวลา:15:13:28 น. |
|
|
|
| โดย: nonnoigiwgiw IP: 10.1.1.55, 58.11.37.173 วันที่: 16 ธันวาคม 2554 เวลา:16:44:31 น. |
|
|
|
| โดย: สามปอยหลวง วันที่: 27 ธันวาคม 2554 เวลา:8:53:29 น. |
|
|
|
| โดย: นารีจำศีล วันที่: 30 ธันวาคม 2554 เวลา:22:56:39 น. |
|
|
|
|
|
|
|
เลยรู้สึกว่าใช้เธอมาแสดงน้อยไปน่ะค่ะ
จงใจมากเลยชื่อนี้
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 54 คน [
ผลงานเขียนที่ผ่านมาค่ะ 
