ลุ้นรักคุณพ่อกำมะลอ By Ivory
ลุ้นรักคุณพ่อกำมะลอ By Ivory
เรื่องนี้เห็นมีหลายบล็อครีวิวมาแล้ว เรียกว่ารีวิวได้ดีเลย์ไปหน่อยไหมคะ จริงๆ ก็ได้หนังสือมานานแล้วตั้งแต่ออกมาใหม่ๆ แต่ด้วยอนุภาพของการดอง ทำให้กองดองสูงท่วมหัว  ก็เลยตั้งหนังสือเล่มนี้วางล่อคนอื่นไว้แทน ใครอยากอ่านก็อ่านนะจ๊ะ
แล้ววันดีคืนดีก็ได้ยินเสียงหัวเราะประหลาดๆ ดังลั่นบ้าน ทำเอาเจ้าแก้วต้องรีวิ่งไปดู เห็นพี่สาวหัวเราะแบบจะขาดใจตาย พอถามว่าเป็นอะไร นางก็บอกว่ากำลังอ่าน คำแนะนำตัวของนักเขียน!!! (ยังไม่ได้อ่านนิยายด้วยซ้ำ) แล้วคำแนะนำตัวมันมีอะไร ให้ฮาขนาดนั้นเหรอ ไหนเอามาดูซิ! 
คุณพระ! นี่คือหน้าแนะนำตัวจริงๆ เหรอ...
แค่แนะนำตัวนักเขียนก็ฮากระจายไปแล้ว นิยายจะเป็นยังไงบ้าง ก็น่าจะเป็นเรื่องตลกนะคะ วิธีการเล่าเรื่องก็ตลกค่ะ แต่เนื้อหาจริงๆ คือการเสียดสีสังคม ว่าด้วยเรื่องการศึกษาของประเทศเรา ที่ขาดการพัฒนาครู โดยเฉพาะครูแนะแนวซึ่งแทบจะไม่มีบทบาทในระบบการศึกษา ในขณะที่นักเรียน ต้องการ เยาวชนบางทีก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรถนัดอะไร แต่ค่านิยมของสังคมมันกจะยัดเยียดว่า ต้องเข้ามหาวิทยาลัยดัง การเรียนนอกระบบหรือการเรียนสายอาชีพดูด้อยค่า แต่ในเนื้อแท้แล้ว ขัดความต้องการหรือความถนัดที่แท้จริงของเด็กค่ะ เนื้อหาแน่นนะนี่ แต่ด้วยวิธีการเล่า และการวางตัวละครเลยทำให้เป็นเรื่องเบาๆ ไม่หนัก เวอร์ๆ ขำๆ ไปเสียได้ ขำแบบเป็นไปได้ยาก ในสังคมเลยล่ะค่ะ แต่มันชัดเจนในการเสียดสี
เรื่องมีอยู่ว่า "จารุชา หรือ แบ่วแบ๊ว" สาวสวยวัย 22 ซึ่งกำลังจะโดนรีไทร์จากมหาวิทยาลัย ที่เข้าไปเรียนครั้งล่าสุด (ครั้งที่ 5) คือจริงๆ แล้วจารุชาเป็นเด็กฉลาดหัวดี นางเอ็นติดทุกรอบคณะดีๆ ทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นสัตวแพทย์,นิเทศน์,อักษร,สถาปัตย์, วิทยาศาสตร์การกีฬา บลาๆๆ คณะยอดฮิตนั่นแหละค่ะ แต่ไม่เคยได้ขึ้นปีสองสักครั้งย้ายแล้วย้ายอีก เพราะเธอรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความต้องการของเธอ เหมือนกับคนที่หาตัวเองไม่เจอ พอเรียนไปแล้วไม่ใช่ก็อึดอัดก็เอ็นฯใหม่
รอบล่าสุดไปเรียนที่มหาวิทยาลัยเอกชนแบบอินเตอร์ (อ่านแล้วนึกเอแบ็ค) และ...กำลังจะซิ่วอีกแล้ว เธอก็เลยไปวิงวอนขอร้องอธิการบดี ซึ่งนึกยังไงไม่รู้ แนะนำให้เธอขึ้นไปหาท่านประธานกรรมการบริหารฯ ย่อๆ เรียกว่าพระเอกแล้วกันค่ะ
อีตาพระเอกชื่อ "ยาว" ช่างเป็นพระเอกที่ชื่อสั้นที่สุดที่เคยเจอมาแต่ความหมายย๊าว..ยาว อีตายาวเป็นหนุ่มหล่อวัยสามสิบต้น ซึ่งกำลังประสบปัญหาแบบละครน้ำเน่า นั่นคือคุณแม่อยากให้แต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รัก ประมาณว่าคุณแม่เป็นอาจารย์ชื่อดัง เรียกว่ากันว่า "อาจารย์แม่เจ้าโว้ย!" (ประมาณอาจารย์แม่น่ะค่ะ) ต้องการให้แต่งงานกับ "หนูดือ" หญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นอัจฉริยะ (ว่าแล้วก็คิดถึงหนูดี) แต่พี่ยาวแกกลัวความอัจฉริยะ เกินไปของหนูดือ ก็เลยไม่อยากแต่งงาน
แต่ไม่อยากขัดใจคุณแม่ที่อยากมีหลาน ว่าแล้วก็คิดแผนการณ์พิสดารขึ้นมา นั่นคืออุปโลกน์จารุชาไปหลอกอาจารย์แม่ว่าเป็นลูกสาวที่ตัวเองแอบผลิตไว้ตั้งแต่สมัยวัยรุ่น เรียกว่ามีหลานทันใจ ไม่ต้องแต่งงงแต่งงานมันแล้ว แต่ทว่า..หนูแบ๊วห่างไกลความอัจฉริยะ ที่อาจารย์แม่อยากได้ เธอเลยต้องโดนเคี่ยวเข็ญสารพัดอย่าง โดยเฉพาะการแต่งกาพย์ กลอนทั้งหลายเพราะอีตายาว กับ อาจารย์แม่เก่งภาษาไทยขั้นเทพ ถ้าไม่ติดว่าต้องเป็น ท่านประธานคุณยาวแกก็อยากเป็นกวี(แต่งานที่ได้รับ มีแต่เขียนเซียมซีให้วัด) 
เมื่อหนุ่มกับสาวต้องอยู่ร่วมกัน โดยมีหมาหน้าตาเหมือนผ้าเช็ดเท้าชื่อไอ้ย่นคั่นกลาง ความรักก็พึงบังเกิด ไม่พอจารุชายังต้องแอ๊บกลับไปเป็นเด็ก ม.6 เพราะ ตายาวไปหลอกแม่ไว้ว่า หลานสาวอายุ 17 ปี (ขืนบอกอายุจริงความแตกสิคะ) พอกลับไปเป็นเด็กแต่ตัวจริงโตกว่า เธอก็เลยกลายเป็นลูกพี่ ของบรรดาเด็กเตรียมเอ็นฯ และด้วยประสบการณ์เรียนมา 5 คณะ จึงเผลอตั้งตนเป็นกูรูแนะแนวเพื่อนๆ รวมทั้งขอร้องให้อดีตเพื่อนร่วมคณะต่างๆ ช่วยมาให้ ประสบการณ์แก่น้องๆ ที่เตรียมเอ็นฯ เพื่อเป็นแนวทางที่จะตัดสินใจอีกด้วย จารุชาก็เลย ป๊อบปูล่ามากๆๆๆ ค่ะ สร้างความริษยาแก่หนูดือ และนายแก๊กเด็กตัวร้ายที่ทำตัวเป็นปาปารัสซี่
ซึ่งพยายามค้นหาความจริง แบบเตลิดเปิดเปิง สร้างความเหวอแก่คนอ่านและตัวละครในเรื่อง แล้วความจะแตกไหม? จะเก็บความลับได้นานแค่ไหน? จะเป็นยังไงต่อ? ที่จารุชาโกหกพ่อแม่ไว้ ว่าได้แลกเปลี่ยนไปเรียนเมืองนอก แต่ดันมาซ้ำร้าย เมื่อคุณพ่อกลายมาเป็นเพื่อนรุ่นพี่ ของตายาวเลยยิ่งลุ้นไปกันใหญ่
เรื่องก็เฮฮาแบบเวอร์ๆ เหมือนดูละครวัยรุ่นแนวญี่ปุ่น/ไต้หวัน แต่มีอะไรสะกิดต่อมสอนใจดี และให้แง่คิดแก่คนอ่าน แม้ภาษาในการเล่าเรื่องจะวัยสะรุ่นไปสักหน่อย อาจจะทำให้รุ่นป้า อ่านแล้วขัดใจบ้าง แต่เจ้าแก้วชอบในแนวคิดและเนื้อหาที่ผู้เขียนสอดแทรกเข้ามาในเรื่อง อย่างเจ็บๆ คันๆ เจ้าแก้วคิดว่าผู้อ่านอยากสื่อสารกับวัยรุ่นโดยตรง จึงเล่าเรื่องอย่างวัยรุ่น ออกจะเมินวัยป้าไปสักนิด ดังนั้นจะมีศัพท์แสงวัยสะรุ่นมาเป็นระยะๆ เช่น ฉายาซุปเปอร์ฮานามิ (โปรดคิดถึงข้าวเกรียบฮานามิ มีสโลแกนว่ารวยเพื่อน) อะไรแบบนี้เป็นต้น
ก็คิดว่าถ้าปรับภาษาให้กลางๆ อีกหน่อยไม่อิงวัยไหนเกินไปจะอ่านง่ายขึ้น แต่พอคิดอีกที ก็เรื่องมันเวอร์ๆ ล้นๆ เฮฮา ประมาณนี้ ถ้าใช้ภาษาปกติมันจะเข้ากันหรือเปล่า สรุปว่าแล้วแต่ คนเขียนแล้วกันค่ะ ส่วนคนอ่านจะชอบหรือไม่ชอบก็แล้วจริต เช่นเดียวกันค่ะ
ส่วนเจ้าแก้วก็ชอบนะ สนุกดี ขำๆ อย่างหนึ่งที่อ่านแล้วเห็นในเรื่องคือ การใส่สาระมา อย่างแนบเนียนแล้วสื่อสารเรื่องหนักๆ ออกไปง่ายๆ ด้วยอารมณ์ขัน จึงง่ายต่อการทำความเข้าใจ และมีอารมณ์ร่วมกับตัวละคร อย่างน้อยก็ให้อะไรกับคนอ่าน ให้อะไรกับสังคม ไม่ใช่เรื่องที่อ่านแล้วหาสาระอะไรไม่ได้ในความบ้าๆ บอๆ บวมๆ ของตัวละคร ไม่ได้กลวงเปล่า แต่พุ่งเข้าใส่ผู้อ่านตรงๆ ค่ะ แบบไม่ต้องหลบหลีกหรือต้องตีความหลายตลบ ด้วยการสื่อสาร แบบตรงไปตรงมา "สาร" ที่ต้องการส่งก็น่าจะไปถึงผู้อ่านได้ไม่ยากเย็นค่ะ
ไว้คราวหน้าจะลองพูดถึงเล่มอื่นของ Ivory ดูบ้าง ตอนนี้ได้มาหลายเล่มแล้วค่ะ ขอบคุณความสนับสนุน จากคนโน้น คนนี้ โดยเฉพาะหมอภัทร ซึ่งเป็นสาวกตัวยงของผู้เขียน เธอเชียร์เจ้าแก้วให้อ่านมากๆๆๆ เอาเป็นว่ารู้แล้วทำไมภัทรชอบ ไว้้ยืมเล่มอื่นมาอ่านอีก (ไม่ลงทุนเลยตรู  )
| Create Date : 09 มิถุนายน 2556 |
| Last Update : 3 มกราคม 2558 23:28:40 น. |
|
7 comments
|
| Counter : 985 Pageviews. |
 |
|
ก็เลยตั้งหนังสือเล่มนี้วางล่อคนอื่นไว้แทน
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 54 คน [
ผลงานเขียนที่ผ่านมาค่ะ 
