กลิ่นกาสะลอง By เนียรปาตี กลิ่นกาสะลอง By เนียรปาตี ช่วงนี้เจ้าแก้วได้หนังสือนักเขียนรุ่นใหม่ๆของ ณ บ้านวรรณกรรม มาหลายเรื่องค่ะ มี กลิ่นกาสะลอง,เพียงดาวนฤมิต,แต่ปางบรรพ์, เซลเกิร์ลรักนี้ไม่ได้มีไว้ขาย (โปรดสังเกตมีแต่เรื่องเมืองเหนือ โบราณเป็นส่วนใหญ่ )ในกลุ่มนี้ชอบเรื่อง "กลิ่นกาสะลอง" มากที่สุดค่ะ เลยเอามารีวิวสักหน่อย รู้สึกว่าคนเขียนรุ่นใหม่ๆ พอเขียนเรื่องแนวโบราณแล้ว บางที ก็สับสนระหว่างนิยายกับการอัดสารคดีเข้าไปในเรื่อง มันเยอะ เกินไปฟุ๊ตโน้ตกันครึ่งหน้าก็มีค่ะ ตรงกันข้ามกับนักเขียนวัยรุ่น บางคนเขาไม่หาข้อมูลเลยสักแต่เขียน โลกนี้ช่างหาความพอดี มีไม่ คนที่ชอบอ่านนิยายอิงประวัติศาสตร์หรือนิยายประเภทไหน เรื่องใดๆ ก็ตาม ก็อยากให้ปูพื้นเป็นเกร็ดเกี่ยวกับสังคมของ ตัวละครในเรื่องนั้นๆ เพื่อที่จะได้มองเห็นภาพได้ง่ายขึ้น แต่..บางทีนักเขียนประกวดลืมตัวกลัวไม่ปึ้กพอ เล่นใส่โครม ลงไป จากที่น่าจะเป็นเกร็ดเล็กๆ น้อยๆ เป็นแบ็คกราวด์ขยาย เรื่องราวทำเอาเจ้าแก้วเผลอนึกว่าอ่านสารคดีที่มีนิยายประกอบ... ความเป็นนวนิยายหายไปเยอะ ความสนุกก็เลยลดลง เลย กลายเป็นอ่านแบบอืดๆ ไม่ดึงดูดไปเสียอย่างนั้น ทั้งที่คนเขียน ตั้งใจหาข้อมูลมาก ในขณะที่คนเขียนประเภทฉาบฉวย ฉันอยากเขียนแบบนี้ อยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ ก็ตะบี้ตะบันเขียนเข้าไป ข้อมูลไม่ สำคัญหรอก...ก็มันเป็นแค่นิยายนี่นา...มันเป็นเรื่องสมมุติ อาณาจักรสมมุติได้ยินไหม...อ่ะนะ... รู้แล้ว(ย่ะ!) ว่าไม่ได้เขียนสารคดีแต่เขียนนิยาย เขียนฟิคชั่น เขียน เรื่องแต่ง ทุกอย่างในเรื่องสมมุติขึ้นเพื่อความบันเทิง คนอ่านเขาก็รู้ค่ะว่านิยายคือเรื่องแต่งเขาไม่ได้หวังจะ อ่านสารคดี แต่สิ่งที่คนอ่านต้องการคืออรรถรสที่จะ ชักจูงเข้าสู่จินตนาการของผู้เขียน หากปราศจากเหตุผล ในการดำเนินเรื่อง ปราศจากการหาข้อมูล เรื่องสมมุติ เหล่านั้นคงไม่ต่างกับนิทานหลอกเด็กเล็กๆ ไม่ทำให้ คนอ่านรู้สึกมีอารมณ์ร่วมกับชะตากรรมของตัวละคร เหล่านั้นได้เลย เมื่อไม่ประทับใจก็ไม่ซาบซึ้งไม่สนุก... และเริ่มจะเสียดายเงินที่ซื้อมา สุดท้ายก็คือด่าคนเขียน แก้เครียด...แก้เสียดายสตังค์ดีกว่า มันเป็นวงจรอุบาทว์นี่เอง... แต่วงจรนี้ต้องแก้ไข ที่คนเขียนก่อนค่ะ ไม่ใช่คนอ่าน เพราะคนอ่านไม่ได้ แต่งเรื่อง แค่เสียเงินซื้อมาอ่าน เขียนบล็อกไปเขียนบล็อกมาชักรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนขี้บ่น บ่นมันไปทุกบล็อกเลย กว่าจะเข้าเรื่องนิยายที่จะรีวิวได้ แต่...ไหนๆ หลงเข้ามาอ่านแล้วก็ทนๆ อ่านต่อไปนะคะ มาว่าเรื่อง “กลิ่นกาสะลอง” กันดีกว่า(ในที่สุดก็เข้าเรื่องสักที ) ชื่อเรื่องก็บอกอยู่แล้วว่าเรื่องนี้เหตุเกิดทางภาคเหนือค่ะ เรื่องเริ่มด้วย “ทินกฤต” และ “พิมพ์พิศา” คู่รักที่รักกันค้างเติ่ง มาหลายปีแต่ไม่มีวี่แววจะแต่งงานกันสักที ทั้งนี้เพราะ ฝ่ายชายยังไม่อยากแต่ง ทินกฤตไม่ได้แอบมีกิ๊กที่ไหน แต่ทำไมเลี่ยงเรื่องแต่งงานออกไปเรื่อยๆ นั้นเป็นปริศนา กับทุกคนในครอบครัวรวมไปถึงพิมพ์พิศาด้วย (อ๊ะๆๆ พระเอกของเรื่องไม่ได้เป็นอีแอบนะคะ ) ทินกฤตเองก็ไม่รู้ว่าทำไมไม่อยากแต่งงาน แต่ในใจเขา มีสัญญาณบางอย่างให้อยากกลับไปเชียงใหม่ตลอดเวลา ชายหนุ่มรู้สึกว่าที่นั่นเป็นบ้าน จึงซื้อที่ดินมาจากเฒ่า ประหลาด ที่ให้ปิ่นปักผมเป็นของแถม พิมพ์พิศาเองยิ่งอยากแต่งแต่ไม่ได้แต่งงานก็ยิ่งหึงหวง ทินกฤต แต่ด้วยความเป็นหญิงสาวสวยชาติตระกูลดี อาชีพก็เป็นหมอจึงไม่แสดงออกมากมายนัก ยกเว้น จะแต่งตัวข่มผู้หญิงอื่นแม้กระทั่ง “วิจิตรา” เพื่อนของ หล่อนเองยังรู้สึกได้ การมาเชียงใหม่ครั้งล่าสุดของพวกเขาทั้งทินกฤต พิมพ์พิศา ภาคภูมิ และวิจิตรา เป็นจุดเริ่มต้น ของเรื่องราวอันไม่อาจพิสูจน์ได้ ทั้งสี่คนพบเห็น เหตุการณ์ประหลาด ทั้งยังมีลางสังหรณ์แปลกๆ และมักจะฝันว่าเป็นบุคคลในอดีตกาล ความฝันนั้น หากนำมาเรียงกันจะพบว่าทั้งสี่คนฝันต่อเนื่องใน เรื่องเดียวกัน อีกทั้งทุกคนไม่ทันสังเกตว่าพิมพ์พิศานั้นมีสองคน หญิงสาวอีกคนที่เหมือนพิมพ์พิศาทุกประการ หล่อนกำลังมาทวงสัญญา และทำให้ทุกสิ่งเปลี่ยนไป พิมพ์พิศาประสบอุบัติเหตุระหว่างขับรถ แต่ขณะ เดียวกันทุกคนกลับเห็นว่าหญิงสาวกลับมาที่บ้าน และสวมรอยแทนพิมพ์พิศาตัวจริง ! ในขณะที่ตัวจริงนั้นสลบไสลไม่ได้สติอยู่ที่โรงพยาบาล แต่จิตวิญญาณนั้นล่องลอยไปในภพอดีต มองเห็นต้นเหตุ ของเรื่องทั้งหมด แต่ไม่อาจแก้ไขอะไรได้แม้แต่เหตุการณ์ ในปัจจุบัน เพราะหล่อนได้แต่นอนนิ่งไม่ไหวติงไม่สามารถ ฟื้นขึ้นมาได้ จำต้องปล่อยให้พิมพ์พิศาอีกคน ทำทุกอย่าง ไปตามใจชอบ... ช่วงนี้เรื่องจะแบ่งเป็นสองช็อตดำเนินเรื่องสลับกันค่ะ ในภพอดีตจะเป็นเรื่องของหนุ่มจีนชื่อ “ทรัพย์” เขาเรียน วิชาหมอฝรั่งแล้วมาเป็นหมอที่เชียงใหม่ กับ “กาสะลอง” หญิงสาวแสนสวยลูกสาวนายแคว้น(นายอำเภอ) เป็น ความรักหวานละมุน ตามสไตล์คนในยุคนั้น ซึ่งผู้เขียนเองใส่ใจกับการหาข้อมูล และรายละเอียดที่ ใส่มาอย่างพอดิบพอดีไม่มากจนกลายเป็นสารคดี หรือน้อยจนกลายเป็นเรื่องละเมอเพ้อพบไป การใส่ภาพ ชีวิตของคนใน พ.ศ.2467 ทำให้ผู้อ่านนอกจากเห็นภาพ ที่ชัดเจนขึ้นแล้วยังได้เกร็ดประวัติศาสตร์ของสมัยนั้นไปด้วย ต้องชมผู้เขียนว่าทำการบ้านมาดีค่ะ ทั้งประวัติศาสตร์ ทั้งภาพบ้านเมืองเชียงใหม่ยุคปัจจุบัน และเป็นอีกเรื่องที่ใส่ คำเมืองเข้าไป แต่มีคำบรรยายสอดแทรกกันคนอ่าน ที่ไม่ใช่คนเหนืองง เหมือนบางเรื่องที่อู้คำเมืองกันไม่เห็นใจ คนภาคอื่นเลย จนบางทีคนอ่านก็งงตัวละครพูดอะไรกันหว่า “กลิ่นกาสะลอง” เรื่องนี้จึงเป็นความเหมาะสมลงตัว สำนวนภาษานั้นสละสลวย แต่อ่านง่ายไม่ต้องตีความ ให้วุ่นวาย ไม่ใช้ภาษาหรูแต่ผิดความหมาย จุดที่ชอบที่สุด คือการบรรยายความนึกคิดของพิมพ์พิศา ตอนที่เขม่น กับวิจิตราน่ะค่ะ บรรยายความในใจผู้หญิงได้ดีโดยที่ คนเขียนไม่ต้องลงไปช่วยวิจารณ์ตัวละครด้วย แต่ปล่อย ให้ตัวละครปล่อยความรู้สึกนึกคิดผ่านตัวอักษรกันเอาเอง ซึ่งมันดูรื่นไหลอย่างมีชั้นเชิง นอกจากนั้นยังผู้เขียนยังแต่ง กลอนประกอบไว้อีกหลายบทค่ะ สำหรับคนชอบกาพย์กลอน หวานๆ คงถูกใจค่ะ แต่จุดที่ไม่ชอบ...คือ บทสรุปของเรื่อง รู้สึกว่ามัน ง่ายดายเกินไป จุดแรก...พอพิมพ์พิศาจำอดีตชาติได้หมด เรื่องก็เคลียร์ ไม่มีอะไรต่อ...รวมถึงเธอไม่ได้รับผลกระทบใดๆ เลย ชาตินี้ยังเกิดมาสวย รวย มีความรู้ มีความสมหวังในชีวิต ทุกประการแม้แต่ในเรื่องความรักในตอนท้าย(แม้จะไม่ใช่ อย่างที่หล่อนหวังนักแต่ก็ถือว่าได้ดีมีสุขค่ะ) ตัวละครอื่นๆ ในเรื่องก็เช่นกันไม่ได้รับกรรมสนองอะไรนัก กงกรรมกงเกวียน ในเรื่องนี้จึงขาดความการแสดงสิทธิผลไป เรื่องเลยขาด น้ำหนักมาเสียเอาตอนท้ายทั้งที่เขียนดีมาตลอดเรื่อง แต่ถ้าคนอ่านคนนั้นเป็นคนไม่ช่างคิด ไม่คาดหวังนัก ก็จะเฉยๆ ค่ะ การเคลียร์เรื่องให้จบง่ายไม่ได้ทำให้ โครงเรื่องหลักเสีย เพียงแต่ขาดความลึกซึ้งไปหน่อย เท่านั้นเองค่ะ จุดที่สอง...ธรรมชาติของคนเรา ถ้าเจอคนในอดีตชาติ ว่าคนๆ นั้นเคยเป็นพ่อแม่เรามาก่อน ความรู้สึกมันคง ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นรักแบบชู้สาวได้หรอกค่ะ แม้ว่าอีกฝ่าย จะจำอะไรไม่ได้เลยก็ตาม จุดที่สาม...คนเขียนลืมแสดงเหตุผลที่ทำให้ นายแคว้นมั่ง รักลูกสาวสองคนไม่เท่ากัน การกระทำมันเลยดูลอยๆ และกระทำเกินกว่าเหตุไป แม้จะบอกว่าคนหนึ่งลูกรัก ของพ่อ อีกคนลูกรักของแม่ก็ตาม แต่มันดูเว่อร์ไป อย่างกะให้ตาพ่อนี่เกิดมาเพื่อรับบทร้ายอย่างเดียว เลยแถมชาติใหม่ชีวิตแกก็สุขสบายดีแค่ตายเร็วไปนิด เท่านั้นเอง จุดที่สี่...การพบกันของ “ปรัศวินทร์” กับ “พิมพ์มาดา” (เป็นคู่ท้ายเรื่องค่ะ)อยู่ๆ มันก็กลายเป็นสูตรบังคับ... เหมือนมีขึ้นมาเพื่อความสมบูรณ์ของเรื่อง(แถมปิ๊งกันเร็วมั่กๆ) และไม่ลืมพ่วงนางร้ายชื่อฝรั่ง แต่งตัวรัดรูป แต่งหน้าเข้ม และตื๊อเก่งมาด้วย จุดที่ห้า...ความเป็นไปของทินกฤตในตอนท้ายเรื่อง เป็นไปเพื่อให้เข้าสูตรสำเร็จ ซึ่งก็ไม่ผิดหรอกค่ะ แต่ว่ารู้สึกว่าเขียนได้ไม่โหลไม่มีสูตรสำเร็จมาทั้งเรื่อง แต่ตอนท้ายอยู่ๆ ก็เกิดสำเร็จรูปขึ้นมา เลยตัดคะแนน เอาท้ายเล่มสองนี่แหละค่ะ ถ้าคนเขียนไม่กังวลเรื่อง ที่ต้องจบแบบ Happy สุขนิยมนักเรื่องจะสมบูรณ์กว่านี้ค่ะ ก็แหม..มีลูกล่อลูกชนมาทั้งเรื่องมาตอนท้ายนี่แหละค่ะ ปิดอย่างสำเร็จรูปเหมือนกลัวคนอ่านผิดหวัง เลยขาด ความแยบคายหรือซาบซึ้ง แต่ถ้าผู้อ่านไม่ให้คะแนนไป ระหว่างอ่านเหมือนเจ้าแก้วก็จะไม่รู้สึกอะไรค่ะ นี่เป็นความ เห็นส่วนตัวน่ะค่ะ ส่วนตัวแล้วเจ้าแก้วคิดว่าถ้าผู้เขียนสะสมประสบการณ์ ไปเรื่อยๆ เรื่องต่อๆ ไปต้องพัฒนาไปมากกว่านี้แน่ๆ ค่ะ น่าสนใจหาซื้อเรื่องอื่นของ “เนียรปาตี” มาอ่านค่ะ   Create Date : 28 ตุลาคม 2551 10 comments Last Update : 28 ตุลาคม 2551 1:51:27 น. Counter : 20305 Pageviews. Share Tweet

รู้สึกว่ามีคนชมหลายคนแล้วเรื่องนี้ จำชื่อเรื่องไว้ก่อน แล้วจะหามาอ่านค่ะ   โดย: พุดน้ำบุศย์ IP: 117.121.208.2 28 ตุลาคม 2551 7:09:58 น.

โดย: bannine 28 ตุลาคม 2551 11:00:03 น.

เอิ้ก...อ่านแล้วอยากไปซื้อมาอ่านจังค่ะ เสียแต่ตอนนี้นิยายกองเต็มโต๊ะเลย โยนใหพี่เอาไปช่วยอ่านตั้งเก้าเล่มยังเหลืออีกเป็นกระบุง เดี๋ยวหมดแล้วไอซ์จะไป...ยืมพี่เจ้าแก้วอ่าน ฮาๆ   โดย: Ice(Argent) IP: 125.25.102.111 28 ตุลาคม 2551 13:47:35 น.

ชื่อเรื่องกับนามปากกาน่าอ่านมาก ๆ เดี๋ยวต้องไปหามาอ่านมั่งแล้วค่ะ   โดย: แม่ไก่ 28 ตุลาคม 2551 20:35:28 น.

น่าสนใจค่ะ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้อ่านหนังสือที่สนใจจากการอ่านรีวิวของบล็อกเกอร์ทั้งหลาย เพราะตอนนี้หนังสือท่วมทับมากๆ   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 30 ตุลาคม 2551 15:51:19 น.

พุดน้ำบุศย์ : ภาษาดีค่ะ เขียนได้ชวนติดตาม แต่ไม่ชอบบทสรุป อย่างที่บอกไป ชาติก่อนนางเอกทำเรื่องร้ายๆ ไว้ตั้งเยอะ ไม่เห็น จะโดนกรรมสนองอะไรเลย bannine : เช่นกันนะคะ Ice(Argent) : แสดงว่าไปล้มละลายในงานหนังสือมาอีกคนแน่ๆ เลย แม่ไก่ : ลองอ่านดูสิคะ แล้วอย่าลืมรีวิวด้วย สาวไกด์ใจซื่อ : ก็เล่นถมซื้อเหมือนจะไปทำรังนี่คะ หนังสือก็ทับเอาสิ อิ๊ อิ๊   โดย: แก้วกังไส 31 ตุลาคม 2551 3:45:11 น.

อ่านรีวิวตอนแรกๆรู้สึกว่าน่าสนใจ แต่พอมาอ่านจุดที่ไม่ชอบก็เลย...ขอผ่านไปก่อนแล้วกัน ถ้ามีวาสนาต่อกันคงได้เป็นเจ้าของ   โดย: หมูย้อมสี 1 พฤศจิกายน 2551 16:50:24 น.

ขอบคุณเจ้าของบ้านที่หยิบหนังสือเล่มนี้มารีวิวนะครับ ขอบพระคุณสำหรับคำชม และน้อมรับคำติด้วยความเต็มใจครับ เพราะยังมือใหม่มากกับการเขียนหนังสือ ดีใจที่คนอ่านอ่านแล้วชี้ข้อบกพร่องให้เห็น ซึ่งนักเขียนไม่เห็น หรืออาจจะไม่ทันนึกถึงเวลาที่เขียน ขอบคุณอีกครั้ง และจะพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้นในผลงานดำดับต่อๆ ไปครับ   โดย: เนียรปาตี IP: 202.28.245.127 18 มกราคม 2552 19:39:24 น.

เห็นด้วยค่ะเรื่องตอนจบว่าสูตรสำเร็จเกิน อยากให้คงไว้แค่ 2 ชาติซึ่งงดงามเกือบสมบรูณ์แล้ว พอมาชาติที่ 3 กลายเป็นนิยายลูกกวาด ที่ให้พระนางพอเจอหน้ากันก็ต้องต่อปากคำเหมือนไม่ถูกกัน คือโซลเมทมันน่าจะแค่มองตา หรือบังเอิญเกิดเหตุคล้ายๆเดิม แค่เห็นกันไกลๆ ก็รู้ว่าคนนี้คือใช่ คือคนที่รอมาแสนนาน..... หากเปลี่ยนตอนจบโดยสร้างแค่ฉากเดียวให้คลาสิกๆให้ทั้งคู่มีเหตุให้มาเจอหรือเห็นกันไกลๆ ที่เหลือก็แค่ให้คนอ่านจิตนาการเองว่าหลังจากพวกเขาเจอกันแล้ว........มันต้องhappy.. น่าจะซาบซึ้งกินใจจะทำให้งดงามสมบรูณ์แบบ เป็นที่กล่าวขานถึงกว่านี้นะคะ   โดย: ฟากฟ้าคราม IP: 184.22.21.35 8 ตุลาคม 2560 23:09:51 น.

อีกข้อที่เห็นด้วยค่ะ กฏแห่งกรรม พิมพ์พิศาในชาตินี้ควรได้รับกรรมจากชาติก่อนบ้างค่ะ   โดย: ฟากฟ้าคราม IP: 184.22.21.35 8 ตุลาคม 2560 23:19:45 น.