อัมพวาว้าวุ่น เพราะวุ้นเป็ด ตอน อาวรณ์ครูเอื้อ
หมายเหตุ เนื่องจากวุ้นเป็ดตัวเป็นๆถูกจัดการไปก่อนคว้ากล้องมาเก็บหลักฐานได้ทัน จึงต้องขอยืมรูปจาก artstudio.exteen.com มาประกอบ ขอขอบคุณมา ณ ที่นี่ค่ะ
ช่วงนี้คอลัมน์นำเที่ยวตามหน้าหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารต่างๆพากันลงเรื่องชวนเที่ยวตลาดน้ำอัมพวาราวกับนัดไว้ ทำเอาคนชอบตลาดน้ำอย่างฉันร้อนใจตะหงิดๆ ชีพจรลงเท้าให้ต้องขวนขวายไปสมุทรสงครามให้ได้
ฉันกับพี่สาวมาถึงอำเภออัมพวาตั้งแต่บ่ายสองกว่าๆ ตลอดทางตั้งแต่ออกจากบ้านถึงสมุทรสงคราม เราสองคนพี่น้อง ลืมไปถนัดว่าคำว่า หิว แปลว่าอะไร เหตุที่ความทรงจำบกพร่องชั่วคราวได้ขนาดนี้เพราะจุดแวะรายทางมีแต่ของอร่อยล่อใจให้เราตื่นตาตื่นใจตั้งแต่ยังไม่ถึงอัมพวาดี
จากข้อมูลบอกว่าตลาดน้ำอัมพวาจะเริ่มคึกคักเอาเมื่อสี่โมงเย็นไปแล้ว แต่ดูเหมือนกองทัพนักท่องเที่ยวที่ใจเดียวกับเราจะมาสร้างสีสันให้ตลาดน้ำกันก่อนเวลาหลายชั่วโมงแล้ว ร้านค้าที่เรียงรายหน้าห้องแถวไม้โบราณริมน้ำมักขายสินค้าจำพวกของกิน และของที่ระลึกเป็นส่วนใหญ่ แถมพกด้วยสมาคมเรือทัวร์ที่แข่งกันตะเบ็งเสียงผ่านโทรโข่งเชิญชวนลูกค้านั่งเรือชมชีวิตสองฝั่งคลองและหิ่งห้อยตอนกลางคืน ฟังเสียงขรมไปหมดจนแทบจับความไม่ได้
ยิ่งเย็น ตลาดน้ำอัมพวายิ่งคึกคัก บริเวณที่นักท่องเที่ยวมากระจุกกันมากคือแถวๆเชิงสะพานข้ามคลองอัมพวาทั้งสองฝั่ง ฉันตื่นเต้นเป็นพิเศษกับ วุ้นเป็ด เห็นป้ายชวนให้ซื้อวุ้นเป็ดแล้วนึกถึงพี่ชายขึ้นมาทันที
พี่ชายฉันคนหนึ่งชอบกินอาหารทุกอย่างที่ทำจากเป็ด พี่เคยวิเคราะห์ความชอบของตัวเองว่าชาติก่อนคงเกิดเป็นหอย พอโดนเป็ดกินเป็นอาหารจึงเกิดความแค้นฝังใจ ชาตินี้เลยมาเกิดเป็นคนชอบกินเป็ดเพื่อลบรอยแค้นตั้งแต่ชาติที่แล้ว ฉันฟังทฤษฎีของพี่ชายแล้วหัวเราะตัวงอเหมือนคอเป็ด คิดไม่ถึงว่าคนเราจะวิเคราะห์อะไรได้สุดกู่ขนาดนี้
ฉันเดินรี่ไปหาแม่ค้ากะจะซื้อวุ้นเป็ดไปฝากพี่ชายสักกล่อง ทีแรกฉันนึกว่าเขาคิดค้นนวัตกรรมอาหารเมนูใหม่เป็นวุ้นผสมเนื้อเป็ด เหมือนเค้กปลาช่อนของสิงห์บุรี แต่พอเข้าไปสำรวจถึงตู้แช่วุ้นเข้าจริงๆ กลายเป็นวุ้นมะพร้าวน้ำหอมที่เขาทำใส่พิมพ์รูปเป็ดน้อยไปเสียอย่างนั้น
อมยิ้มกับวุ้นเป็ดได้ไม่นาน ก็ต้องกุมกิเลสอย่างเต็มที่ เพราะมีของกินแปลกๆแนวโบราณย้อนยุครอให้ฉันกับพี่สาวอยากซื้ออยากลองไปเสียทุกร้าน เช่น ข้าวผัดน้ำพริกลงเรือ ทอดมันถั่วพู ยำหัวปลี หมี่กรอบ ข้าวแช่ ขนมจ่ามงกุฏ เป็นต้น
เห็นพ่อค้าแม่ค้าตั้งชื่ออาหารแล้วก็นึกขำ ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าพอเราต้องการอยากสื่อถึงอะไรที่ย้อนยุค หรืออารมณ์รำลึกความหลังเป็นต้องเติมคำว่า ทรงเครื่อง ชาววัง โบราณ ต้นตำรับ ต่อท้ายเมนอาหารเสียทุกที
อาจเป็นเครื่องหมายกำกับการค้าเรียกความมั่นใจให้ลูกค้ากลายๆว่าเป็นสูตรโบราณของแท้กระมัง ก็คงเหมือนโรงหนังต่างจังหวัดสมัยก่อนที่ต้องมีคำว่า รามา กำกับห้อยท้าย ไม่งั้นคนไม่เชื่อว่าอาคารนี้เป็นโรงหนังจริงๆ
ฉันกับพี่สาวสำเร็จโทษตลาดน้ำอัมพวาด้วยผัดไทยทรงเครื่อง ก๋วยเตี๋ยวเรือโบราณ และส้มตำต้นตำรับ จนแทบจะลืมคำว่า หิวไปโดยถาวรตรงขั้นบันไดริมท่าน้ำนั่นเอง
หลังอาหารมื้อ คาแนล ไซด์ (คอนเซปคล้ายริเวอร์ไซด์ของโรงแรมโอเรียนเต็ล แต่เป็นกันเองกว่ามาก และบริกรของที่นี่สวมผ้ากันเปื้อนลายหมีพูแทนชุดสูทผูกหูกระต่าย) เราเดินเลื้อยเป็นงูเหลือมน่าสงสารเลียบฝั่งมาอีกทิศหนึ่ง ทิ้งความจอแจและผู้คนไว้เบื้องหลัง อีกฟากหนึ่งดูสงบเงียบและมีพิพิธภัณฑ์ดีๆให้เราเลือกหย่อนอารมณ์ได้อย่างใจ เดินไปเกือบสุดท่า ฉันสะดุดกับห้องขนาดสองสามคูหาที่ขึ้นป้ายไว้เรียบง่ายว่า บ้านครูเอื้อ
ฉันเข้าไปชมโดยไม่รั้งรอและพบกับเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับประวัติและผลงานของครูเอื้อ สุนทรสนาน ผู้เป็นต้นกำเนิดและตำนานของวงสุนทราภรณ์ ที่แสนขลัง ฉันมองรอบตัวนักท่องเที่ยวส่วนมากที่เข้ามาชมล้วนอยู่ในวัยกลางคนถึงสูงอายุ นอกเหนือจากสาวน้อยหน้าเคาเตอร์ประชาสัมพันธ์แล้ว ดูเหมือนฉันจะอายุน้อยที่สุดในบรรดาผู้เข้ามาชม แต่สิ่งที่เห็นได้ชัดคือทุกคนมีความสุขและสีหน้าเปล่งประกายเวลาได้อ่านเรื่องราวเกี่ยวกับครูเอื้อ ดูชุดสูทของครูเอื้อที่เขานำมาจัดแสดงไว้ หรือฟังเพลงครูเอื้อที่เปิดคลอเบาๆ ฉันไม่รู้สึกว่าฉันมายืนผิดที่ แต่กลับรู้สึกร่วมสมัยเมื่อได้รำลึกถึงวันคืนและความคลาสสิกของเสียงเพลงสมัยคุณพ่อคุณแม่ยังสาวไปกับพวกเขา
ฉันไม่เคยเห็นครูเอื้อ เพราะท่านจากไปตั้งแต่ฉันยังไม่เกิด แต่ความละเมียดละไมของบทเพลงท่าน ยังมีพลังตกทอดถึงคนรุ่นหลังมาจนถึงบัดนี้
สำหรับฉันแล้ว ครูเอื้อมีอานุภาพขนาดที่ท่านเป็นนักร้องชายคนแรก ที่ทำให้ฉันเขินอายไม่เป็นท่า เพียงแค่ครั้งแรกที่ฟังเพลงรักจากเสียงร้องนุ่มๆของครูเอื้อ ราวกับว่าเป็นหญิงสาวที่ผู้แต่งแต่งเพลงให้เสียเองฉันไม่คิดว่าจะมีสาวไหนปฏิเสธ ถ้ามีหนุ่มใดมาแต่งเพลงบอกรักได้ซาบซึ้ง ด้วยเนื้อร้องเฉือนใจเช่นเพลงของครูเอื้ออย่างนี้
ที่แน่ๆ ฉันรู้จักและชอบจังหวะแทงโก้ก็เพราะเพลงฟลอร์เฟื่องฟ้าของครูเอื้อ และฉันไม่แน่ใจว่าจะมีใครบรรยายคำว่า คิดถึง แค่สองพยางค์สั้นๆ แต่บอกเล่าความรู้สึกได้ซื่อตรง เด็ดขาดยิ่งกว่านิยายห้าเล่มจบเท่ากับที่ครูเอื้อทำได้ เพียงแค่เสียงร้องเรียบๆ ไม่มีลูกคอห้าชั้นไม่อ้อน ไม่ออเซาะคนฟัง แต่ทำให้คนฟังขาดใจไปแล้วกับท่อนแรกที่ครูร้องว่า คิดถึงใจจะขาดแล้วเอย .....
อำเภออัมพวาสมัยครูเอื้อยังใช้ชีวิตอยู่ที่นี่คงสงบเงียบกว่าอัมพวาปัจจุบันมาก อย่างน้อยคงมีเสียงไวโอลินพริ้วๆจากห้องใดห้องหนึ่งที่ขับโน๊ตจากบทเพลงของครูเอื้อแทนเสียงโทรโข่งจากทีมไกด์หน้าท่า
แล้วสิ่งที่ประทับใจที่สุดของฉันที่มีต่อตลาดน้ำอัมพวา ก็ไม่ใช่บรรดาหิ่งห้อยที่ใครต่อใครอยากเร้นกาย(เป็นหมู่คณะ)ไปยลโฉมมัน ไม่ใช่บรรดาอาหารอร่อยหรือวุ้นเป็ดที่ทำให้ฉันเป็นโรคทรัพย์จางในเย็นย่ำนั้น แต่เป็นห้องนิทรรศการเล็กๆที่มีป้ายเหนือทางเข้าแบบถ่อมตัวแต่อลังการในความรู้สึกอย่างที่สุดว่า ...บ้านครูเอื้อ...
Create Date : 22 พฤษภาคม 2552 |
Last Update : 22 พฤษภาคม 2552 13:51:17 น. |
|
2 comments
|
Counter : 2509 Pageviews. |
|
|
|
โดย: บูรพากรณ์ วันที่: 22 พฤษภาคม 2552 เวลา:18:11:46 น. |
|
|
|
โดย: ภูเพยีย วันที่: 26 พฤษภาคม 2552 เวลา:10:11:09 น. |
|
|
|
|
|
|
|
|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
นั่นสินะคะ เวลาใครพูดถึงตลาดน้ำอัมพวา ก็จะเป็นหิ่งห้อยซะเรื่อย
หากหิ่งห้องไม่มีต้นลำพู แล้วหิ่งห้อยจะอยู่ใต้ต้นอะไร
เผลอ ๆ หลงทางเกาะตามเสื้อเรา กลับบ้านไม่ถูกซะอีกแน่ะ
เรายังไม่มีโอกาสไปเยือนตลาดน้ำที่นี่เลยค่ะ
อยากไปกินวุ้นเป็ดนะ แฟนเราชอบกินวุ้นมากละขานั้น
แล้วก็เป็นคนสร้างสรรค์การกินพอ ๆ กับชอบทำกับข้าว
แต่เวลาไปร้านอาหารก็จะดูว่าร้านนั้นตั้งชื่ออหารอย่างไรบ้าง
เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา คุณเธอติดอกติดใจเมนูนึงค่ะ ชื่อ
ซี่โครงเมียหลวง เนื้อซี่โครงยุ่ยซะไม่มี
กินไปหัวเราะไปแน่ะคุณ
นะ เราฟังเพลงรุ่น 60's 70's ได้ เราก็ฟังสุนทราภรณ์ได้สบายบรื๋อ
เก็บไว้ในลิสต์แล้วหากได้ไปเยือนที่นั่น
เราเคยซื้อแผ่นของครูเอื้อ และของวงสุนทราภรณ์ที่แม่สายนะ
เพลงเป็นร้อย ๆ เลยต่อแผ่นน่ะ ราคาแผ่นละ 20 บาท
พูดแล้วเศร้าจัง น่าไม่อายที่ชอบซื้อของเถื่อน
เราต่อต้านศิลปินนะที่ปกป้องผลประโยชน์ของตัวเอง
เพราะเขาตั้งราคาลิขศิทธิ์สูงเกินความจำเป็น
หรือเกินค่าความรู้สึกน่ะ
อีกมุมหนึ่งก็เห็นใจ
เราจะจ่ายเต็มที่กับของที่เราเห็นค่าเท่านั้น
แต่เหมือนกลืนน้ำลายตัวเองจัง ที่อุตส่าห์ซื้อแผ่นครูเอื้อมา