อารมณ์อยากเขียน
เหงา...
เศร้า...
ไม่เห็นมีใครสักคนที่จะให้คำปรึกษา คำถามที่เรามี? ก็ได้คำตอบแล้ว แล้วมันจะใช่รึเปล่า คำตอบที่ถูกต้องคืออะไร ความถูกต้องมันอยู่ตรงไหน ทำอย่างใจเราไม่ได้เลย
เหงา...
เวลาที่ใครๆ เขามีคนเข้าใจ เคยสงสัยไหมว่าทำไม ทำไมเราไม่เหลือใครเลยสักคน คนที่จะเข้าใจ คนที่คอยให้คำปรึกษา คนที่เห็นคุณค่าของตัวเรา
สงสัย...
สงสัยอยู่ร่ำไป ว่าทำไมเราถึงไม่มีใครข้างกายเลย หรือเป็นเพราะเรา ที่ไม่ยอมเปิดใจให้ใครสักคน หรือเป็นเพราะเรา
กลัว...
ที่จะยอมมอบห้วใจฝากใครดูแล แล้วความรัก มันวัดได้จากอะไรกันเล่า สิ่งไหนที่จะบอกเราว่านี่แหละ
ความรัก...
แล้วเราจะรู้ได้อย่างไร ว่าคนคนนี้ถูกใจเราที่สุด แค่ความรู้สึกมันวันดไม่ได้ แต่การรักใครสักคน ต้องใช้หัวใจทดสอบ หากทดสอบแล้วผ่าน เจอคนท่ใช่ หัวใจก็ไม่ต้องเจ็บปวด หากเขาคนนั้น
ไม่ใช่...
เขาหรือเราที่จะเจ็บปวด แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องมีคนเจ็บปวด อังนั้น การที่จะรักใคร หมายความว่าเราต้องพร้อมจะยอมเจ็บ
ทำไม...
ความรักต้องมาคู่กับความเจ็บ รักโดยไม่เจ็บจะมีบ้างไหม ความรักที่มีแต่ความเข้าใจ ใส่ใจ ดูแล ไม่ทอดทิ้ง จะมีสักกี่คนที่เจอรักแท้ สักกี่คนที่ต้องเจ็บกับความรัก เราอยากจะสัมผัสไม่ว่ารักจะขมหรือจะหวาน ขอลองสัมผัสมันบ้าง จะได้รู้รสชาติแห่งความรัก ไม่ลองรักแล้วจะรู้ได้ไง ไม่ลองเปิดใจ แล้วใครจะเข้ามาได้
....บทความนี้เขียนไว้ตั้งแต่ 2 ปีที่แล้วค่ะ ตอนนั้นยังเป็นเด็กๆ อยากมีความรักเหมือนคนอื่นบ้าง...
ตอนนี้ได้สัมผัสมันแล้ว...ไม่น่าชื่นชมเลย เจ็บปางตาย แต่ก็ฟื้นตัวแล้ว และคงไม่อยากจะรักใครไปอีกนานเลยค่ะ...เศร้า...
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ขอให้มีความสุขกับต้นไม้และวันหยุดของคุณครับ