เขียนไว้...ให้ตัวเองอ่าน

บางทีคนเราก็มักจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ตังเองทำ แบบนี้คือเรื่องของคนที่ปกติทั่วไปใช่ไหม...
ทุกๆสิ่งที่รับรู้...ถ้าเป็นเรื่องของคนอื่นก็คงฟันธงไปแล้วว่าเรื่องของเรากะเค้าเป็นไปไม่ได้...ถ้ารักกันจริงก็น่าจะทำได้ดีกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้...บทเรียนนี้สอนให้รู้ว่าอย่าไปตัดสินคนอื่นด้วยความรู้สึกของตัวเอง...ที่เคยแนะนำเพื่อนๆมาตั้งนานนม แล้วมันไม่ทำตาม ก็คงเป็นเพราะแต่ละคนมีเหตุผลของตัวเอง ทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นไปได้ยากมากกกก... แต่ก็ยังคงยอมทนต่อไป...เจ็บปวดยังไงก็ยังทน...แต่คนเรามันต้องมีวันที่ความอดทนมันสิ้นสุดสินะ... แต่กลัวจังเลยว่าเราจะเป็นหนึ่งคนที่มีความอดทนสูงสุด...และอีกอย่างนึงที่ต้องบอกตัวเองว่าความอดทนดันทุรังอยู่ไม่ได้นำมาซึ่งเพียงความสำเร็จสมหวังเท่านั้น ปลายทางที่รออยู่อาจจะเป็นคนๆนึงที่ไม่ได้เป็นคนอย่างที่เราคาดหวัง ตอนนี้เป็นเพียงการเริ่มต้นแห่งการเรียนรู้ แค่การเริ่มต้นก็หนักหนาสาหัสเพียงนี้ แล้วระยะทางอีกยาวไกลมันจะเบาลงหรือหนักขึ้นก็ไม่รู้สิ
เค้าก็บอกเราทุกครั้งนะว่าเหนื่อย...แต่ก็ไม่ได้อยากทำอะไรให้หายเหนื่อยจากปัญหานี้...แปลกไหมล่ะ เราที่พร้อมจะหยิบยื่นความช่วยเหลือทุกรูปแบบให้เค้า แต่เค้าก็บอกแต่เพียงว่าขอเวลาจัดการปัญหานี้เอง เพราะเค้าเป็นคนสร้าง เราก็คงได้แต่ช่วยลุ้น เป็นกำลังใจ อยู่อย่างนี้ เพราะมากกว่านี้ก็คงจะไม่ได้... ความรู้สึกนี้นี่เองที่ทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นแค่ตัวเลือกของเค้า...ไม่ใช่เราที่จะเลือกให้เค้าเข้ามาในชีวิต...แต่เค้าตะหากที่เป็นฝ่ายมีสิทธิ์เลือกใช่ไหม
ยิ่งเขียนเรื่องนี้ก็ยิ่งทำให้เราจมอยู่กะมัน... แต่ก็อยากเขียนทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้นเก็บไว้ เพื่อให้ตัวเองได้กลับมาทบทวนเรื่อยๆ เหมือนที่เค้าบอกว่าอดีตมีค่าเพียงบทเรียนไง เรื่องนี้มันกำลังจะเป็นอดีตในวินาทีต่อๆไปเรื่อยๆ บันทึกมันไว้ ให้ได้รู้ไว้ว่าเราเคยรักคนๆนึงมากขนาดไหน สิ่งที่ได้รับมาเป็นอย่างไร เผื่อว่าหลังจากที่เข้มแข็งแล้วจะได้ไม่ใจง่ายรักใครอีก...ใช่ว่าตอนนี้จะเลิกรักหรอกนะ เพราะเรายังไม่ได้เลิกกันซะหน่อย ใช่ไหม...

Create Date : 25 มกราคม 2551 Last Update : 25 มกราคม 2551 17:51:15 น. Counter : 715 Pageviews.		1 comments
Share Tweet