ธุลีจักรวาล



เมื่อแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืน

ดวงดาวพราวพร่างฟ้าสามารถสะกดใจเราให้สงบได้

 ในยามนั้นแหละที่เราจะระลึกได้

ถึงตำแหน่งแห่งหนที่แท้จริงของเราในจักรวาล

ไม่ว่าจะยิ่งใหญ่มาจากไหน

 คุณจะรู้สึกถึงความกะจิริดของตัวเอง

เมื่ออยู่ต่อหน้าดวงดาวนับล้าน

และทางช้างเผือกที่พาดผ่านฟ้า

 ดวงดาวเหล่านี้มีขนาดมโหฬารเกินจินตนาการ

 บ้างก็เป็นดาราจักรที่กว้างหลายปีแสง

 แต่แล้วกลับกลายเป็นแค่จุดเล็ก ๆ ระยิบระยับเบื้องหน้าเรา

ใช่หรือไม่ว่าแท้จริงเราไม่ต่างจากธุลีของจักรวาล

การปรากฏตัวของเราบนพื้นโลกนั้น

แม้จะเป็นเหตุการณ์อันยิ่งใหญ่ของใครบางคน

แต่ก็ไม่ต่างจากการเกิดขึ้นของฝุ่นผงเม็ดหนึ่งในจักรวาล

พันปีนั้นนานเกินกว่าที่ทุกคนใฝ่ฝันจะอยู่ในโลกนี้

 แต่นั่นเทียบไม่ได้เลยกับอายุหลายพันล้านปี

ของดวงดาวแต่ละดวงบนท้องฟ้า

 มิไยต้องเอ่ยถึงอายุของจักรวาล

เมื่อดาวดวงหนึ่งแตกดับ อาจเกิดแรงสั่นสะเทือน

ไปยังดวงดาวใกล้เคียง แต่แทบไม่มีความหมายเลย

สำหรับจักรวาลที่มีดาวแสนล้านดวงเกลื่อนกล่นเต็มฟ้า

 เมื่อดาราจักรที่ไกลหลายร้อยปีแสงระเบิดกัมปนาท

เราเคยรับรู้ถึงแรงสั่นสะเทือนหรือไม่

 อย่างมากที่สุดก็เป็นแค่แรงกระเพื่อมเล็ก ๆ

ที่เครื่องมืออันละเอียดอ่อนเท่านั้นสามารถดักจับได้

 แล้วเหตุใดเราจึงคิดว่าการตายของเรา

เป็นปรากฏการณ์อันยิ่งใหญ่ที่โลกจะไม่มีวันลืม

เป็นเพราะเราคิดว่าตัวเรานั้นเป็นคนสำคัญ

 จึงเห็นความปรารถนาของตัวเองเป็นเรื่องใหญ่ที่สุด

ยิ่งคิดว่าตัวเองใหญ่คับฟ้า

ก็ยิ่งเป็นทุกข์อย่างยิ่งเมื่อไม่สมหวัง

อดไม่ได้ที่จะกราดเกรี้ยวต่อโลกทั้งโลก

 และเมื่อถึงวันที่จะลาลับโลก

 เราอดสงสัยไม่ได้ว่าโลกจะขับเคลื่อนอย่างไรเมื่อไม่มีเรา

แต่ความจริงก็คือการตายของเรานั้นไม่ได้ต่างอะไรเลย

กับการหายวับของฝุ่นธุลีในอวกาศ โลกก็ยังหมุนอยู่ต่อไป

 และในที่สุดก็จะลืมเรา

ตราบใดที่ยังคิดถึงแต่ตัวเอง ก็ย่อมสำคัญผิดคิดว่า

ฉันคือคนที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เป็นประหนึ่งศูนย์กลางของโลก

 ที่ทุกคนต้องหมุนรอบ แต่เมื่อเปิดตาเบิ่งมองท้องฟ้ายามดึก

 แสงระยิบระยับของดวงดาวเต็มฟ้า

สามารถสาดส่องใจเราให้สว่างไสวและโปร่งเบา

 ความทุกข์จะลดลงและรู้สึกเจียมเนื้อเจียมตัวมากขึ้น

พระไพศาล วิสาโล



............................






ขอบคุณที่มา fb. พระอาจารย์ไพศาล วิสาโล
ขอบคุณเจ้าของภาพค่ะ