ไม้เมืองหนาว

บทประพันธ์ : สิริมา อภิจาริน

ISBN 974-272-823-2  ฉบับปก สำนักพิมพ์อรุณ. พิมพ์ครั้งที่ 4. 2548.

จำนวน 306 หน้า ราคา 198 บาท

รายละเอียด

ชีวิตของสาวน้อย ระริน ในเมืองและมหาวิทยาลัยเล็กๆ ของอเมริกา ในสายตาของคนไทยกลุ่มเล็กๆ ที่ชิงทุนมาเรียนในเมืองนั้น ระรินเป็นสาวน้อยที่เปรี้ยวจี๊ดจนเข็ดฟัน หล่อนจึงมักถูกวิพากษ์วิจารณ์ในทางลบอยู่เสมอ ด้วยระรินมีเพื่อนหนุ่มชาวตะวันตกให้ควงอยู่ไม่ขาด ทว่าหล่อนก็ไม่คิดจริงจังกับใคร จนกระทั่งได้รู้จักหนุ่มไทย ผู้สุภาพและสุขุมอย่าง ภูรี ชายหนุ่มที่เลิกมองหาความรักมานานหลายปีแล้ว 

แต่กว่าทั้งคู่จะเข้าใจกัน และเข้าใจหัวใจตัวเอง พวกเขาต่างก็ต้องเจ็บปวดเพราะความเข้าใจผิดอยู่นานทีเดียว 

ความรักนั้น เมื่อมองผ่านสายตาและอารมณ์ความรู้สึกละเมียดละไม ย่อมงดงามเสมอ 

ใครที่กำลังสับสนกับตัวเอง กับความรัก กับการจะรักใครสักคน อาจได้คำตอบที่รอคอย หรือได้คำถามมากพอจะตรวจสอบความต้องการที่แท้จริงของตัวเอง

กี่แล้งกี่หนาว...ไม้เมืองหนาวจะชื่นชมกับชีวิตของมันได้เสมอ

มันเพียงจะพักผ่อนเมื่อเวลาหนาวเย็นของชีวิตมาถึง

และจะผลิใบเขียวเมื่อชีวิตของมันอบอุ่น

เป็นอย่างนี้ต้นแล้วต้นเล่า...นิรันดร์

- ไม้เมืองหนาว

REVIEW

นับเป็นโอกาสดี ที่ผมได้รู้จักงานเขียนของ สิริมา อภิจาริน นักเขียนรุ่นเก่าที่ฝากงานเขียนและสำนวนกินใจไว้มากมาย ซึ่งนักอ่านหลายคนประทับใจกันมานานแล้ว เรื่องเด่นที่เคยสร้างเสียงฮือฮาในวงการวรรณกรรมไทยก็อย่างเช่น “ปลาหนีน้ำ” แต่เล่มที่ผมนำมารีวิวครั้งนี้ชื่อ ไม้เมืองหนาว น่าจะเป็นนวนิยายยุคแรกๆ ของนักเขียนชั้นครูท่านนี้ครับ

ไม้เมืองหนาว เป็นเรื่องราวของ ระริน สาวน้อยวัยสดใส ท่าทางน่ารัก เพียงแต่หล่อนไม่ใช่สาวน้อยพรหมจรรย์ อย่างนางเอกนิยายไทยแบบอุดมคติทั่วไป ชีวิตหล่อนเคยผ่านผู้ชายมาแล้ว แต่เป็นการผ่านที่เธอนิยามว่า “มีคุณภาพ” คือเธอเต็มใจมอบให้ เพราะเธอรักเขา ชายคนนั้นเป็นหนุ่มฝรั่งชื่อ เดฟ สก็อตต์ แต่การกระทำครั้งนั้นของระรินกลับทำให้ เขต เพื่อนชายชาวไทยคนสนิทของเธอ มองเธอราวกับของหวงแหนที่ได้แตกหักไปแล้ว เหมือนในประโยคที่ว่า...

เขตมองหล่อนนิ่งนาน หล่อนจำดวงตาของเขาได้ ดวงตาของคนเห็นของเปราะบางแตกหักไปต่อหน้าต่อตานั่นอย่างไร ทั้งๆ ที่เขตใจกว้างและทันโลกออกปานนั้น

ระรินถูกคุณป้าส่งตัวมาเรียนที่อเมริกา ในมหาวิทยาลัยเล็กๆ ที่นี่หล่อนได้รู้จักคนไทยกลุ่มเล็กๆ และความที่หล่อนคบหาใครอย่างไม่แคร์มาตลอด ทำให้ระรินถูกคนไทยด้วยกันนินทาในทางเสียหาย ว่าเป็นพวกผู้หญิงเปรี้ยวเข็ดฟัน ใจง่าย ชอบควงฝรั่ง ระรินชินชากับคำดูแคลนเหล่านั้น กระทั่งได้รู้จักกับชายหนุ่มชื่อ ภูรี เขาเรียนอยู่เมืองนอกมาเนินนาน จนลืมๆ วิถีชีวิตในไทย แต่มุมมองที่เขามีแต่เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ความใจกว้าง ความเข้าใจโลก กระทั่งความเคารพต่อเสรีภาพและความเป็นส่วนตัวของบุคคล ทำให้ภูรีเป็นที่ประทับใจของระริน และความสดใส จริงใจของระริน ก็เป็นที่ถูกใจเขาเช่นกัน

แต่ถึงอย่างนั้น ความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างระรินกับภูรีก็ยังคงอยู่ท่ามกลางความเป็นเพื่อนที่ไว้วางใจกัน เพราะขณะนั้น ระรินมี มาร์ก หนุ่มอเมริกันผู้ชอบสาวเอเชียมาติดพันด้วย ส่วนภูรีเองก็ตัด แอนน์ ผู้เป็นทั้งเพื่อนและคนรักยังไม่ขาด แถมยังต้องอดทนกับปากของคนไทยช่างเม้าส์ในเมืองเล็กๆ ด้วย ความรักของทั้งสองจึงมีอุปสรรค อันเกิดจากความเข้าใจผิดสารพัด แง้มว่าผิดแบบนึกคิดกันไปเองเสียส่วนใหญ่ นี่ล่ะหนา เขาถึงว่าคนเราคิดหรือรู้สึกดีต่อใคร ก็ควรต้องแสดงออกให้เขารู้ๆ กันไปเลย

ถ้าใครคุ้นเคยกับนิยายรักหวานๆ แบบละครไทยหรือละครเกาหลี พูดได้เลย ไม้เมืองหนาว เป็นนิยายรักเหงาๆ หวานอมเปรี้ยว ที่แตกต่างออกไปอย่างชัดเจน เพราะเนื้อเรื่องมีความสมจริง ตัวละครหลักและตัวประกอบต่างๆ ล้วนมีคาแร็คเตอร์โดดเด่นของตัวเอง สำนวนภาษาที่ผู้เขียนใช้ก็ง่ายๆ ไม่ซับซ้อน แต่สะท้อนความจริงออกมาอย่างประทับใจ 

ผมยอมรับว่าอวยนิดหน่อยครับ แต่การได้อ่านนวนิยายของคุณสิริมา ทำให้รู้สึกถึงความแตกต่างจากนวนิยายรักไทยเรื่องอื่นๆ มาก อาจเพราะฉากชีวิตของตัวละครอยู่เมืองนอกด้วย เรื่องนี้เลยให้ความรู้สึกเหมือนนวนิยายรักสไตล์ตะวันตก 

อย่างมุมมอง-ความคิดของตัวละครหลายๆ ตัว น่าจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้หลายคนชื่นชอบนวนิยายเรื่องนี้ เช่น มุมมองของพระเอกที่มีต่อผู้หญิง...

ภูรีเคารพในสิทธิและเสรีภาพของผู้หญิง เพราะโตมาในสังคมซึ่งเน้นหนักในสิ่งเหล่านี้ ภูรีจำผู้หญิงทุกคนที่เขาเคยรักเคยนอนด้วย จำได้เป็นบางคนเฉพาะที่นอนด้วยเฉยๆ โดยไม่รัก ภูรีไม่คิดว่าเขาทำลายผู้หญิง หากผู้หญิงยินยอม เช่นเดียวกับไม่เคยคิดว่าเขาจะร่วมชีวิตกับผู้หญิงที่เคยถูกทำลายไม่ได้...ภูรีไม่คิดว่าเขาจะต้องแต่งงาน เขาคงจะร่วมชีวิตกับผู้หญิงสักคนหนึ่งในวันข้างหน้า ถ้าการแต่งงานมีความหมายตื้นๆ เพียงการอยู่กับผู้หญิง ภูรีคิดว่าเขาแต่งงานมาหลายหนแล้ว

และแน่นอนว่า ไม้เมืองหนาว ในนวนิยายเรื่องนี้ หมายถึง ระริน นางเอกของเรื่อง (ตามโค้ดใต้รายละเอียดด้านบน) เพื่อบอกถึงความเข้มแข็งของระรินอันเปรียบได้กับไม้เมืองหนาว ที่อดทนต่ออุปสรรคในชีวิต และชื่นชมต่อชีวิตของตัวเอง ไม่ว่ามันจะผ่านร้อน ผ่านหนาว ผ่านความเจ็บปวดมาเท่าไรก็ตาม มันก็พร้อมจะผลิบานได้อีกครั้ง

นอกจากนี้ ความที่ผู้เขียนเคยใช้ชีวิตอยู่เมืองนอกมาก่อน การดำเนินเรื่องและพฤติกรรมของตัวละครแต่ละตัว จึงค่อนข้างสมจริง ทั้งวิธีคิดและการแสดงออก เช่น คนไทยที่มาอยู่รวมกันในเมืองเล็กๆ แห่งนี้ ล้วนแต่ขี้เหงา ดังนั้น บางคนจึงนิยมการจับกลุ่มนินทา โฟกัสชีวิตคนอื่นไปทั่ว เพื่อคลายความเหงาและว้าเหว่ในใจ พูดง่ายๆ คือ วางจัด ไม่รู้จะทำอะไรกันดี ก็คงไม่ผิด เช่นตัวละคร ประมวล และ ชฎิล สองหนุ่มที่ชอบนินทาและเย้าแย่ชาวบ้าน หรือจะเป็น ภาณี สาวทึนทึก วัยย่างสี่สิบปี ผู้กลัวว่าคนอื่นจะรักสามัคคีกันจนลืมหล่อน ฉะนั้น การสร้างความเข้าใจผิดให้เกิดขึ้น จึงเป็นสิ่งที่หล่อนชอบทำ ฯลฯ

คนไทยในเมืองเล็กๆ นี้เหงานัก ไม่ว่าจะเป็นข่าวเล็กน้อยแค่ไหน ก็ดูจะช่วยปลดเปลื้องความเหงาของคนที่นี่ไปได้ พอประทังให้ชีวิตมีรสชาติ

ความน่าสนใจของนวนิยายเรื่องนี้ คือผู้เขียนกล้านำเสนอชีวิตของนางเอกที่ไม่ได้ครองพรหมจารี แต่มีทัศนคติที่ดีต่อชีวิตของหล่อนเอง ให้มาพบรักของพระเอกที่ไม่ได้มองผู้หญิงอย่างฉาบฉวย และพร้อมจะรักผู้หญิงคนหนึ่ง จากตัวตนที่แท้จริงของหล่อน ไม่ใช่เชื่อเพียงลมปากคนอื่น มันเป็นความจริงของชีวิตที่อ่านแล้วอิ่มเอม แม้เรื่องจะดำเนินไปอย่างเอื่อยๆ แต่เราก็พอใจจะติดตามชีวิตของพวกเขาต่อไป และถึงแม้ตอนจบจะสั้นไปนิด ทำให้เราอยากเห็นฉากรักหวานชื่นของพระ-นางต่อ แต่ผู้เขียนก็พอใจจะให้เรามองชีวิตของทั้งคู่ด้วยความเข้าใจ มากกว่าจะสร้างภาพฝันให้จดจำ

แต่เชื่อว่า หลายคนต้องหลงรักภูรี ชื่นชมระริน และไม่ลืมคนน่าหมั่นไส้อย่าง ภาณี แน่นอน

ก่อนจากกัน ขอปิดท้ายด้วยคำอุทิศของผู้เขียน อ่านแล้วอมยิ้มเลยครับ

แด่พ่อ...

“พ่อภูมิใจที่ลูกเป็นผู้หญิง

ใครๆเขาว่ามีลูกสาวเหมือนมีส้วมอยู่หน้าบ้าน

แต่สำหรับพ่อลูกเป็นสวนดอกไม้

ที่มีแต่จะทำให้บ้านสดใสและหอมหวานไปทั่ว”

สวัสดีครับ

Jim-793009

01 : 05 : 2016