ผมไม่แน่ใจว่า จะยังมีใครจำบทกวีที่ผมจะยกมาเขียนให้อ่านนี้หรือไม่
ดอกไม้ที่สวยที่สุดในโลก ยังไม่บาน
บทกวีเพราะที่สุดในโลก ยังไม่ได้เขียน
ภาพเขียนงามที่สุดในโลก ยังไม่ได้วาด
รัฐบาลดีที่สุดในโลก ยังไม่ได้เกิด
สังคมที่มีความเป็นธรรม ที่น่าอยู่ที่สุดในโลก ยังไม่ปรากฏ ครับ เป็นบทกวีที่ บุญชู โรจนเสถียร เขียนไว้นานมาแล้ว สมัยยังเป็นบุคคลที่โด่งดังมีชื่อเสียงในวงการเมือง ในระดับรองนายกรัฐมนตรีและ รมว.กระทรวงการคลัง
ผมไม่รู้จักท่านเป็นการส่วนตัว แต่ก็ศรัทราในแนวคิดและผลงานของท่าน เคยอ่านหนังสือเกี่ยวกับท่านมาพอสมควร เพราะมีผู้เขียนถึงท่านมาก มาวันนี้ที่ต้องเขียนถึงท่าน ก็เหลียวซ้ายเหลียวขวาหยิบมาได้สองเล่มในห้องสมุดส่วนตัว สำหรับเล่มแรกคือ
ชีวิต ผลงาน และแนวความคิด
บุญชู โรจนเสถียร
ความจริงบล็อกนี้ผมเขียนค้างไว้นานแล้ว ตั้งแต่ท่านบุญชู โรจนเสถียร เพิ่งถึงแก่กรรมไปใหม่ๆเมื่อเร็วๆนี้ แต่ไม่สามารถจะเขียนต่อได้เพราะระบบการเขียนบล็อกมันรวนเร พยายามมาแล้วหลายครั้งก็ไม่สำเร็จ จนวันนี้เพิ่งจะเขียนได้แต่ไม่ทราบว่าหน้าตาบล็อกมันจะออกมาแบบไหน หากมีข้อผิดพลาดประการใดก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ