ชอบจัง ความรู้สึกสว่างไสวในความทรงจำของคุณ อ่อนโยน ยามมองเห็นใครแต้มสีที่ฟากฟ้าแล้วคิดถึงแม่
ความทรงจำสั้น ๆ กลับชัดเจนจัดจ้าแจ่มกระจ่างอยู่ข้างในเสมอ เพราะแท้จริงแล้วท่านไม่ได้ไฟไหน อยู่ใกล้ ๆ ใจของลูกสาวของท่านตลอดเวลา
เราเป็นคนกลัวพลุ ประทัดและดอกไม้ไฟมากกกก เข้าขั้นเก็บอาการไม่อยู่ ตอนเด็ก ๆ เคยมุดใต้โต๊ะและร้องไห้โฮตอนแม่พาไปงานหน้าศาลากลาง ไม่กล้าแหงนหน้าขึ้นฟ้า อาการนี้ยังเหลืออยู่ไว้คือกลัว แต่ไม่มุด ไม่หนี เลี่ยงได้เลี่ยง หากสุดวิสัยก็ขอดูห่าง ๆ ห่างพอที่ไม่ออกอาการ ดูจากหน้าจอทีวี ยามเทศกาลสำคัญ ๆ ไม่อยากไปไหนหากรู้ล่วงหน้าว่าจะมีการจุดดอกไม้ไฟ ยังมีอาการกลัว ๆ อยู่ ไม่รู้ว่าทำไม

ยามนึกถึงการจุดพลุหรือดอกไม้ไฟขึ้นฟ้า ทุกครั้งจะได้ยินเสียงฮือฮา พร้อมคำอุทานต่าง ๆ นานา เราเองชื่นชมคนคิดทำนะ มหัศจรรย์ ทึ่งที่สามารถแต้มสีสันตระการตาทาบฟ้า บ้างก็เป็นรูปเล่าเรื่องราวได้ สะกดใจให้ยืนมองและวาดความรู้สึกไปด้วย ไม่รู้พระจันทร์ชอบหรือเปล่า แต่สิ่งที่รู้ล่ะ มันคือประกายความสุขความหวัง ความสดชื่นแม้เพียงรอยยิ้มบาง ๆ ยามที่หัวใจมืดมน มันมักประทับความยินดีในหัวใจของคนที่ได้รับอย่างยาวนานหรือชั่วชีวิต
ในทางตรงกันข้ามก็เช่นเดียวกัน หากดอกไม้ไฟเป็นเพียงคำพูดที่ไม่จริงใจ สว่างวับแล้วลับหาย..


ขอบคุณกับความรู้สึกอบอุ่น งดงาม ที่คุณไดถ่ายทอดให้เราร่วมรับรู้นะคะ

เขียนผิดมากมายขออภัย ไม่รู้จะรีบไปไหนเนาะ
ขอจงเห็นใจดอกไม้ไฟ(ใจจริงจริงใจ)ในตอนกลางวันดอกนี้ด้วยนะคะ

คุณภูเพยีย
เราไม่รู้ว่าพระจันทร์รู้สึกยังไง เวลามีดอกไม้ไฟขึ้นบนฟ้า

แต่มันก็คงเหมือนปะทัด ในเทศกาลตรุษจีนละมั๊ง

ดอกไม้ไฟ คือ ปะทัดของพระจันทร์...

อ่านแล้วน้ำตาพาลจะไหลจ้ะ

เขียนได้งดงามจริงๆเพื่อนเรา

ความรู้สึกที่ได้ดูดอกไม้ไฟ จะยิ่งทวีความหมายหากได้ดูกับคนที่เรารัก เชื่อว่าแม่ของอ้อยรับรู้ได้ถึงความสวยงามของดอกไม้ไฟในคืนนั้นจ้ะ

ตอนแรกที่อ่านก็พาลนึกไปถึงหน้าต่างห้องนอนตัวเอง ด้วยความที่บ้านเราอยู่ใกล้สะพานวงแหวนอุตสาหกรรม แถมริมแม่น้ำเจ้าพระยาน่ะ เป็นโลเคชั่นสุดฮิตของการจุดดอกไม้ไฟทำให้เราใช้หน้าต่างห้องตัวเองเป็นดังจอทีวี ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงพลุ ดอกไม้ไฟก็จะรี่ไปเปิดม่านดูดอกไม้ไฟเป็นประจำ มีอยู่ปีหนึ่งในช่วงวันปีใหม่ ไม่มีใครอยู่บ้าน เลยต้องนั่งเหงาดูอยู่คนเดียว ทั้งๆ ที่ปีนั้นทั้งพลุทั้งดอกไม้ไฟอลังการณ์งานสร้างมากๆ แต่การดูอยู่คนเดียวก็ออกจะเหงาอยู่เหมือนกัน

สวัสดีค่ะคุณรักแรกคลิก
มีหลายต่อหลายเรื่องอยากเล่าให้ฟัง
แต่มีเรื่องหนึ่งที่ตั้งใจจะหาและหามาไว้เป็นที่ระลึกจนได้
เราอยากเก็บเรื่องประทับใจของน้องสาวคนหนึ่งที่เธอเขียนถึงคุณแม่ของเธอในนิตยสารเล่มหนึ่งที่หายากมากในพื้นที่ ๆ เราอยู่น่ะ
อยากบอกว่าประทับใจมาก ในนิตยสารเล่มนั้นมีเรื่องของเธอทั้งสองเรื่อง
แต่เรื่องที่เธอใช้นามจริงนั้น เหมือนกับเราที่เคยทำให้เด็ก ๆ ของเราเวลาเรากลัวเขาหลงน่ะค่ะ
ว่าง ๆ ค่อยคุยกันนะคะ
ขอให้ทำงานอย่างมีความสุขค่ะ

สวัสดีค่ะ
เมื่อคืนฝนตกมาก จนเหมือนฟ้าท้องแตก
ตกหมดไส้หมดพุง ห้าคนเรายังฝ่าฝนไปซื้อโน่นนี่มากินกันที่บ้าน
ลูกสาวมาหากระทันหัน ไม่ทันเตรียมอะไร ก็เลยเปียกมะล่อกมะแล่กกันถ้วนทั่ว
กิน ๆ คุย ๆ น่ะค่ะ เช้านี้เขากลับไปเรียนแล้ว
เออหนอ เขาบอกว่าเขาคิดถึงบ้าน คิดถึงก็อยากมาหา
แค่นี้เราก็ดีใจน่ะ
แต่บางคิดถึง ก็ได้แต่ส่งความคิดถึง
ไม่รู้ส่งไปถึงคนรับหรือเปล่า แต่ก็ยังส่งไป..
คุณสบายดีนะคะ :)

ความทรงจำเกี่ยวกับแม่อบอุ่นเสมอ
อ้อยอบอุ่นโรแมนติกเหมือนแม่นี่เอง

เวลาได้ดูดอกไม้ไฟกับคนที่เรารักเป็นช่วงเวลาดีๆ ที่ไม่เคยลืมเนอะ

เหมือนที่เราก็จำคืนที่ดูพลุกับแม่ที่แฮปปี้เพลสได้ดี ^_^

สวัสดีค่ะ

อ่านแล้วรู้สึกอบอุ่นจังนะคะ
ช่วงเวลาในบางช่วงเวลา แม้จะไม่กี่นาที ก็มีค่าเสมอ
โดยเฉพาะเพื่อแม่ ....

ปีนี้เราดูพลุดอกไม้ไฟดวงเดียวกันนะคะ

ภาพที่บ้าน คือ พลุดอกไม้ไฟที่บ้านค่ะ .... ชลบุรี ^ - ^


ตอนนี้คุณแม่คงออกจากโรงพยาบาลแล้วใช่ปล่าวคะ
ขอให้คุณแม่สุขภาพแข็งแรงนะคะ

finger

เขียนบล็อกเอนทรี่นี้อย่างมีไอเดียและความประทับใจ
ผมเองก็มักจะดูพลุแบบเงียบๆ ไม่ค่อยพูดในช่วงนั้น
อุ อุ ก็ดูพลุคนเดียวเป็นส่วนใหญ่
พยายามเก็บความทรงจำของพลุเอาไว้ผ่านสายตา ผ่านหู และผ่านจมูก

อ่านบล็อกนี้แล้ว จินตนาการถึงความสนุกของเด็กๆครับ
ได้ยินแว่วๆถึงเสียงหัวเราะ ภาพเพื่อนชี้ชวนเพื่อนให้ดู ภาพดวงตาที่กำลังตื่นเต้น พร้อมเสียง ‘โอ้ โห’

ภาพแบบนี้แหละมักสร้างความสุขให้กับตัวผม