ทุกเย็นหลังเลิกงาน ผมมักจะไปออกกำลังกายโดยการวิ่งที่พระราชวังสนามจันทร์ ซึ่งเป็นสถานที่ที่สวยงามและมีต้นไม้มากมายทำให้การวิ่งของผมมีความสุขท่ามกลางธรรมชาติ
หลายคนเลือกที่จะทำเช่นเดียวกับผม ทำให้สนามจันทร์ในตอนเย็นจะเต็มไปด้วยคนรักสุขภาพมาเดินและวิ่งออกกำลังกาย กันมากมายทั้งเด็ก หนุ่มสาว และคนชรา และหลายคนเลือกที่จะมาเดินพักผ่อนถ่ายรูปกันหลังแดดร่มลมตก ก็มีความสุขไปอีกแบบ
วันนี้ก็คงเช่นทุกวัน การวิ่งของผมนั้นผมมักจะมองดูรอบๆ บนเส้นทางที่วิ่งผ่านเพื่อเก็บเกี่ยวภาพที่ได้เห็นต่างๆ เก็บเป็นความทรงจำ ทำให้การวิ่งของผมไม่จำเจน่าเบื่อ
และผมก็ต้องสดุดในเสียงหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังยืนอยู่หน้าอนุสาวรีย์ "ย่าเหล" ซึ่งผมก็วิ่งผ่านทุกวันเป็นปกติที่มีหลายคนสาละวนถ่ายภาพ
หญิงสาวยกมือขึ้นเสมือนหนึ่งว่ากำลังมีเจตนาไหว้ "ย่าเหล"
ชายหนุ่มยื่นมือไปจับแขนหญิงสาวที่กำลังยกขึ้นให้ลง พร้อมบอกว่า "หมา..จะไหว้ทำไม"
ผมวิ่งไป พร้อมกับจับคำพูดนั้นมาคิดโดยอัตโนมัติ ว่า "เออ .. แล้วจริงๆ อนุสาวรีย์ ย่าเหล เราจะต้องไหว้ไหม" เพราะหลายครั้งที่ผมเคยเห็นคนยืนยกมือไหว้ก็มี
หมา...จะไหว้ทำไม
คนเราจะยกมือไหว้อะไรสักอย่าง เอาอะไรมาเป็นมาตรฐานกันหนอ
ผมเห็นไหว้ต้นไม้ ไหว้จิ้งจก ไหว้ปลาไหล ไหว้งู ....มากมาย ยังเห็นจุดธูปยกมือไหว้กัน .....
หมาที่จงรักภักดีสักตัว ทำไมถึงไหว้ไม่ได้หรือการยกมือไหว้ของคนในปัจจุบัน หาได้สื่อถึงความรู้สึกที่ออกมาจากจิตใจที่อ่อนละเอียด แต่กลับถูกสั่งมาจากจิตที่ซับซ้อนเกินกว่าจะจับมาพิจารณาเป็นสาระมาตรฐาน
หมา ... จะไหว้ทำไม
หากเป็นเช่นนี้ ..... ผมและคนในหน่วยงานที่ผมดูแล คงโชคดี
เพราะเราจะยกมือไหว้กันในตอนเช้าที่พบหน้ากันก่อนทำงาน และก่อนกลับบ้านทุกวัน
โชคดีที่อย่างน้อย ผมและคนในหน่วยงาน เราก็ต่างไม่ได้เป็น
หมา ในสายตาของกันและกัน ...ว่ามั๊ย
ผู้ติดตามบล็อก : 28 คน [
ไปละคะ
นอนหลับพักผ่อน
ฝันดีตลอดคืน