เฟรนด์ชิพ - บันทึกที่มิได้หายไปจากความทรงจำ ผมก็คงเหมือนใครๆ ที่ในสมัยเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ผมและเพื่อนเราก็ต่างแรกกันเขียนความในใจที่บ่งบอกถึงความรู้สึกที่เก็บซ่อนกันมานานกว่า 3 ปีลงในสมุดบันทึกเล็มเล็กที่เขาเรียกว่า เฟรนด์ชิพ หลายคนได้เรียนต่อในที่โรงเรียนกระทุ่มแบน"วิเศษสมุทคุณ"ที่เดิมจนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 แต่อีกหลายคนแยกย้ายไปเรียนที่อื่น ในขณะที่อีกหลายคนไม่ได้เรียนต่อ หนึ่งในคนเหล่านั้นมี ผม อยู่ด้วย  ด้วยความยากจนผมจำต้องออกจากโรงเรียนมาเพื่อทำงานโดยให้พี่สาวได้เรียนต่อเพราะถึงแม้ผมจะเรียนดีอย่างไรพี่สาวผมเรียนดีกว่าผมหลายเท่านัก เฟรนด์ชิพ ของผมคงไม่ต่างจากของคนอื่นที่มีบรรดาเพื่อนต่างพร่างพรูเขียนความในใจทั้งเนื้อหาและวาดรูปสอดแทรกทำให้เฟรนด์ชิพที่ว่านั้นเต็มไปด้วยสีสันแห่งจินตนาการของเด็กที่กำลังจะจากกัน มันเต็มไปด้วยความสุขและเศร้า ผมบรรจงเปิดเฟรนด์ชิพของผมทีละหน้าและอ่านมันอย่างช้าๆ ทำให้ผมรู้ความหมายของคำว่า เพื่อน ได้ดีขึ้นทั้งที่ผมมีและคิดว่ารู้จักคำนี้มานานเกิน 3 ปีที่อยู่ด้วยกันเพราะผมได้รู้ว่าการที่คนเราจะถ่ายทอดความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อคนอื่นออกมาเป็นตัวอักษรและสื่อความหมายอย่างสวยงามนั้น มันต้องออกมาจากจิตใจที่อ่อนละเอียดและความรู้สึกที่มีอยู่จริงเท่านั้น ผมบรรจงเปิดอ่านไปเรื่อยๆ จนมาพบกับเฟรนด์ชิพ หน้านึงเข้าทำให้ผมต้องสะดุด มันเป็นลายมือที่มิใช่ของเพื่อนผม ผมจำได้ดี และรู้ว่านี่คือลายมือของใคร ครูไพจิตร ฉวีอินทร์ ครูประจำชั้นผมนั่นเอง ครูไพจิตร ท่านเป็นครูที่ผมเคารพมากและเป็นครูประจำชั้นผมและสอนวิชาภาษาอังกฤษ ผมตั้งใจไว้ว่าเมื่อผมจบการศึกษาที่สูงที่สุดที่ผมตั้งใจไว้ผมจะเดินทางไปค้นหาและกราบท่านสักครั้ง และคงอีกไม่นานนี้ เนื้อหาของข้อความที่ครูไพจิตรเขียนให้ผมนั้นผมจำได้ทุกถ้อยคำอักษร "การศึกษาเป็นเพียงพื้นฐานของชีวิต แต่ความสำเร็จของคนเรานั้นเราสามารถที่จะทำได้ด้วยตัวของตัวเอง ผมอ่านไปอ่านมาหลายรอบ พยายามทำความเข้าใจว่านอกจากครูไพจิตรจะพยายามปลอบประโลมผมที่มิได้เรียนต่อแล้ว ท่านยังสื่อความหมายใดลงในเฟรนด์ชิพหน้านั้นอีกหนา จงเป็น เก่งที่สุด ในสิ่งที่ทำและความสำเร็จจะตามมา ประโยคนี้ในครั้งแรกนั้นผมตีความหมายผิดโดยสิ้นเชิง การที่คนเราจะเป็นเก่งที่สุด นั้นจะต้องมีหนึ่งเดียวซึ่งคือเราที่คนอื่นไม่สามารถทำได้ ผมใช้เวลานานหลายปีที่ทำให้ผมเข้าใจความหมายของมันอย่างถ่องแท้ เก่งที่สุดในสิ่งที่ทำ มิใช่เก่งที่สุดเมื่อเทียบกับคนอื่น แต่กลับเป็นการแข่งกับตัวของตนให้ตัวของผมเองนั้นพยายามทำสัพสิ่งให้เต็มศักยภาพให้สมกับเป็นศักยบุคคลที่มีครูบาอาจารย์ชั้นเลิศอบรมสั่งสอนมา วันนี้ผมอยากบอกครูของผมว่า ผมเข้าใจความหมายที่ครูพยายามบอกและสั่งสอนผมถึงแม้จะเป็นประโยคสุดท้ายแห่งการร่ำลาก็ยังแฝงค่าความหมายไว้ ผมเข้าใจและสามารถทำได้ดังที่ครูได้สั่งสอนมาทุกประการ เพราะงานการใดที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผม มันจะต้องเป็นงานที่ผมทำมันอย่างสุดความสามารถเพราะผม เป็นเก่งที่สุด ในสิ่งที่ผมทำโดยไม่เปรียบเทียบกับคนอื่น ผมทำมันเต็มความสามารถด้วยหัวใจ เทียนส่องแสงเดินทางมาไกลนัก ใกล้จุดพักแล้วหนาเพื่อนยาเอ๋ย ฟันฝ่าขวากอุปสรรค์มิละเลย คำเอื้อนเอ่ยของครูบามีค่าจริง วอนบรรดาเพื่อนฝูงที่รักใคร่ เทียนส่องแสง นั้นไซ้ขอบคุณยิ่ง ทุกถ้อยคำที่พร่างพรูล้วนความจริง อย่าประวิงหากเห็นค่าช้าสิ้นการ ปล. เฟรนด์ชิพ เล่มนั้นถึงแม้มันจะหายไปนานแล้ว แต่มันมิได้หายไปจากความรู้สึกนึกคิดและความทรงจำของผม จนกว่าลมหายใจของผมจะหมดสิ้นลง 
เสียดายที่ทำเฟรนด์ชิพของตัวเองหายไปเหมือนกันค่ะ ช่วงนี้อากาศกลับมาหนาวอีกรอบหนึ่งแล้ว แต่อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกอบอุ่นมากค่ะแม้จะแอบเหงานิด ๆ ก็ตาม ^^
โดย: ชิฟฟอนคาปูชิโน่
 วันที่: 22 ธันวาคม 2552 เวลา:20:19:41 น.555 .. จำอะไรได้ป่ะ
สมัยนู้น ๆๆ อ่ะ ๆ แต่ก็ไม่นานมานี้เอง.. เอ๋ ๆ นี่เธอจะเอาไงเนี๊ยะ .. เอิ๊กกกส์ ต้องมีนี่ ชื่อตามบัตรประชาชน ... เพื่อน ๆ เรียก ... ลืมตาดูโลก ... ..... ... ฯลฯ ..... ... .............. ... ประมาณเนี๊ยะ ฮิตสุด ๆๆ หุหุ .... ... ครูสุดที่รักนู๋ชื่อ ครูจงจิตร ใกล้ ๆ กันเลยเน๊อะ .. ...... ..... ยอมรับแล้วนะเฮีย ยังไงเสียเฮียก็กลายเป็นเพื่อนคลายเหงา งงนิดเดียว ไอ่ตรงที่ "เฮียเสร็จเรา" สากิด ๆ ด้วยความเขลา เสร็จเราตอนไหนเฮีย .. คือ.. แบบว่า จะได้เอาไปอวดยัยแอม และแอบแถมยัยติ๊ก .. จะไปไหนเสีย แบบว่า อยากรู้ความรู้สึกอีกทีเฮีย มาม่ะ มาเสร็จเสีย .. อ๋อ ๆ ค่าธรรมเนียมไงเฮีย .. .. จ่ายมา ๆๆ .. เอิ๊กกกส์ แทะโลมเล่น .. อิอิ สองพี หวัดดีวันอังคารค่ะ  โดย: SongPee
วันที่: 22 ธันวาคม 2552 เวลา:20:43:40 น.สวัสดีนะขอรับ
 คุณเทียนส่องแสง อ่านเรื่องนี้แล้วประทับใจจัง ทำให้นึกถึงเรื่องราวในวัยเยาว์(ซึ่งตอนนี้ก็ทำตัวให้เยาว์อยู่  ) มันเป็นความทรงจำที่นึกถึงทีไรก็มีความสุข ความสุขของเด็กๆที่ยังไม่มีภาระที่ต้องรับผิดชอบ เห็นทีคงต้องไปค้นเฟรนด์ชิพของตัวเองบ้างแล้วล่ะ เพื่อรื้อฟื้นความหลัง  โดย: มังกรบินมาแว้วววว (มังกรบินจอมซน..กับคนช่างฝัน
) วันที่: 22 ธันวาคม 2552 เวลา:21:48:22 น.วันนี้อยู่บ้านหรือค่ะ... ขยันจังเลย แม้แต่อยู่บ้านก็ยังทำงาน (ส่วนตัว) เฟรนด์ชิพ ยังมีอยู่ครบค่ะตั้งแต่สมัยเรียนจบ ม.3 ตอนนั้นติดรูปไว้ด้วย เล่มใหญ่เชียว โดย: aenew
วันที่: 22 ธันวาคม 2552 เวลา:23:10:57 น.อืมมม เค้าว่าคนหวลคิดถึงเรื่องเก่าๆ
แสดงว่า...ม่ายช่ายๆ แบบนั้น ม่ายช่ายแบบที่คิด 55 แสดงว่า..มีเรื่องดีๆ ให้หวลคิดถึงอยู่เสมอ เฟรนชิบของปุ๊กอยู่ครบคะ เอามานั่นอ่านเล่นบ่อยๆ บางทีก็ยื่นให้ลูกอ่านด้วย บอกเค้าว่าเพื่อนแต่ละคนเป็นยังไง เพื่อนสมัยก่อนกับสมัยนี้มันช่างแตกต่างกันจริงๆ มันสนุกขนาดไหนเวลาไปโรงเรียน สนุกขนาดไหนที่เราได้เรียน.... ได้ไปอยู่กับเพื่อนเรา... กลิ่นอายของโรงเรียน...ยังปะปนอยู่กับตัวหนังสือเสมอ เผอิญเรียนนานคะ 6 ปี ที่เดิมไม่เปลี่ยน.. ไปนอนดีกว่าเริ่มหนาวๆ พี่เทียนนอนยังเนี้ยะ โดย: มุดฉานะ มะล๊อคอิน IP: 113.53.141.5 วันที่: 23 ธันวาคม 2552 เวลา:1:02:16 น.
เอ ไปบ้าน Jewnid ก็เขียนเรื่องไดอารี่จ๋า
ส่วนเจ๊มุดฮานะ เอ๊ย มุดฉานะ ก็เข้าสู่ธรรมชาติ นี่เฮียเทียน ยังมานั่งรำลึกความหลัง บรรยากาศหน้าหนาวนี่มันเป็นใจให้คนเกิดอารมณ์ตกตะกอนในใจกันเนอะ --- เอมไม่ได้แวะมานาน ไม่ได้เข้าบล็อกเลยค่ะ วันนี้ได้ฤกษ์ ใกล้เทศกาล เลยมาเยี่ยมชม แถมขออวยพรล่วงหน้า ให้พี่เทียนแฮปปี้ สุขสันต์ สดใส รับปีใหม่นะค่ะ โดย: lazymetal
วันที่: 23 ธันวาคม 2552 เวลา:7:36:21 น.หายไปสามสิบกว่าปีเฟรนซ์ชิพ อย่างนั้นเฮียต้องมีอายุอาวุโสยิ่งนัก ข้าน้อยสมควรคารวะ กินข้าวเที่ยงหรือยังค่ะ ที่ออฟฟิศขนมที่เค้านำมาให้ปีใหม่ เยอะจัง...ต้องรีบไปกินก่อนค่ะ โดย: aenew
วันที่: 23 ธันวาคม 2552 เวลา:12:13:13 น.ได้ข่าวว่าเฮียเทียนอู้งาน
ยายตาหวานเลยอิจฉาเป็นนักหนา อยากจะนอนอยู่บ้านซดน้ำแดงโซดา แต่ติดตรงที่ว่ากลัวเจ้านายจะเวทนา ไล่ยายออกไปนอนนานๆ เท่านั้นเอง เอิ๊กๆๆๆ ไดอะรี่ๆๆๆๆ แฟรนชิฟฟฟฟฟ ชอบหยิบมาอ่านง่ะ น่ารักดี โดย: biotech_girl
วันที่: 23 ธันวาคม 2552 เวลา:13:02:56 น.คุณทำสำเร็จแล้วค่ะ คุณเทียนส่องแสง
รูปที่คุณถ่ายนั้นสวยมาก ๆ เลยค่ะ อ่านจากที่คุณเขียนแล้ว คาดว่าเรียนจากประสบการณ์แน่นอน ปล. เฟรนด์ชิพของดิฉันเมื่อสมัยมัธยม 3 ยังเก็บเอาไว้อย่างดี ผ่านมานานมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้ว โดย: Botaman
วันที่: 6 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:1:06:53 น.หลงๆๆๆๆๆๆ
มาเจอได้ไงไม่รุ้ ซึ้งมากๆ เรยค่ะ ^^ โดย: kimshuson IP: 119.42.126.122 วันที่: 12 มีนาคม 2553 เวลา:11:00:09 น.
|
บทความทั้งหมด
|
||||||||||||||||||||
 |
|
ผู้ติดตามบล็อก : 28 คน [
ก็คงจะได้ไม่ลืมอีกต่างหาก แบบนี้ทุกสิ่งดีๆ ที่เก็บไว้ในสมุดเล่มนั้น
ก็ได้ทำผลสำเร็จของมันให้กับคนที่เป็นเจ้าของได้เยอะเลยล่ะคะ...
ว่าแล้วสมุดที่เคยเขียนและเคยครอบครองก็หายไป
เช่นกันคะ หาไม่เจอเลย ก็คงเหมือนกับอีกหลายๆ เล่มที่หายไป
เพราะว่าย้ายบ้านล่ะคะ แต่เอ ใครเค้าเก็บไปอ่านแล้ว
จะขำฮากับเรื่องราวของเราไม๊หนอ