บล็อคนี้ร่วมโครงการ "ถนนสายนี้...มีตะพาบ" หลักกิโลเมตรที่ ๑๒๑
"วั น พั ก ผ่ อ น"

..................................................


"วั น พั ก ผ่ อ น" หลายปีมานี้ผมเองแทบจะไม่รู้จักเอาเสียเลยสำหรับคำนี้

เพราะตลอดหลายปีที่ผ่านมาผมต้องทำงานประจำ ๕ วันและขายของอีก ๒ วัน

๗ วันในหนึ่งสัปดาห์ดูช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเหลือ

แม้การทำงานประจำจะสามารถลาพักผ่อนได้และสามารถสะสมได้ถึง ๓๐ วัน

แต่การลาแต่ละครั้งผมก็ลาเพื่อการทำภาระกิจทั้งสิ้น

บางปีก็ไม่สามารถลาได้เนื่องจากภาระกิจที่ต้องทำจนวันลาพักผ่อนถูกตัดทิ้งไปก็หลายครั้งเพราะสะสมได้แค่ ๓๐ วัน

ผมไม่เคยสนใจและคิดเสียดาย เพราะมุ่งแต่ งาน งาน และงานที่เต็มไปด้วยความรับผิดชอบ







แม้บางช่วงบางเดือนจะมีวันหยุดนักขัตฤกษ์หยุดเป็นวันหรือต่อเนื่องหลายครั้งในหนึ่งปี

มีเพียงบางครั้งเท่านั้นที่ผมมีโอกาสได้พักผ่อนจริง ๆตามสถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ

อย่างน้อยปีละครั้ง

นับเป็นวันพักผ่อนที่ผมและครอบครัวเฝ้ารออย่างมีความสุข

เพราะหากหยุดอยู่บ้านผมเองก็คงไม่ได้พักผ่อน เพราะงานมีให้ทำเสมอมิเคยขาด







"วั น พั ก ผ่ อ น" ของผมนั้นเมื่อมาพิจารณาให้ดีผมกลับพบว่ามันคือช่วงเวลาสั้น ๆที่ขั้นระหว่างกิจวัตรที่ผมทำ

เป็นเวลาช่วงรอยต่อของกิจวัตรต่าง ๆ ภาระกิจอื่น ๆที่สิ้นสุดและเริ่มใหม่

บางครั้งเสมือนเป็นหนึ่งเดียวกันกับกิจวัตรและภาระกิจ มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆที่แสนสุข

นานหลายปี กว่าผมจะค้นพบมัน

"ช่ ว ง เ ว ล า พั ก ผ่ อ น" คือสิ่งที่ผมกำลังกล่าวถึง

"กิ จ ก ร ร ม ใ น ก า ร พั ก ผ่ อ น" คือสิ่งที่ผมรักและใช้เวลาเรียนรู้ด้วยตนเอง

สิ่งนั้นคือ ... "ก า ร ถ่ า ย ภ า พ"






"ก า ร ถ่ า ย ภ า พ"  สำหรับผมคือเครื่องมือที่ผมใช้เพื่อการพักผ่อน

ทุกครั้งที่ผมถ่ายภาพ... จิต ความคิด ดูเสมือนหลุดออกไปจากโลกปัจจุบัน

ไม่มีสิ่งใดใดหลุดรอดมาปรุงแต่งจิตและความคิดขณะนั้น

มีเพียงความสวยงามของสิ่งที่ผมกำลังสนใจและพยายามเก็บภาพ...เท่านั้น

ภาพที่ได้มาจึงป็นเสมือนผลพลอยได้จากการพักผ่อนของผมในช่วงเวลาสั้น ๆที่ขั้นระหว่างกิจวัตรที่ผมทำ

เป็นเวลาช่วงรอยต่อของกิจวัตรต่าง ๆ ภาระกิจอื่น ๆที่สิ้นสุดและเริ่มใหม่

มันเป็นช่วงเวลาสั้น ๆที่แสนวิเศษ

และมันทำให้ทุกวันของผมมีคุณค่าและเป็นวันพักผ่อนได้เท่าที่ใจ...ป ร า ร ถ น า






ภาพดอกผีเสื้อราตรีที่เบ่งบานท้าทายสายลมและแสงแดด อยู่ในกระถางหลังบ้าน

ผมใช้เวลาถ่ายภาพดอกไม้ชนิดนี้ไม่มากมายนัก ในวันหยุดพักช่วงปีใหม่ที่ผ่านมา

๒ มกราคม ๒๕๕๘

ระหว่างรอพระคุณเจ้าเดินทางมาเจริญพุทธมนต์ งานวันทำบุญบ้านญาติที่ผมจะต้องไปช่วยงานและถ่ายภาพ

เวลาเพียงน้อยนิด สายลมพัดพริ้วไหว ...แต่ใจกลับนิ่งเหลือ

ภาพถ่ายผมไม่ได้ถ่ายภาพออกมาสวยงามที่สุด รวมทั้งภาพชุดนี้

แต่ภาพถ่ายกลับทำให้ผมมีความสุขเหลือ

กับช่วงเวลาสั้น ๆ...ของ "วันพักผ่อน" อีกครา






ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยี่ยมชม ทักทาย

ขอให้ทุกท่านมีแต่ความสุข สุขภาพแข็งแรงนะครับ