เ ว ล า... คื อ สิ่ ง ม หั ศ จ ร ร ย์

รู้ สึ ก ช้ า แ ล ะ เ ร็ ว ไ ด้ ทั้ ง ที่ เ ว ล า เ ดิ น ค ง ที่ เ ส ม อ

.........................


ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วกับช่วงเวลาการลาพักผ่อน ๕ วัน เพื่อมาลุยงานสวน

๕ วัน กับการลุยงานหนักท่ามกลางแสงแดดแผดเผาจนผิวเปลี่ยนสี

๕ วันกับการเสียเหงื่อมากมาย มือกร้านเพราะจับจอบเสียม

๕ วัน แห่งการดำเนินชีวิตที่แตกต่างไปจากการทำงานปกติ

ที่แสนสุขสบายกาย ในห้องทำงานที่มีเครื่องปรับอากาศเย็นช่ำ

๕ วันที่เรียกได้ว่าเหนื่อยมาก ร้อนมาก

นั่นเป็นเพียงความรู้สึกทางกายเท่านั้น แต่หัวใจกลับพบกับคำว่า ... เ ปี่ ย ม สุ ข

๕ วันที่ผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็ว ทำให้ผมค้นพบค่าความหมายของคำว่า ..  เ ว ล า ..  มากขึ้น

เป็นช่วงเวลาที่อยากให้แต่ละคืนสว่างเสียเร็ว ๆ เพื่อตื่นขึ้นมาลุยงานที่ตั้งใจไว้

เป็นช่วงเวลาที่ไม่อยากให้ดวงตะวันลับขอบฟ้า เพราะยังทำงานไม่ลุล่วง

แต่... เวลา ... ยังคงทำหน้าที่ของมันคงที่อย่างสม่ำเสมอ

มิสามารถหยุดหรือเร่งได้ดังใจที่ปรารถนา






ทำให้อดคิดถึงและเปรียบเทียบความรู้สึกของการไปทำงานในสถานที่ทำงานปกติในแต่ละวันเสียมิได้

เป็นช่วงเวลาที่ไม่อยากให้แต่ละคืนสว่างเสียเลย ไม่อยากตื่นขึ้นมาเพื่อเดินทางไปทำงาน

เป็นช่วงเวลาที่เมื่อไหร่จะถึงเวลาเลิกงานเสียที อยากกลับบ้าน

ส อ ง ค ว า ม รู้ สึ ก ที่ ต ร ง กั น ข้ า ม กั น อ ย่ า ง สิ้ น เ ชิ ง

ส อ ง ค ว า ม รู้ สึ ก ที่ เ ห็ น คุ ณ ค่ า ข อ ง เ ว ล า ที่ แ ต ก ต่ า ง กั น

ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น?

คำตอบตัวเราเท่านั้นที่รู้ และหากฉลาดพอก็จะรู้ว่าควรทำเช่นไร

ใ ห้ ส อ ง ค ว า ม รู้ สึ ก ที่ เ ห็ น คุ ณ ค่ า ข อ ง เ ว ล า ที่ แ ต ก ต่ า ง กั น นั้ น

มองเห็นและเข้าใจอย่างถ่องแท้

เ ว ล า... ที่หมุนผ่านไปแต่ละวันนั้นมิได้จบสิ้นลงตามแสงตะวันที่ลาลับ

และเหลือไว้เพียงความมืดมิดแห่งราตรีกาล

หากแต่บั่นทอนวันเวลาแห่งการดำรงอยู่แห่งชีวิต

ให้ลดน้อยลงทีละวัน ทีละวัน โดยที่เรามิได้ใส่ใจและให้ความสำคัญกับ...เ ว ล า

....................