หากมองย้อนกลับไปซักนิด จะเห็นว่าการ์ตูนไทยนั้นได้รับความสนใจจากสื่อบันเทิงไม่น้อยเหมือนกัน เราจึงมีโอกาสได้เห็นการ์ตูนจากภาพยนตร์ การ์ตูนจากนวนิยาย และการ์ตูนจากเกม มากพอสมควรในปัจจุบัน ถึงแม้จริงๆแล้ว สื่อเหล่านี้จะไม่จำเป็นต้องใช้สื่อการ์ตูนช่วยโปรโมตเลยก็ตาม แต่ก็เป็นเรื่องดีทีเดียวสำหรับวงการการ์ตูนไทย ที่พิสูจน์ให้เห็นว่า วงการการ์ตูนไทยก็ได้รับความสนใจในวงกว้างเช่นเดียวกัน และมีคนให้ความสำคัญ อย่างน้อยก็ในภูมิภาคประเทศไทยนี้
Flyff หรือ Fly For Fun เป็นเกมออนไลน์แนว RPG เกมแรกที่ตัวละครสามารถบินได้ (โดยใช้บอร์ดหรือไม้กวาด) เพราะใช้ต่อสู้กับมอนสเตอร์กลางอากาศ -- การได้นักเขียนการ์ตูนตลกอย่าง จักรพันธ์ ห้วยเพชร มาทำการ์ตูนชุดนี้ จึงทำให้ออกมาเป็นการ์ตูนที่อ่านสนุก ไหลลื่นทั้งงานภาพและเรื่องราว ในขณะเดียวกัน ก็ช่วยทำให้ภาพลักษณ์ของเกมออนไลน์ดูสนุกและสดใสมากขึ้นด้วย เหมือนสีหน้าตัวละครทั้งสองบนหน้าปกเล่มแรกนั่นแหละ 5555+ ฉีกยิ้มมาเลย
ในเวอร์ชั่นการ์ตูนนั้น เรื่องราวเกี่ยวกับ แวนเดล พระเอกไม่เอาไหนที่ต้องต่อสู้ไปกับผองเพื่อน จากเหตุการณ์มอนสเตอร์ถล่มเมือง ก่อให้เกิดสงครามระหว่างหมู่บ้านเมดิกรัล(ฝั่งพระเอก)กับเซนต์มอร์นิ่ง(ฝั่งตัวร้าย)ที่โดนยึดเอาไว้ เหล่าตัวเอกจะต้องฝึกการต่อสู้มากมายเพื่อรับมือกับผู้บงการที่หมายมั่นจะชิงตัวทายาทขององค์ไลซิสและยึดครองหมู่บ้านเมดิกรัลฝั่งพระเอกไปด้วย แต่ทว่า เรื่องราวการต่อสู้ทั้งหมด เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น...
ส่วนตัวคิดว่า มันสมบูรณ์แบบกว่าเรื่องก่อนๆอย่าง "ฟาร์เมอร์แมน" มาก บทสนทนาโต้ตอบดูมั่วน้อยลง แต่มันก็จะมีโมเมนต์แปลกๆ ในฉากตลกๆที่พี่สาวต่อยพระเอกกระเด็นชนก้อนหิน แล้วเด็กก็บอกว่า ว้าว!! พี่สาวเท่จริงๆ (อะไรวะนั่น?) -- ถ้าคาดหวังว่าจะได้เห็นฉากต่อสู้สุดอลังการ เรื่องนี้คือได้เห็นแน่นอน ฉากโจมตี ฉากระเบิดทำออกมาได้สะใจ เหมือนโดนบอกอจ้างเขียนหน้าละแสนยังไงยังงั้น (เวอร์ไปแล้วเฟ้ย!!!)
สรุปเนื้อหาในแต่ละเล่ม (ไม่สปอยล์)เล่ม 1 - แนะนำตัวละคร ฝึกการต่อสู้ เปิดเผยตัวร้าย
เล่ม 2 - พระเอกเจอเพื่อนใหม่ ตัวร้ายบุก
เล่ม 3 - การต่อสู้ครั้งยิ่งใหญ่ เปิดเผยความจริงทั้งหมด
เนื้อหาทั้งหมดถูกขับเคลื่อนด้วยความเป็นการ์ตูนตลก ผลลัพธ์จึงออกมาสนุกและไหลลื่น จนลืมไปเลยว่าเราอ่านพล็อตแบบนี้มาเป็นร้อยรอบแล้ว แต่อาจจะรู้สึกติดค้างบ้าง ที่คนเขียนจงใจให้จบแบบมีภาคต่อ (มันไม่มีหรอกคนอ่าน อย่าเสียเวลาตามหาเลย) ถ้าไฟเขียว อาจจะได้อ่านจนจบเลยมั้งเนี่ย (แต่ไม่ต้องก็ได้)
ผมชอบฉากที่หมาป่าที่พยายามจะช่วยพระเอกไปเซนต์มอร์นิ่ง โดยอาศัยท่อนซุงบินไปเรื่อยๆ แล้วตอนสุดท้ายมันก็สละชีวิตตกลงจากท้องฟ้าแทนพระเอก เป็นอะไรที่น่าใจหายมาก คือบางครั้งถ้าเราทำเรื่องดีๆเพื่อใครซักคน จุดด้อยที่มี (จุดด้อยของหมาป่าคือต่อสู้ไม่เก่ง) ก็จะไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป อย่างน้อย เราก็นับถือในความกล้าหาญของหมาป่าล่ะวะ
ส่วนเรื่องลายเส้นที่ขาดความเป็นต้นฉบับ ผมเหนื่อยที่จะพูดแล้ว คราวนี้คนเขียนดันดึงเอาลายเส้นสไตล์ Dragonball มาใช้แบบชัดเจนเลย (เฮ้อ!!) แถมไม่ได้พัฒนาในส่วนกายวิภาคให้ดีขึ้นกว่าเดิมด้วย บางรูปนี้เบี้ยวผิดสัดส่วนเลย นี่เรื่องที่ 2 แล้วนะ
ก็ใช่ว่าจะแก้ไม่ได้ มันมีกรณีตัวอย่างที่ผลงานแรกๆของนักวาดส่วนมาก มักจะได้อิทธิพลลายเส้นจากเรื่องอื่น แต่เรื่องต่อมาก็สามารถเปลี่ยนสไตล์เป็นแบบของตัวเองได้ อย่างเรื่อง "ล่ามหากาฬ" ของยุทธภูมินี่ Orange Road มาเลย (คนเขียนบอกเองว่า ชอบเรื่องนี้) แต่เรื่องหลังจากนั้นก็ไม่ใช่แล้ว/ "โครงการมรณะ" ของเอกสิทธิ์ ไทยรัตน์ ก็ได้อิทธิพลมาจากเรื่อง อากิระ เหมือนกัน พอเรื่องหลังๆก็เปลี่ยนลายเส้นเรียบร้อย คิดว่าน่าจะใช้ดูแนวทางเฉยๆ แล้วค่อยเปลี่ยน หลุดออกมาได้ผมว่าเก่งทีเดียวนะ
เห็นคนเขียนบอกว่าอยากจะให้โทริยาม่า อากิระเห็น ผลงานตัวเอง อันนี้ผมไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะรู้สึกยังไงนะ
แต่ถ้ามันโดนลงเพจ Bootleg Stuff นี่ผมจะไม่แปลกใจเลย
...ก็ไม่ใช่ว่างานภาพจะมีแต่ข้อเสียซะทีเดียว ทั้งรายละเอียดภาพงานฉากที่จัดเต็ม รีแอคชั่นตลกๆ พวกฉากต่อสู้ที่ไหลลื่น จะออกมาดีขนาดนั้นได้มันก็ต้องมีของบ้าง -- แต่นอกจากนั้น ผมไม่รู้จริงๆเลยว่า ส่วนไหนของงานภาพมีความเป็น "จักรพันธ์ ห้วยเพชร" มันให้ความรู้สึกเหมือนนักร้องที่ดังได้ เพราะร้องแต่เพลงคัพเวอร์ซะมากกว่า ซึ่งบางทีมันก็สื่อให้เห็นว่า มีฝีมือ แต่ไม่มีความคิดสร้างสรรค์
สรุป ผมไม่คาดหวังว่าจะเจออะไรต่อไปกับงานของนักเขียนคนนี้อีกแล้ว เดี๋ยวก็วาดสไตล์เดิมมาอีก ดังนั้น ใครมาขอให้ผมรีวิวเรื่องต่อไปจากคนเขียนคนนี้ ผมขอข้ามนะครับ ขอโทษจริงๆ ขอโทษจากใจ
(สรุป 7/10)
ติดตามเพจที่ https://www.facebook.com/ThaiComicReview/ 
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [