รวมเล่มเรื่องแรกสุดของคุณธัญนันท์ เปิดประเดิมด้วยการ์ตูนผีรวมเรื่องสั้น 4 เรื่อง ซึ่งเอาเข้าจริงก็ไม่ใช่เรื่องที่แปลกซักเท่าไหร่ เพราะผลงานส่วนมากของคุณธัญนันท์นั้น มักจะวนเวียนอยู่กับการ์ตูนผีมาโดยตลอดอยู่แล้ว ทั้งการ์ตูนผีที่ดัดแปลงมาจากนิยายของภาคินัย จากค่าย Sofa Publishing (Ward, Karma, Alphabet) และเรื่องลี้ลับในโรงเรียนที่เน้นขายไอเดียประหลาดมากกว่าความสยอง จากค่าย CTS (ไม่อยากให้เรื่องนี้มีผี) ภายใต้นามปากกา Sickheart -- แต่ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่ "เหอ เหอ ตำนานผี 4 ภาค" การ์ตูนผีกึ่งตลก คือจุดเริ่มต้นที่แท้จริงในเส้นทาง "นักเขียนการ์ตูนผี" ของเธอคนนี้ นำเสนอเกี่ยวกับเด็กวัยรุ่นสาว 3 คนและพี่ชาย ได้ออกเดินทางไปเที่ยวตามภาคต่างๆ เพื่อทำหนังสั้นส่งประกวด จนกระทั่งลงท้ายด้วยการไปเจอผีเข้าอย่างจัง จนต้องขับรถหนีกันแบบไม่คิดชีวิตทุกตอน (และก็ไม่เข็ดด้วย อีพวกเวร)

   ตลอดทั้งเล่ม เหอ เหอ จะพาทุกท่านเข้าไปซึมซับ "วิถีความเป็นอยู่ของคนในท้องที่" และ "วัฒนธรรมในแต่ละภาค" ให้นางเอกได้เข้าไปถ่ายหนังสั้นกันแบบสบายใจ ก่อนจะเข้าสู่ "บรรยากาศสยอง" ในการวิ่งหนีผีกันจ้าละหวั่นของเหล่าสามสาวผู้โชคร้าย สอดแทรกแง่คิดคติสอนใจ สะท้อนชีวิตที่เกิดขึ้นจริงในสังคมปัจจุบันหลากหลายรูปแบบ อย่างการกระทำของเหล่าภูติผีนั้น จริงๆแล้วไม่ได้ต่างจากมนุษย์เลยซักนิด ไม่ว่าจะเป็นทั้ง ผีกะ จากทางภาคเหนือ ที่เลือกทำทุกวิถีทางเพื่อให้ตัวเองดูดีอยู่เสมอในสายตาคนรอบข้าง หรือผีปอบจากภาคอีสาน ที่ต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยว เพราะทำตัวแปลกแยกจากสังคม และอื่นๆอีกมากมายที่รอให้เราได้เข้าไปสัมผัสด้วยตาตัวเอง -- ตบท้ายด้วยข้อมูลและประวัติที่มาที่ไปของเหล่าผีสาวทั้ง 4 ภาคในช่วงท้ายเล่มให้ได้อ่านกันเพลินๆ ก่อนที่จะปิดม่านลงด้วยตอนจบชวนขนลุก รอดักคนอ่านอยู่ ในแบบชนิดที่คาดไม่ถึง (เพราะทั้งเล่ม มันเดินเรื่องด้วยสไตล์การ์ตูนตลกมาโดยตลอด)

   เหอ เหอ ปรุงรสชาติให้แซ่บมากยิ่งขึ้น ด้วยเรื่องราวขัดแย้งของเหล่าตัวละคร 3 สาว ซึ่งส่วนมากจะมาจากความหัวรั้นของ แหวน นางเอกของเรื่องซะมากกว่า -- ด้วยความเอาแต่ใจของนางเอกที่ชอบเถียงเอาชนะเพื่อน และไม่ใส่ใจคนรอบข้าง ทำให้นางเอกจึงไม่คิดที่จะฟังคำเตือนจากเพื่อนของตัวเอง เข้าไปในป่ากับยายที่ดูน่าสงสัยเพียงคนเดียว จนเพิ่งมารู้ทีหลังว่านั่นคือผีปอบ และเกือบจะโดนฆ่า แต่โชคดีที่เพื่อนๆเข้ามาช่วยเอาไว้ได้ทัน ทำให้นางเอกเริ่มที่จะมองเห็นความสำคัญของเพื่อนมากขึ้น ปรับปรุงตัว และพร้อมที่จะยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือเพื่อนตัวเองในยามลำบากด้วยความเต็มใจหลังจากนั้น

   เหมือนเช่นทุกครั้ง ภายใต้ลายเส้นที่หยาบเละเทะจนดูเหมือนเผางานตลอดทั้งเล่ม กลับถูกช่วยชีวิตเอาไว้ด้วยสีหน้าท่าทางและการเคลื่อนไหวตัวละครที่ดูลื่นไหล มีฉากอยู่เพียงไม่กี่ช่องเท่านั้น ที่วาดออกมาได้สวยเจิดจรัส ท่ามกลางหลายๆฉากที่วาดขึ้นมาแบบลวกๆ (โดยเฉพาะฉากศูนย์อาหารในช่วงต้นเรื่อง) ยกตัวอย่างเช่น ฉากตลาดคนเดินในภาคเหนือ ที่ลงสีได้สวยและจับบรรยากาศสถานที่ออกมาได้อย่างสมจริง -- จะเสียก็แต่ตอนสุดท้ายที่เกี่ยวกับ "ผีกระสือ" ในภาคกลางนี่แหละ ที่ทำออกมาได้ด้อยที่สุด โดยเฉพาะการจับประเด็นผีกระสือเข้ากับการบริโภคอาหารขยะ มันขาดพลัง ดูจับยัด และไม่ค่อยเชื่อมโยงกับสถานการณ์ในเรื่อง ถ้าเทียบกับตอนอื่นๆ (อาหารฟาสต์ฟู้ดมันแย่ขนาดนั้นเลยเรอะ?) แถมทั้งเรื่องยังเขียนแบบรีบเล่นรีบจบ เหมือนเหนื่อยอยากไปทำอย่างอื่นซะมากกว่า มีแต่ฉากวิ่งหนีผีทั้งตอน ในขณะที่ตอนอื่นๆจะเชื่อมพฤติกรรมของผี เข้ากับนิสัยของตัวละครในเรื่องได้อย่างกลมกลืน เรียงร้อยเนื้อหาเข้าด้วยกันระหว่างตอนต่อตอน ซึ่งถือเป็นจุดแข็งที่ดีที่สุดของเรื่องนี้ จะมีก็แต่ตอนสุดท้ายของเล่มตอนเดียวนี่แหละ ที่ทำออกมาได้ไม่ค่อยน่าสนใจซักเท่าไหร่ เลยรู้สึกติดขัดกับมันไปพอสมควร

   หลังจากที่เหล่านางเอกสามารถหนีผีออกมาได้สำเร็จ ในแต่ละตอนก็จะมีตัวละครสาวแว่นที่ชื่อ หวาม ซึ่งไม่ค่อยมีบทเด่นอะไรมากในกลุ่ม 3 สาว ออกมาเปรียบเทียบพฤติกรรมของผีกับมนุษย์ สอดแทรกประเด็นสังคมให้คนอ่านได้รับรู้ในช่วงท้ายเรื่อง แต่โดยรวมมันออกมาดูฝืนมากๆ ในระดับที่ไม่จำเป็นต้องใส่เข้ามาก็ได้ เพราะเอาเข้าจริงระหว่างเรื่อง มันก็มีข้อคิดในตัวของมันอยู่แล้ว คนเขียนกลัวการ์ตูนจะไม่มีสาระหรือยังไงกัน ถึงต้องใส่แง่คิดเข้าไปเยอะๆแบบนี้? -- เข้าใจว่าเป็นเพราะร่วมงานกับสำนักพิมพ์มูลนิธิเด็ก เลยต้องเขียนอะไรซักอย่างเพื่อที่จะเน้นส่งเสริมเด็กและเยาวชน โดยทำให้แง่คิดมันชัดเจนยิ่งขึ้น แต่เปล่าเลย ในทางกลับกัน มันทำให้การแสดงออกของตัวละครในเรื่องโดยเฉพาะบทพูด มันดูเป็นเชิงสั่งสอนมากเกินไป จนค่อนไปทางน่ารำคาญ และดูตึงชิบหาย (โดยเฉพาะตอนที่เกี่ยวกับผีปอบ) น่าจะหาวิธีเล่าที่ดูเป็นธรรมชาติและน่าสนใจมากกว่านี้

   รวมไปถึงตอนจบชวนขนลุก ที่หลังจากเหล่า 3 สาวไปเที่ยวครบทั้ง 4 ภาคด้วยความอกสั่นขวัญแขวน แน่นอนว่านางเอกไม่ได้ส่งหนังสั้น เพราะกลัวจนไม่กล้าตัดต่อ แถมแทบจะไม่ได้ถ่ายอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ปรากฎว่าวันต่อมา กลับมีผลงานของตัวเองส่งเข้าประกวดเฉย แถมได้รางวัลชนะเลิศด้วย 5555+ ซึ่งคนที่ส่งไป ไม่ใช่นางเอก แต่เป็น "ผี" ที่ตามถ่ายเหล่านางเอกมาโดยตลอดต่างหาก บรื๋อ!! (สยองมั้ยล่ะ) -- มันอาจจะทำให้คุณรู้สึกขนลุกไปชั่วขณะ ก่อนที่จะเอะใจขึ้นมาว่า เดี๋ยวนะ? แล้วไอ้ผีตัวนี้มันมาจากไหนกัน? ทำไมเราถึงไม่รับรู้การมีอยู่ของมันเลยตั้งแต่แรก แถมคำบอกใบ้ก็ไม่มีให้เห็น จู่ๆก็โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย -- พอตอนจบมันไม่มีที่มาที่ไป ความสยองมันก็เลยหายไปด้วย มีแต่ความสงสัยเกิดขึ้นมาแทน เหมือนกับว่าไอ้ผีตัวนี้ มันถูกใส่เข้ามาเพื่อที่จะทำให้ตอนจบของการ์ตูนดูสยองขึ้นเฉยๆเท่านั้นเอง ซึ่งนั่นแหละปัญหา

   จากผลงานศิลปนิพนธ์ที่ผู้เขียนตั้งใจทำส่งมหาลัย ในตอนนี้ กลับกลายมาเป็นการ์ตูนเรื่องยาวที่ทำจริงขายจริง อาจจะไม่ใช่งานที่ลงตัวที่สุดของคุณธัญนันท์ ตราบใดที่ผู้เขียนยังคงงัดแง่คิดเข้ามาล้นเกินไป จนบทพูดมันออกมาดูตึงแบบนี้ แล้วก็ไอ้เรื่อง "หลอนทุกสามหน้าเจ็ดหน้า" อย่างที่ผู้เขียนโม้เอาไว้ในปกหลัง นั่นก็เวอร์ไป แถมยังเป็นไปไม่ได้ด้วย ในเมื่อทั้งเล่ม มันเดินเรื่องแบบการ์ตูนตลกมาตั้งแต่แรก เฮ้อ!! อยากให้บทสรุปของเรื่อง มันออกมาเข้าท่ากว่านี้จังเลยน้า~~

(สรุป 7/10) 

ติดตามเพจที่ https://www.facebook.com/ThaiComicReview/

(ตีพิมพ์ครั้งแรกในเดือนตุลาคม พ.ศ. 2554)