การกลัวความตาย อยากเป็นอมตะ น่าจะเคยเกิดขึ้นในใจใครซักคน จนคิดว่า ถ้าได้เป็นอมตะจริงๆ ก็คงดีนะ (ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม) แต่ท้ายที่สุดแล้ว "ไม่มีใครหนีความตายพ้น" ได้อยู่ดี และนี่ก็คือแก่นเรื่องหลักของการ์ตูนชุดนี้ ซึ่งมองผ่านๆ ก็เกี่ยวกับการต่อสู้ของความเป็นนิรันดร์ที่ปะทะกับความตายนั่นแหละ ที่มาพร้อมกับอะไรบางอย่างที่น่าสนใจ
ตามชื่อเรื่องเลย เป็นเรื่องของ องค์กร Life Tech ที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือชาวเมือง ทำให้ชีวิตเป็นอมตะ นอกเหนือจากฟื้นฟูความตายที่ใครๆต่างก็กลัวแล้ว ความพิการก็สามารถฟื้นฟูขึ้นมาได้เช่นกัน เมื่อ "วัฎจักรแห่งความตายปั่นป่วน" เดือดร้อนถึงยมทูต จึงต้องต่อสู้กับ Life Tech โดยมีเป้าหมายเพื่อนำตัววิญญาณทุกคนในเมืองนี้ (รวมถึงหัวหน้า Life Tech) กลับสู่นรก (นั่นหมายถึงชาวเมืองส่วนมากในนั้น หมดอายุขัยแล้วนั่นเอง) ...ถึงต่างฝ่างต่างจะตายกันง่าย แต่ก็ใช่ว่ามันจะจบง่ายไปด้วยหรอกนะ
เพราะพอตายแล้วต่างก็สลับไปใช้ร่างอื่นน่ะสิ โดยยมทูตจะใช้ร่างของคนที่ตายไปแล้วแทนที่ตัวเอง ส่วนหัวหน้า Life Tech จะใช้ร่างของชนชั้นล่างยากจนข้นแค้นนอกเขตเมือง ที่ถูกคนของ Life Tech ฆ่าเพื่อช่วงชิงร่างกายไป (อาจจะใช้อวัยวะของชาวเมืองที่พากันไปอัพเกรดให้ดีกว่าของเก่า นั่นก็คืออวัยวะใหม่ที่คนเมืองได้มานั้น มาจากร่างกายชนชั้นล่างที่ถูกฆ่านั่นเอง) พรุ่ด!!! ตอนแรกก็นึกว่าจะมีเจตนาอันดี ไม่เลย เจ้านี่มันฝังไมโครชิปในสมองมนุษย์ เพื่อให้ทำตามคำสั่งเจ้านาย ( จากคำพูดของ หัวหน้า Life Tech ที่ว่า "พวกนั้นควบคุมร่างกายได้ แต่ควบคุมความรู้สึกนึกคิดไม่ได้') ก็..พอเข้าใจได้ว่าแค่กลัวตายนี่นแหละ
นอกจากความเป็นการ์ตูนแอคชั่นที่โชว์ขุมพลังของงานภาพเป็นเปลือกนอก (ต้องยอมรับว่า นักวาดสมัยก่อนบ้าพลังสุดๆ) ตรงนี้ก็สำคัญ เนื้อเรื่องสะท้อนให้เห็นถึงสิทธิพิเศษของคนเมือง ที่มักจะได้รับสวัสดิการต่างๆมากกว่าใครๆ และการดูถูกเหยียดหยาม การทอดทิ้งชนชั้นล่าง ไร้การช่วยเหลือใดๆ (จากคำพูด "ไอ้ขยะเอ้ย') ขนาดที่ว่า ถึงฆ่าให้ตายก็ไม่มีใครสนใจหรอก เอ่อ... ไม่รู้ว่าบ้านเรายังใช้ระบบแบบนี้กันอยู่รึเปล่า ผมไม่ได้พูดถึงการเมืองนะ แต่พูดถึงสังคมส่วนรวมที่มีการแบ่งชนชั้น แยกแกะขาวแกะดำชัดเจน แต่กลับขูดลอกช่องโหว่ของแกะดำเพื่อผลประโยชน์กับพวกเดียวกันเอง ไม่รู้ว่ามีรึเปล่า แต่ก็อยากให้ทุกคนลองเอาไปต่อยอดความคิดกันดู น่าจะแตกออกมาได้กว้างกว่านี้อีกนะ แหะๆ
กลับมาทีรีวิวกันก่อน เดี๋ยวจะกู่ไม่กลับ สปอยล์จะหมดเล่มแล้วเนี่ย (แค่สองสามย่อหน้าเนี่ยนะ?) -- คือเท่าที่ได้อ่าน เนื้อเรื่องก็น่าสนใจอยู่ อย่างไอเดียความเป็นอมตะ vs ความตาย ถึงพื้นเรื่องมันจะเบสิกไปหน่อยแบบไม่ต้องสืบ สู้เพื่อชนะ แต่กลับไม่รู้สึกว่ามันธรรมดาไปกว่านี้เลย บอกไม่ถูกเหมือนกัน ตอนสู้กันเอาซะโหด ขาดสองท่อนคือขาดสองท่อน ฉากปรากฎตัวก็อลังการสุดๅ อาจเป็นเพราะลายเส้นมันสม่ำเสมอดีล่ะมั้ง ไม่รู้เหมือนกัน แต่ที่แน่ๆ น่าจะออกแบบเรื่องเอาไว้เยอะ รู้สึกประทับใจกับการดีไซน์ปีศาจร่างกายมนุษย์ในหลอดทดลองมาก (แต่ดันไม่เอามาใช้จริงจังในเรื่องซะงั้น ปัดโถ่!!)
ทั้งนี้ก็ต้องยอมรับว่าทั้งสองคน เอกภพ ละครแก้ว(คนวาด) กับ ฉลอง คำพา (คนแต่งเรื่อง) ทำงานกันได้เข้าขาดีมาก ตื่นเต้นที่จะอ่านเรื่องต่อไปอยู่นะ
แต่พอรวมเล่ม มันก็มีปัญหานิดหน่อยแบบที่ไม่ควรจะมี ด้วยความที่เป็นสเกลเรื่อง ตอนเอามาย่อมันสั้น พออ่านจบ รู้สึกแบบ ห๊ะ!! มีแค่นี้เองเรอะ!! เออ จบก็จบ -- เรื่องเดียวไม่พอจริงๆ กรณีเดียวกับเรื่อง Time ของวิริยะ สงวนหงษ์เลย ผมว่าถ้ามีเรื่องสั้นเพิ่มมาอีกซักเรื่อง น่าจะดีกว่านี้ ทำรูปแบบสองเรื่องควบแบบต้นสนทรายขาว ของยุทธภูมิไปเลยก็ได้ เพราะต้องยอมรับว่า อ่านจบเหมือนถูกทิ้งไว้กลางทางจริงๆ การ์ตูนก็ไม่ได้แย่ด้วย นับถือความตั้งใจ แต่ปัญหาอยู่ที่การรวมเล่มนั่นแหละ ผมเชื่อว่านี่ไม่ใช่เรื่องแรกของคนเขียนแน่ๆ น่าจะเอาผลงานเก่าที่เจ๋งๆมาใส่เพิ่มไปเลย แบบ My Mania ที่เคยทำอ่ะ ที่เคยทำอ้าาาา (ต้องยกตัวอย่างถึงสามเล่มเลยเรอะ!!!!)
บากิ บากิอะไร นี่มัน Life Tech เว้ย!!! ไม่ได้มารีวิวการ์ตูนญี่ปุ่น แต่ที่แน่ๆการวาดละเอียดใช้ได้จริงๆ ดูสบายตาด้วย น้ำหนักเส้นพอดิบพอดี นักเขียนไทยจะได้แบบนี้ทุกคนรึเปล่าน้า
สรุปแล้ว Life Tech เปรียบเป็นน้ำครึ่งแก้ว ในยามกระหาย ดื่มไปก็ยังไม่สะใจ ต้องยอมรับว่าน่าเสียดายแทน ใครชอบการ์ตูนแอ็คชั่นโลกอนาคต ก็ยังแนะนำให้อ่าน แต่ก็ไม่รับประกันนะว่าจะพอใจ
(สรุป 8/10)
ติดตามเพจที่ https://www.facebook.com/ThaiComicReview/ 
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [