ช่วงนี้โมกเริ่มกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งหนึ่ง หลังจากสะสางต้นอัญชันที่เลื้อยปกคลุมต้นโมกจนไม่เห็น
เดือนเห็นตะวันทำท่าจะตายเอา แค่นั้นไม่พอ มาเจอช่วงที่คนงานมาซ่อมหลังคา ทาสีรั้ว ก็ริดกิ่งใบที่
เกะกะไปอีกรอบ แต่พอได้น้ำได้ฝนพักใหญ่ ก็เริ่มแตกกิ่งก้าน ผลิดอกออกใบมาให้ชื่นใจได้แล้ว


 

แม้ยังไม่สมบูรณ์เต็มที่ เหมือนคนป่วยเพิ่งออกจาก ICU แต่ก็ใจสู้ชูสองนิ้ว
ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นไป ... สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ต้นไม้ ก็ไม่ต่างกัน


 

อัญชันที่บ้านก็โดนนกกระจอกรังแก ออกดอกมาเมื่อไหร่ก็โดนรุมจิกกินดอกแหว่งวิ่น
นกกระจอกที่บ้านเป็นศัตรูพืช กินดอกไม้ ใบไม้ เป็นอาหาร ... ดอกอัญชัน พลูด่าง กะเพรา
โหระพา และต้นอ่อนของต้นไม้ทุกชนิด ... ก็เบียดเบียนกันไปมา สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย

 แต่ ดอกโมก ดีแฮะ ไม่มีศัตรูพืชอะไรเลย ดูจะเป็นมิตรกับสิ่งมีชีวิตและสิ่งแวดล้อม
แมลงมาดูดน้ำหวาน นกก็มาทำรัง .... ชอบกิ่งก้านเส้นสายลายเส้นที่อ่อนช้อย และดอก
เล็กสีขาวกระจุ๋มกระจิ๋ม มีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ไม่ฉูดฉาดบาดใจ แต่ก็อ่อนโยนดีต่อใจ

 ไม่อยากให้ดอกไม้บานแล้วก็โรย แม้จะเป็นสัจธรรมของชีวิต
 

เก็บภาพไว้ชื่นชมในบล็อกนี้แหละ

 

ต้นไม้ ดอกไม้ ทำให้โลกนี้ดูสวยงาม สดชื่น มีชีวิตชีวา



 

เมื่อไหร่ที่รู้สึกอ่อนล้า หมดแรง ... ก็ได้ดอกไม้หอม ๆ ช่วยเติมพลังให้
เบื่อ ๆ อยาก ๆ ก็ว่ากันไป ...


 

หนทางยาวไกลนับ 'หมื่นลี้' ต้องเริ่มต้นด้วย 'ก้าวแรก' ก่อนเสมอ
สุขสันต์วันดอกไม้บาน มีความสุขทุกวันนะคะ


 

Chamras Saewataporn