บทที่ ๒๑ หน้ากาก

(พ.ศ. ๒๕๕๕)

ส่วนที่สอง

     แล้วระหว่างที่พลอยนั่งอยู่ในรถเกือบครึ่งชั่วโมงและมองไปเรื่อยๆ ตามสองข้างทาง เธอก็เริ่มฉุกคิดว่าเส้นทางที่คุณเอกกำลังขับไปนี้น่าจะเป็นทางสู่ทิศใต้ของประเทศมากกว่าจะเป็นเส้นทางกลับสู่เมืองหลวงเพราะเธอมองไปเห็นพระราชวังของในหลวงที่คุ้นเคยจากตามข่าวพระราชสำนักบ่อย ๆ อยู่ทางซ้ายมือพอดีแต่เธอนั้นก็ไม่ค่อยชำนาญเส้นทางมากนักจึงถามเขาให้แน่ใจ

     “ทางนี้มันไม่ได้กลับกรุงเทพปะค่ะ” พลอยรู้สึกตงิด ๆ จึงเอ่ยถามคุณเอก

     “ใช่ครับเรากำลังจะไปทะเลกัน” คุณเอกตอบพลอยไปตามตรงเพราะเขาตั้งใจจะพาเธอไปริมทะเลที่หัวหิน

     “ทะเลอะไรอะไม่ค่ะ ฉันจะกลับกรุงเทพ”พลอยถึงกับตาค้างที่ได้ยินประโยคนี้ ถึงแม้ในใจนั้นแอบคิดว่าเขาอาจเป็นชายคนที่เธอรักอย่างที่สงสัยมานานและเขากำลังหาโอกาสเหมาะที่จะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงให้รู้

     “ยังกลัวผมอีกเหรอ” คุณเอกแตะแขนพลอยเบา ๆ แล้วจึงพูดต่อ “จะพาคุณไปเที่ยวไงครับ”

     “ถ้าไปแล้วกว่าจะกลับขับรถทางไกล ดึก ๆ มันอันตราย” พลอยรู้สึกกล้า ๆ กลัว ๆ

     “ใครบอกหละว่าเราจะกลับวันนี้หละครับ” คุณเอกหยอกเย้าพลอยแล้วยังทำสีหน้ากรุ่มกริ่มใส่เธอ

     “จะบ้าเหรอคุณ” พลอยโวยวายเสียงดังเพราะความไม่ไว้ใจคุณเอกผุดขึ้นมาในหัวอีกครั้ง

     “ไม่ต้องห่วงครับที่คอนโดผมหนะมีสองห้อง” คุณเอกบอกให้พลอยหายวิตก

     “แล้วเกิดอะไรขึ้นคะทำไมวันนี้คิดจะพาฉันไปเที่ยว”พลอยเริ่มพูดจากับคุณเอกด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะขึ้น

     “ก็เพราะเราไม่เคยไปไหนด้วยกันสองคนสักทีผมก็เลยไม่มีโอกาสพูด”คุณเอกบอกเรื่องนี้กับพลอยแล้วจึงหยุดจอดรถที่ข้างทาง ก่อนที่หันหน้าไปสบสายตาเธอใกล้ๆ “ที่จริง ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกหนะครับก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป”

     “เรื่องอะไรค่ะ” พลอยหลบตาคุณเอกเพราะรู้สึกเขิน แม้ว่าเธอพอที่จะเดาอะไร ๆ ได้บ้างแล้ว

     “มั่นใจได้ครับว่าสิ่งนี้คุณอยากรู้มานานแล้วหละ” คุณเอกเขยิบเข้าใกล้พลอยขึ้นอีกจนแก้มแทบจะชิดกัน

     “งั้นก็ได้แต่ต้องรับปากนะคะว่าคุณจะเป็นสุภาพบุรุษ”พลอยหันหน้าหลบคุณเอกและตอบรับคำเชื้อเชิญด้วยอาการขวยเขินอย่างมาก

     “วางใจได้ครับลูกผู้ชายอย่างผมเอาหัวเป็นประกัน”คุณเอกใช้น้ำเสียงประกอบกับใบหน้าที่หล่อคมเข้มแสดงการรับประกันจนทำให้พลอยใจสั่นและนิ่งเงียบเป็นการยิ้มรับคำเชิญ

     เมื่อพลอยนั้นยอมไปต่อกับคุณเอกด้วยความเต็มใจแล้วเขาจึงไม่รอช้าที่จะออกรถและเร่งเครื่องยนต์มุ่งตามทางต่อไปยังคอนโดริมชายทะเลหัวหินโดยที่ระหว่างทางนั้นเขาก็พาเธอไปแวะซื้อของกินที่ตลาดในตัวเมืองเพื่อเก็บไว้เป็นเสบียงของมื้อค่ำนี้ก่อนที่ทั้งคู่จึงเดินทางกันต่อไปกระทั่งถึงจุดหมาย

     พอมาถึงคอนโดและจอดรถเข้าที่เรียบร้อยแล้วคุณเอกก็จัดการเอาของจำเป็นทั้งหมดออกจากท้ายรถแล้วหิ้วข้าวของนั้นเดินนำพลอยขึ้นไปยังห้องพักที่อยู่ติดกัน

“ถึงแล้วครับ” คุณเอกบอกพลอยแล้วจึงวางสัมภาระบางส่วนลงกับพื้น แล้วจึงหยิบกุญแจห้องให้เธอ

     “บอกได้ไหมทำไมคุณมาซื้อคอนโดไกลถึงนี่ค่ะ”พลอยเก็บความสงสัยมาสักพักแล้วแต่เพิ่งได้จังหวะถาม

     “สมัยเรียนมหาวิทยาลัยผมเคยมาเที่ยวที่นี่กับเพื่อน ๆ แล้วติดใจหนะครับ บรรยากาศดีมาก ๆ” คุณเอกตอบคำถามอย่างละเอียด ก่อนจะเริ่มเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้พูดมาเป็นพี่กับพลอยเพื่อสร้างความใกล้ชิด“เวลามาอยู่ที่นี่ทำให้รู้สึกไกลกังวลจากความวุ่นวายในเมืองหลวงปกติพี่ก็แวะมาอยู่คนเดียวบ้าง แต่ยังไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาเลยก็พาพลอยเป็นคนแรกนะครับ”

     “ถามนิดเดียวเล่นตอบซะยาวเลย”พลอยพยักหน้าและรู้สึกปลื้มปริ่มอย่างบอกไม่ถูก

     “อะนี่ชุดใหม่ครับส่วนอุปกรณ์อย่างอื่นในห้อง หยิบใช้ได้เต็มที่เลย”คุณเอกหยิบชุดเดรสลูกไม้สีขาวออกมาจากระเป๋าเป้ แล้วมอบให้พลอยพร้อมกับกุญแจห้อง “นึกว่าเป็นห้องตัวเอง ไม่ต้องเกรงใจครับ”

     “ห๊ะ! เตรียมมาให้ด้วยเหรอค่ะ ไม่ธรรมดานะเนี่ยะ”พลอยยังตั้งตัวไม่ติดกับเรื่องแปลก ๆ นี้แต่เธอก็รับของทั้งหมดที่คุณเอกให้มาโดยไม่ถามอะไรมาก

     “สำหรับคนพิเศษจะให้ธรรมดาได้ยังไงหละครับ” คุณเอกพูดแหย่พลอยอย่างมีชั้นเชิง

“ยังไงก็ขอบคุณนะคะ” พลอยไม่กล้าสบตาคุณเอก แล้วเธอก็รีบเปิดประตูห้องทันที

     “เดี๋ยวพลอยไปพักผ่อนให้สบายนะครับแล้วตอนเย็นเจอที่ชายหาด” คุณเอกพูดยังไม่ทันขาดคำดีนัก แล้วเสียงของเขาก็ทำให้พลอยอายจนต้องเดินหลบเข้าไปในห้องพัก“แล้วพบกันนะครับน้องพลอย”

     หลังที่ตกลงนัดหมายและแยกย้ายกันเข้าห้องแล้วพลอยรู้สึกประหลาดใจกับเหตุการณ์ในวันนี้และยังคงไม่เชื่อใจคุณเอกอยู่บ้างดังนั้นเธอจึงส่งข้อความทางบอกที่อยู่ของตัวเองผ่านทางโทรศัพท์มือถือให้พี่แก้วรู้ว่าน้องสาวกำลังมาทำงานด่วนของบริษัทกับเพื่อนๆ ที่ต่างจังหวัดด้วยก่อนที่เธอจะไปจัดการอาบน้ำและแต่งตัวให้งามด้วยชุดกระโปรงยาวที่เขาให้มานี้เพื่อเตรียมพร้อมด้วยความหวังจะได้พบหน้าชายหนุ่มอันเป็นที่รักอย่างใจจดใจจ่อ

     พอถึงเพลายามเย็นที่ดวงตะวันยังไม่ทันลับขอบฟ้าพลอยนั้นก็ลงจากห้องพักมายังที่ริมทะเลหน้าคอนโดตามนัดหมายแล้วเธอก็เดินทอดน่องไปเรื่อย ๆจนกระทั่งมาหยุดมองซุ้มสีขาวที่ตั้งอยู่โดดเด่นและมีโต๊ะเก้าอี้ชาดหาดถูกจัดเตรียมไว้อย่างสวยงาม

“สำหรับคุณครับ” ชายหนุ่มหน้าตาดีเดินมาหาพลอยและหยิบกระดาษที่มีข้อความบ้างอย่างส่งให้เธอ

     “แบร็ครักพิงค์ที่สุด” พลอยค่อย ๆ เปิดอ่านข้อความที่เขาให้มานี้ด้วยใจที่ลุ้นระทึก

     “แล้วก็ดอกไม้ครับ” ชายหนุ่มนำดอกกุหลาบสีชมพูช่องามมามอบให้พลอย

     “ขอบคุณนะคะแบร็คในที่สุดคุณก็ยอมมาเจอกันสักที”พลอยดีใจมาที่ได้เห็นโฉมหน้าของชายคนรักที่ตั้งตารอมานานก่อนจะฉุกใจเรื่องคุณเอกขึ้นมา “ว่าแต่คุณไปรู้จักคุณเอกเมื่อไหร่ค่ะเค้าถึงได้ยอมช่วยพาฉันมาหาถึงที่นี่”

     “เปล่าครับหมดหน้าที่ผมแล้ว” ชายหนุ่มวิ่งหนีหายไปทันทีที่พูดจบ

     “เดี๋ยวค่ะรอก่อนสิคะแบร็ค” พลอยวิ่งตามเขาไปทันทีเพราะหวั่นใจว่าถ้าเขาหายไปแล้วไม่กลับมาอีก

     ในที่สุดพลอยก็ตามหาเขาไม่พบจนต้องเดินคอตกด้วยความผิดหวังและนำช่อดอกไม้กลับมาวางที่โต๊ะริมชายหาดนี้แล้วก็เธอนั่งคิดอยู่สักพักจึงนึกขึ้นได้ว่าจะต้องไปถามคุณเอกให้รู้ความจริงเพราะเธอคาดว่าชายคนรักของเธอนี้ต้องเป็นเพื่อนหรือคนที่คุณเอกรู้จักนั่นเอง แต่ไม่ทันที่เธอจะได้ลงมือทำอะไรต่อเพื่อไขความมึนงงนี้แบร็คมาร์คภายใต้หน้ากากสีดำและชุดคลุมสีดำเต็มยศเหมือนกับที่พลอยเคยพบยังอีกซีกโลกปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

     “แบร็คอยู่นี่ครับพิงค์” คุณเอกในภาคของชายหนุ่มปริศนาเผยตัวขึ้นต่อหน้าพลอยแล้วเขาก็พุ่งตรงเข้ามาและคว้ามือเธอไว้

     “อ้าว!แล้วนั่นหละ หรือคุณไปเปลี่ยนชุด”พลอยหันซ้ายหันหันขาวเพราะความสับสน

     “ข้อความกับดอกไม้นี้ผมฝากน้องเค้ามาส่งให้คุณหนะครับ” คุณเอกพูดไปยิ้มไป แล้วเขาก็จูงมือพาเธอเดินไปเหยียบน้ำทะเลด้วยกัน

     “อะไรกันทำอย่างนี้ไม่สนุกนะคะ” พลอยยังแสดงท่าทางโกธรทั้งที่เธอพอจะประเมินจากน้ำเสียงพูดนี้เป็นใบหน้าของเขาได้แล้ว

     “แบร็คมาร์คกับผมไม่ได้แค่รู้จักกันแต่ว่าเป็นคนคนเดียวกัน” คุณเอกยื่นหน้าเข้าไปหาพลอยแล้วกระซิบเข้าที่ข้างหูของเธอ “ศิลปินที่วาดและมอบให้คุณเมื่อหลายปีก่อนบนสะพานนั่นแหละ”

     “เป็นคุณใช่ไหม่คะคุณเอก” พลอยแกล้งพูดเสียงแข็งเพื่อกลบเกลื่อนความอาย

     “ถอดหน้ากากนี้ออกสิครับ” คุณเอกใช้น้ำเสียงนุ่มลึกตอบกลับแล้วจับมือของพลอยมาวางที่หน้ากาก

     “คุณเอกเป็นคุณจริง ๆ ด้วย” พลอยถอดหน้ากากนี้ออกอย่างช้า ๆ

     “จากนี้จะไม่มีแบร็คกับพิงค์อีกต่อไป”คุณเอกหยิบหน้ากากสีดำและเขวี้ยงไปยังทะเลให้ลอยไปกับสายน้ำเพื่อให้พลอยรับรู้ถึงความจริงใจนี้แม้ว่าลึก ๆ เขายังแอบหวั่นใจเรื่องคุณแม่โสกับคุณหนูแจนอยู่ไม่น้อย “จะมีแต่พี่เอกกับพลอย เราจะเผชิญหน้ากันด้วยความจริงไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นนะครับ”

     “ค่ะพลอยพูดอะไรไม่ถูกแล้วค่ะ”พลอยรู้สึกดีใจและตื่นเต้นจนไม่รู้จะวางตัวอย่างไรดี “แล้วเสื้อคุมเนี่ยะใส่ไว้อีกทำไมค่ะไม่ได้หนาวซะหน่อย”

      “ยิ้มหน่อยครับอะไรที่เคยพูดจากันไม่ดี ก็ลืม ๆ มันไปเนอะ”คุณเอกจับแก้มพลอยอย่างทะนุถนอม ก่อนที่จะเอาเสื้อคุมออกไปพาดไว้ที่เก้าอี้ชายหาด “ขอให้พลอยยิ้มหวาน ๆ เป็นของขวัญให้หน่อยได้ไหมเมื่อวานเป็นวันคล้ายวันเกิดของพี่หนะครับ”

      “ได้สิค่ะแต่ว่าพี่ก็มีพร้อมทุกอย่างแล้ว จะอวยอะไรดีหน้อ”พลอยยิ้มเต็มที่ทั้งปากไปถึงดวงตา แล้วเธอจึงพูดต่อ “งั้นพลอยขอให้พี่เอกรักน้องพลอยตลอดไปค่ะ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังนะคะ”

     “อื้อหือ! เป็นคำอวยพรที่ดีที่สุดที่พี่เคยได้รับเลยนะครับ”คุณเอกยักคิวข้างนึง แล้วเขาก็ทำทีจะหอมแก้มเธอ “อย่างนี้ต้องมีรางวัลให้ซะแล้ว”

     “อย่านะคะ” พลอยหันหน้าหลบเพราะเขินมากจนหน้าแดง

      “พี่รักพลอยนะครับก็อย่างที่พลอยเพิ่งบอกมานั่นแหละตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยรู้สึกอย่างนี้กับใครมาก่อน คงเป็นรักแรกพบ” คุณเอกมองหน้าพลอยด้วยสายตาอันหวานซึ้งและสวนแหวนแทนใจให้กับเธอ “แหวงวงนี้ถือว่าพี่วางมัดจำไว้ก่อนแล้วถึงเวลาจะให้ผู้ใหญ่ไปสู่ขอพลอยถึงที่บ้านครับ”

     “พลอยก็เหมือนกันค่ะรักพี่เอก” พลอยพยายามสบตาคุณเอกแม้ว่าตอนนี้เธอนั้นตัวเกร็งมากอยู่ในอ้อมแขนของเขา

     “แผ่นดินผื้นฟ้าและทะเลโปรดฟังชั่วชีวิตนี้พี่เอกขอมีพลอยเป็นผู้หญิงที่รักคนเดียวแม้สิ้นลมหายใจก็จะไม่รักใครอีก” คุณเอกให้คำมั่นต่อพลอยแล้วเขาก็จูบเบา ๆ ที่หน้าผากและริมฝีปากชมพูระเรื่อ ๆ ของเธออย่างบรรจง

     ความซาบซ่านใจทำให้ประหนึ่งว่าเวลาของทั้งคู่ว่าหยุดอยู่ชั่วขณะให้ธรรมชาติเป็นพยานแห่งรักซึ่งตอนนี้หัวใจของพลอยแทบจะหยุดเต้นเพราะความรักที่ได้รับจากผู้ชายคนรักที่รอคอยมานานส่วนคุณเอกนั้นก็รู้สึกโล่งใจอย่างมากที่ได้ถอดหน้ากากและเปิดเผยความในใจที่มีต่อเธอจนหมดเปลือกเช่นกันจึงทำให้ค่ำคืนอันแสนหวานนี้เป็นราตรีที่เปี่ยมล้นด้วยความสุขเพราะไม่มีสิ่งใดมากั้นกลางระหว่างใจสองดวงอีกแล้ว

https://web.facebook.com/199Foods/