บทที่ ๑๙ สามัคคี

(พ.ศ. ๒๕๕๒ - ๒๕๕๓)

ส่วนที่สอง

   “เป็นไรพลอย!” นัทตี้ตะโกนขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นเพื่อนทรุดลงไปที่โต๊ะทำงานจนคุณเอกต้องหันหลังกลับมามองผู้หญิงที่รักด้วยความห่วงใยแต่เขาก็ต้องตัดใจไม่เดินกลับมาช่วยเธอเพราะไม่อยากให้สงครามที่เพิ่งสงบเกิดปะทุขึ้นมาอีก

       “ตัวร้อนจี๋เลย” คุณพลเข้ามาแตะที่หน้าผากของพลอยและตกใจมาก “งั้นผมขอพาพลอยไปโรงพยาบาลก่อนนะครับส่วนเรื่องงานฝากพี่อั๋นช่วยโทรแจ้งลูกค้าที เดี๋ยวบ่าย ๆ ผมจะรีบกลับมาช่วยเคลียร์ทุกอย่างครับ”

      “ได้ค่ะได้ คุณพลไม่ต้องเป็นห่วง รีบพาพลอยไปหาหมอเถอะ ทางนี้พี่จัดการได้ค่ะ” พี่อั๋นรับอาสาช่วยดูเรื่องงานที่ค้างเหล่านี้ทำให้คุณพลได้เบาใจขึ้นบ้าง

       จากนั้นคุณพลก็อุ้มพลอยเดินฟ่ากลุ่มพนักงานในบริษัทไปอย่างไม่สนใจสายตาใครทั้งนั้นเขารีบขับรถพาเธอไปยังโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดด้วยความร้อนใจโดยพลอยนั้นได้พักรักษาตัวราวหนึ่งสัปดาห์ก็หายป่วยจากไข้หวัดใหญ่แล้วเพราะเธอได้รับกำลังใจที่ดีจากทั้งหัวหน้าเพื่อน ๆ และคนในครอบครัวที่แวะเวียนกันมาเยี่ยมไข้อย่างไม่ขาดสายทุกวันทำให้เธอโชคดีหายไข้ทันได้กลับมาฉลองงานเลี้ยงปีใหม่กับทุกคนที่บริษัทอีกด้วย

       ซึ่งในระหว่างนี้จึงมีเพียงคุณเอกที่ต้องพยายามจำใจรักษาระยะห่างกับพลอยและไม่สามารถแสดงตัวสนิทสนมกับเธอเกินขอบเขตของการทำงานเพราะเขาไม่อยากให้พลอยต้องตกเป็นเป้าให้คุณหนูเจนมุ่งเล่นงานอย่างหนักอีกแต่ถึงอย่างไรก็ตามอาการไม่สดชื่นของคุณเอกนั้นก็ไม่อาจหลุดลอดสายตาของคุณแม่อย่างคุณโสที่คอยเฝ้าจับตาสังเกตความผิดปกติของลูกชายสุดที่รักอยู่ห่างๆ ไปได้เลยจึงทำให้เธอนั้นยังไม่ยอมหยุดคิดที่จะจ้องบีบพลอยให้หลุดจากเก้าอี้ประจำตำแหน่งไปให้จงได้และหลังจากที่ทุกคนข้ามเวลาเฉลิมฉลองเทศกาลแห่งความสุขนั้นมาได้เพียงไม่กี่เดือนคุณโสก็เริ่มคิดหาทางกำจัดพลอยขึ้นใหม่อีกครั้งโดยอาศัยโอกาสจากช่วงวิฤกตความไม่สงบทางการเมืองของประเทศที่บริษัทจำเป็นต้องประกาศหยุดพักงานชั่วคราวและให้พนักงานที่สังกัดสำนักงานใหญ่นั้นกระจายตัวทำงานอยู่ในที่บ้านเพราะอาคารของบริษัทนั้นอยู่ใกล้พื้นที่เสี่ยงที่ขนวบผู้ชุมนุมทางการเมืองย้ายมาปักหลักกันจึงเป็นจังหวะเหมาะที่เธอเล็งเห็นว่าจะโค่นต้นไม้พิษอย่างพลอยในยามที่ขาดน้ำเลี้ยงได้ง่ายมาก

      ดังนั้นคราวนี้คุณโสจึงลงทุนพลิกบทบาทมาเป็นเจ้านายผู้อ่อนโยนด้วยการขอร้องให้พลอยช่วยทำงานด่วนโดยเธอต่อสายตรงไปหาพลอยตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อบอกลูกน้องคนเก่งให้ช่วยคุยกับลูกค้าอย่างกะทันหันในตอนบ่ายเพราะเธอรู้ว่าเป็นวันที่คุณพลอยู่ระหว่างทำงานที่ต่างประเทศและคุณเอกนั้นก็มีนัดคุยงานกับลูกค้าที่ต่างจังหวัดจึงทำให้เธอมั่นใจมากว่าจะสามารถเล่นงานตัวมารความสุขที่ทำให้เป้าหมายชีวิตรักอันสมบูรณ์ที่วางไว้ให้ของลูกชายหัวแก้วหัวแหวนนั้นผิดเพี้ยนไปได้สำเร็จ

      เมื่อพลอกตกลงที่จะไปคุยงานกับลูกค้าตามที่คุณโสโทรมามอบหมายไว้แล้วพลอยก็รีบเตรียมข้อมูลงานและอาบน้ำแต่งตัวอย่างรวดเร็วเพราะต้องรู้ว่าต้องเผื่อเวลาให้มากพอที่จะหาทางฝ่าฝูงชนจำนวนมากไปยังจุดนัดหมายกับลูกค้าที่อยู่ในละแวกอันตรายของการชุมนุมที่ดุเดือดนั้นจากนั้นเธอก็ได้เจอลูกค้าที่เป็นเพื่อนของคุณโสรายนี้และได้นำเสนอตัวอย่างบรรจุผลิตภัณฑ์อาหารแบบต่างๆ ให้รับฟังอยู่นานเป็นชั่วโมง ๆ ด้วยความตั้งอกตั้งใจโดยที่เธอไม่ได้ระแวงเลยว่าผู้หญิงคนนี้กำลังร่วมมือกันกับคุณโสเพื่อเล่นละครหลอกลวงเธอให้มาตกหลุมที่พลางได้ด้วยเรื่องงานที่นี่

     “อธิบายได้ดีมากเก่งจริง ๆ สมกับที่คุณโสตั้งใจส่งมาเลยนะคะ”คุณจันทร์กล่าวชมพลอยพร้อมรอยยิ้มที่มีเลศนัย

  “เดี๋ยวถ้าแบบเสร็จแล้วหนูจะรีบส่งอีเมลมาให้คุณจันทร์พิจารณานะคะ”พลอยแสดงท่าทีกระตือรือร้นมากเป็นพิเศษกับการออกแบบผลิตภัณฑ์อาหารแปลก ๆที่ลูกค้าอยากได้นี้

“พอดีฉันไม่ถนัดดูทางคอมพิวเตอร์เลย ยังไงคงต้องรบกวนให้หนูช่วยเอาเข้ามาให้ดูที่นี่ มีอะไรจะได้คุยกันเพิ่มเติมด้วยจ้ะ” คุณจันทร์ยิ้มให้พลอยอีกครั้ง แล้วมองไปที่ใบหน้าสวย ๆของสาวน้อยอย่างเสียดาย

“ได้ค่ะ แต่ครั้งหน้าหนูคงต้องขอพาเพื่อนในทีมมาด้วยกัน”พลอยรับคำลูกค้าอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก “ข้างนอกมันน่ากลัวค่ะ”

       “แล้วหนูพลอยกลับยังไงมีเพื่อนมารับรึเปล่าค่ะ” คุณจันทร์ถามให้แน่ใจว่าพลอยไม่ได้นัดกับใครไว้และแกล้งเอ่ยชวนต่อไปอย่างนั้น “เผื่อฉันจะให้คนขับรถแวะไปส่งที่ไหนได้”

       “ขอบคุณค่ะคุณพี่แต่พลอยกลับเองได้ค่ะ” พลอยตอบปฏิเสธไปเพราะเกรงใจแม้ว่าวันนี้เธอก็ไม่ได้ขับรถยนต์มาเองด้วย “คงรถสาธารณะค่ะไม่แท็กซี่ ก็จะเรียกมอเตอร์ไซค์หนะค่ะ ซอกแซกดี”

       “จ้ะถ้าหนูมีอะไรใช้ช่วยก็โทรหาฉันได้เลยนะ”คุณจันทร์พูดทิ้งท้ายเหมือนจะสื่ออะไรบางอย่างเพราะใจจริงแล้วเธอก็ไม่ได้ต้องการจะทำร้ายพลอยแต่เพราะจำเป็นต้องให้ความร่วมมือกับคุณโสที่เคยมีบุญคุณทางธุระกิจให้มาหลายครั้ง

       หลังจากพลอยเดินคล้อยหลังกันออกไปพ้นระยะสายตาแล้วคุณจันทร์ก็ดำเนินการต่อตามแผนที่ตกลงไว้กับคุณโสด้วยการโทรไปส่งสัญญาณให้มือพิฆาตที่ดักรออยู่หน้าตึกเตรียมจัดการกับพลอยได้เลยและเมื่อชายร่างใหญ่ที่รับจ้างมาลงมือนี้เห็นสาวตามภาพถ่ายในมือมาได้ระยะใกล้ ๆแล้ว เขาก็ขับมอเตอร์ไซค์พุ่งเข้ามาตรงริมทางเดินที่พลอยกำลังยืนรอเรียกรถโดยสารแล้วจึงหยิบขวดแก้วบรรจุน้ำกรดเข้มข้นที่กัดทำลายเนื้อเยื่อขึ้นมาสาดไปที่เหยื่อสาวทันที แต่เธอหันนั้นกระเป๋าสะพายหนังใบโตเข้าบังน้ำกรดที่ชายฉกรรจ์จงใจสาดเข้ามาที่หน้าของเธอไว้ได้ทันเพราะสังเกตเห็นความผิดปกติของผู้ชายที่สวมหมวกกันน็อคได้เมื่อก้าวออกจากอาคารแล้วจึงทำให้คนร้ายที่ทำการพลาดรีบหลบหนีไปทันทีเพราะเธอร้องเสียงดังให้คนที่เดินถนนอยู่รอบๆ มาช่วยกันไล่จับแต่ก็ไม่มีใครสามารถจับมือพิฆาตรายนี้ได้ทันเพราะเขาอาศัยช่วงชุลมุนทิ้งยานพาหนะไว้ที่สี่แยกใหญ่แล้ววิ่งจึงหนีปะปนเข้าไปในกลุ่มผู้ชุมนุมทางการเมืองจำนวนมากที่ปักหลักกันบริเวณนั้น

       แม้ว่าน้ำกรดกระเด็นโดนที่แขนเพียงเล็กน้อยแต่พลอยก็ตกใจมากับเหตุการณ์รุนแรงที่ไม่คาดฝันนี้โดยเฉพาะพอเธอได้มองไปนั้นกระเป๋าใบเก่งที่หนังถูกน้ำกรดกัดจนสีหลุดลอกเป็นวงกว้างจนเริ่มจินตนาการไปถึงใบหน้าของตนเองหากถูกทำลายด้วยของเหลวอันตรายนี้ซึ่งภาพในมโนนั้นทำให้เธอสยองขวัญและยิ่งกลัวมากขึ้นอีกเมื่อคาดคิดไปถึงโฉมหน้าของนายหญิงใหญ่ผู้ที่บงการอยู่เบื้องหลังแต่อย่างไรก็ตามเธอก็ภาวนาให้เรื่องทั้งหมดนี้เกิดจากความเข้าใจผิดของชายโรคจิตคนนั้นโดยที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับใครอื่นเลย

       หลังจากที่พลอยลอดพ้นจากอุ้งมือมารมาได้อย่างหวุดหวิดเธอก็ไปแวะซื้อยาที่ร้านค้าใกล้ ๆแล้วเดินไปหาห้องน้ำในห้างสรรพสินค้าที่อยู่ติดกันนั้นเพื่อล้างแผลและทายาที่แขนด้วยก่อนที่เธอจะไปหาข้าวรับประทานเพราะยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันตกถึงท้องให้อิ่มเลยตั้งแต่เช้าของวันที่เร่งรีบเช่นนี้ซึ่งระหว่างที่พลอยรออาหารที่สั่งมาเสิร์ฟนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าควรบอกให้เพื่อน ๆรู้ถึงเหตุร้ายที่เกิดขึ้น เธอจึงหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายภาพกระเป๋าสะพายที่หนังเปื่อยยุ่ยกับแขนที่ถูกน้ำกรดสาดแล้วจึงประกาศเรื่องราวนี้ลงในสังคมออนไลน์ที่ใช้เป็นประจำเพื่อป้องปรามไม่ให้คนร้ายย้อนกลับมากระทำการชั่วร้ายอีกจากนั้นเมื่ออาหารสองจานโตกับน้ำผลไม้แก้วใหญ่มาถึงโต๊ะเธอก็ทานอย่างเอร็ดอร่อยและยังตบท้ายด้วยขนมเค้กอีกหลายชิ้นให้คุ้มที่ทนหิวมาทั้งวันแล้วจึงเดินออกมาจากหน้าร้านหลังจากชำระเงินหมดไปเกือบหนึ่งพันบาทกับอาหารมื้อนี้

      “โอ้ย! อิ่มสุด ๆ อะ” พลอยบ่นพึมพัมด้วยความอึดอัดทองท้องเมื่อออกมาที่หน้าร้านเพราะเพิ่งรู้ตัวว่ากินอาหารมากเกินไปที่สั่งมาด้วยความโมโหหิว

“คุณเป็นไงบ้างพลอยขอผมดูหน่อย”คุณเอกรู้ว่าพลอยอยู่ที่นี่เพราะเธอแชร์พิกัดที่อยู่ของตัวเองให้เพื่อน ๆที่เชื่อมต่อกันในเฟสบุ๊คได้รู้กันถ้วนหน้าจึงเขารีบทิ้งงานของลูกค้าและขับรถพุ่งตรงมาหาเธอ

       “เฮ้ย! คุณมาได้ไงอะ” พลอยทั้งตกใจและแปลกใจมากที่เจอคุณเอก

       “ผมมาได้ไงไม่สำคัญหรอก อย่าเพิ่งถาม” คุณเอกคว้ามือพลอยขึ้นมาจับเป็นห่วงมากและก็ไม่อยากให้เธอสงสัยตัวจริงของเขาที่ปิดบังอยู่ด้วย “ยังดีที่ไม่ถูกตาแต่แขนยังแดง ๆ อยู่เลย”

“หรือว่าพี่พลบอกให้คุณมาใช่ไหม” พลอยคิดว่าว่าคุณเอกคงทราบเรื่องนี้มาจากน้องชาย เพราะหัวหน้าของเธอนั้นเป็นคนแรกที่เข้ามาแสดงความเห็นใจและโต้ตอบกับโพส์ตสาดน้ำกรด

 “เดี๋ยวไปหาหมอตรวจให้ละเอียดอีกทีนะครับแล้วผมจะพาคุณไปแจ้งความด้วย”คุณเอกพูดกับพลอยต่อด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเมื่อนึกถึงเหตุเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับผู้หญิงที่เขารัก “ยังไงก็ต้องเอาเรื่องให้ถึงที่สุดมันจะได้ไม่กล้ามาทำร้ายคุณอีก”

       “ไม่เป็นไรค่ะคุณเอก ขอบคุณมาก” พลอยแสร้งส่งยิ้มหวาน ๆ ให้เขา

       “เชื่อผมนะพลอย เรื่องอย่างนี้ยอมความไม่ได้” คุณเอกยืนกรานที่จะพาพลอยไปแจ้งความเอาผิดคนร้ายให้ได้เพื่อความไม่ประมาททั้งที่รู้ว่าเธอนั้นเหนื่อยที่จะไปคิดบัญชีกับใครต่อแล้ว

       “ก็ได้ค่ะ แต่ขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะปวดท้องค่ะ” พลอยรู้ว่าคุณเอกคงไม่ยอมจากไปง่าย ๆจึงหาวิธีเลี่ยง เพื่อที่เธอจะปลีกตัวหนีไปให้ได้

     “ได้ครับ อย่างนั้นผมรอตรงนี้นะ” คุณเอกรับคำแล้วก็ยิ้มให้พลอยด้วยความเป็นห่วง

       เมื่อคุณเอกยอมปล่อยให้พลอยไปทำธุระส่วนตัวตามคำขอแล้วเธอจึงเดินตามทางไปยังห้องสุขาใกล้ ๆแถวนั้นกระทั่งมั่นใจว่าเดินพ้นระยะสายตาของเขาแล้วเธอก็โอกาสรีบเดินออกมาจากห้างและค่อย ๆฝ่าฝูงชนไปตามทางเท้าเพราะไม่อยากให้เขาตามเจออีก แต่เธอนั้นก็หนีไปได้ไม่ไกลจากบริเวณหน้าห้างเพราะเกิดมีระเบิดปะทุขึ้นท่ามกลางผู้ชุมชุมเหล่านั้นจนทำให้เธอต้องหยุดชะงักด้วยความตกใจอย่างสุดขีดที่ต้องเห็นคนไม่รู้อีโหน่อีเหน่มาตายต่อหน้าต่อตาแบบนี้

    “พลอย พลอย”คุณเอกวิ่งมาตามทิศทางของเสียงที่ดังนั้นจนได้พบกับพลอยที่กำลังยืนตัวแข็งทื่อ แล้วเขาก็พุ่งตัวโผลเข้ากอดพลอยทันทีด้วยความโล่งใจมากที่เห็นคนรักปลอดภัยดี

        “ฉันไม่เป็นไรค่ะคุณ”พลอยหยุดหายใจไปชั่วขณะเมื่อมาอยู่ในวงแขนอันทรงพลังของคุณเอกและได้สบตาเขาอย่างใกล้ชิดเช่นนี้

        “คือว่าผม.....”คุณเอกมองตาพลอยอย่างหวานซึ้งพร้อมอ้อมกอดอันอบอุ่น

        “แบร็ค” พลอยที่เผลอพูดชื่อของคนรักของเธอแล้วน้ำตาก็ไหลออกมาเค้าเบ้าโดยไม่รู้ตัวเพราะส่วนลึกแล้วใจของเธอเริ่มสัมผัสได้ถึงความรักเหมือนกับที่มอบให้แบร็คมาร์คจึงทำให้เธอชักสงสัยถึงความจริงข้อนี้ในตัวคุณเอกขึ้นมาแล้ว

        “คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ แต่ก็ต้องไปหาหมอและแจ้งความต่อด้วย” คุณเอกเกรงว่าพลอยจะรู้ความจริงด้วยยังไม่พร้อมจะเปิดเผยความในใจกับพลอยในเวลานี้เพราะคุณแม่ของเขานั้นไม่ยอมหยุดบีบคั้นอย่างหนักให้เขาหมั้นหมายกับผู้หญิงคนอื่น “อย่าดื้อ ให้ผมพาไปนะครับพลอย”

“ค่ะ” พลอยยอมรับคำคุณเอกอย่างง่ายดายแล้ว เพราะตอนนี้เธอรู้สึกตัวอ่อนปวกเปียกเพราะหัวใจหวั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นกับผู้ชายคนไหนเลย

        และแล้วท่ามกลางความวุ่นวายทางการเมืองที่แทบจะมองไม่เห็นทางออกนี้ก็กลับมีแสงสว่างที่ทำให้พลอยได้เริ่มรู้สึกถึงความรักตรงหัวใจตัวเองที่มีต่อคุณเอกได้อย่างเหลือเชือกระทั่งจุดเริ่มต้นนี้ได้ส่งผลให้เธอและเขาค่อย ๆหันหน้ามาสามัคคีกันแบบสวนทางกับความร้อนแรงของกระแสสังคมในช่วงพุทธศักราชนี้

https://web.facebook.com/199Foods/