บทที่  ๒๕ สะดือเมือง

(พ.ศ. ๒๕๖๐)

     ตอนนี้แผลเป็นแห่งความเจ็บปวดในจิตใจของพลอยยังคงปรากฏจนสัมผัสได้แจ่มชัดจากการที่คุณพลจากไปอย่างไม่มีวันกลับแล้ว แม้ว่าร่างกายของคุณพลนั้นจากโลกนี้ไปครบหนึ่งร้อยวันเต็มแล้วก็ตาม เธอจึงต้องบอกตัวเองให้เข้มแข็งกระทั่งสามารถกลับมายืนยัดและเดินต่อไปได้เหมือนช่วงเวลาที่ยังมีเขาอยู่ข้างกาย อีกทั้งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นราวสายฟ้าฟาดนั้นก็ทำให้หลายสิ่งในชีวิตของเธอเปลี่ยนไปอย่างมาก โดยไม่เพียงรูปลักษณ์ภายนอกของเธอที่ดูภูมิฐานขึ้นมากด้วยการแต่งกายเท่านั้น แต่ที่สำคัญนั้นเป็นความคิดอ่านเชิงบวกที่เกิดขึ้นหลังจากที่เธอได้รับอวัยวะใหม่นี้ที่แปลกไปอย่างเหลือเชื่ออีกด้วย

     โดยวันนี้พลอยกับคุณแม่โสได้นำข้าวของและอาหารสำหรับถวายพระขึ้นใส่ในรถเพื่อนำไปพิธีอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้คุณพลที่วัดไม้โพธิ์ทองตามกำหนดการที่จองไว้กับทางวัด จากนั้นทั้งสองคนจึงออกเดินทางจากกรุงเทพฯตั้งแต่ตะวันยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้าแล้วมาถึงอยุธยาในยามรุ่งเช้า และเมื่อมาถึงที่หมายพลอยด้วยความคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดีก็เดินนำทางคุณแม่ไปยังวิหารของวัดอย่างชำนิชำนาญทาง

      ระหว่างที่แม่ลูกขึ้นมาช่วยกันจัดเตรียมของต่าง ๆ อยู่ในวิหารแล้วเสร็จพอดี คุณโสก็ได้พบหลวงปู่ไม้กับพระสงฆ์อีกสามรูปกำลังทยอยก้าวข้ามธรณีประตูแล้วเดินมานั่งบนอาสนะสงฆ์ โดยหนึ่งในคณะภิกษุที่มาร่วมทำพิธีนั้นมีพระสิริธัมโมภิกขุหรือพระลูกชายของเธอที่ยังคงบวชอยู่ที่วัดนี้มานานนับปีด้วย

“นมัสการเจ้าค่ะหลวงปู่” คุณโสและพลอยยกมือขึ้นไหว้ แล้วเธอจึงนิมนต์ให้หลวงปู่รวมถึงคณะสงฆ์ที่นั่งอยู่บนอาสนะอย่างนอบน้อม หลังจากที่ทั้งสองคนกราบนั้นกราบพระพุทธรูปในวิหารเรียบร้อย

     “เจริญพรนะโยม ไม่ต้องมากพิธีหรอก” หลวงปู่ไม้กล่าวตอบด้วยความเมตตา

     “มาพบหลวงปู่ทีไร หลานก็มีเรื่องต้องมาพึ่งพาเกือบทุกครั้ง” พลอยรู้สึกคล้ายน้ำตาจะไหลเพราะซาบซึ้งในบุญคุณอันท่วมท้นของหลวงปู่ “ต้องขอบพระคุณหลวงปู่มากที่ให้พลอยได้พึ่งใบบุญเสมอค่ะ”

     “โยมพลอยต้องเจอความพลัดพรากเช่นนี้ แต่สามารถตั้งสติผ่านความทุกข์มาได้ก็นับว่าเป็นชาวพุทธที่ดีแล้ว” หลวงปู่ไม้ค่อย ๆ กล่าวสอนพลอยให้เข้าใจธรรมชาติของชีวิต “ส่วนการช่วยเหลือสรรพสัตว์เป็นหน้าที่ของสงฆ์ที่จะเดินตามรอยพระศาสดาอยู่แล้ว เพราะฉะนั้นการที่พุทธศาสนิกชนเข้าวัดเพื่อทำกุศลหรือยกระดับจิตใจ ย่อมเป็นสิ่งที่พึงอนุโมนานามากกว่า”

    “เจ้าค่ะ พลอยจะจดคำที่หลวงปู่สอนใส่ใจไว้” พลอยก้มกราบหลวงพ่ออีกครั้ง

     “ดิฉันก็แทบไม่เชื่อเลยว่าคนดี ๆ อย่างลูกพลจะด่วนจากพวกเราไปเร็วอย่างนี้ค่ะ” คุณโสพูดเปรยด้วยความข้องใจต่อชะตากรรมที่เกิดขึ้นกับครอบครัว

     “ความตายไม่เคยปราณีต่อใครหรอกนะ แม้กระทั่งคนหนุ่มสาวที่ดูแข็งแรง มันก็มาเยือนทุกคนได้ทุกเวลา” หลวงปู่ไม้เตือนสติคุณโส แล้วจึงกล่าวย้ำถึงผลการกระทำกรรมดีของคุณพลเพื่อให้กำลังใจเธอกับลูกสาว “แต่ถึงอย่างไรอาตมาก็เชื่อว่าความดีที่ลูกชายของโยมสั่งสมไว้จะนำพาเค้าไปสู่ภพภูมิที่ดี”

     “ใช่ครับโยมแม่ ตั้งแต่เล็กจนโตพลทำสิ่งที่ดีมามากมาย และก็เสียสละให้คนรอบตัวโดยไม่หวังผลตอบแทน” หลวงพี่เอกพูดแล้วพลางนึกถึงภาพน้องชายสมัยเด็ก ๆ “อาตมานับถือน้ำใจของน้องจริง ๆ”

     “คุณพระกล่าวถูกแล้วค่ะ แม่ไม่ควรคิดมากอีกแล้ว แต่ต้องชื่นใจที่มีลูกชายที่ประเสริฐอย่างนี้มากกว่า” คุณโสปลื้มใจที่มีวาสนาได้มีลูกชายที่ดีงามถึงสองคน แม้ว่าเธอนั้นเคยเสียดายที่ต้องขาดหัวเรี่ยวหัวแรงช่วยทำธุระกิจไปก็ตามที “แถมลูกชายคนโตของแม่ยังบวชเป็นพระ ทำให้แม่ได้เกาะชายผ้าเหลืองมีบุญไปด้วย”

     “จริงด้วยค่ะ พลอยก็จะเลิกโศกเศร้าให้ได้ ต้องดูแลลูกและครอบครัวให้ดีที่สุด” พลอยบอกกับทุกคนด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นเสมือนหนึ่งเป็นการให้สัญญาสามีที่ล่วงลับ “จะไม่ให้การเสียสละของคุณพลต้องสูญเปล่า”

     “ยินดีด้วยที่โยมน้องคิดได้ขนาดนี้ อาตมาก็จะคอยสวดมนต์ภาวนาให้ทุกคนเจริญในธรรมยิ่ง ๆ ขึ้นไป” หลวงพี่เอกกล่าวสอนพลอยอย่างผู้ที่มีดวงตาเห็นธรรมแล้ว และเขานั้นก็ตั้งใจว่าจะบวชตลอดชีวิตด้วย

      เมื่อหลวงปู่ไม้เห็นว่าแต่ละคนสนทนากันสมควรแก่เวลาแล้ว ท่านจึงบอกให้คุณโสกับพลอยเริ่มพิธีการด้วยกล่าวคำนำถวายสังฑานให้คณะพระสงฆ์ได้มาเป็นเนื้อนาบุญรับจตุปัจจัยสี่และของต่าง ๆ ที่จำเป็นต่อการดำรงชีพเพื่อนำไปใช้ประโยชน์ตามความเหมาะสม หลังจากนั้นพระสงฆ์ก็นั่งล้อมวงร่วมกันฉันเพลกันจนเรียบร้อย แล้วหลวงปู่จึงส่งท้ายด้วยการเทศนาถึงปัจฉิมโอวาทของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเกี่ยวกับความไม่ประมาทในชีวิต ก่อนที่จะให้อุบาสิกามาร่วมกันกรวดน้ำและตั้งจิตแผ่เมตตาให้คุณพลตามเจตนารมณ์ของการทำบุญครั้งนี้ นอกจากนี้แล้วเจ้าพลอยก็ได้ชวนคุณแม่ให้แวะไปกราบอัฐิของพ่อหมายและสามีที่สุสานของวัดด้วยกันก่อนจะกลับด้วย

       ซึ่งระหว่างทางที่ทั้งสองคนเดินกลับไปยังที่ลานจอดรถนั้น พลอยก็เหลือบไปเห็นกลุ่มเด็กกำลังวิ่งเล่นไล่จับกันอย่างสนุกสนาน และทำให้เธอหวนนึกถึงวันวานครั้นที่ตัวเองยังเป็นเด็กวัดตัวน้อยอยู่ที่นี่ อีกทั้งความแตกต่างของบรรยากาศเหล่านี้กับฐานะในปัจจุบันก็ยิ่งทำให้เธอเข้าใจความไม่แน่นอนในทุกสิ่งได้อย่างถ่องแท้ขึ้นด้วย เนื่องจากเธอนั้นได้ผ่านช่วงชีวิตที่ขึ้น ๆ ลง ๆ หลายต่อหลายครั้ง จนกระทั่งเธอพอจะวางใจเป็นกลางได้ท่ามกลางทุกข์ที่ถาโถมเข้ามามากมายอีกด้วย

     “เด็ก ๆ น่าเอ็นดูนะคะแม่” พลอยหันไปพูดกับคุณแม่โสอย่างอารมณ์ดี “ดูนั่นสิ คนโน้นท่าจะซนกว่ายัยพลอยซะอีก”

     “แม่ขอโทษนะคุณ แม่ขอโทษ” คุณโสโผล่เข้ากอดพลอยทันที เพราะเด็กวัดเหล่านี้ทำให้เธอรู้สึกผิดต่อกรรมในอดีตที่เคยทำไว้กับลูกสาวอย่างมาก “แม่เป็นคนบาปหนานัก เมื่อก่อนก็จ้องทำร้ายลูกในไส้ตัวเอง มันสมควรจะเป็นแม่ต่างหากที่ต้องตาย ไม่ใช่ลูกสาวของแม่มารับกรรมเป็นหม้ายอย่างนี้”

     “อย่าโทษตัวเองเลยนะคะ ทุกอย่างมันคงเป็นสิ่งที่ถูกลิขิตมาแล้ว พลอยไม่โกธรใครแล้วทั้งนั้น” พลอยค่อย ๆ พูดแล้วก็กุมมือคุณแม่ไว้แน่น

     “ลูกแม่” คุณโสรู้สึกแย่จนไม่รู้จะพูดอะไรต่อนอกจากคำสั้น ๆ นี้แล้ว

     “การที่พลอยได้เกิดมา และโตมาได้ถึงทุกวันนี้ก็โชคดีมากแล้ว” พลอยมองแม่บังเกิดเกล้าด้วยสายตาที่เปี่ยมรัก “ต้องขอบคุณแม่ที่ให้ชีวิตหนูมากกว่าค่ะ”

     “ลูกไม่โกธร ไม่เกลียดแม่ จริงเหรอ” คุณโสแทบไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยิน

     “ค่ะแม่ ถึงนาทีนี้พลอยได้เป็นแม่คนเต็มตัวแล้ว ถึงได้รู้ว่าความรักของแม่นั้นยิ่งใหญ่กว่ามหาสมุทรแบบที่เคยฟังตามเพลงอีกค่ะ” พลอยพยายามพูดติดตลก ก่อนที่เธอจะบอกรักแม่อย่างนุ่มนวล “เชื่อว่าไม่มีแม่คนไหนที่ไม่หวังดีกับลูกตัวเองหรอกค่ะ พลอยรักแม่นะคะ”

     “ยี่ลูกแม่ แม่ก็รักลูกที่สุด” คุณโสน้ำตาไหลพรากเพราะซึ้งใจ จนเธอเอ่ยชื่อเดิมของลูกสาวที่ฝังใจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

“การจากไปของคุณพลทำให้พลอยรู้ว่าคนเราไม่ควรถือทิฐิไว้ต่อทุก ๆ เรื่อง เพราะมันจะทำให้เราเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์” พลอยเผลอระบายความนัยที่สุมอยู่ในทรวงนี้ออกมาก เพราะเธออยากย้อนเวลากลับไปแก้ไขสิ่งที่เคยผิดพลาดในอดีต “วันนี้พลอยถึงต้องรีบบอกรักแม่ไงคะ”

       “ขอบใจลูกมากที่ให้อภัยแม่” คุณโสพูดพลางกอดพลอยไว้แนบอกด้วยความรักลูก

       “น่าเสียดายที่พลอยไม่ได้บอกรักพี่เค้าเลยสักครั้ง” พลอยรำพึงรำพันและถอนหายใจ

     “ไม่เป็นไรนะลูก ยังไงดวงวิญญาณเค้าก็คงรับรู้ถึงความรักของลูกได้ค่ะ” คุณโสพยายามพูดปลอบใจให้พลอยคลายความเศร้า

     “ก็หวังอย่างนั้นค่ะ” พลอยพยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วเธอก็อมยิ้มเพื่อย้ำกับตัวเองให้ก้าวเดินต่อไป “แต่อย่างน้อยการที่พลอยได้เป็นคู่ชีวิตของคุณพล ก็ไม่เสียชาติเกิดแล้วค่ะ”

     หลังจากที่แม่อย่างคุณโสมีโอกาสเปิดอกคุยกับพลอยในวันที่ได้มาทำบุญใหญ่อุทิศให้กับบุคคลอันเป็นที่รักนี้แล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ก็ค่อย ๆ พัฒนาดีขึ้นไปเรื่อย ๆ ได้สมกับสายใยแห่งผูกพันธ์ทางสายเลือดระหว่างแม่ลูกอีกโดยแท้ นอกจากนี้แล้วพลอยก็ลูกสาวตัวน้อยให้ดูแลก็ต้องฝึกฝนการเป็นคุณแม่มือใหม่ด้วยเช่นกัน ทำให้หลายเดือนมานี้พลอยต้องรับบทหนักเป็นทั้งคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวและผู้บริหารบริษัทในการประคับประคองครองทุก ๆ คนที่เธอรักให้ได้มีความเป็นอยู่ที่ดีอีกด้วย ดังนั้นชีวิตของเธอในช่วงนี้จึงแทบจะยกให้เป็นของตระกูลพระอมรินทร์นิมิตไปโดยสมบูรณ์

     แต่อย่างไรก็ตามในใจของพลอยก็ยังคงมีแม่เรืองและทุกคนในครอบครัวเดิมอยู่เสมอ แม้ว่าปีนี้เธอไม่สามารถไปเยี่ยมเยืยนพวกเขาได้บ่อยเหมือนเช่นเคย และเธอก็ยังไม่อาจจัดสรรเวลาให้พบทุกคนอย่างพร้อมหน้าพร้อมตาได้ จนกระทั่งรัฐบาลจัดให้มีวาระแห่งชาติที่ประชาชนทุกคนจะได้มารวมใจส่งเสด็จพ่อของแผ่นดินไทยด้วยกัน จึงทำให้เธอกับสมาชิกทุกคนของครอบครัวนั้นได้มาเจอกันยังบ้านที่กรุงเทพฯ แถบใจกลางเมืองอีกครั้ง

     เช้าตรู่ของวันสำคัญนี้พลอยและทุกคนในครอบครัวมาจึงพร้อมใจแต่งการด้วยชุดสุภาพสีดำล้วนและมารวมตัวเพื่อไปร่วมส่งเสด็จในหลวงรัชกาลที่เก้าด้วยกันอย่างพร้อมเพรียง ซึ่งในการนี้ป้ารุ่งเป็นผู้นำทางพาทุกคนเดินจากบ้านไปยังวัดหลวงบริเวณใกล้เคียงที่จัดให้มีพิธีวางดอกไม้จันทน์ โดยในจังหวะที่ทุกคนค่อย ๆ เดินเท้าไปยังวัดและต้องผ่านทางสายประวัติศาสตร์อย่างถนนราชดำเนินที่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายในเพลานี้ แต่จู่ ๆ แม่เรืองกลับหยุดยืนมองดูอะไรบางอย่างจนทำให้ป้ารุ่งต้องเอ่ยปากถามด้วยความสงสัย

“เป็นอะไรไปเรือง หยุดดูอะไรเหรอ” ป้ารุ่งแปลกใจที่เห็นน้องสาวมองไปตรงถนนอย่างใจจดใจจ่อ

     “พี่จำที่ตรงนั้นได้ไหม สมัยก่อนที่พวกเราเป็นเด็กได้มารับเสด็จในหลวง ที่พระองค์ท่านประทับอยู่ในรถยนต์พระที่นั่งแล้วทรงมองประชาชนทุกคน” แม่เรืองทอดสายตาไปยังสถานแห่งความทรงจำที่ในอดีต

     “จำได้สิ นั่นเป็นสิ่งที่พี่ไม่มีวันลืมแน่นอน” ป้ารุ่งจำได้เรื่องราวทันทีที่ได้ยินประโยคทองนี้

     “ฉันสัมผัสได้ถึงความรักและกรุณาที่พระองค์มีต่อประชนชน ช่างน่าประทับใจเหลือเกิน” แม่เรืองพูดด้วยความรู้สึกภูมิใจที่ได้เกิดเป็นคนไทย

     “ใช่แล้วหละ เหตุการณ์ครั้งนั้นที่ทำให้เราสามพี่น้องสัญญาตัวเองว่าจะตั้งใจเรียนสูง ๆ เพื่อให้ได้รับปริญญาจากพระหัตถ์ของพระองค์” ป้ารุ่งพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก

      “ผมก็จำได้ดีตอนที่เข้ารับพระราชทานปริญญาบัตรจากพระองค์ท่าน ความรู้สึกทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจอย่างบอกไม่ถูก” ลุงรัตน์ก็หวนนึกถึงบรรยากาศที่ตัวเองเพิ่งเป็นบัณฑิตป้ายแดงเช่นกัน “ที่พวกเรามีความเป็นอยู่ที่ดีได้อย่างนี้ ก็ต้องยกความดีให้ท่านอย่างแท้จริง”

       “ยิ่งพูด ยิ่งทำให้คิดถึงพระองค์” ป้ารุ่งรู้สึกเศร้าจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้

       “ใจเย็น ๆ นะครับคุณพี่รุ่ง” พ่อศักดิ์รีบพูดปลอบใจเพราะเกรงว่าป้ารุ่งจะร้องไห้หนักไปกว่านี้ต่อหน้าฝูงชน “พระองค์ท่านก็สวรรคตไปเป็นปีแล้วคงไม่อยากให้ประชนชนมัวแต่เศร้าหรอกครับ”

https://web.facebook.com/199Foods/

#ยี่ร้อยพลอยโกสินทร์