บทที่ ๑๘ ชุดไทยอมรินทร์

(พ.ศ. ๒๕๕๑)

ส่วนที่สอง

               ระหว่างที่ทั้งพลอยและเอกต่างเฝ้าดูปฏิทินและนับเวลาถอยหลังให้ถึงวันงานที่นัดหมายไว้จึงเป็นช่วงที่ทั้งคู่กำลังฝันหวานอย่างมีความสุขมากเมื่อคิดว่าจะได้พบกันโดยเฉพาะพลอยนั้นมักใจลอยจินตการถึงหน้าตาของแบร็คมาร์คไปต่าง ๆ นานาทั้งที่เธอไม่เคยรู้เลยว่าแท้จริงแล้วเขาก็คือคุณเอกผู้ชายใกล้ตัวที่เป็นคู่ปรับกันนั่นเองส่วนคุณเอกนั้นก็กำลังตกอยู่ในห้วงของความรักและความกลัวไปพร้อมกันเพราะใจนึงเขาก็ต้องการจะบอกเรื่องนี้กับพลอยมานานแล้วแต่ก็อีกใจหวั่นว่าความจริงนี้จะทลายความรักและความรู้สึกดี ๆทั้งหมดที่เธอมีให้เขาจนหมดสิ้น

               แล้วเพียงอีกไม่ถึงหนึ่งสัปดาห์ก่อนที่งานเลี้ยงจะเริ่มนั้นก็บังเกิดความโชคร้ายเข้ามาเยือนทั้งคู่เนื่องจากคุณเอกที่เป็นตัวจริงของผู้ชายปริศนานั้นถูกคุณแม่บังคับให้ไปรับคุณหนูเจนคู่หมายที่เรียนจบปริญญาโทจากสหราชอาณาจักรมาหมาดๆ และเพิ่งแจ้งเลื่อนเที่ยวบินกลับเมืองไทยตรงวันกันจึงทำให้คุณเอกจำเป็นต้องผิดนัดกับพลอยทั้งที่ได้สัญญากับเธอไว้อย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วทำให้พลอยถึงกับร้องไห้โฮออกมาระหว่างที่นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เพราะเธออ่านเจอข้อความที่ชายคนรักส่งมาว่าขอโทษที่ไม่สามารถมาตามนัดหมาดได้แล้วโดยบอกเหตุผลสั้นๆ เพียงว่าติดธุระสำคัญกับทางบ้าน

     “เป็นอะไรอะพลอย” นัทตี้ตกใจที่จู่ ๆ เพื่อนก็ร้องไห้เสียงดังออกมา

              “ฉันไม่ไหวแล้วอะ ไม่รู้จะทำยังไงต่อ” พลอยยังรู้สึกช็อกไม่หายที่ถูกเขาลอยแพเช่นนี้ แม้ว่าเค้าได้บอกไว้ว่าจะพยามตามมารับเธอตอนปิดงานให้ได้

             “ใจเย็นนะจ้ะ มีอะไรค่อย ๆเล่ามาก่อน” นัทตี้หยิบกระดาษทิชชู่ยื่นให้พลอยชับน้ำตา

               “เขาไม่มาแล้วหละ แล้วฉันก็อายที่จะไปงานเลี้ยงคนเดียวด้วย” พลอยเสียใจมากที่ถูกชายคนรักเบี้ยวนัดครั้งแรก และรู้สึกเครียดเพราะไปโม้กับเพื่อนๆ ร่วมรุ่นไว้ว่าจะพาคนพิเศษมาเปิดตัวด้วย

               “แหมะ! แค่นี้อย่าทำหน้ายังกับโลกจะแตก”นัทตี้พยายามบอกให้พลอยคิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย “ในเมื่อนายก เบี้ยว เราก็ไม่ไปหานาย ข สิจ้ะ”

               “ความรักนะ ไม่ใช่เล่นขายของ” พลอยยิ่งมีสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นอีก

                “เออเข้าใจ ก็ต้องมีคู่ควงไปงานด้วยไม่ใช่เหรอ” นัทตี้พูดไปพลางคิดหาทางออกให้เรื่องนี้

                “นั่นแหละ ฉันถีงได้กลุ้มไง” พลอยยกมือขึ้นกุมศีรษะและขมวดคิ้ว “แต่มันก็ไม่เท่ากับเสียความรู้สึกกับเขามันเหมือนถูกคนที่เราไว้ใจตบหน้าอย่างแรงหวะ”

               “งั้นเลิกเลย มีอย่างที่ไหนคนอะไรทำตัวหลบ ๆ ซ่อน ๆ แถมนัดไม่เป็นนัด”นัทตี้หาเหตุผลมาสนับสนุนให้พลอยเลิกกับชายคนที่เธอรัก

               “ต้องถึงขนาดนั้นเลยเหรอ” พลอยเผลอคิดถึงความรู้สึกตัวเองตอนได้เจอกับเขาที่อเมริกาทำให้รู้ว่าเธอหยุดความรักนี้ไม่ได้

               “ใช่ ฉันว่าแกควรเลิกติดต่อตานี่อย่างยิ่ง”นัทตี้พยายามยุต่อให้พลอยตัดขาดกับผู้ชายที่ทำตัวลึกลับนั้นเพราะมั่นใจว่าเพื่อนของเธอมีคนดี ๆ อย่างคุณพลและคุณพจน์คอยรอปลอบใจแน่นอน

             “เหรอให้ตัดขาดอาจจะได้ แต่ให้ตัดใจหนะไม่ได้จริง ๆ”พลอยตอบเพื่อนไปตามความรู้สึก

            “ไม่ต้องห่วงเดี๋ยวเพื่อนหาตัวช่วยให้” นัทตี้มองไปเห็นคุณพลเพิ่งเดินเข้ามาทางโต๊ะพี่อั๋นเพื่อคุยเรื่องงานออกแบบจึงตะโกนเสียงดังขึ้นมาในห้อง “คุณพลคะ มาช่วยพลอยหน่อยค่ะร้องไห้ยกใหญ่แล้ว”

            “เกิดอะไรขึ้นเหรอครับใครทำให้คุณร้องไห้” คุณพลรีบเดินมาหาสองสาว

            “ไม่มีอะไรค่ะ” พลอยพยายามยื่นมือไปปิดปากนัทตี้แต่ก็ไม่ทันแล้ว

            “ก็พลอยจะไปงานเลี้ยงของคณะเสาร์นี้ใคร ๆ เค้ามีแฟนไปด้วย”นัทตี้พูดเข้าตรงเป้าอย่างไม่รีรอเพราะพอเดาใจคุณพลได้อยู่แล้ว “บอสพอจะหาใครไปเป็นเพื่อนพลอยได้ไหมค่ะ”

            “ผมว่างพอดีเลย เดี๋ยวไปขัดตาทัพให้ครับ” คุณพลตกลงไปตามคำชวนทันทีเพราะเขาเองก็รู้เรื่องที่พลอยจะไปงานเลี้ยงนี้มาได้พักใหญ่แล้ว

           “งั้นก็เยี่ยมเลยค่ะ” นัทตี้ปรบมือเบา ๆ ด้วยความโล่งอกที่คุณพลเต็มใจช่วยพลอย “เดี๋ยวหนูจะรีบส่งแบบชุดไทยที่ต้องหาใส่ไปงานให้ดูนะคะงานนี้บอสกับพลอยต้องดูดีที่สุดแน่ค่ะ”

            “เออคือว่า” พลอยกำลังคิดหาทางเลี่ยงข้อเสนอนี้แต่ก็ยังคิดไม่ออก

             “เชื่อพี่ค่ะคุณน้อง คุณพลเหมาะจะไปออกงานกับหนูที่สุดแล้ว”พี่อั๋นรีบมาสมทบเพื่อช่วยพูดปิดบท

             จากนั้นที่นัทตี้ก็จัดแจงให้คุณพลตกปากรับคำไปงานเลี้ยงกับพลอยแล้วคุณพลนั้นก็ไม่รอช้าที่จะไปหาซื้อชุดไทยอมรินทร์แบบสำเร็จรูปมาให้ทันการด่วนเช่นนี้แม้คุณพลรู้ว่าจะได้ไปออกงานนี้ในฐานะคนรักกำมะลอของพลอยเท่านั้นแต่ก็ยังยินดีที่จะทำทุกอย่างเพื่อเธอคนที่เขามอบทั้งดวงใจให้แล้ว

       เมื่อถึงเย็นวันจัดงานเลี้ยงของคณะฯคุณพลขับรถคันหรูแบบเก่าคลาสสิกมารับพลอยถึงที่บ้าน ทำให้ภาพของหนุ่มสาวทั้งสองที่นั่งเคียงกันไปในรถนี้ดูแปลกตาราวกับย้อนไปเมื่อเกือบร้อยปีก่อนโดยคุณพลนั้นก็พยายามชวนพลอยคุยสนุกไปตลอดระหว่างเดินทางในขณะที่พลอยกลับรู้สึกเกรงใจมากที่ต้องเป็นต้นเหตุให้เขาต้องมายุ่งยากจึงได้แต่ฝืนยิ้มและคุยโต้ตอบไปตามมารยาท จนกระทั่งทั้งคู่มาถึงบริเวณงานซึ่งแวดล้อมไปด้วยการตกแต่งสถานที่ด้วยของโบราณย้อนยุคแบบไทยๆ อันน่ารื่นรมย์และประกอบยังมีการเปิดเพลงบรรเลงที่ระรื่นหูเข้าที่กลมกลืนกันอีกด้วย

      ด้วยความโดดเด่นของชุดไทยอมรินทร์สีเขียวที่สวมใส่และหน้าตาอันสวยหล่อจึงทำให้พี่น้องหลายคนในงานที่กำลังยืนรับประทานอาหารต่างเหลียวมาที่พลอยกับคุณพลตั้งแต่ทั้งคู่ก้าวเข้าประตูมาแล้วแม้กระทั่งพลอยนั้นแอบภูมิใจเล็ก ๆเพราะได้หน้าจากสายตาหลายคู่ที่มองด้วยความชื่นชมรวมไปถึงสองเพื่อนคู่หูของพลอยที่อยู่ไม่ไกลนักก็พากันตะลึงในความงามนี้เช่นกัน

           “ทางนี้คนสวย” เอ้ตะโกนเรียกพลอยมาแต่ไกล

           “เบา ๆ หน่อยท่านขุน อุตส่าห์มาซะเต็มยศ”พลอยต้องกลั้นขำที่เห็นเอ้แต่งตัวชุดขุนนางสมัยอยุธยา

           “แหมะ! ก็คิดถึงนี่หน่า” เอ้โผเข้ามากอดพลอยทันทีที่เจอ

            “เฮ้ย! เดี๋ยวนี้กล้ามเป็นมัดเลยนะคะ หล่อมาก” พลอยแกล้งแซวเพื่อนทอมคนนี้เพราะไปได้เจอกันนานเป็นปีแล้ว

             “ขอแนะนำนี่น้องจุ๋มแฟนเรา”เอ้เข้าโอบไหล่แฟนสาวอย่างไม่สนใจสายตาคนในงานเลี้ยง

             “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ได้ยินเอ้พูดถึงบ่อย ๆ ตัวจริงสวยกว่าในรูปอีกนะคะ”จุ๋มมองพลอยอย่างชื่นชม

              “ส่วนท่านนี้จำได้ไหม คุณนายรีพร้อมลูกในท้องครับ”เอ้บอกข่าวดีที่เพิ่งรู้นี้ให้พลอยรู้บ้าง

            “คุณเป็นแฟนของพลอยใช่ไหมค่ะ”รีถามเข้าเรื่องด้วยอยากรู้เกี่ยวกับผู้ชายที่มากับพลอยมากกว่าจะถามไถ่อย่างอื่นจนทำให้พลอยถึงกับนิ่งอึ้ง

           “ครับ” คุณพลยิ้มตอบรับ แล้วจึงต่อด้วยคำทักทายสั้น ๆ “สดใสน่ารักกันทุกคนเลยนะครับ”

             “ดีใจด้วยนะจ้ะคนนี้เข้าตากรรมการ ผ่านฉลุย” รีเอ่ยชมคุณพลอย่างออกนอกหน้าเพราะพิจารณาจากบุคลิกที่ดูสุภาพ “ฝากพลอยด้วยนะคะถึงเพื่อนดิฉันจะงง ๆ แต่ก็จิตใจดีมากค่ะ”

“มิหน้าหละรี ถึงได้ดูมีน้ำมีนวล แถมห่มสไบสีทองยิ่งงามนัก”พลอยตัดบทรีด้วยการชมเพื่อนและเปลี่ยนเรื่องคุย “ยินดีด้วยนะเพื่อนไว้คลอดเมื่อไหร่แล้วฉันจะไปเยี่ยม”

           “โอเคก็เพื่อนเจอคนดี ฉันก็ต้องดีใจด้วยสิจ้ะ” รีคิดว่าพลอยคงเขินเลยไม่อยากต่อความยาวแล้ว

           “เออ! เสียงระนาดขึ้นแล้ว เราไปดูใกล้ ๆ กันเถอะ”พลอยได้ยินเสียงดนตรีไทยดังขึ้นพอดี จึงชวนทุกคนไปที่หน้าเวที

            “ใช่ ๆไปกัน เดี๋ยวจะพลาดชมของดี” เอ้เห็นดีเห็นงามกับพลอยแล้วจึงช่วยพารีไปพร้อมกัน

      ซึ่งบรรยากาศของงานในคราวนี้ก็ได้สร้างความสุขให้กับพลอยและทุกคนที่มาร่วมงานเป็นอย่างมากเพราะได้ดื่มด่ำวัฒนธรรมไทยอันทรงคุณค่าทั้งการบรรเลงดนตรีไทย การรำไทยการร้องเพลงไทยเดิมและการให้รางวัลศิษย์เก่าที่มีบำเพ็ญประโยชน์ต่อสังคมในด้านต่าง ๆ นอกจากนี้พลอยก็ยังได้เดินแวะคุยกับเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้องหลายคนให้หายคิดถึงอีกด้วย

             กระทั่งช่วงท้ายงานหลังจากเพลินกับกิจกรรมต่างๆ และอิ่มท้องมากแล้ว พลอยจึงขอตัวจากคุณพลกับเพื่อน ๆเพื่อไปเข้าห้องน้ำที่หน้างานเลี้ยง ซึ่งจังหวะที่เธอเสร็จธุระและกำลังจะย้อนกลับเข้าไปด้านในนั้นเธอมองไปรอบ ๆ ตัวด้วยความหวังว่าอาจได้ชายคนพิเศษที่ตั้งตารอแต่กลับบังเอิญพบเข้าพี่โจแฟนเก่าแทน

           “ดีใจด้วยนะพลอย ดูเค้ารักพลอยมากแล้วก็ดูดีเหมาะสมกันมาก” พี่โจตรงเข้ามาหาพลอยทันทีและยืนดักที่ข้างหน้า “พี่ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้เข้าไปทักแต่แรก มันยังรู้สึกผิดอยู่หนะ”

            “เรื่องก็นานแล้วพลอยลืมมันไปหมดแล้วหละคะ” พลอยเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบจนทำให้พี่โจถึงกับสะอึกในอาการไรเยื่อใยของอดีตคนรัก

            “ตอนนี้พี่เองก็ยังตัวคนเดียวแต่ก็รู้ดีว่าเราคงไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว”พี่โจพูดด้วยความเข้าใจในสถานภาพของตนเอง ก่อนที่จะไตร่ถามสารทุกข์สุขดิบ “แล้วพลอยสบายดีใช่ไหมครับ”

            “ค่ะงานดี ชีวิตก็ดี” พลอยเริ่มคุยด้วยเสียงหวานขึ้นเพราะเห็นว่าสีหน้าของพี่โจชักไม่ค่อยดี “พี่เองก็ดูเปลี่ยนไปมากนะคะทรงผมก็สั้นเรียบร้อยเชียว”

             “แสดงว่าพลอยยังจำพอพี่ได้” พี่โจรู้สึกชักใจชื้นขึ้นบ้างที่ได้ยินพลอยพูดจาดีด้วย

             “พลอยเป็นอะไรรึเปล่า” คุณพลเดินออกมาตามพลอยที่หน้างานเพราะสงสัยที่เธอหายออกไปนานจนผิดปกติ

             “พอดีเจอรุ่นพี่หนะคะ เลยหยุดคุยกัน” พลอยบอกคุณพล

             “คุณโชคดีมากเลยนะครับ ผมฝากดูแลพลอยด้วย” พี่โจหันไปจ้องตาและพูดด้วยท่าทีจริงจัง

              “แน่นอนครับ ผมต้องรักและดูแลพลอยอย่างดีที่สุด”คุณพลรับปากเขาอย่างหนักแน่นอีกทั้งพอจะเดาสถานะของพลอยกับผู้ชายคนนี้ได้จากท่าทีที่แสดงออกด้วย

               “ขอบคุณ ขอบคุณมาก” พี่โจรู้สึกวางใจและยินดีกับพลอยด้วยใจจริง

               “พี่โจดูแลตัวเองด้วยนะคะ ขอให้พี่ได้เจอความรักดี ๆ เช่นกันค่ะ”พลอยพูดทิ้งท้ายให้กำลังใจพี่โจ ทำให้เขายิ้มทั้งน้ำตาจากนั้นเธอกับคุณพลจึงจูงมือกันกลับเข้าไปรวมกลุ่มกับสองสาวเพื่อนซี้ในงานเลี้ยง

             โดยช่วงเวลาที่พลอยสนทนากับสองหนุ่มนั้นไม่มีใครรู้เลยว่าคุณเอกหลบอยู่หลังฉากซุ้มดอกไม้เพราะเขาเพิ่งเสร็จจากภาระกิจรับส่งคุณหนูเจนและรีบขับรถพุ่งตรงมายังงานเลี้ยงเพื่อรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับพลอยแต่เขากลับต้องเสียใจมากเพราะได้มาเห็นและได้ยินเรื่องที่บาดตาบาดใจโดยเฉพาะการทนดูสาวคนรักยืนเคียงคู่กับน้องชายตัวเองที่สวมชุดไทยอมรินทร์แบบเดียวกันกับที่เขาสวมอยู่ตอนนี้อย่างจำใจก่อนที่เขาจะปลีกตัวกลับบ้านไปนอนจมความเศร้าทั้งคืนเพราะหวั่นใจว่าความรักที่ทั้งคู่สมมติขึ้นนี้จะกลายเป็นเรื่องจริง

https://web.facebook.com/199Foods/