บทที่ ๒๐ อาทิตย์

(พ.ศ. ๒๕๕๔)

ส่วนที่สอง

        พอรับประทานอาหารมื้อนี้จนเต็มอิ่มและได้เอนกายพักผ่อนคืนแรกอย่างเต็มที่ที่ห้องพักเล็กๆ ณ โรงแรมใจกลางมหานครแล้ว วันรุ่งขึ้นจึงเป็นวาระที่ทั้งสองคนต้องเริ่มลุยงานต้อนรับลูกค้าในงานจัดแสดงมหกรรมอาหารนานาชาติโดยระหว่างช่วงวันออกแสดงผลิตภัณฑ์คุณพลนั้นเป็นแกนนำในการคัดสรรสินค้าที่โดดเด่นของบริษัทมานำเสนอให้ลูกค้ารวมถึงอธิบายรายละเอียดสำคัญของผลิตภัณฑ์ในขณะที่พลอยก็ทำหน้าที่สนับสนุนงานต่าง ๆตั้งแต่ตอนรับผู้เข้าร่วมงานที่มาเข้าชมผลิตภัณฑ์ แจกเอกสารแนะนำบริษัทเตรียมตัวอย่างสำหรับชิมให้ลูกค้าและเก็บรวบรวมข้อมูลจำเป็นเกี่ยวกับผู้ที่สนใจผลิตภัณฑ์ทั้งหมดเพื่อเป็นประโยชน์ให้บริษัทนำไปใช้ติดต่อลูกค้าในภายหลังได้ ซึ่งตลอดระยะเวลาที่ทำงานสำคัญนี้พวกเขาทั้งคู่นั้นก็ทำงานสอดประสานกันได้อย่างดีเยี่ยมจนทำให้ได้กลุ่มเป้าหมายที่จะมาเป็นลูกค้าจำนวนมากได้อย่างคุ้มค่ากับการลงทุนบินมาจัดงานครั้งนี้

        และเมื่อล่วงเข้าบ่ายวันสุดท้ายของปฏิบัติการแสดงสินค้าที่ญี่ปุ่นจึงได้เวลาที่แต่ละบริษัทที่มาออกงานจะทยอยเก็บสิ่งของต่าง ๆ ที่นำมาจัดแสดงเพื่อแยกย้ายกลับกันซึ่งคุณพลนั้นก็กำลังง่วนเก็บที่สินค้าคงเหลือสำหรับนำไปส่งกลับและตรวจสอบความถูกต้องของรายละเอียดต่างๆ ของลูกค้าที่เก็บไว้ในคอมพิวเตอร์อยู่เฝ้าที่บูธของบริษัท เอสแอนด์อาร์นิมิตกรุ๊ปจำกัด (มหาชน) เพียงคนเดียวเพราะเขาบอกให้พลอยไปทานข้าวก่อนโดยที่เขายอมเสียสละอยู่รับทุกอย่างหน้างานระหว่างที่เธอออกไปพักกลางวันอยู่พักใหญ่จนกระทั่งเธอเดินกลับมาพร้อมด้วยอาหารกล่องแบบญี่ปุ่นที่ซื้อมาจากร้านอาหารที่เพิ่งไปรับประทานนั้น

     “ไม่น่าเชื่อเลยนะคะว่าจะได้ลูกค้าเยอะขนาดนี้ แถมมีรายใหญ่ซะด้วย” พลอยส่งกล่องข้าวให้คุณพล แล้วจึงชะโงกหน้าไปดูรายนามลูกค้าที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ “ยายพลอยก็ขายของได้ด้วยแฮะไม่น่าเชื่อจริง ๆ”

     “ต้องทำได้สิครับ” คุณพลมองหน้าพลอยอย่างชื่นชม และเอ่ยสอนต่อเป็นเชิงให้เธอเกิดความเชื่อมั่นในตัวเอง“ถ้าเราไม่ละเลิกความพยายามซะอย่าง ทุกอย่างก็ต้องสำเร็จได้”

       “จริงด้วยค่ะ” พลอยรู้สึกภูมิใจกับผลสัมฤทธิ์ที่เกิดขึ้นอีกทั้งยังปลื้มใจที่หัวหน้าคอยช่วยเหลือเธอในการสื่อสารภาษาต่างชาติกับลูกค้าตลอดการทำงานคราวนี้ “แต่ถ้าไม่มีพี่พลช่วย พลอยคงพูดกับลูกค้าไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกค่ะ”

       “นั่นเป็นเพราะพลอยเองด้วยที่ขยันและตั้งใจจริงครับ”คุณพลเอ่ยชมอีกจนพลอยดีใจหน้าบานก่อนที่เขาจะเปลี่ยนมาพูดเรื่องท่องเที่ยวอย่างรู้ใจเธอ “ปะ! เก็บของให้เรียบร้อย เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จะพาเที่ยวแล้ว”

        “ได้ค่ะ อย่างนี้ต้องรีบเลย” พลอยชักตื่นเต้นที่กำลังจะได้ไปตามสถานที่ต่าง ๆ อย่างที่ฝันไว้แล้วจึงช่วยคุณพลเก็บข้าวของตรงหน้าอย่างไม่รอช้า

        หลังจากทำภาระกิจสำคัญนี้เสร็จสมบูรณ์ในตอนเย็นวันสุดท้ายของงานแสดงผลิตภัณฑ์อาหารแล้วคุณพลก็ไม่พาพลอยไปรับประทานอาหารมื้อใหญ่ตามร้านหรือภัตตาคารอย่างเช่นหลายวันที่ผ่านมาโดยเขาและเธอเพียงแค่แวะซื้อของกินง่าย ๆที่ร้านสะดวกซื้อและมุ่งหน้ากลับโรงแรมทันทีเพราะต้องการประหยัดเวลาไปพักผ่อนเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำเพื่อสะสมแรงไว้สำหรับการท่องเที่ยวในอีกสามวันถัดไป

       ซึ่งวันแรกของปฏิบัติการหากำไรให้ชีวิตนี้คุณพลกับพลอยตื่นตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่โผล่พ้นขอบฟ้าและย้ายจากโรงแรมในเมืองหลวงของประเทศญี่ปุ่นแล้วมุ่งเดินทางไปสู่เมืองเล็ก ๆอันมีบรรยากาศเขียวขจีและเป็นธรรมชาติอย่างยามานาชิเพื่อให้สะดวกต่อการเที่ยวชมสถานที่ต่าง ๆ ตามที่ได้จัดตารางท่องเที่ยวไว้โดยในช่วงฤดูใบไม้ผลิที่อากาศของญี่ปุ่นกำลังอบอุ่นและเย็นสบายพอดีเช่นนี้จึงทำให้ระหว่างที่ทั้งสองคนซึ่งโดยสารรถสาธารณะมายังที่หมายใหม่มีโอกาสได้ชื่มชมความงดงามของดอกซากุระสีชมพูที่กำลังงามสะพรั่งเป็นอาหารตาอีกด้วยกระทั่งเที่ยงวันทั้งคู่ก็มาถึงเมืองอันเป็นจุดหมายเป็นที่เรียบร้อยแล้วก่อนจะไปยังที่พักคุณพลได้ตระเวนพาพลอยไปตามศาลเจ้าญี่ปุ่นอันศักดิ์สิทธิ์ที่มีอายุนับร้อยๆ ปีหลายแห่ง อันทำให้พลอยนั้นตื่นตาตื่นใจมากกับสิ่งต่าง ๆที่ไม่เคยเห็นของจริงมาก่อนอย่างเช่น เสาต้นใหญ่แบบญี่ปุ่นที่เรียกว่าโทริเครื่องลางที่คนญี่ปุ่นนิยม และการเขียนคำขอพรลงลงแผ่นไม้ เป็นต้นอีกทั้งคุณพลผู้มีความคุ้นเคยกับประเทศญี่ปุ่นเป็นอย่างดียังถ่ายความรู้ที่แฝงอยู่ในสถาปัตยกรรมเหล่านี้ให้พลอยได้เข้าใจอีกด้วยซึ่งทำให้เธอประทับใจอย่างมากในวิถีแห่งญี่ปุ่นอันเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่สืบทอดและส่งต่อกันมาจากรุ่นสู่รุ่นนี้

กระทั่งเวลาเดินมาถึงตอนหัวค่ำทั้งสองคนจึงเร่งเดินทางต่อไปและไปต่ออีกระยะไม่ไกลจากบริเวณสถานที่ท่องเที่ยวนั้นเพื่อเข้าพักที่บ้านโบราณแบบญี่ปุ่นซึ่งมีชาวญี่ปุ่นเจ้าของโฮสเทลและพนักงานอีกหนึ่งคนรอตอนรับแขกที่แวะเวียนกันมาเยือนอยู่ที่ชั้นล่างของที่พัก

        “ようこそ ホステル。こんばんは。” (“โฮสเทลยินดีตอนรับสวัสดียามเย็นครับ”) คุณลุงเจ้าของโฮสเทลเปิดประตูและกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง

        “こんばんは。私はすでに 2 部屋を予約しました。” (“สวัสดียามเย็น ผมจองไว้สองห้องพักครับ”) คุณพลโต้ตอบเป็นภาษาญี่ปุ่นอย่างคล่องแคล่วกับคุณลุงเจ้าของที่พัก

        “はい。 名前を教えてください。” (“ได้ครับรบกวนขอชื่อด้วยครับ”) คุณลุงเจ้าของโฮสเทล

        “パタラポン。タイ人です。” (“ภัทรพล เป็นคนไทยครับ”) คุณพลนำเล่มพาสปอร์ตของตัวเองและอีกเล่มรับจากมือพลอยมายื่นให้คุณลุงตรวจดูความถูกต้องตามระเบียบการเข้าพัก

        “どうもありがとう。” (“ขอบคุณครับ”) คุณลุงกล่าวขอบคุณและโค้งคำนับลูกค้าอย่างสุภาพแล้วจึงให้พนักงานสาวพาทั้งสองคนไปที่ห้องพัก “このように招待する。” (“เชิญมาทางนี้ครับ”)

        “ชอบ ๆ ที่นี่บรรยากาศดีจังค่ะ” พลอยสังเกตไปรอบ ๆ ตัวแล้วจึงแล้วพูดเบา ๆ กับคุณพลระหว่างที่เดินตามพนักงานสาวไปยังห้องพัก “ชุดกิโมโนของเธอก็สวย ๆ”

        “พี่ดีใจนะครับที่พลอยชอบ” คุณพลจ้องพลอยด้วยแววตาหวานซึ้ง จนทำให้พนักงานสาวมองตามด้วยอาการอมยิ้มและแอบคิดในใจว่าทั้งสองคนคงเป็นคู่รักกัน

        หลังจากนั้นคุณพลและพลอยก็แยกย้ายไปพักผ่อนในห้องพักอันเงียบสงบที่ทางโฮลเทลนั้นจัดให้โดยทันทีที่เข้าห้องพักคุณพลก็ล้างร่างกายที่คลุกฝุ่นมาทั้งวันด้วยน้ำอุ่น ๆและแช่ให้สบายตัว ในขณะที่พลอยนั้นไม่รีรอที่จะชงชาเขียวร้อน ๆ มานั่งจิบบนเสื่ออย่างสบายใจแล้วเธอก็แง้มหน้าต่างเพื่อชื่นชมสวนหย่อมสีเขียวเป็นการผ่อนคลายอารมณ์อยู่เกือบชั่วโมงก่อนที่ต่างคนก็ต่างทำธุระส่วนตัวต่อไปอีกเรื่อย ๆจนกระทั่งเข้านอนในเวลาราวสามทุ่มไล่เลี่ยกันเพราะทั้งสองคนจำได้แม่นยำว่าต้องตื่นเร็วมาก ๆ ในวันรุ่งขึ้นเพื่อเดินทางไปให้ทันได้ยลความงามของดวงตะวันในยามโผล่พ้นขอบฟ้า

        ยามรุ่งอรุณของเช้าที่อากาศแจ่มใสและช่วงเวลาสำคัญในการไปชมพระอาทิตย์ขึ้นพร้อมฉากอันงดงามของภูเขาไฟฟูจิที่พลอยตั้งตารอคอยก็มาถึงแล้วโดยวันนี้คุณพลกับพลอยขี่จักรยานที่ได้เช่าเตรียมไว้ออกจากที่พัก แล้วค่อย ๆปั่นชิดซ้ายตามทางตามกันไปยังทะเลสาบแต่ละแห่งโดยรอบภูเขาไฟฟูจิซึ่งระหว่างทางที่มุ่งไปทะเลสาบโมโตสุโกะจุดหมายแรกนั้นสองคนก็ได้หยุดพักเพื่อชื่นชมความงามของรุ่งอรุณด้วยความอิ่มอกอิ่มใจและถ่ายรูปเล่นกันอย่างสนุกอยู่ครู่ใหญ่ก่อนที่คุณพลจะนำทางพลอยปั่นจักรยานไปต่อกันและพาเธอไปชมบางอย่างที่ถ่ายทอดภาพบรรยากาศณ ทะเลสาบแรกอันเป็นที่หมายแห่งนี้

        “โอ้โห้! วิวที่นี่งามมาก ๆ ค่ะ”พลอยมองไปยังภูเขาไฟด้านหน้าที่ตั้งตระหง่านประสานเข้ากับแสงแดดจากดวงอาทิตย์ด้วยความประทับใจมาก

        “มาดูหลังแบงค์ใบนี้กัน เหมือนไหมครับ” คุณพลหยิบและพลิกด้านหลังธนบัตรญี่ปุ่นแบบหนึ่งพันเยนให้พลอยดูภาพที่อยู่บนนั้น

         “จริงด้วยค่ะเหมือน ๆ” พลอยตื่นตาตื่นใจกับความคล้ายกันของสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

        “โชคดีที่ท้องฟ้าแจ่มใสเราก็เลยเห็นภูเขาฟูจิได้ชัดเจนครับ” คุณพลให้พลอยฟังไปเรื่อย ๆ อย่างอารมณ์ดี “สมัยเรียนพี่ก็เคยมาที่นี่หลายครั้งแล้วแต่การได้มากับพลอยคราวนี้ช่างวิเศษจริง”

      “เออ! พี่พลช่วยเป็นนายแบบให้วาดภาพได้ไหมค่ะ”พลอยนึกอยากทำภาพคุณพลพร้อมทิวทัศน์อันงามตานี้ไว้เป็นที่ระลึก

        “ได้สิครับจะให้พี่อยู่ท่าไหนว่ามาได้เลย” คุณพลรับปากพลอยทันทีอย่างเต็มใจ

        “เดี๋ยวพี่พลช่วยนั่งบนเนินนั่นนะคะหลังข้างแล้วก็เอียงตัวสักสามสิบองศา”พลอยยกมือชี้ไปตรงเนินสูงที่เธอคะเนแล้วว่ามุมและแสงเงานั้นเหมาะต่อการวาดภาพครั้งนี้

         “พี่นั่งตรงนี้นะครับ” คุณพลเดินไปนั่งลงบนเนินเพื่อเตรียมเป็นแบบสำหรับวาดภาพ

        “ใช่ค่ะแต่รบกวนเขยิบซ้ายให้อีกนิด จากมุมนี้จะได้เห็นพระอาทิตย์ชัด ๆ ค่ะ”พลอยนำแท็บเล็ตพีซีที่มีกล้องถ่ายภาพในตัวเครื่องขึ้นมาเล็งองค์ประกอบต่าง ๆก่อนที่จะนำปากกาของเครื่องขึ้นลงมือวาดภาพแบบคล้ายสีน้ำด้วยอุปกรณ์พิเศษนี้

        “ประมาณนี้พอได้ไหมครับ” คุณพลขยับตัวตามแล้วจึงถามให้แน่ใจ

        “โอเค ดีแล้วค่ะ” พลอยยิ้มและชูมือที่นิ้วชี้เกี่ยวกับนิ้วโป้งเป็นวงกลมประกอบ “คงต้องใช้เวลาวาดสักหนึ่งชั่วโมง พี่พอจะไหวไหมหรือถ้าไม่นั่งนานแล้วไม่ถนัดรีบบอกนะคะ”

         “สบายมากครับ เอาแบบสุดฝีมือเลยนะครับ” คุณพลเอี้ยวตัวมาส่งสัญลักษณ์มือแบบเดียวกันให้พลอยแล้วจึงหันกลับมาตั้งท่านั่งนิ่ง ๆ เป็นอย่างดี

                 ต่อจากนั้นพลอยก็ลงมือวาดภาพตรงหน้าด้วยความตั้งใจโดยระหว่างที่ทำนั้นเธอก็ฉุกนึกขึ้นได้ว่าควรส่งผลงานศิลปะนี้ให้แบร็คมาร์คดูอย่างที่ทำเป็นปกติดังนั้นเธอจึงอีเมลภาพนี้ผ่านทางแท็บเล็ตไปให้เขาทันทีที่วาดเสร็จสมบูรณ์พร้อมลายเซ็นต์อีกทั้งยังแอบหวังด้วยว่าสิ่งนี้อาจช่วยให้ได้เบาะแสบางอย่างถึงข้อสงสัยในตัวคุณเอกเกี่ยวข้องกับผู้ชายที่เธอรักด้วยแต่แล้วความคิดและการกระทำนี้กลับผิดคาดไปสำทับให้คุณเอกที่กำลังเศร้าใจอยู่ยิ่งรู้สึกแย่ลงไปอีกเพราะเขาเพิ่งจะเห็นภาพถ่ายคู่กันของเธอกับคุณพลอย่างสนิทสนมจากการเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกันครั้งนี้ที่คุณโสนั้นจงใจหามาใช้เป็นเครื่องมือเพื่อตัดความสัมพันธ์ระหว่างพลอยกับลูกชายแท้ๆ ให้ขาดสะบั้น ซึ่งแผนการนี้ก็ส่งผลทำให้คุณเอกสงสารน้องชายและไม่ตอบข้อความใด ๆให้พลอยเหมือนเช่นเคยแม้ว่าใจเขานั้นยังคงเชื่อมั่นต่อความรักในกันและกันมาโดยตลอดก็ตาม

         เมื่อพลอยส่งภาพวาดไปให้แบร็คมาร์กแล้วเธอจึงเดินไปหาคุณพลที่นั่งนานจนเกือบเคลิ้มหลับ

         “เสร็จแล้วค่ะ พี่พลเชิญมาชมผลงานได้เลยค่ะ” พลอยส่งภาพให้คุณพลดูกับมือ

        “งาม ๆ ยอดเยี่ยมมาก ๆ” คุณพลลุกขึ้นแล้วยืดเส้นยืดสายที่ขาเพราะนั่งนิ่ง ๆ อยู่ท่าเดียวมานาน

แล้วภาพนี้ก็ให้เขาคิดถึงพี่ชายนักศิลปะขึ้นมาก“ฝีมือดีสูสีกับพี่เอกนะเนี่ย”

        “คุณเอกก็ชอบวาดภาพเหรอค่ะ!”พลอยเริ่มถามเพื่อสืบตามข้อสันนิษฐาน

        “ใช่แล้วแต่พักหลังไม่ค่อยได้วาดหรอกครับเพราะคุณแม่ไม่ชอบ” คุณพลเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง

        “ไม่น่าเชื่อเนอะว่าเค้าจะมีอารมณ์ศิลปินด้วย” พลอยคิดได้ว่าควรเก็บอาการและความสงสัยนี้ไว้

        “ขอบคุณมากนะครับที่พลอยตั้งใจวาดภาพที่มีพี่บนฉากหลังอันงดงามนี้” คุณพลเปลี่ยนประเด็นเพราะไม่อยากให้อะไรมาทำลายบรรยากาศดี ๆ ตอนนี้

        “ยินดีมากเลยค่ะพลอยต่างหากที่ต้องขอบคุณพี่พลที่อดทนเป็นแบบให้” พลอยยิ้มอย่างอารมณ์ดีเพราะภูมิใจในผลงานชิ้นนี้ “งั้นเดี๋ยวส่งไฟล์ภาพให้เลยนะคะ”

         “รู้ไหมครับพี่รักภาพนี้มากก็เพราะพลอยวาดให้” คุณพลจู่ ๆ ก็หักมุมเผยความในใจ เพราะคิดว่าเวลานี้เป็นโอกาสที่เหมาะสม “อะไรที่เป็นพลอยหรือได้รับจากพลอย มีค่ามากเสมอ”

        “แค่เล็กน้อยพลอยเต็มใจวาดให้อยู่แล้วค่ะ” พลอยพูดเลี่ยง ๆเพื่อแก้ไขสถานการณ์

        “ถึงพลอยจะคิดยังไงกับพี่ แต่ของให้รู้ไว้ว่าพี่รักพลอยเสมอ และรักหมดหัวใจ”คุณพลบอกรักที่สะสมไว้ข้างในใจมานานให้พลอยรับรู้แล้วเขาก็ย้อนคิดไปถึงวันแรกพบเธอที่สวนสนุกพร้อมส่งผ่านความจริงใจนี้ทางสายตามั่นคงและกุ้มมือไว้อย่างคงมั่น“รักตั้งแต่แรกที่เราพบกัน และจะรักตลอดไปอย่างไม่มีเงื่อนไข”

แล้วการบอกรักอย่างจริงจังของคุณพลท่ามกลางฤดูกาลอันอบอุ่นที่มีพระอาทิตย์เป็นประธานทำให้พลอยไม่กล้าที่จะเอ่ยถ้อยคำปฎิเสธอันใดอีกดังนั้นเธอจึงได้แต่ยอมรับความจริงใจและความดีนี้มาอย่างไม่มีทางเลือก ทั้ง ๆ ที่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองไม่อาจสะท้อนความรู้สึกเฉกเช่นเดียวกันนี้มอบกลับไปให้ได้

https://web.facebook.com/199Foods/