บทที่ ๒๕ สะดือเมือง

(พ.ศ. ๒๕๖๐)

ส่วนที่สอง

     “วันนี้เราตั้งใจมาส่งเสด็จท่านกันคุณป้าอย่าเสียใจอีกเลยค่ะ” แก้วช่วยพูดอีกแรงแล้วเธอก็หยิบผ้าเช็ดหน้าส่งให้ป้ารุ่งซับน้ำตา “แก้วคิดว่าตอนนี้ท่านคงกำลังมองดูประชาชนจากบนสรวงสวรรค์”

     “อือ! ผมก็เห็นด้วยกับสิ่งที่หลานพูดมานะครับ”ลุงรัตน์พยักหน้าเป็นการสนับสนุนความคิดของหลานอย่างเต็มที่ “ความจริงแล้วพระองค์ไม่ได้จากคนไทยไปไหน ฉะนั้นเราควรเลิกเศร้าโศกแล้วหันมาตั้งหน้าตั้งตาทำประโยชน์เพื่อประเทศชาติให้เต็มกำลังให้ท่านภูมิใจกันดีกว่าครับ”

     “พระองค์ยังอยู่ตรงนี้ค่ะท่านจะสถิตอยู่ในใจเราไปตราบนานเท่านาน”พลอยบอกป้ารุ่งพร้อมกับยกมือขึ้นวางตรงหน้าอกข้างซ้ายของตัวเองด้วยสำนึกในพระมหากรุณาธิคุณอันล้นเหลือของในหลวง

     “โห้!หลานพลอยพูดได้น่าฟังจัง” ป้ารุ่งเริ่มยิ้มออกมาพร้อม ๆกับรอยน้ำตาที่จางหายไป

     “ขอบคุณค่ะคุณป้าที่ชม” พลอยโล่งอกที่เห็นป้ารุ่งหายเศร้าแล้วอีกทั้งเธอยังอิ่มใจที่ได้เข้าถึงความรู้สึกอันดีงามที่ทุกคนมีต่อพระมหากษัตริย์ผู้ทรงเป็นที่รักยิ่ง

     จากนั้นทุกคนก็เดินต่อไปอีกเพียงไม่กีนาทีก็ถึงสถานที่จัดพิธีการของวัดหลวงแล้วทั้งหมดจึงพากันไปต่อแถวเพื่อเข้าถวายดอกไม้จันทร์ต่อหน้าพระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช โดยระหว่างที่พลอยนั้นยืนรอที่จะเข้าสักการะพระองค์อยู่ครู่ใหญ่นั้นเธอก็ได้สังเกตอากัปกิริยาของผู้คนรอบ ๆ ตัวไปเรื่อย ๆจนกระทั่งไปสะดุดตากับคุณยายคนนึงที่ผมขาวโพลนที่น่าจะมีอายุราวหนึ่งร้อยปีเพราะคุณยายนั้นดูอิดโรยมากแต่ก็ยังคงตั้งอกตั้งใจรอคอยต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ

     ซึ่งในขณะที่พลอยกำลังมองคุณยายด้วยรู้สึกทั้งชื่นชมและเป็นห่วงด้วยนั้นเธอก็เห็นคุณยายที่กำลังจะเป็นลมพอดีจึงสามารถพุ่งเข้าไปช่วยคว้าตัวไว้ได้ทันการและทำให้คุณยายที่หมดสติไม่ได้รับอันตรายแต่อย่างใดจากนั้นเธอจึงขอให้พี่แก้วมาช่วยกันพาคุณยายไปที่จุดปฐมพยาบาลที่ให้บริการผู้ป่วยในเบื้องต้นแล้วพวกเธอจึงเล่าอาการวูบของคุณยายต่อเจ้าหน้าที่เพื่อให้ตรวจรักษาได้อย่างถูกต้องโดยเจ้าหน้าที่ได้ทำการพิจารณาแล้วพบว่าคุณยายนั้นเป็นลมเพราะหน้ามืดเท่านั้นและไม่ได้เป็นโรคอะไรร้ายแรงจึงให้จัดให้คุณยายได้ดมยาหอมและนอนราบเพื่อพักหายใจจนระบบไหลเวียนโลหิตสู่ภาวะปกติและร่างกายสามารถมีสติกลับขึ้นมาได้อีกครั้ง

“ฟื้นแล้วค่ะ! ฟื้นแล้ว!”พลอยดีใจที่เห็นคุณยายลืมตาขึ้นมาหลังจากที่สงบไปนาน

“คุณยายรู้สึกยังไงบ้างคะเจ็บตรงไหนรึเปล่า”แก้วถามอาการให้แน่ใจเพราะเห็นว่าสีหน้าของคุณยายยังซีดเซียวอยู่มาก

“ยายก็แค่มึน ๆ หน้ามืดไปเหมือนอากาศมันไม่ถ่ายเท สงสัยเพราะคนเยอะ”คุณยายตอบแก้วไปเท่าที่คิดได้ “ต้องขอบใจหนูสองคนมาก ๆนะจ้ะที่มาช่วยยายไว้”

“ค่อยยังชั่ว! เมื่อกี้ตอนเห็นคุณยายเป็นลมหนูตกใจหมดเลยค่ะ”พลอยพูดจากับคุณยายด้วยท่าทางเป็นกันเองประหนึ่งว่าท่านเป็นญาติผู้ใหญ่คนนึง

“แน่ใจนะคะว่าดีขึ้นแล้วจริง ๆแล้วคุณยายมีโรคประจำตัวอะไรไหมค่ะ”แก้วยังสอบถามต่ออีกตามวิสัยของแพทย์เพื่อให้มั่นใจว่าคนไข้ปลอดภัยดีแล้ว

“ก็แค่ไม่สบายทั่วไปตามประสาคนแก่หนะจ้ะไม่ได้เป็นอะไรมาก” คุณยายรู้สึกหายใจหายคอโล่งขึ้นแล้วจึงไม่อยากอธิบายโรคประจำตัวที่เป็นอยู่ให้ใคร ๆ ต้องเป็นกังวลกัน “เออ! ยายอยากกลับเข้าไปกราบในหลวงแล้วหละ”

“แล้วนี่คุณยายมีญาติมาด้วยไหมคะเดี๋ยวหนูโทรตามให้ค่ะ” แก้วคิดว่าคุณยายน่าจะมีญาติมาด้วยแต่อาจพลัดหลงกันเพราะท่านอายุมากแล้ว

“ญาติเหรอ! มีแต่หลานที่อยู่ต่างจังหวัดส่วนลูกสาวคนเดียวของยายหนะเสียไปนานแล้ว”คุณยายมีสีหน้าเศร้าสร้อยขึ้นมาทันทีที่แก้วถามถึงคนใกล้ชิด

“หนูขอโทษด้วยนะคะ”แก้วเสียใจที่รู้ตัวว่าเผลอพูดสิ่งที่แทงใจดำคุณยาย

“เอาอย่างนี้ดีกว่าเดี๋ยวคุณยายมากับหนู”พลอยเสนอตัวเข้าแก้ไขสถานการณ์ทันทีเพราะรู้สึกสงสารท่านอย่างจับใจ “ถ้าไม่รังเกียจ วันนี้พลอยขอเป็นหลานของยายนะคะ”

“ได้ด้วยเหรอจ้ะ งั้นยายไม่เกรงใจหนูหละนะ” คุณยายจับมือพลอยและมีท่าทีดีใจอย่างเห็นได้ชัด

“ด้วยความยินดีค่ะเดี๋ยวเรากลับเข้าไปไหว้ในหลวงกันก่อน เสร็จแล้วหนูจะไปส่งคุณยายที่บ้านเองค่ะ” พลอยต้องการให้คุณยายได้รับความสุขทางใจบ้างจึงอาสาดูแลท่านด้วยความเต็มใจ

พอคุณยายเริ่มหายดีและพอจะประคองตัวให้ลุกขึ้นยืนได้ก็รีบคะยั้นคะยอให้พลอยพากลับเข้าไปต่อที่แถวเข้าถวายสักการะในหลวงโดยทันทีโดยหลังจากนั้นอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงคุณยายรวมถึงทุกคนในครอบครัวของพลอยก็ได้ทำการวางดอกไม้จันทน์เพื่อแสดงความอาลัยรักต่อพระองค์สมดั่งตั้งใจกันซึ่งการมารวมใจกันน้อมส่งเสด็จท่านสู่สวรรคาลัยคราวนี้ก็ยังทำให้ทุกคนมีโอกาสได้ระลึกถึงความคุณงามความดีและคำสอนของพ่อหลวงที่ฝากไว้ให้ปวงชนชาวไทยได้เจริญรอยตามอีกด้วย

และหลังจากพิธีการแล้วเสร็จพลอยก็เป็นคนรับหน้าที่ไปส่งคุณยายด้วยตัวเองเพราะพี่แก้วนั้นต้องไปทำการผ่าตัดคนไข้ต่อที่โรงพยาบาลในตอนหัวค่ำส่วนแม่เรืองกับพ่อศักดิ์ก็มีนัดสังสรรค์กับเพื่อนเก่าที่อยู่กรุงเทพฯ แล้วอีกทั้งป้ารุ่งกับลุงรัตน์ก็ปวดขาเพราะยืนมาทั้งวันจนขอตัวกลับไปพักผ่อนที่บ้านดังนั้นพลอยจึงขออนุญาตทุกคนแยกตัวออกไปก่อนเพื่อไปเรียกรถแท็กซี่ด้านหน้าของวัดโดยต่อจากนั้นเธอก็เป็นคนช่วยบอกทางให้คนขับจนไปส่งถึงบ้านของคุณยายที่อยู่ไม่ไกลจากใจกลางเมืองหลวงบริเวณเสาชิงช้าได้เป็นที่เรียบร้อย

     “ยังไงหนูขอส่งคุณยายตรงนี้นะคะ” พลอยพาคุณยายมาส่งถึงหน้าบ้าน แล้วจึงเขียนเบอร์ติดต่อลงบนกระดาษให้ไว้ด้วย“อันนี้เบอร์มือถือพลอยนะคะถ้าคุณยายมีเรื่องเดือดร้อนอะไรก็บอกมาได้เลยค่ะ ไม่ต้องเกรงใจคิดซะว่าพลอยเป็นลูกหลานอีกคน”

     “หนูพลอยเนี่ยะช่างมีน้ำใจงามจริงๆ ขอให้เจริญ ๆ นะลูกนะ”คุณยายเอ่ยชมเพราะซึ้งในน้ำใจของหญิงสาวที่เพิ่งจะรู้จักกัน

     “รักษาตัวด้วยนะคะคุณยายไว้มีโอกาสพลอยจะแวะมาเยี่ยมใหม่ค่ะ”พลอยยืนรอให้คุณยายปิดประตูบ้านให้เสร็จ ก่อนที่เธอจะไหว้อำลาและเดินลับตาไป

แล้วยามเย็นของวันนี้พลอยรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจที่ได้ทำความดีอย่างผู้ปิดทองหลังพระตามที่พ่อหลวงเคยสอนไว้และยังเป็นช่วงที่เธอมีความสุขเพราะมีเวลาได้เดินทอดน่องไปตามทางเท้าที่เคยคุ้นในวัยเด็กโดยระหว่างทางที่เดินไปเรื่อย ๆนั้นเธอก็ได้พบเห็นคนมากมายที่เสียสละตนมาช่วยกันทำงานเป็นจิตอาสาเพื่อให้งานที่ยิ่งใหญ่ของชาติครั้งนี้สำเร็จลุล่วงได้อย่างสมบูรณ์นอกจากนี้แล้วภาพเหล่านี้ยังทำให้เธอสัมผัสได้ถึงความสวยงามและน้ำจิตน้ำใจอันดีงามของคนไทยที่ยังคงอยู่มาจวบปัจจุบันนี้ด้วย

     ต่อจากนั้นพลอยก็เดินต่อไปอีกกระทั่งไปถึงหน้าวัดหลวงอันเก่าแก่ที่สร้างตั้งแต่ต้นกรุงรัตนโกสินทร์และเมื่อเธอได้มองวัดสุทัศเทพวรารามที่อยู่ถัดจากสะดือเมืองซึ่งมีเสาคู่อันสูงเด่นตั้งตระหง่านอยู่ด้วยกันจึงทำให้พลอยไม่รีรอที่จะเดินเข้าไปในวัดที่คุ้นเคยนี้เนื่องจากขณะนี้เธอต้องการที่พึ่งทางใจมากเพราะความจริงแล้วเธอนั้นอดทนต่อความทุกข์มากมายเกี่ยวกับการจากไปของสามีมาตลอดหนึ่งปีเต็มแต่กลับต้องแสดงท่าทีเข้มแข็งต่อหน้าคนรอบตัวเพื่อรักษาความสุขของคนที่เธอรักไว้ดังนั้นเวลานี้เธอจึงปรารถนาที่จะได้กำลังใจจากพระพุทธรูปอันศักดิ์สิทธิ์ที่ศรัทธาให้มาช่วยปัดเป่าความทุกข์ร้อนให้คลายลงบ้าง

     แล้วพลอยก็ก้าวขึ้นบันไดของวิหารไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าองค์พระอยู่ครู่นึงและมองไปรอบ ๆ โบราณสถานแห่งนี้ที่กำลังได้รับการบูรณะเพราะทรุดโทรดไปตามกาลเวลาจากนั้นเธอก็เริ่มบูชาพระไตรรัตน์ด้วยการจุดธูปเทียนพร้อมนำดอกบัวมาไหว้บูชาและสวดมนต์บทสั้นๆ แล้วเธอจึงพยายามตั้งจิตให้เป็นสมาธิก่อนเริ่มเล่าเรื่องราวที่อัดอั้นตันใจนี้

“พลอยมณีขอกราบคุณพระศรีรัตนตรัยที่ทรงพระคุณอันประเสริฐเจ้าค่ะวันนี้หนูมีเรื่องสำคัญมากจะสารภาพ คือว่าตอนนี้พลอยตั้งท้องลูกชายของพี่พลได้สองเดือนแล้วแต่ก็ไม่กล้าบอกให้ใครรู้ มันสับสนมากไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปนี้ถูกหรือผิดเพราะหลังจากที่พี่พลจากไปพลอยถึงรู้ตัวว่ารักเค้ามากแค่ไหนแต่เมื่อก่อนกลับไม่เคยรัก ไม่เคยบอกรักให้เค้าชื่นใจเลยสักครั้งทั้งที่พี่พลยอมสละได้แม้กระทั่งหัวใจของตัวเองเพื่อให้พลอยได้มีลมหายใจต่อไปครั้งนี้พลอยเลยตัดสินใจแอบไปทำเด็กหลอดแก้วโดยพละการมันอาจไม่ถูกต้องที่เอาวิทยาศาสตร์มาใช้แบบนี้ แต่เพื่อทำความหวังให้เป็นจริงเพราะเด็กคนนี้จะเป็นพยานแห่งความรักของเราทั้งคู่”พลอยพนมมือด้วยอาการสะอื้นขณะที่บอกความลับอันยืดยาวและวกวนนี้ต่อหน้าองค์พระปฏิมาองค์ใหญ่เพราะเธอรู้สึกว่าตัวเองทำผิดอย่างมากที่ไปบอกให้หมอช่วยเอาน้ำเชื้อที่คุณพลเคยเก็บไว้ในคลังของศูนย์วิจัยมาทำการผสมเทียมจนปฏิสนธิเป็นตัวอ่อนของเด็กน้อย“ขอบารมีคุณพระโปรดคุ้มครองเด็กชายคนนี้และได้โปรดกรุณาช่วยบรรเทาความรู้สึกผิดในใจลูกให้เบาบางลงด้วยเถิด” เธอจะก้มกราบลงกับพื้นอีกครั้งเพื่อแสดงความเคารพสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วค่อย ๆ เดินไปที่ระเบียงของวิหารวัด

     ขณะนี้จิตใจพลอยปลอดโปร่งขึ้นมากเสมือนได้ยกภูเขาลูกใหญ่ออกไปจากอกเพราะได้พูดปลดปล่อยเรื่องนี้ให้องค์พระประธานได้รับรู้ถึงความจริงใจที่เธอมีต่อสามีผู้เป็นที่รักยิ่ง แล้วเธอจึงมองตรงไปยังเสา ณสะดือเมืองที่โผล่พ้นรอบกำแพงของวัดหลวงแห่งนี้ด้วยใจที่สงบจากนั้นเธอก็พูดออกมาเบา ๆ พร้อมกับค่อย ๆ จับที่หน้าหน้าท้องของตัวเองให้ความรู้สึกทั้งหมดจากหัวใจได้ส่งผ่านไปตามสายสะดือถึงลูกชายสุดที่รักคนนี้

     “โกสินทร์ลูกของแม่ลูกรักลูกเกิดจากความรักแท้ของพ่อกับแม่นะลูกขอให้ลูกรู้ไว้ว่าหัวใจของพ่อเค้าอยู่ที่แม่แล้วและจะคอยหล่อเลี้ยงลูกให้เติบโตไปด้วยกันนะคะ ต่อไปนี้แม่จะดูแลลูกให้ดีที่สุดจะมอบความรักทั้งหมดที่มีให้ลูก ให้ลูกได้เป็นผู้ใหญ่ที่ดีในวันข้างหน้าแม่รักลูกยิ่งกว่าทุกสิ่งบนโลกใบนี้ค่ะ เพราะลูกคือพ่อกับแม่” พลอยบอกกับตัวเองเพื่อเป็นการให้สัญญาว่าจะดูแลลูกรักอย่างดีไปตลอดชีวิต

     เพลาค่ำนี้พลอยหันไปมองเห็นแสงเทียนเล่มที่เจอจุดไว้บูชาองค์พรแล้วทำให้เธอรู้สึกอย่างปลื้มปิติอย่างมากเพราะได้สังเกตเห็นเทียนที่ส่องแสงดูหดสั้นลงไปมากแต่ในขณะเดียวกันก็มีเทียนใหม่อีกหลายเล่มที่เปล่งแสงขึ้นมาใหม่จากการได้รับพลังงานจากเทียนที่เธอจุดไว้นั้นเพราะดวงประทีปนี้ได้ทำให้เธอเข้าใจถึงการเคลื่อนไปของเวลาและการส่งมอบความเจริญรุ่งเรืองจากรุ่นสู่รุ่นที่อาศัยอยู่บนผืนแผ่นทองแห่งนี้ซึ่งทุกชีวิตยังต้องก้าวเดินไปอย่างมั่นคงภายใต้ท้องฟ้าที่เรืองรองด้วยพระบารมีแห่งองค์พระมหากษัตริย์อย่างยั่งยืนรวมถึงความศรัทธาของประชาชนต่อสถาบันชาติและศาสนาที่คอยปกปักรักษาประเทศไทยให้ธำรงอยู่ต่อไปอย่างสถาพรตราบนานเท่านาน

#ยี่ร้อยพลอยโกสินทร์