บทที่ ๒๑ หน้ากาก

(พ.ศ. ๒๕๕๕)

        ณ สวนหลังบ้านในคฤหาฤน์ใหญ่ของตระกูลพระอมรินทร์นิมิตมีลมหนาวพัดมาเอื่อยๆ พัดพาอากาศเย็นมาเยือนและลูกชายคนโตของบ้านอย่างคุณเอกก็กำลังทอดอารมณ์เปิดดูภาพวาดที่เขากับพลอยเคยส่งถึงกันแล้วค่อย ๆ นั่งคิดทบทวนถึงเรื่องราวต่าง ๆ ตั้งแต่แรกพบกันที่อเมริกา เพื่อชั่งใจระหว่างความรักที่มีต่อเธอกับหน้าตาทางสังคมของครอบครัวที่คุณแม่คาดหวังไว้เพราะคุณโสเพิ่งยื่นคำขาดให้เขาเข้าพิธีหมั้นหมายและแต่งงานกับคุณหนูเจนโดยเร็วที่สุดตามที่ทางผู้ใหญ่ได้ตกลงกันไว้นานแล้วอีกทั้งเขายังสงสารน้องชายที่โชคชะตาเล่นตลกให้ต้องมารักผู้หญิงคนเดียวกันจึงทำให้ช่วงหลัง ๆมาคุณเอกในภาคของชายที่สวมหน้ากากนั้นลดความถี่ในการติดต่อกับพลอยลงจนทำให้เธอนั้นไม่สดใสเหมือนปกติจนเป็นที่สังเกตของใครๆ ในบริษัทด้วยดังนั้นในวิกฤตสำคัญที่สถานการณ์เลวร้ายพากันรุมเร้าเช่นนี้เขาจึงถูกบีบให้ต้องเลือกเส้นทางเดินชีวิตเพื่อคลาดปมปัญหาให้กับทุกฝ่าย

    ซึ่งในขณะที่คุณเอกทยอยเปิดภาพที่เก็บไว้ในมือถือส่วนตัวดูอย่างพินิจไปเรื่อยๆ นั้นก็ทำให้ความรู้สึกรักและหวงแหนที่มีต่อพลอยเพิ่มมากขึ้นอีกโดยเฉพาะตอนนี้เมื่อเขาได้มองภาพสองมือประสานกันด้วยความรักเป็นรูปหัวใจที่เคยมอบให้เธอและนึกถึงใบหน้าของผู้หญิงที่รักมันยิ่งทำให้เขาน้ำตาเอ่อล้นออกมาเพราะทำใจไม่ได้ที่จะปล่อยให้เธอนั้นหลุดมือไปและในจังหวะที่สมองของเขายังมืดแปดด้านนี้คุณพลที่เดินมาจากด้านหลังก็เข้ามาใกล้พอดีได้เห็นอาการเศร้าของพี่ชายที่ใจลอยไปกับภาพแห่งความรักนี้

        “เป็นอะไรหรือเปล่าครับพี่เอก” คุณพลจ้องเขม็งไปที่ภาพ แล้วจึงถามพี่ชายด้วยความเป็นห่วง

        “อ้าว! นายมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ยะ”คุณเอกรีบเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วพูดกับน้องชาย

        “ก็ทันได้เห็นน้ำตาพี่นั่นแหละ” คุณพลพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึมและวางท่าทางจริงจัง “ผมคิดว่าปัญหาทุกอย่างมันคลี่คลายได้นะแต่ว่าพี่ต้องตอบคำถามผมตามความจริงมาก่อนครับ”

        “ไม่รู้นะว่านายหมายถึงอะไรแต่อะไรที่ตอบได้พี่ก็จะตอบให้” คุณเอกพูดเลี่ยง ๆทั้งที่จริงแล้วเขาพอเดาได้ว่าคุณพลกำลังพูดถึงเรื่องอะไร

       “พี่วาดภาพนี้และเคยส่งให้พลอยใช่ไหม” คุณพลสนใจสิ่งนี้เพราะเขาเคยเห็นภาพวาดของจริงตอนที่อาสาไปช่วยพลอยจัดการขนข้าวของหนีน้ำท่วมใหญ่ที่บ้านอยุธยาเมื่อปลายปีก่อนและเขาก็สืบความจากหมอแก้วพี่สาวจนได้รู้ว่าภาพวาดนี้เป็นของขวัญที่คนรักของเธอมอบให้ในวันคล้ายวันเกิด

       “ก็ใช่ พี่ให้พลอยเป็นของขวัญวันเกิด” คุณเอกตอบไปตามจริงแต่ไม่ได้เล่ารายละเอียดความสำคัญของความสุขใจที่ส่งผ่านภาพถ่ายของภาพวาดนี้ก่อนที่เขาจะส่งตัวจริงไปให้เธอเก็บไว้เป็นที่ระลึก

     “ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ มีหนูเจนอยู่แล้วทั้งคน แต่กลับไปหลอกพลอยให้รัก”คุณพลแกล้งโวยวายเพื่อลองใจพี่ชาย “พี่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าผมรู้สึกยังไงกับพลอย”

        “มันไม่ใช่อย่างที่นายคิดเลยนะพล” คุณเอกตกใจมากเพราะไม่เคยเห็นน้องชายโมโหเช่นนี้

        “แล้วมันยังไงกันแน่ ในเมื่อพี่รับปากคุณแม่ว่าจะแต่งงานกับคุณหนูเจนแล้ว”คุณพลจ้องตาที่ชายหนักขึ้นเพื่อคาดคั้นหาคำตอบ

        “ยังหรอก พี่ขอเวลาคุณแม่มาคิดเรื่องนี้สองเดือน ก่อนจะตัดสินใจ”คุณเอกอธิบาย

        “แล้วยังไงต่อครับ” คุณพลพูดเสียงแข็งขึ้นอีก

“พี่ก็ยังทำใจไม่ได้หรอก แต่ก็คิดไว้แล้วว่าจะหาทางบอกความจริงกับพลอย เร็วๆ นี้” คุณเอกพยายามคุมสติอารมณ์แล้วอธิบายเรื่องนี้ต่อไป

        “ความจริงที่ว่าพี่คือแบร็คมาร์กคนที่พลอยรักนั่นเหรอ”คุณพลพูดถึงชื่อตามลายเซ็นต์ที่เคยเห็นด้านข้างหลังภาพมือที่ประสานกันนั้น

        “ใจเย็น ๆ ก่อนนะพล” คุณเอกจับไหล่น้องชายแล้วจึงพูดอธิบายความให้ชัดเจนขึ้นอีก “จากนั้นพี่ก็จะแต่งงานกับคุณหนูเจนตามที่ผู้ใหญ่ต้องการแล้วนายก็จะได้เป็นเจ้าบ่าวของเธอไง”

        “ความรักไม่ใช่เรื่องล้อเล่น พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่าพลอยจะรู้สึกยังไง จะเสียใจแค่ไหน”คุณพลขึ้นเสียงดังใส่พี่ชาย ก่อนจะผ่อนน้ำหนักของเสียงลง “ผมรู้ดีว่าเธอรักพี่มาก”

        “แต่นายรักเธอไม่ใช่เหรอ” คุณเอกถามกลับด้วยเสียงอ่อย ๆ

        “ใช่ผมรักพลอยมาก บ้างทีอาจจะมากกว่าพี่ซะด้วย ถึงไม่อยากให้เธอทุกข์ใจ” คุณพลพูดอย่างรู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองรักพลอยด้วยชีวิตแต่ถึงอย่างไรความรักนี้ก็ไม่อาจสลัดจิตกรชายปริศนาที่กุ้มหัวใจเธอออกไปได้“มันคงเป็นการเห็นแก่ตัวมากที่จะมีความสุขอยู่บนความทุกข์ของคนสองคนที่ผมรักให้ตายก็จะไม่ทำเด็ดขาด”

       “แล้วจะให้พี่ทำยังไง ในเมื่อนี่คงเป็นทางออกเดียวที่จะยุติปัญหาได้”คุณเอกขมวดคิ้ว

        “ระหว่างที่ยังพอมีเวลาพี่ต้องไปหาทางปรับความเข้าใจกับพลอยให้ได้เร็วที่สุด คุยกันให้เข้าใจทั้งเรื่องที่ปิดบังเธอไว้และทุก ๆ เรื่อง”คุณพลบอกให้คุณเอกสารภาพความจริงทั้งหมดต่อพลอยแล้วเขาจะยอมรับหน้าที่สะสางปัญหานี้ “ถ้าเรียบร้อยแล้ว ผมจะขอให้คุณพ่อช่วยไปคุยกับคุณหญิงช้อย ขอร้องให้รับผมไปเป็นลูกเขยแทนเชื่อว่าคุณหญิงท่านเป็นคนมีเหตุผลพอและอย่างน้อยก็ยังรักษาสัญญาการแต่งงานระหว่างครอบครัวไว้ได้”

        “แต่ทำอย่างนี้ นายเองนั่นแหละที่ต้องช้ำใจที่สุด” คุณเอกเป็นกังวลมากเพราะรู้ดีว่าการถอดหน้ากากให้พลอยรู้ว่าเขาคือแบร็คมาร์กคนที่เธอรักนั้นจะทำให้คุณพลต้องทรมานใจจากความสมหวังของเขาอย่างแน่นอน

        “ไม่ต้องห่วงหรอกพี่เพื่อผู้หญิงที่เรารัก” คุณพลยังยิ้มสู้ แม้ว่าตอนนี้รู้สึกเหมือนจะล้มทั้งยืนแล้ว“ผมตัดสินใจดีแล้วครับ”

        “พล ที่จริงแล้วพลอยควรจะรักคนดี ๆ อย่างนายมากว่าพี่ซะอีก”คุณเอกรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุทำให้น้องชายผิดหวังในความรัก

        “บางครั้งความดีและความผูกพัน ก็ไม่อาจซื้อความรักได้หรอกครับ”คุณพลพูดและนึกถึงความทุ่มเทที่เขามอบให้ต่อพลอยตลอดหลายปีที่ผ่านมาโดยเฉพาะตั้งแต่กลับมาจากเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกันแต่สิ่งเหล่านี้ยิ่งทำให้เธอดูไม่ร่าเริงก็เพราะเขาไม่ใช่ผู้ชายที่เธอรัก

        “แต่ว่าพี่กลัวนายจะรับมือไม่ไหว นั่นเป็นชีวิตคู่เลยนะ”คุณเอกถามย้ำน้องชายให้คิดอีกที

        “ยังไงผมก็เข้มแข็งอยู่แล้ว เพราะความสุขของพลอยทำให้ผมก้าวต่อไปได้เสมอ”คุณพลเลือกทำอย่างนี้ก็เพราะมั่นใจว่าพลอยรักคุณเอกมาก “ขอร้องหละพี่ไม่ต้องถามอะไรอีกแล้ว”

        “งั้น ถ้าคิดดีแล้วพี่ก็ขอบใจพลมากนะ ที่นายยอมแบกภาระทั้งหมดนี้ไว้”คุณเอกรู้สึกตื้นตันในน้ำใจของน้องชาย “พี่ขอให้สัญญาว่าจะรักและดูแลพลอยให้ดีที่สุดไปตลอดชีวิต”

        “ได้ยินเท่านี้ก็สบายใจเพียงพอแล้วครับ”คุณพลพยามยามซ่อนความรู้สึกโศกเศร้าไว้ด้วยน้ำเสียงที่รื่นเริง “รีบ ๆ เข้าเถอะพี่ คิดว่าพลอยต้องดีใจแน่ ถ้าได้รู้ว่าเค้าคนนั้นเป็นใคร”

        “ขอบใจนายจริง ๆ นะ” คุณเอกกอดน้องชายด้วยความซาบซึ้งใจแล้วคุณพลก็เดินปลีกตัวไปทำใจอยู่เงียบ ๆ คนเดียว

                หลังจากที่สองพี่น้องเจรจาและตกลงกันด้วยดีแล้วคุณเอกจึงยกหูต่อสายโทรศัพท์ไปหาตัวช่วยที่จะทำให้เขาได้บรรลุเป้าหมายในทันทีโดยเขานั้นให้คุณชาติผู้จัดการฝ่ายขายคนสนิทช่วยแจ้งพลอยให้เตรียมตัวไปพบลูกค้ารายสำคัญด้วยกันซึ่งเรื่องนี้ก็เป็นแผนการสร้างโอกาสให้เขาได้อยู่กับเธอตามลำพังนั่นเองเพราะเมื่อถึงเช้าวันนัดหมายคุณชาติกลับแกล้งถอนตัวด้วยอาการป่วยกะทันหันทั้งที่พวกเขาทั้งสองคนบอกไว้ว่าจะขับรถมารับเธอที่หน้าคอนโดเพื่อไปพบลูกค้าที่ต่างจังหวัดพร้อมกัน

                 ดังนั้นเมื่อถึงเวลานัดจึงมีเพียงคุณเอกที่สวมเสื้อเชิ๊ตสีขาวนั่งวางท่ารอพลอยอยู่ด้านล่างของตึกโดยไร้เงาของคุณชาติซึ่งทำให้พลอยที่เพิ่งลงมาจากห้องพักแปลกใจเพราะเห็นเขาเพียงคนเดียว

              “เอ้! คุณชาติรออยู่ที่รถเหรอคะ” พลอยถามด้วยความสงสัย

          “พอดีเค้าปวดท้องมากก็เลยมาไม่ไหวเพิ่งโทรมาบอกผมเมื่อเช้านี่แหละ” คุณเอกค่อย ๆตอบพลอยอย่างสุขุมไปตามแผนที่วางไว้

                  “แล้วอย่างนี้จะยังไงหละคะ” พลอยตกใจมากที่จู่ ๆ ผู้ร่วมเดินทางอีกคนมาไม่ได้

         “ก็ไปกันเองเ ดี๋ยวผมจะรับหน้าที่ส่วนของคุณชาติให้ครับ”คุณเอกหาเหตุผลมาอธิบายให้พลอยเข้าใจ “จะผิดนัดลูกค้าไม่ได้”

                “ไม่ค่ะ ไปกับคุณไปกันแค่สองคน ไม่ปลอดภัยค่ะ”พลอยปฏิเสธเพราะไม่แน่ใจว่าครั้งนี้คุณเอกจะมาไม้ไหน “อีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันหยุดแล้วฉันก็ไม่อยากได้ค่าโอทีสักหน่อย”

         “สุภาพบุรุษอย่างผมเนี่ยะนะ จะไปทำอะไรคุณ” คุณเอกส่งตาหวานให้พลอยพร้อมรอยยิ้มที่จริงใจ

        “ไม่รู้หละ ก็คุณชอบแกล้งอยู่เรื่อย” พลอยเริ่มใจอ่อนแต่ก็ยังไม่วางใจให้เขาเต็มร้อย

        “เรารู้จักกันมาตั้งนานแล้ว คุณยังจะกลัวอะไรครับ”คุณเอกพยายามใช้หลักจิตวิทยาพูดโน้มน้าวพลอยต่อไป เพราะเขารู้จักนิสัยของเธอเป็นอย่างดี“ที่สำคัญ ทำงานความรับผิดชอบต้องมาก่อน โต ๆ กันแล้วนะครับ”

        “ไปก็ไป ไม่ต้องมาดุหรอก” พลอยเริ่มจนมุมเพราะไม่ชอบให้ใครมาว่าเป็นเด็กแล้วจึงพูดกระทบกระเทียบคุณเอกให้หายเจ็บใจ “พนักงานตัวเล็กๆ จะเอาอะไรไปสู้อะไรลูกเจ้าของได้”

        “ปะ งั้นไปกันนะครับ”คุณเอกคว้ามือพลอยแกมบังคับแล้วพาเธอเดินไปขึ้นรถยนต์หรูที่จอดอยู่บริเวณหน้าคอนโด

        จากนั้นคุณเอกขับรถพาพลอยมุ่งหน้าไปต่างจังหวัดตามเส้นทางไปยังที่ตั้งของบริษัทลูกค้าโดยที่เธอนั้นไม่ได้นึกระแวงแม้แต่น้อยว่าการเดินทางไปครั้งนี้มีนัยยะซ่อนเล้นมากกว่าเรื่องงานกระทั่งทั้งคู่มาถึงที่หมายแล้วทำหน้าที่นำเสนอสินค้าได้เข้าขากันเป็นอย่างดีจนเป็นที่พึงพอใจของลูกค้าอย่างมากและคุณเอกก็พาลูกค้าทั้งทีมไปเลี้ยงข้าวกลางวันเพื่อผูกมิตรเป็นที่เรียบร้อยจึงได้เวลาที่เขาจะถอดหน้ากากที่พันธนาการออกและนำเธอไปไขข้อข้องใจทั้งหมดด้วยกัน

https://web.facebook.com/199Foods/