บทที่ ๒๐ อาทิตย์

(พ.ศ. ๒๕๕๔)

          ตลอดเวลาที่พลอยเฝ้าเก็บความสงสัยเกี่ยวกับชายคนรักภายใต้หน้ากากสีดำนั้นวนมาครุ่นคิดอยู่เสมอโดยที่ยังไม่ได้รู้ความจริงใดๆ เลย และสิ่งนี้เองก็ส่งผลให้เธอมีท่าทีที่เปลี่ยนไปเป็นมิตรอย่างชัดเจนต่อคุณเอกในที่ทำงานนับตั้งแต่วินาทีที่เธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขาตอนนั้นจึงเป็นสาเหตุให้ทั้งคู่ตกเป็นเป้าสายตาของพนักงานบริษัทที่เป็นสายของคุณโสคอยเฝ้าจับตามความเคลื่อนไหวนี้มารายงานให้เจ้านายทราบความถึงความสัมพันธ์นั้นมาโดยตลอดซึ่งเรื่องนี้ก็ทำให้นายหญิงใหญ่แห่งบริษัทที่จ้องอาฆาตพลอยนั้นเครียดจนหัวแทบแตกที่ไม่อาจทำอะไรได้สำเร็จเลยสักอย่างจนเธอต้องกลับมาทบทวนและคิดวางแผนให้รัดกุมเพิ่มขึ้นอีกเพราะบทเรียนของแผนการคราวก่อนที่ล้มเหลวไม่เป็นท่าอีกทั้งยังทำให้เธอเริ่มกลัวว่าลูกชายทั้งสองคนนั้นจะตามสืบสาวเอาเรื่องไปถึงผู้บงการอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ที่พลอยถูกทำร้ายด้วย

     ซึ่งตอนนี้คุณโสก็ไม่อาจทนนิ่งเฉยได้โดยไม่โต้ตอบอะไรเลยเพราะเกรงว่าหากไม่ตัดไฟรักนี้เสียแต่ต้นลมเธอจะต้องสูญเสียคุณเอกลูกชายสุดที่รักไปให้กับพลอยผู้หญิงที่ไม่ต้องการให้มาเป็นลูกสะใภ้แต่เธอก็มีสติและฉลาดมากพอที่จะไม่เลือกใช้วิธีรุนแรงที่ผิดพลาดอย่างเดิมแล้วโดยครั้งนี้เธอตัดสินใจหันมาใช้ไม้นวมกับพลอยด้วยการยืมมือคุณพลลูกชายคนเล็กเพื่อใช้เป็นเครื่องมือดึงนางมารความสุขนี้ให้หลุดออกจากใจของลูกรักให้จงได้เพราะความมั่นใจว่าสถานการณ์ที่เธอกำลังจะสร้างขึ้นประกอบกับความรักที่เขามีให้พลอยนั้นจะสามารถสั่นคลอนความเชื่อใจที่คุณเอกมีให้กับผู้หญิงคนนี้ได้อย่างแน่นอนดังนั้นวันนี้เธอจึงเริ่มเดินตามแผนโดยบอกให้เลขาไปเชิญคุณพลมาพบที่ห้องทำงาน

     “คุณแม่เรียกผมมามีเรื่องด่วนอะไรเหรอครับ” คุณพลเอ่ยถามทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง

     “ใจเย็น ๆ นั่งก่อนสิลูก”คุณโสยิ้มทักทายลูกชายแล้วจึงพูดตรงประเด็นถึงงานนิทรรศการที่ทางบริษัทต้องไปจัดแสดงสินค้า“พอดีเดือนหน้าที่บริษัทจะไปเปิดบูธที่ญี่ปุ่นแม่อยากให้ลูกไปทำงานนี้ได้ไหมค่ะ”

“เอ๊ะ! ปกติเรื่องงานขาย คุณแม่ให้พี่เอกเป็นดูแลเรื่องพวกนี้นี่ครับ” คุณพลถามด้วยความแปลกใจ

“ก็ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นคนญี่ปุ่น แม่ก็เลยนึกถึงพล” คุณโสหยิบยกเอาเรื่องนี้มาเป็นเหตุผลโดยที่ความจริงแล้วมันเป็นเพียงข้ออ้างที่ใช้คุณพลเป็นหมากในกระดานเท่านั้น “ลูกแม่พูดภาษาเค้าได้คล่องนี่หน่าก็ไปเรียนอยู่ที่นู่นตั้งนาน”

     “ก็จริงครับ คนญี่ปุ่นพูดส่วนใหญ่ไม่ค่อยพูดภาษาอังกฤษ” คุณพลเห็นด้วยตามที่คุณแม่อธิบาย

     “นั่นแหละแม่ถึงต้องขอให้ลูกช่วยไงจ้ะ เดี๋ยวส่งรายละเอียดงานให้ทางอีเมลนะคะ” คุณโสพูดชี้แจงเรื่องงานต่ออีกในขณะที่ในสมองของเธอกลับคิดแต่จะหมายหัวพลอยตัวแสบให้ได้ “สำหรับสินค้าที่จะเอาไปแสดงแม่บอกให้ทางฝ่ายขายประสานงานกับทางโรงงานให้ค่ะ งานนี้ไม่มีอะไรต้องห่วง”

     “ครับ แล้วพลจะรีบเตรียมตัว” คุณพลพยักหน้ารับคำสั่งคุณแม่แล้วเขาก็อาสาจัดการงานทั้งหมดให้ด้วย “แต่เรื่องตัวอย่างของเนี่ยะขอให้ผมทำเองดีกว่าครับ เผื่อติดตรงไหนจะได้สอบถามทางทีมงานเลยข้อมูลจะได้แน่นพร้อมตอบลูกค้าด้วยครับ”

     “ขอบใจมากนะ ยังไงแม่จะเกริ่นกับทุกคนไว้ให้ก่อนนะคะ”คุณโสพูดไปพลางหยิบเอกสารที่เกี่ยวข้องกับงานนี้มอบให้คุณพล “ลูกเนี่ยะรอบคอบจริง ๆ”

      “เออ! แล้วมีใครไปอีกบ้างเหรอครับ” คุณพลอยากรู้ว่าคุณแม่ได้วางตัวใครให้ไปช่วยงานนี้อีกบ้าง

      “แม่คิดไว้แล้วหละ จะให้พลอยไปช่วยลูกอีกแรง” คุณโสได้โอกาสพูดถึงเบี้ยสำคัญอีกตัวในการเดิมพันความรักครั้งนี้“ไปอีกแค่คนเดียวก็พอ เพราะงานแสดงสินค้านี้ไม่ได้ใหญ่มาก”

     “อ้าว! ผมคิดว่าน่าจะให้พี่เอกไปด้วยกัน หรือไม่ก็มือขายเก่ง ๆ ซะอีกครับ” คุณพลประหลาดใจมากที่คุณแม่ของเขาเลือกให้พลอยไปทำงานที่ต่างประเทศเช่นนี้

      “พี่ชายลูกต้องอยู่ดูทางนี้งานที่นี่ล้นมือมาก แม่ให้ไปลูกไปพร้อมกันไม่ได้หรอกค่ะ ไม่สบายใจหนะจ้ะ” คุณโสหาเหตุผลมากล่าวอ้างเพื่อลบล้างความสงสัยของลูกชาย “อีกอย่างพวกเซลล์แต่ละคนก็ยังไม่คล่องเรื่องสินค้า ไม่เหมาะจะไปหรอก”

       “แล้วพลอยทำงานด้านออกแบบจะให้ไปขายของเหรอครับ” คุณพลห่วงว่าพลอยจะทำงานนี้ไม่ได้ดีพอจนถูกใครๆ ตำหนิได้

        “แหมะ! ก็พลอยเค้าทำงานกับเรามานานแล้ว บางอย่างยังรู้ดีกว่าแม่ซะอีกแถมยังไปหาลูกค้าอยู่บ่อย ๆ จนติดใจกันยกใหญ่”คุณโสพยายามกล่าวเยินยอพลอยเพื่อสร้างน่าเชื่อถือให้คุณพลคล้อยตาม “จริงไหมค่ะ”

       “ครับตามที่คุณแม่ว่าก็ได้ครับ” คุณพลเริ่มเห็นด้วยจึงตกลงรับปากทุกอย่างตามที่คุณโสจัดแจง

      “อีกอย่างนะคะถ้าเสร็จงานแล้ว แม่อนุญาตให้เราลาพักร้อนอยู่เที่ยวกันต่อได้ตามสบายค่ะ”คุณโสลุกขึ้นยืนและเดินมาจับไหล่คุณพลด้วยเสแสร้งเป็นหวังดีกับลูกชายนอกไส้ “แม่ว่าพลอยจะต้องดีใจมากแน่ ๆ”

      “ใช่ครับ พลอยคงจะชอบที่นั่น” คุณพลรู้สึกดีที่จะได้ไปเที่ยวกับพลอยแต่เขาก็แอบหวั่นใจในความผิดสังเกตของคุณโสที่หยิบยื่นโอกาสนี้ให้อยู่ลึก ๆเช่นกัน “ขอบคุณครับคุณแม่ งั้นพลขอตัวไปทำงานต่อเลยนะครับ”

      “ดีมากค่ะ เราต้องให้รางวัลตัวเองบ้างนะคะ แม่เห็นลูกทำงานหามรุ่งห้ามค่ำประจำ” คุณโสกล่าวอย่างพอใจที่ปลาตกลงจะกินเหยื่อที่โยนให้แล้วโดยไม่รู้ตัว

      หลังจากคุณพลได้ตกลงรับทำหน้าที่ไปจัดงานแสดงผลิตภัณฑ์อาหารในนามของบริษัทตามที่คุณโสมอบหมายแล้วเขาจึงดำเนินการประสานงานให้ผู้เกี่ยวข้องช่วยจัดเตรียมสินค้าและเอกสารที่จำเป็นทุกอย่างสำหรับการไปทำงานยังต่างแดนนี้รวมถึงบอกให้พลอยทราบเรื่องนี้เพื่อเตรียมตัวให้พร้อมเดินทางไกลด้วยซึ่งข่าวการเดินทางไปทำงานที่ญี่ปุ่นนี้ก็ทำให้เธอรู้สึกทั้งตื่นเต้นและดีใจไม่น้อยเพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่จะได้ไปเยือนดินแดนอาทิตย์อุทัยซึ่งทำให้พลอยไม่เพียงกุลีกุจอหาความรู้ต่าง ๆ เพิ่มเติมให้พร้อมตอบลูกค้าเท่านั้นแต่เธอยังรีบจัดกระเป๋าเดินทางและศึกษาข้อมูลเกี่ยวกับการท่องเที่ยวจากอินเตอร์เน็ตอีกด้วยเพราะหัวหน้าของเธอได้บอกให้รู้ล่วงหน้าว่าจะพาเที่ยวต่อหลังจากทำภาระกิจเสร็จเรียบร้อยโดยคุณเอกนั้นก็ได้รู้เรื่องการเดินทางไปญี่ปุ่นนี้จากปากของทั้งน้องชายและคนรักแต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังกังวลใจมากด้วยเกรงว่าเธอจะใจอ่อนให้ความใกล้ชิดเมื่อต้องอยู่ไกลบ้านเนื่องจากความลังเลใจของตนเองที่ยังไม่แสดงตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอให้ชัดเจนเพราะเงื่อนปมที่ได้ผูกไว้เนิ่นนานอย่างไม่ยอมแก้ไขด้วย

     เมื่อถึงคืนของวันที่ออกเดินทางพลอยก็ไปเจอกับคุณพลที่สนามบินตามที่ตกลงกันไว้เพราะไม่อยากให้เขาเสียเวลาขับรถย้อนทางเข้าเมืองมารับเธอที่คอนโดซึ่งคุณพลนั้นมาพร้อมรถเข็นที่ขนกระเป๋าเดินทางใบโตกับกล่องใส่ตัวอย่างสินค้าอีกหลายกล่องเพื่อเตรียมส่งไปพร้อมกับการเดินทางเที่ยวนี้โดยเขานั้นมาถึงจุดนัดหมายได้เพียงไม่กี่นาทีเธอลากกระเป๋าใบเล็กตามมาถึงเวลาที่นัดกันไว้พอดี

     “ทางนี้ครับ” คุณพลที่ชูมือขึ้นส่งสัญญาณเมื่อเห็นว่าเธอกำลังเดินเลยไป

     “ค่ะ ค่ะ” พลอยรับคำด้วยเสียงดังแล้วลากกระเป๋าเดินย้อนมา

      “พร้อมไหมครับคุณพลอย” คุณพลทักทายเธอด้วยท่าทางเป็นกันเอง

      “พร้อมเต็มร้อยค่ะนาย” พลอยแสดงความพร้อมด้วยท่าสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

      “ยอดเยี่ยมครับ” คุณพลมองหน้าพลอยด้วยความเอ็นดูแล้วจึงบอกเตือนสิ่งสำคัญให้เธอรับทราบ “ระหว่างไปนี้ให้พกหนังสือเดินทางติดตัวตลอดเวลาแล้วก็มือถือไฟต้องเต็มและให้เปิดด้วยนะครับ ผมกลัวคุณหลง แล้วจะไปไหนเองไม่ถูก”

      “ไม่ต้องห่วงค่ะ พลอยซะอย่างไม่มีหลงอยู่แล้ว แค่มากก็เรียกรถพากลับที่พัก”พลอยแสร้งพูดติดตลกและหัวเราะชอบใจเพราะรู้ว่าคุณพลมีน้ำใจกับเธอเสมอ

     “ไปทำงานนะครับ อย่าทำเป็นเล่น” คุณพลทำสีหน้าจริงจังและแกล้งขู่พลอยบ้าง “งานต้องดี พี่ถึงจะพาไปเที่ยวต่อนะครับ”

      “รับทราบค่ะพี่พล” พลอยยิ้มและยกมือขึ้นตะเบ๊ะให้หัวหน้า

     “โอเค งั้นไปโหลดของกันเลยครับ” คุณพลพูดแล้วก็เดินนำพลอยไปยังแถวที่มีพนักงานของสายการบินรับลงทะเบียนการเดินทาง

      จากนั้นคุณพลและพลอยก็ดำเนินการตามกระบวนการตรวจต่างๆ ตามด่านของสนามบินที่ต้นทางก่อนขึ้นเครื่องบินโดยสารชั้นประหยัดพุ่งตรงไปสู่มหานครโตเกียวซึ่งเครื่องบินนั้นใช้เวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมงก็มาถึงที่ปลายทางประมาณเที่ยงวันโดยการเดินทางครั้งนี้ทำเวลาบินและผ่านขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมืองจนแล้วเสร็จตรงตามกำหนดการดีมากแล้วทั้งสองคนก็ไม่รอช้าที่จะต่อรถไฟฟ้ามุ่งหน้าต่อไปยังสถานที่จัดงานเพื่อตระเตรียมผลิตภัณฑ์อาหารแผ่นพับ และของจำเป็นต่าง ๆให้พร้อมต่องานแสดงผลิตภัณฑ์อาหารที่จะเริ่มขึ้นในวันถัดไปนั้นจากนั้นจึงพากันเดินทางต่อไปยังโรงแรมใกล้สถานที่จัดงานที่จองมาล่วงหน้าและเก็บแยกย้ายไปเก็บสัมภาระส่วนตัวเข้าที่ห้องพักให้เรียบร้อย

      กระทั่งถึงเวลาใกล้ค่ำคุณพลจึงมาชวนพลอยออกไปรับประทานราเม็งเจ้าประจำที่เขาคุ้นเคยตอนสมัยเรียนอยู่ที่ญี่ปุ่นซึ่งแม้ราเม็งนั้นเป็นดูเป็นเพียงบะหมี่ธรรดา ๆแต่ก็ถูกอร่อยปากและช่วยสร้างช่วงเวลาพิเศษให้ทั้งคู่ได้เป็นอย่างดีสำหรับวันแรกที่ดินแดนอาทิตย์อุทัยนี้แต่อย่างไรบรรยากาศอันอบอุ่นนี้ก็ไม่สามารถสั่นคลอนหัวใจของพลอยให้หลงลืมชายคนรักที่นั่งอยู่กลางใจได้เลยสักนิดดังนั้นเธอจึงได้แต่มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความซาบซึ้งในความดีของเขาโดยที่ไม่คิดเกินความเป็นหัวหน้างานที่ได้ขีดเส้นไว้แล้ว

      “อาหารมื้อนี้อร่อย ๆ ค่ะ ขอบคุณนะคะบอส” พลอยพูดเสียงสูงและเอ่ยขอบคุณหลังจากที่ทานบะหมี่กับของทานเล่นหมดเกลี้ยง

     “ถ้าพลอยชอบกินอะไรบอกได้เลยครับ พี่เลี้ยงพลอยได้ตลอดชีวิต” คุณพลหลุดพูดประโยคข้างท้ายมาอย่างไม่ทันได้คิดเพราะเคลิ้มกับสภาวะที่ได้มองหน้าพลอยอยู่ใกล้ ๆ ตลอดมื้ออาหารนี้

      “ไม่ดีหรอกค่ะพลอยกินจุมาก ๆ”พลอยทำเป็นไม่เข้าใจความนัยที่สื่อมาและแสร้งพูดเฉไฉ

      “น่าเสียดายที่เราไม่ได้มาในฐานะคู่รัก เพราะพี่เคยฝันนะว่าจะพาผู้หญิงที่รักมาเที่ยวญี่ปุ่นให้ทั่วทุกเมือง” คุณพลเผลอพูดไปตามความรู้สึกในตอนนี้แม้รู้ดีว่าพลอยนั้นคงไม่ได้คิดเช่นเดียวกัน

      “อือ! ขอสั่งน้ำใสอีกชามได้ไหมค่ะ”พลอยยังคงทำเป็นไม่รู้เรื่องในสิ่งที่คุณพลแสดงออกมา ทั้ง ๆที่เธอก็พอจะรู้ว่าเขารู้สึกเช่นไร “กินตุนไว้ก่อนค่ะ เดี๋ยวต้องใช้แรงงานอีกหลายวัน”

      “ได้เลยครับ พี่ก็จะสั่งอีกเหมือนกัน กินเป็นเพื่อน” คุณพลเริ่มได้สติและรู้ว่าที่พลอยพยายามเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากให้เขาพูดเรื่องความรักกับเธออีก

       “แล้วพลอยจะตั้งใจทำงานให้คุ้มค่ากับที่บอสเลี้ยงเลยค่ะ” พลอยโต้ตอบคุณพลด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเป็นปกติแม้ว่าในใจก็แอบรู้สึกแย่กับการกระทำของตัวเองที่คิดว่าคงทำให้เขาเสียใจ

https://web.facebook.com/199Foods/