ค.ว.ย. คณะวิดยา!!

ค.ว.ย.มีแต่คนรูปหล่อ
ค.ว.ย.มีแต่คนแสนดี
ค.ว.ย.มีแต่คนขี้หลี รูปหล่อ แสนดี ขี้หลี ค.ว.ย.
คณะวิดยา
ค.ว.ย.
คณะวิดยา!!!

เด็กวิดยาคนไหนยังจำเพลงนี้ได้บ้าง
ตอนแรกฟังต๊กกะใจ เพลงนี้มันxxปล่อยออกมาได้งาย
อ่อ ค.ว.ย. คณะวิดยานี่เอง

เมื่อเอ็นสะท้านติดมศว.ประสานมิตร เราก็ย่างเท้าเข้าสู่เมืองกรุง
เอนท์ติดวิดยา รหัส 421 เป็นวิดยารุ่นที่ 25
พ่อกับแม่ซิกๆ ยังไงมันก็จะหนีไปอยู่กุงเต๊บคนเดียวให้ได้เลยใช่มั๊ยเนี่ย
(อยากอยู่คนเดียว หนีเที่ยวให้สะใจเลย ฮ่าๆ)

แต่แล้ว ก็ไม่ได้อยู่บ้านคนเดียวครับ
แม่ให้ไปอยู่กับลูกศิษย์เก่าพ่อคนนึง แถวสามย่าน
เพราะช่วงเปิดเทอมแรกๆ เค้าจะมีการเข้าห้องเชียร์
ต้องกลับดึก แล้วบ้านจริงๆอยู่นวมินทร์ ไกลไป
เดือนแรกๆ เลยต้องอาศัยอยู่กับลูกศิษย์พ่อ
ไปไหนมาไหน โทรตามเพจตามตาหลอด (สมัยนั้นพีซีทีกะเพจเจอร์กำลังนิยมกัน)
เซ็งอะจิก๊ะ ยิ่งกว่าอยู่บ้านอีก แต่ก็โอเค เพราะมันใกล้มหาลัย
สมัยนั้น เราเพิ่งเปลี่ยนจากยัยแว่นเพิ้ง ผมสั้นเด๋อ มาใส่คอนแทคเลนส์ ไว้ผมกำลังจะยาว
แต่...จากเด็กเต๊บ มาอยู่บ้านนอก ตอนนี้กลับเข้าเมือง เดี๊ยนกลายเป็นเด้กบ้านนอกแร้วคร่า

จากแต่ก่อนที่ขึ้นรถเมล์เป็น ตอนนี้เวลาขึ้น ชักไม่แน่ใจ
ยืนไม่มั่น รถเบรกที่ไร ไปสีกับคุณพี่ข้างๆทุ๊กที
แฟชั่นอะไร ไม่รู้เรื่อง ตามเค้าไม่ทัน
การพูดการจา กลายเป็นเด้กงุ๋มงิ๋มเงียบเรียบร้อย เล่นมุขไม่เป็น..
ที่ร้ายกว่า คือ พ่อพาไปซื้อชุดนักศึกษา ก็ไปซื้อหน้าราม
ไม่รู้ ว่าแฟชั่นเค้าใส่เสื้อตัวเล็กเข้ารูป กระโปรงสั้นเข้ารูป...
พ่อเลือกให้...ตัวใหญ่บะเริ่มเทิ่มสมัย 80's กระโปรงทรงสอบสะโพกเหลือตรึม
ผิดพลาดอย่างแรงเมื่อก้าวเข้ามหาลัยวันแรก...อายเคอะ
เพื่อนเดินด้วยก็อาย มันถามเราว่า ไปซื้อชุดนศ. จากไหนเหรอ...
...โก๊ด เ ช ย....เปลี่ยนเหอะ ...ชั้นไม่กล้าเดินกะแก...


กระเป๋า...เล็กๆ อย่างผู้หญิงเค้า..ไม่มี...
สะพายเป้ addidas ครับ ใส่รองเท้าผ้าใบด้วย...
นี่มันทอมชัดๆ ทั้งเสื้อ ทั้งกระเป๋า รองเท้า...เหอๆ
เพื่อนพาไปโละ...กลายเป็นสาว(ส้ม)เช้งคนใหม่...ค่อยยังชั่ว มีเพื่อนเป็นกุนซือ

เรียนวิดยานี่ ปีแรก ยังไม่โดนฟิสิกส์ เพราะเค้าสลับเรียนกันกับเอกอื่นๆ
จะได้เรียนฟิสิกส์ปีสอง...ในใจคิด โอเค ชั้นจะเอนท์ใหม่
เอกชีววิทยานี่ เผื่อไว้ถ้าอยากเรียนหมอที่ปินส์
ก็จะได้สอบเข้าได้ เพราะเค้ารับคนจบเอกชีวะซะส่วนมาก

รุ่นพี่ก็ดี ฮาๆ น่ารักดี แต่เวลาสั่งเราบูมนี่ โหดมากกก
เคยมีกิ๊กกั๊กกะเค้าด้วยนะ แต่...เค้าไม่เอาเราอ่ะ
สงสัยตอนนั้นท่าจะบ้านน่อกมั่กๆ คุยไม่หนุก
ตาหนุ่มคนนั้นเลยหายชะแว๊บไปเลย

เศร้าอะดิ อกหักครั้งแรก
แต่ชีวิตสนุกสนานดี พอย้ายมาอยู่คนเดียว คราวนี้เที่ยวแหลก
เที่ยวที่ว่านี้ของเราคือ ดูหนัง กินข้าว โยนโบล์กับเพื่อนๆ
ก็ดูจะธรรดาเนอะ แต่สำหรับเรามันไม่ธรรมดา
เพราะเรียนก็(คิดว่า)หนัก แล้วยังเจียดเวลาไปเที่ยวได้นี่ สุดยอด
แม่ก็หลังๆ เริ่มปล่อย ไม่ค่อยอะไรด้วยมาก...เดี๊ยนได้ใจ อิอิ

เทอมแรก อ่านหนังสือเอนท์ได้ไม่เท่าไหร่ เพราะที่คณะเรียนหนัก
เริ่มหนักใจ เพราะคะแนน ห่วยมาก...แต่ก็ดีกว่าตอนอยู่ม.ปลาย
พอเทอมสอง เห็นมศว.ประกาศแปะ
รับสมัครโควต้าสอบตรงกับมหาลัย เราเลยสนใจเภสัชขึ้นมา

ย้อนนิดนึง ว่าตอนม.หก เราได้มาสอบโควต้าแพทย์มศว.ด้วย
แต่ไม่ได้ เพราะทำข้อสอบความถนัดไม่ได้
ข้อสอบที่ว่านั้น คือ มีการให้วงกลมรูปภาพ
แต่เค้าไม่บอกว่าให้วงกลมรูปที่อันตราย หรือรูปที่ปลอดภัย
เช่น เป็นรูปห้อง มีแก้ววางบนโต๊ะแบบหมิ่นเหม่
มีเด็กคลานอยู่บนพื้นใกล้ปลั๊กไฟ มีมีดวางอยู่กลางพื้นห้อง
โจทย์ก็ไม่บอก ว่าให้วงกลมอะไร ด้วยความโง่ที่คิดได้
เลยวงกลมสิ่งที่ปลอดภัยที่สุด...แต่จิงๆ เค้าให้วงกลมสิ่งที่อันตรายที่สุด
เหอๆ เลยสอบไม่ติดซะ...

กลับมาดูเรื่องโควต้าสอบตรงตอนเราอยู่ปีหนึ่งวิดยา
ดูแล้วมีสิทธิ์สอบได้แค่คณะเภสัช เพราะแพทย์คงเดี้ยง
อีกอย่าง เราเป็นปีหนึ่ง ไม่รู้เค้าห้ามเด็กปีหนึ่งสอบรึเปล่า
เลยกล้าๆ กลัวๆ เสี่ยงดวงเอา
ปรากฏว่า สมัครผ่าน เลยค่อยชื้นใจขึ้นมาหน่อย
มีเภสัชให้เลือกสองอย่าง
คือ เภสัชปกติ เรียนห้าปี รับแค่สิบคน
กะเภสัชโครงการร่วมกับม.นอตติงแฮม อังกฤษ
เรียนหกปี (ที่ไทยสี่ปี อังกฤษสองปี)
เราเลือกสอบเภสัชโครงการร่วมฯ เพราะว่าเค้ารับเยอะ ตั้ง 30 คน
เผื่อฟลุ๊ก แล้วก็เป็นการลองสนามสอบก่อนเอนท์

ตอนสอบ ปรากฏว่าเป็นข้อสอบเก่าของปีหนึ่งวิดยา
ข้อสอบวัดความถนัดก็ชุดเดิมกะปีที่แล้วตอนสอบโควต้าแพทย์
...หวานหมูอะสิ

ตอนนั้นบ่นกับเพื่อนผู้ชายคนนึง ชื่อคิง
คิงเป็น"เพื่อนสนิท" กับเราที่สุดตอนนั้น (อารมณ์เดียวกะหนังเพื่อนสนิทเล้ย)
คิงเลยสมัครสอบด้วย บอกว่าอยากเรียนเภสัชเหมือนกัน
(หารู้ไม่ว่า คิงสมัครสอบเพราะมาเป็นเพื่อนเราเฉยๆ ไม่ได้อยากเรียนเภสัชหรอก)
ตอนหลังมารู้ความลับ รู้สึกไม่รู้จะขอบคุณเพื่อนคนนี้ยังไง
เพราะตอนผลออก คิงติดตัวจริง แต่เราติดสำรอง
เราร้องไห้กับคิง บอก ทำไมเค้าติดแค่ตัวสำรอง แล้วทำไงเนี่ย
ถ้าสอบติดโควต้าไม่ว่าตัวจริงหรือสำรอง
ก็จะไม่มีสิทธิ์สอบเอนท์ด้วย เอาไงดีวะชีวิต
...ปรากฏว่า คิงสละสิทธิ์ โดยไม่บอกเราสักคำเดียว...
วันเรียกสัมภาษณ์ เค้าเลื่อนรายชื่อเราให้เป็นตัวจริง
เราไม่เจอชื่อคิง รีบโทรหา...
แล้วก็ได้รู้ความจริงว่าสละสิทธิ์ให้..เพื่อเราจะได้ติดตัวจริง
เราโกรธมากที่คิงไม่บอกเราเรื่องสละสิทธิ์
แล้วยังมาสารภาพบอกชอบเราอีก...
ตูโง่มาก ที่ดูไม่ออกว่าเพื่อนคิงแอบชอบมานาน
ที่มากินข้าวทุกเช้าด้วย ทั้งๆที่บ้านอยู่ไกลถึงฝั่งธนฯ
เพราะเราแอบบ่นกับคิงว่า "ตอนเช้าไม่มีเพื่อนกินข้าวด้วยเลย กินคนเดียวมันเขินอ่ะ"
คิงเลยต้องตื่นมาตีสี่ทุกวัน เพื่อมากินข้าวเช้ากับเราที่มหาลัย
...หลังจากนั้น คิงเงียบหาย...เราก็ยังทำใจคุยด้วยไม่ได้...
จนในที่สุด ก็โทรไปหาเอง ตอนนั้นข่าวลือกระจายทั่วคณะ
อายก็อาย กลัวเสียเพื่อน กลัวเพื่อนเสียใจ
เคลียร์กับคิงเสร็จ ตกลงเราเป็นเพื่อนกันต่อไป และยังสนิทเหมือนเดิม
ตอนนี้ คุณคิงมีแฟนแล้ว และจบวิดวะที่อยากเรียนด้วย
ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันอยู่ คิดถึงเพื่อนนะ...

กลับมาเรื่องสอบโควต้าต่อ...ได้สัมภาษณ์กับอ.ของคณะเภสัช
ตอนนั้นเค้าบอกว่าค่าเทอมรวมทั้งหมด สองล้านกว่าๆ
เพราะไปเรียนอังกฤษ จะเสียค่าเรียนค่าอยู่กิน ปีละล้าน
ถามพ่อแม่ ก็ยังตัดใจไม่ได้ มันติดแล้วนี่หว่า
จะสละสิทธิ์ออกไปเอนท์ดีมั๊ยว้า...เลยลงเอยที่ว่า
สอบเอนท์เฉยๆ แต่ไม่ส่งคะแนนไปสมัครละกัน
เผื่อคะแนนดี ปีหน้า ซิ่วใหม่...(เก่าแก่ดีแท้ ฟอสซิลอีกปี จะเป็นไรไป เหอๆ)

ไปสอบแพทย์รังสิตด้วย ก็ติดนะ แต่ค่าเรียนก็สองล้านเหมือนกัน
เอาไงดี จะเรียนแพทย์หรือเภสัช...เพราะอะไรไม่รู้
เราเลือกเภสัช ตัดสินใจแล้วก็เดินหน้าต่อเลย...

เลยได้มาเรียนเภสัช...อย่างไม่ตั้งใจ
ทั้งๆที่ตัวเองตอนแรก มีอคติกับอาชีพนี้เหลือเกิน
ว่าแค่จ่ายยา ทำไมเรียนตั้งห้าหกปี...เป็นหมอตี๋ก็ขายยาได้เฟ้ย
แล้วเวรกรรมก็มีจริง เกลียดสิ่งไหน...ย่อมได้สิ่งนั้น...

Create Date : 16 มกราคม 2550		6 comments
Last Update : 24 มกราคม 2550 5:08:26 น.
Counter : 2018 Pageviews.
Share Tweet