วันที่ 1 กันยายนปีนี้ คนส่วนให­่ในสังคม ยังคงใช้ชีวิตตามปกติ บางคนเดินทางไปทำงานด้วยจิตใจเบิกบาน เพราะเป็นวันทำงานวันสุดท้ายของสัปดาห์และอาจจะมีนัดสังสรรค์ เพราะอยู่ช่วงต้นเดือนพอดี...

วันที่ 1 กันยายน 2533 ณ กลางป่าห้วยขาแข้ง ชายคนหนึ่ง นั่งทำงานมาตลอดทั้งคืน เพื่อคิด ตัดสินใจครั้งสุดท้าย... ครั้งสุดท้าย...

มีเสียงหลายเสียงในพงไพร ดังแล้วก็เงียบหายไปกับแนวป่ารกชัฏ ไม่เคยดังมาถึงในเมือง ไม่ว่าจะเป็นเสียงของสัตว์ป่าที่ถูกฆาตรกรรมรายวัน เสียงของเรื่อยยนต์ที่เข้าไปตัดต้นไม้ เครื่องยนต์ที่เข้าไปเปลี่ยนป่าเป็นไร่ หรือแม้แต่เสียงปืนยิงใส่เจ้าหน้าที่พิทักษ์ป่า มันก็ดังแล้วเงียบหาย... แม้จะมีคนหลายคน พยายามออกมาพูด มาป่าวประกาศให้ทุกคนหันมาสนใจทรัพยากรณ์ป่าไม้ สัตว์ป่า พื้นที่ป่า ต้นทุนของประเทศ กำลังถูกคุกคามอย่างหนัก แต่เสียงนั้นมันก็ยังคงจางหายไปกับสายลมหนาวของผืนป่า... ไม่เคยดังมาถึงคนส่วนให­่ในสังคม...

สืบ นาคะเสถียร รู้ดีในเรื่องนี้ เขาทำงานอย่างเด็ดเดี่ยว แม่ไม่โดดเดี่ยว แต่ก็เหมือนยืนคนเดียวกลางกระแสธารที่บ้าคลั่งของการถลุงใช้ทรัพยากรอย่างไม่คิดถึงวันข้างหน้า... บางทีสายน้ำที่บ้าคลั่งนี้ ก็ทำลายและบั่นทอนกำลังใจของคนที่เข้มแข็งได้ไม่ต่างจากสายน้ำที่ตัดภูเขา...และเขาเองก็หมดหนทางที่จะต้านกระแสนี้ได้... มีเพียงอย่างเดียวที่คาดหวังว่า อาจจะช่วยปลุกสังคมให้ตื่นมาฟังเสียงที่สะท้อนสะท้านในแนวป่าเสียที... คงเหมือนกับการจุดตัวเองของก้านไม้ขีด เพื่อปล่อยแสงที่ไหม้ตัวเอง แข่งกับดวงอาทิตย์ เพียงเพื่อให้ดอกทานตะวันมามองไม้ขีดไฟ ...ซักครั้ง....

17 ปีแล้ว นับจากวันที่ 1 กันยายน ปีนั้น เสียงปืนที่ดังสะท้านป่า มันเงียบไปนานแล้ว และมันอาจหายไปด้วยซ้ำในสังคม หลายๆ คนอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผู้ชายที่ชื่อ สืบ นาคะเสถียร เป็นใคร หรือทำอะไร คนในสังคมยังคงเป็นกระแสน้ำที่บ้าคลั่งและกราดเกี้ยวเข้าทำร้าย ทำลายทรัพยากรณ์ของชาติเช่นเดิม... แต่ก็ยังมีอีกหลายๆ คน ที่ยังคงสืบทอดเจตนารมณ์ของสืบ บางคนเสียดาย บางคนเสียใจกับการจากไปของเขา หลายคนอุทิศตัวเองเพื่อสืบทอดเจตนาที่ตั้งอยู่บนพื้นฐานการเสียสละด้วยชีวิตนี้...

บทกลอกข้างต้น ยังคงสะท้อนอะไรหลายๆ อย่าง ของคืนวันที่ 30 สิงหาคม 2533 หนึ่งเปรี้ยง หนึ่งวูบ หนึ่งคืนและหนึ่งฝัน เกิดขึ้นเพราะอะไร คาดหวังอะไร ในความเป็นจริง คำตอบนี้ก็ยังไม่ปรากฏชัดนัก เพราะ "สืบ" ไม่ได้บอกอะไรที่มากไปกว่า

"ผมทำดีที่สุดแล้ว"

ที่สุดของคนที่เคยทำงานกับสืบบอกว่าใจแกแกร่งและเด็ดเดี่ยว...

เช้าวันที่ 1 กันยายน 2533


“ปัง…”

เสียงปืนลั่นสะท้านสะท้อนในแนวป่า น้ำค้างล่วงพรู ฝูงนกแตกกระจาย เจ้าหน้าที่วิ่งวุ่นเพื่อถามที่มาของเสียงปืน...




วันนี้ 30 สิงหาคม 2550 อย่าให้เสียงปืนนั้นเงียบหายเลย
ให้มันก้องในใจเราบ้างก็ยังดี ให้รู้ว่ายังมีคนที่เห็นคุณค่าของป่าและปกป้องมันด้วยชีวิตเพื่อพวกเราจะได้ใช้น้ำ ใช้ไฟฟ้า อากาศบริสุทธิ์ รวมทั้งการปกป้องจากภัยพิบัติต่างๆ ที่ป่าให้กับเราและเราจะร่วมสืบทอดเจตนานี้ เท่าที่เราทำได้ ในส่วนที่คนในสังคมควรจะทำ หากเข้าป่า ก็เคารพกฏของป่า ไม่สร้างขยะ ไม่ส่งเสียงดัง ไม่ส่งเสริม ไม่ซื้อ ไม่หา ไม่ล่า ไม่บริโภคเนื้อสัตว์ป่า... เราทุกคนทำได้... อย่างน้อยก็เพื่อไม่ให้ เสียงนั้นต้องจางหายไปกับสายลม... เหมือนทุกๆ ครั้ง

....หนึ่งวูบ ไหวผวา ทั้งป่าลั่น
หนึ่งคืน ยาวนานราวกัปกัลป์
หนึ่งฝันลับแล้วที่แนวไพร....

.... หลับให้สบายเถิด... ที่แนวไพร..

Create Date : 29 เมษายน 2551
Last Update : 12 พฤษภาคม 2555 12:01:17 น.		2 comments
Counter : 1134 Pageviews.
Share Tweet