ด้วยคำสั้นๆง่ายๆ ว่า “คิดถึงเหลือเกิน”
แต่ฉันก็ไม่กล้า
ฉันขลาดอายเกินกว่าจะกล้าบอกคุณ
ถึงความไหวเอนโยกอ่อนฟุ่มเฟือยในอารมณ์

ฉันจึงหยุดความรู้สึกไว้เพียงเท่านั้น
และพยายามจะทำอะไรๆเพื่อจะลบคุณออกไปจากใจได้บ้าง


เพราะความคิดถึง...ทำให้ฉันเหว่ว้า...
ทำให้ฉันเคว้งคว้าง
หาทางให้ตัวเองไม่พบ


เป็นเพราะฉันกลัว...กลัวที่จะเจ็บอยู่ในความอ้างว้าง
เหมือนเช่นตลอดทางที่ฉันผ่านมา..ทุกย่างก้าว
...หนาว...เสียจนหวาดผวา
และขลาดกลัวเกินกว่าให้คุณมาแตะต้อง

คุณคิดบ้างไหม...
ว่าเราเป็นเพียงเส้นสองเส้น
ที่ถูกลากให้มาพบกันตรงจุดๆหนึ่ง
จุดที่ถูกเขียนขึ้นเพื่อพร้อมที่จะลบ

และเพราะเส้นของฉันไม่ใช่เส้นตรง
ไม่ใช่เส้นที่ถูกลากตามรอยบรรทัดวัดจำนวนความยาวไม่ได้
เฉไฉไร้ทิศทาง เป็นเพียงเส้นเปราะบางลางเลือนและเปื้อนเปรอะ
ที่ถูกลากขึ้นมาด้วยอารมณ์และความพอใจ

แต่เส้นของคุณ..ปราณีต สวยงาม คมชัด และเที่ยงตรง
บ่งบอกถึงความตั้งใจและความตั้งมั่นเด่นชัด


จึงเมื่อลากมาพบกันตรงจุดนั้น ก็ให้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
ทั้งเส้นสาย รูปทรง น้ำหนัก และความงาม
เป็นความไม่ลงตัวที่พยายามจะวางให้อยู่ในระนาบเดียวกัน

จึงคลอนสั่นหวั่นไหวไปทุกครั้ง
เมื่อเกิดแรงกระทบจากจุดสะเทือน

และฉันสะเทือนยิ่งกว่า เพราะความแปร่งปร่า
อันเป็นธาตุแท้ที่คุณแลเห็นได้ชัดเจน