Group Blog
|
ตอนที่ 7 สิ่งที่มองไม่เห็น  “ฟาร์ยนายชอบของหวานมากขนาดนั้นเลยเหรอ” “ฮืม....ที่เหลือข้าของกลับบ้านได้ไหม” “ได้สิ” “แล้วปีศาจชอบขนมหวานแบบนี้ทุกตนไหม?” “ก็อาจจะเป็นบางตนเท่านั้นแหล่ะ” “แล้วนาย....ชอบผู้หญิงแบบไหนเหรอ?” คนถามกลับหน้าแดงเสียเองทั้งที่ตั้งใจว่าจะถามเขา ฟาร์ยหันมาจ้องเธอ “เค้ก...ข้าชอบเค้กที่สุดเลยนะ” แต่คนฟังก็ยังคิดว่าเขาบอกว่าชอบขนมเค้ก “เฮอะ....ในหัวของนายมีแต่เรื่องกินสินะ สงสัยพูดไปคงเสียอารมณ์เปล่า” ทำสีหน้าบึ้งตึง ฟาร์ยทำหน้างง “แล้วนายไม่อยากรู้มั่งเลยเหรอว่าฉันชอบผู้ชายแบบไหน?” ฟาร์ยสบตาดวงกลมโตที่ส่องประกายวับวามแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ “ถ้ารู้แล้วจะให้ข้าฉุดมาให้สักคนไหม?” เสี้ยวหน้าไม่สบอารมณ์ปรากฎขึ้น “งั้นนายรีบบ้านไปเลยนะ อย่างนายน่ะคงทำได้แต่เรื่องชั่วร้ายสินะ” เค้กลุกจากโต๊ะไปโดยมิหันกลับมาสนใจอีกปล่อยให้ฟาร์ยนั่งอึ้งอยู่คนเดียว ณ เมืองนรก ขณะที่ฟาร์ยกำลังกินขนมด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว “ยัยเด็กบ้า.....บังอาจมาพูดจาแบบนี้ใส่หน้าข้า รู้จักข้าน้อยไปเสียแล้วอย่างนี้ต้องสั่งสอน” “ฝ่าบาทเห็นพูดแบบนี้มาหลายครั้งแล้วนะขอรับ” จิงโจ้เอ่ยอย่างสงสัย “ก็ไม่เห็นจะทำอะไรที่เด็ดขาดไปเลยสักที” จิงโจ้เอ่ยอย่างอ่อนใจ ฟาร์ยจับจิงโจ้ได้ก็ขว้างเขาไปกระแทกกับผนังห้องอย่างแรง “อ๊ากกกก” จิงโจ้ร้องอย่างเจ็บปวด เมลเล่ย์ย์รีบเข้ามาดูเพื่อนร่วมอุดมการณ์ที่ร้องครวญครางทุกครั้งที่มีเรื่องแบบนี้เขามักจะเป็นผู้รับเคราะห์แทนเสมอสินะ “ท่านฟาร์ยใจเย็นๆก่อนขอรับ.....” ฟาร์ยหันมามองเมลเล่ย์ “เมลเล่ย์เจ้าจงไปที่โลกมนุษย์คอยติดตามเฝ้ายัยนั่นทีสิ คอยติดตามดูว่ายัยนั่นนะจะมีรสนิยมแบบไหน ข้าอยากจะเห็นนักไอ้ผู้ชายหน้าไหนที่ยัยนั่นชอบ” ฟาร์ยประกาศเสียงกร้าว เมล์เล่ได้แต่ขบขัน จะให้บอกยังไงดีล่ะ ท่าทางจะไม่เข้าใจอยู่ดีสินะ ท่านฟาร์ย เค้กมาเรียนตามปกติหลังจากที่หายหน้าไปหลายวันในเดือนก่อน “หวัดดีจะเค้ก” เอยเอ่ยทักเธออย่างอารมณ์ดี “หวัดดีจ๊ะ” “ดีจังที่เค้กมาเรียนหนังสือ แล้วช่วงนี้ไม่โดดเรียนอีกเหรอ” เอยถามประสาซื่อ “อ่อ...อ้อ...ไม่หรอกจ๊ะ” เธอยิ้มหน้าเหยเก เอยเป็นเพื่อนผู้หญิงคนเดียวที่ทักทายเค้ก แต่ว่า...จะว่าไปแล้วคนที่ชอบโดดเรียนมากกว่าใครก็คือเอยเองไม่ใช่หรือไงล่ะ เอยมักจะหลับในคราบเรียนเสมอ เวลารวมกลุ่มทำอาหารก็ไม่ค่อยมีใครสนใจ ดังนั้นเธอก็ไม่ต่างจากเค้กนักเลย วันนี้ก็เช่นกันเมื่ออาจารย์ให้นักศึกษาจับคู่ทำอาหารพื้นเมืองเป็นการทดสอบย่อย เอยหันรีหันขวางหาเพื่อนแต่คนอื่นๆก็จับคู่กันไปหมด เค้กยืนมองเอยอยู่เช่นกัน พิมานเดินเข้ามาหาเธอ “เค้กคู่กับผมนะ” “เอ่อ....คือว่า” ยังไม่ทันที่จะตอบอะไร “ไม่ได้ นายต้องคู่กับฉันสิ” ฟ้าครามรีบมาลากเขาไปทันที เค้กจึงเดินเข้าไปหาเอย “เรามาคู่กันเถอะ” คำเอ่ยทีแสนนุ่มนวลและน้ำเสียงที่ใจดีทำเอาเอยยิ้มอย่างร่าเริง “ถ้าเป็นเค้กล่ะก็...ฉันก็ต้องสอบผ่านแน่ๆเลย” เอยเอ่ยอย่างดีใจ ทั้งสองตกลงกันที่จะทำอาหารของภาคเหนือ แต่เค้กก็ไม่ค่อยมีประสบการณ์ในการทำอาหารพื้นเมืองเท่าไหร่นัก “ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เรามาพยายามช่วยกันเถอะนะ” เอยบอกกับเธอ แต่ดูเหมือนว่าคนที่ลงมือทำส่วนใหญ่กับเป็นเอยเสียนี่ เค้กได้แต่คอยช่วยเหลือเพียงเล็กน้อย เค้กได้แต่ทึ้งกับท่าทางที่ดูเอาจริงเอาจังอย่างคล่องแคล้วของอีกฝ่าย เมื่อทั้งสองทำเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงไปวางอาหารรวมกับเพื่อนๆ ผลการทดสอบของทั้งสองผ่านไปด้วยดี “ขอบใจมากเลยนะเอย ถ้าไม่ได้เธอ ฉันก็คงไม่ผ่านแน่เลย” “ใครว่าล่ะ เค้กน่ะ เก่งที่สุดเลยนะ” “ฉันไม่ถนัดการทำอาหารพื้นเมืองหรอกนะ นอกจากการทำขนมแล้ว อย่างอื่น ฉันเองจะบอกไม่ได้เรื่องก็คงใช่” “แหม๋....เธอน่ะชอบถ่อมตัวเสมอเลยนะ เพราะว่ามีเค้กนั่นแหล่ะที่คอยเป็นแรงใจให้ฉันสู้จนถึงทุกวันนี้” “เอ๋....” เค้กทำหน้าสงสัย “เปล่าๆ ไม่มีอะไร เรากลับกันเถอะนะ” เอยชวนเค้กกลับหลังจากเก็บของเรียบร้อยแล้ว หลังจากแยกย้ายกันที่ สี่แยกเพราะบ้านของเอยกับเค้กไปคนละทาง เค้กยืนมองหลังเพื่อนที่กำลังเดินจากไปอย่างสนใจ แต่พอหันกลับมาอีกทีก็ต้องตกใจที่พบเมลเล่ย์ยืนอยู่ “อ้าว....เมลเล่ย์...มาทำอะไรที่นี่” “อ้อ....ผมมารับท่านเค้กครับ” “มารับฉันงั้นเหรอ” เค้กทำหน้าสงสัย คราวนี้ฟาร์ยจะหาเรื่องอะไรมาอีกล่ะ “คนนั้นเป็นเพื่อนกันเหรอครับ” “ค่ะ เขาเป็นเพื่อนฉัน และก็มีอะไรที่คล้ายๆกันด้วย” หลังจากเสร็จงานในตอนเช้าเหมือนทุกวัน “ถ้าลำบากใจก็ไม่จำเป็นต้องมาช่วยงานฉันก็ได้นะ จะเป็นคนอื่นพวกเขาก็ช่วยงานฉันได้เต็มที่เหมือนกัน” เธอบอกผู้ช่วยหน้าตูมตรงหน้า เค้กไม่อาจจะรู้ว่าทำไมหมู่นี้เขามักจะดูหงุดหงิด แต่จะว่าไปฟาร์ยก็เป็นคนเอาแต่ใจอยู่แล้ว อาจจะมีเรื่องที่ไม่ค่อยสบอารมณ์เขาก็เป็นได้ โดยที่เธอไม่อาจจะรู้ต้นตอสาเหตุมาจากเธอเอง “ก็เสียงของเจ้ามันรบกวนข้าอยู่ทุกวัน” “ไม่ใช่เพราะนายอยากจะกินขนมหรือไงกัน” พูดแทงใจดำทำเอาคนร่างสูงสะดุ้ง “ก็เรื่องสำคัญของข้ามันก็มีแค่ 2 เรื่องเองนะ” เค้กส่ายหน้าอย่างระอา “งั้นเหรอ นายมีเรื่องที่สำคัญเยอะขนาดนั้นเชียว” เธอพูดประชดอย่างหมั่นไส้ “พี่เค้กครับให้ผมช่วยยกนะครับ” โก้รีบเข้ามาช่วยยกถาดขนมออกไปที่หน้าร้าน “ขอบใจมากจ๊ะ” เค้กยิ้มให้อย่างใจดี สร้างความขัดใจให้กับฟาร์ยเป็นอย่างมาก “ยัยนี่ ทีกับข้าทำเมินใส่” ช่วงนี้เค้กกำลังอยู่ในช่วงเตรียมสอบ ดังนั้นบางวันเธอต้องหยุดเพื่ออ่านหนังสือเตรียมสอบ แต่เธอก็จะมาอยู่ที่ร้านเพื่อช่วยโก้ขายของไปด้วย “เค้กเจ้าจะไม่ไปไหนบ้างเลยหรือ” ฟาร์ยเอ่ยถาม “อย่ามากวนน่าฉันกำลังอ่านหนังสือสอบอยู่นะ” เธอหันมาดุฟาร์ยทำเอาปีศาจต้องจ๋อยไป “ถ้าไม่ยอมออกไปไหนแบบนี้ ข้าก็ไม่รู้นะสิว่าเจ้าจะชอบคนแบบไหน” ฟาร์ยครุ่นคิดอยู่คนเดียว เสียงกระพรวนที่แขวนลูกบิดประตูร้านขนมหวานดังขึ้นเตือนให้รู้ว่ากำลังมีลูกค้าเข้ามา เค้กเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องแปลกใจที่เป็นอาจารย์พิมพกาที่มาด้วยสีหน้าเป็นกังวล ฟาร์ยช่วยยกน้ำชามาเสริฟให้กับสองสาวที่โต๊ะ อาจารย์มองหน้าเขาอย่างพินิจ หลังจากที่เขาเดินลับไปแล้วก็หันมาคุยกับลูกศิษย์ “คนที่ไปเป็นเพื่อนเค้กคราวงานแข่งทำอาหารฝรั่งเศษหรือเปล่าจ๊ะ” “ค่ะ” “จะว่าไปเขาดูดีเหมือนกันนะ” “เฮ้อ....แต่ที่จริงก็ไม่ค่อยได้เรื่องหรอกค่ะ อาจารย์” เค้กทำหน้าเซ็งฟาร์ยถึงกับสะดุ้ง พิมพกาได้แต่ขำเบาๆ “อาจารย์มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะที่มาหาหนูวันนี้” “คือว่า...วันนี้น่ะ อิริญามาพบครูที่มหาลัย เขามาเพื่อขอดรอปเรียนจ๊ะ” พิมพกาเล่าเรื่องทุกข์ใจให้เค้กฟัง “ฮ้า!!” เค้กร้องอย่างตกใจ อิริญาที่พูดถึงก็คือเอยนั่นเอง “อีกไม่กี่วันก็จะสอบนี่นะคะ” “ฮืม....ครูพยายามพูดให้เขาเปลี่ยนใจ แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังมีปัญหา ครูถามเท่าไหร่เขาก็ไม่ยอมบอกเลย ได้แต่ยิ้มแล้วก็พูดว่า” “ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะอาจารย์ ปีหน้าหนูจะกลับมาเรียนให้จบค่ะ”....... “ในชั้นเรียนไม่มีใครสนิทกับอิริญาเลย ครูเห็นก็มีแต่เค้กเท่านั้นแหล่ะที่อิริญาชอบคุยด้วยและก็จับคู่ทำกิจกรรมด้วยกัน เขาเคยเล่าอะไรให้เค้กฟังบ้างไหมจ๊ะ” “ไม่เลยค่ะ” เค้กส่ายหน้า “เค้กช่วยครูหน่อยได้ไหมจ๊ะ” “ค่ะ ได้ค่ะ อาจารย์จะให้หนูทำอะไรคะ มีอะไรที่หนูพอจะช่วยได้บอกมาเลยค่ะ” “ช่วยขอร้องให้อิริญากลับมาสอบก่อนจะได้ไหมจ๊ะ ครูอยากจะให้เขาสอบแล้วค่อยว่ากันใหม่ ถ้าสอบแล้วถ้าหากเขาไม่อยากจะเรียนต่อจะดรอปปีหน้าเอาไว้ก็ไม่เป็นไร มาหยุดไปกลางคันแบบนี้ อีกนิดเดียวเองก็จะจบปี 2 แล้ว” “ค่ะ หนูจะพยายามค่ะ หนูก็ไม่อยากให้เขาหยุดเรียนเหมือนกันค่ะ เพื่อนๆ ก็คงจะเหมือนกัน” “ว่าแต่...บ้านของเขาอยู่ที่ไหนคะ” ฟาร์ยนั่งฟังการสนทนาอยู่เงียบๆได้แต่ส่ายหน้าไม่เข้าใจ “ยัยบ้า...จะทำอะไรของเจ้า นี่เป็นเรื่องของคนอื่นนะ” เขาทำหน้าเซ็งๆ “แต่ถ้าพูดไป ก็จะโกรธเอานะสิ เจ้าช่างเป็นมนุษย์ที่แสนแปลกจริงๆ” หลังจากที่อาจารย์กลับไปแล้วเค้กเก็บหนังสือเรียนและเตรียมตัวออกจากร้าน “โก้จ๊ะ ฝากร้านด้วยนะพี่อาจจะกลับดึกหน่อย ยังไงก็ทำอะไรกินเองนะ” “ครับ” โก้รับคำไม่ได้ซักไซ้อะไร ฟาร์ยยื่นหน้าออกมาหวังว่าเธอจะเรียกแต่ก็เปล่าประโยชน์ “ยัยบ้า...คิดว่าตัวเองเป็นใครกันน่ะ” เขาทำท่าโมโห “ถ้าเป็นห่วงก็ตามไปสิครับ มานั่งบ่นแบบนี้จะช่วยอะไรได้” โก้แนะนำทั้งๆที่ก็ไม่ได้อยากจะให้เป็นแบบนั้น “เออ...ไม่บอกข้าก็จะทำแบบนั้นยู่แล้วล่ะ” ฟาร์ยพูดแล้วออกวิ่งตามไป เมลเล่ย์จึงอยู่ช่วยโก้เฝ้าร้านแทน “ทำตัวยังกะเด็กประถม” “ท่านฟาร์ยก็เป็นแบบนี้แหล่ะอย่าถือสาเลยขอรับ” “เฮอะ....ถ้าผมถือสา ผมก็ไม่โตน่ะสิครับ”
ทักทายยามค่ำคืนจ้า^^
โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว
 วันที่: 23 มีนาคม 2553 เวลา:20:14:20 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
