Group Blog
|
ตอนที่ 4 มิตรภาพ  “พี่คงต้องกลับไปอยู่บ้านแล้วค่ะ เพราะพ่อของพี่ไม่สบายหนักไม่มีใครดูแล” พี่มะลิบอกข่าวร้ายกับเธอในเช้าวันเสาร์ “เป็นอะไรมากไหมคะ?” เธอถามอย่างเป็นห่วง “เป็นสาระพัดโรคเลยค่ะ ฮือ....ไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน” มะลิทำท่าจะร้องไห้ เค้กเข้าไปกอดเธอ “คงไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะพี่มะลิ กลับไปดูแลท่านเถอะค่ะ เวลาที่เหลือน้อยยิ่งมีค่านะคะ” เธอเอ่ย “แล้วร้านล่ะคะ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ อย่ากังวลเลยค่ะ” เธอเอ่ยอย่างอ่อนโยนด้วยรอยยิ้มเช่นเคย “ขอบคุณค่ะคุณเค้ก” เค้กได้ให้เงินแก่มะลิก้อนหนึ่งเพื่อเป็นสินน้ำใจที่เธอทำงานให้กับเธอมาด้วยดีตลอด 5 ปี แม้มะลิจะยังเป็นห่วงเธอผู้ซึ่งอยู่เพียงคนเดียวก็ตาม “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ปีหน้าขึ้นปี 3 แล้ว เค้กพอมีเวลาว่างมาขายเองได้ค่ะ” “ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมานะคะ” “ขอบคุณเช่นกันค่ะ ถ้ามีโอกาสพี่ก็อยากจะกลับมาหาคุณเค้กอีก” มะลิโผเข้ากอดเธออย่างซึ้งใจ หลังจากที่มะลิกลับบ้านไป 2 วัน เช้าวันจันทร์เค้กจึงไม่ไปมหาลัยเพราะเธอตั้งใจจะขายขนมเอง เธอทำงานด้วยตัวเองคนเดียว พิมพกาเป็นห่วงลูกศิษย์นักจึงแวะมาหาเธอที่ร้าน “เค้กทำไมไม่ไปเรียนจ๊ะ” “ต้องขอโทษด้วยนะคะอาจารย์ที่หนูไปเรียนไม่ได้ เพราะหนูต้องเปิดร้านเอง” “แล้วมะลิไปไหนเสียล่ะ” “พี่มะลิกลับบ้านค่ะ คุณพ่อป่วยหนัก เธอจึงกลับไปดูแลท่าน” “แต่เธอก็ไม่ควรที่จะขาดเรียนนะ” “ถ้าหนูไม่ขาดเรียนทุกคนก็ไม่ได้กินขนมสิคะ” พิมพกานิ่งอึ้งกับคำตอบจากลูกศิษย์ เธอช่างมีความคิดที่ไม่เหมือนคนอื่นเสียจริง “ครูรู้ว่าเธอทำขนมเก่งที่สุด แล้วเธอก็ยังเป็นคนใจดีด้วย ครูรู้ว่าเธอมีอาจารย์ที่แสนเก่งคอยสอนวิธีทำขนมให้เธอแล้ว แต่ครูก็ไม่อยากให้เธอขาดเรียนนะ การคิดถึงคนอื่นก่อนเสมอเป็นสิ่งดี แต่ก็คิดถึงตัวเองบ้างนะจ๊ะ และก็คิดถึงคนเขาเป็นห่วงเราด้วยก็จะดี” “ขอโทษค่ะอาจารย์ที่ทำให้เป็นห่วง แล้วหนูจะพยายามไปเรียนให้เร็วที่สุดค่ะ” เธอตอบรับคำอาจารย์ไป ฟาร์ยนั่งมองกระจกอย่างสงสัย หมู่นี้ดูเหมือนเค้กจะมีพฤติกรรมแปลกๆ เธอไม่ไปเรียนแถมยังไม่เคยเรียกหาเขาเลย “หรือยัยนั่น....ไม่ต้องการเราเสียแล้ว แต่ทำไมถึงคิดจะแก้ปัญหาด้วยตัวเอง” “วงเวทเอ๋ย จงเป็นประตูเปิดสู่นรก ขออันเชิญปีศาจทาสรับใช้จากนรก มาช่วยทำความปรารถนาข้าให้เป็นจริงด้วยเถิดดด....” “เพี้ยงงงงงงงงงงงงงงง” ร่างสูงสง่าที่ปรากฏตัวตรงหน้าทำเอาเค้กแปลกใจระคนผิดหวัง “ฉันไม่ได้เรียกนายนิ” “ก็แล้วข้าจะมาไม่ได้เชียวเหรอ?” “ก็ได้แต่ว่านายต้องช่วยฉันทำขนมนะ” เธอบอก “ฮืม.....” ผ่านไปร่วม 3 ชั่วโมงที่เค้กไม่ได้พูดคุยกับฟาร์ยเลย มันดูอึดอัดชอบกล “นี่เป็นสิ่งตอบแทนของนาย” เค้กส่งห่อขนมให้เขา ฟาร์ยมองอย่างไม่เข้าใจ “นี่เจ้าจะไม่พูดอะไรมั่งเลยเหรอ” เขาอดถามไม่ได้มองดูสีหน้าที่ไม่ค่อยร่าเริงของอีกฝ่ายแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้ “เรื่องอะไรล่ะ....” “เจ้ามีเรื่องกลุ้มใจอยู่มิใช่เหรอ” เค้กก้มหน้านิ่ง แต่ก็ต้องใจสั่นเมื่อหน้าผากอุ่นๆของฟาร์ยมาบรรจบกับหน้าผากเธอ “แค่เจ้าบอกข้าถึงความกลุ้มใจนั้น ข้าก็จะช่วยทำให้มันหายไปได้นะ” “ขอบใจ.......ไม่มีหรอก....ทำไมนายต้องเข้ามาใกล้ฉันขนาดนี้ด้วยล่ะ” “มันเป็นวิธีวัดความกลุ้มใจน่ะ” เขารีบบอก “นายรีบกลับไปจะดีกว่านะ” ..... ทำตัวแปลกๆ หมู่นี้ทำไมนายจะต้องทำตัวแปลกด้วยนะ เค้กบ่นกับตัวเองขณะเข้าห้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อออกมาเปิดร้านขายขนมตามปกติ “แต่น แต่น แต้นนนนน” ชายร่างสูงใหญ่ในชุดพนักงานร้านขนมเปิดประตูต้อนรับเธอ “นี่มันอะไรกันน่ะ” เธอถามหน้างง “ทำไมนายไม่รีบกลับ ปกตินายน่ะพอกินเสร็จก็กลับทันทีเลยไม่ใช่เหรอ?” เธอตั้งคำถาม “ก็นะ...เห็นเธอลำบากแล้วจะให้ฉันอยู่เฉยได้ยังไงกันล่ะ” “พูดจาไม่เหมือนเป็นปีศาจเลยนะ ปกติแล้วปีศาจชอบทำให้คนลำบากไม่ใช่เหรอ” “เธอพูดเกินไปหรือเปล่า?” “เปล่านิ มันเรื่องจริง”
ฟาร์ยตกใจที่เห็นเค้กร้องไห้และเกินที่เจ้าแห่งปีศาจจะคาดคิดเค้กสะบัดมือจากเขาวิ่งเข้าไปกอดร่างโก้ที่นอนแน่นิ่งอยู่ที่พื้นไม้เรียวอันใหญ่จึงตีที่หลังเธอเต็มแรง เพี๊ยะ......... พ่อเลี้ยงของโก้ตกใจ.......ทุกคนต่างก็ตกใจ “พอ...พอได้แล้ว นายมันบ้าไปแล้วหรือไง?” หน้าใสๆที่อาบด้วยคราบน้ำตาตะโกนถามคนร่างสูงใหญ่ที่ยืนโงนเงนเพราะเมาเหล้า “แก...แก เป็นใครกัน?” เขาถามอย่างสงสัย “ฉันเป็นใครไม่สำคัญหรอก...แต่ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้พ่อใจร้ายอย่างแกทำอะไรเด็กคนนี้” เค้กเอ่ยอย่างไม่เกรงกลัว แม่ของโก้มองน้ำตาคลอ “นี่มันเรื่องในครอบครัวของฉัน นังนี่....อยากจะเจ็บตัวใช่ไหม” พ่อเลี้ยงของโก้เตรียมจะฟาดไม้เรียว “ถ้าแกคิดว่าถ้าตีให้ตายแล้วจะดีขึ้นก็เอาสิ แต่อย่างแกคงจะตกนรกหมกไหม้ จะมีปีศาจมาลากแกลงนรก” เค้กประกาศเสียงเกร้าววว “555...ตลกสิ้นดีปีศาจมีซะที่ไหน ถ้ามีป่านนี้ก็โผล่ออกมาแล้ว ฉันนิล่ะจะเป็นปีศาจลงโทษคนสาระแนอย่างแกเอง” พ่อเลี้ยงของโก้หวดไม้เรียวอย่างแรง ผั๊วะ...ปลั๊ก........ เสียงไม้ที่แหวกอากาศมากระทบบางอย่างอย่างแรงแล้วก็หักไป ท่ามกลางความตกใจของทุกคน “เรียกหาข้างั้นเหรอ....อยากรู้ใช่ไหมว่าปีศาจน่ะมีจริงหรือไม่?” ชายร่างสูงโปร่งภายใต้เสื้อคลุมสีดำยืนจังก้าอยู่เบื้องหน้า “แก...แก...เป็นใครอีกล่ะ พวกแกเป็น..เป็น ปีศาจ งั้นแหรอ” เขาตะกุกตะกัก “ม่ายรู้สิ....” ปีศาจตัวจริงเอ่ยเสียงล้อเลียน “แต่ที่แน่ๆ ข้าคนนี้สามารถส่งเจ้าลงนรกได้ล่ะน้า” ฟาร์ยสบัดมือทีเดียวร่างผอมโซก็ปลิวไปตกนอกบ้านแสนไกล “ฮือๆ.....โก้......โก้ เป็นไงบ้างลูก...” แม่เข้ามากอดลูกร้องไห้น้ำตานองหน้า “ไม่เป็นไรครับ” โก้ตอบหันมามองหน้าเค้ก “พี่สาว...พี่สาวเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” “ไม่เป็นไรหรอกนะ เพราะอย่างนี้ใช่ไหมเธอถึงขโมยของคนอื่นไปทั่ว” เธอเอ่ยถาม แม่ของโก้ร้องไห้โฮ “ฉันผิดเองทีไม่สามารถดูแลพวกเขาได้” “แม่ แม่ไม่ผิดหรอกนะครับ...อย่าโทษตัวเองเลย ผมผิดเองที่ทำอย่างอื่นไม่ได้ ผมยังทำไม่ได้เพราะยังเด็กอยู่” โก้เข้าไปปลอบแม่ “แม่ปกป้องลูกไม่ได้” แม่ดึงโก้เข้าไปกอด เจ้าจะทำยังไงต่อไปเค้ก เจ้าแห่งความมืดยืนคิด ฉันจะช่วยพวกเขาอย่างไรดี.....เค้กคิดอย่ใจใน “เธอเรียนชั้นไหนแล้ว” เค้กเอ่ยถาม โก้ส่ายหน้า... “ผมไม่ได้เรียนหนังสือครับ” “ถ้างั้น...เธอจะไปช่วยงานที่ร้านของพี่ไหม? พี่จะส่งเธอเรียนเอง” “คุณ!!!..” แม่ของเด็กเองตกใจกับการตัดสินใจของคนแปลกหน้า “คือ...ฉันอยากจะช่วยเหลือโก้.....เขาเป็นเด็กกตัญญู ฉันอยากช่วยเหลือคนดีเท่านั้นเอง คุณแม่อย่าได้คิดมากเลยนะคะ ให้เขาไปอยู่กับฉันช่วยขายของที่ร้านหลังเลิกเรียน และมาหาคุณแม่ได้ เท่านี้จะได้ไหมคะ” “ทำไม...คุณถึง?” “เพราะฉันอยากทำในสิ่งที่พอทำได้ค่ะ ฉันอาจจะช่วยคุณได้มากกว่านี้ไม่ได้ แต่ถ้าแค่ให้อนาคตที่ดีกับเด็กคนหนึ่งฉันก็พอจะช่วยได้ค่ะ” แม่ของโก้สบดวงตากลมโตอย่างซาบซึ้งใจ “จะคิดก่อนก็ได้นะคะ ฉันไม่บังคับ” ......ฟาร์ยนิ่งอึ้งกับการตัดสินใจของเค้ก เค้กกับฟาร์ยกลับมาที่บ้าน “ฟาร์ย....นายคิดว่าแม่ของโก้จะยอมให้ลูกเขามาอยู่กับฉันไหม?” “ไม่รู้สิ” “แต่ฉันอยากจะให้เขามาอยู่กับฉัน” “ทำไมล่ะ?” “เพราะตอนที่พี่มะลิอยู่กับฉัน....ฉันชอบมากเลยนะ แม้เราไม่ได้ผูกพันกันทางสายเลือด แต่หากว่าเมื่อได้มาอยู่ด้วยกันแล้ว วันแล้ววันเล่า ฉันก็รู้สึกคุ้นเคยเหมือนเราเป็นครอบครัวเดียวกัน พี่มะลิคอยช่วยเหลือฉันหลายอย่างเช่นการดูแลร้าน แล้วยังเคยเป็นผู้ปกครองฉันตอนอยู่ม.ปลายด้วยนะ ตอนนี้เธอไม่อยู่ด้วยแล้วก็ใจหาย” เค้กคิดถึงใบหน้าเปี่ยมยิ้มของมะลิที่ผุดขึ้นมาในหัว ฟาร์ยมองอย่างไม่เข้าใจ มันเป็นความรู้สึกของมนุษย์ที่ปีศาจอย่างเขาเองอาจจะไม่ค่อยเข้าใจนัก “ฉันเองก็อยากจะดูแลใครสักคนแบบนั้นบ้าง ตอนแรกที่ฉันเห็นโก้ ฉันก็คิดว่าอยากจะมีน้องชายบ้างน่ะสิ” “นั่นสินะ เจ้าช่างเป็นคนประหลาดจัง” “นี่นายว่าฉันเหรอ” เค้กหันไปมองเขา “อ๋อ.....ก็แค่คิดเฉยๆ” “ทำไมความคิดนายมันดังจังเลยล่ะ” ...ฮึฮึ....ยัยบ้า ทำไมเจ้าช่างไม่มีความชั่วร้ายบ้างเลยนะ “โอ๊ย.....” เธอร้องอย่างเจ็บปวดแผลจากการถูกตีที่กลางหลัง “ให้ข้าช่วยดูให้ไหม?” ฟาร์ยเดินเข้ามาใกล้ทำท่าจะช่วยถอดเสื้อเพื่อดูหลังของเธอให้ เค้กรีบถอยห่าง “นี่นาย....จะทำอะไรฉันน่ะ” เธอร้องหน้าแดงวิ่งเข้าห้องไป เช้าวันต่อมาพอเค้กเปิดประตูร้านต้องตกใจที่พบว่าแม่ได้พาโก้มาฝากเอาไว้กับเธอแต่เธอก็ดีใจมากกว่าที่ต่อไปนี้เธอมีโอกาสได้เป็นพี่สาวอย่างที่ตัวเองหวังไว้ ....แม่คะ หนูมีน้องชายแล้วนะคะหลังจากที่เป็นลูกคนเดียวของแม่มาตั้งนาน ตอนที่อยู่กับพี่มะลิหนูก็ดีใจที่มีพี่สาว แต่ตอนนี้พี่มะลิก็จากหนูไปแล้ว แต่หนูก็มีน้องชายเพิ่มมาหนึ่งคน ส่วนอีกคนหนึ่งนั้นไม่รู้ว่าเขาจะเป็นน้องชาย พี่ชาย หรือว่าเพื่อนดีค่ะ เพราะเขาน่ะบางครั้งก็ใจดีเหมือนผู้ใหญ่ แต่บางครั้งก็เอาแต่ใจเหมือนเด็ก แต่เขาก็เป็นคนที่อยากให้แม่ได้รู้จักค่ะ เพราะงั้นกลับบ้านเร็วๆนะคะ โดย: unitan
 วันที่: 9 มีนาคม 2553 เวลา:8:10:11 น. |
unitan
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]  Link |
||||||||||||
ขณะที่ทั้งสองกำลังโต้แย้งกันอยู่นั่น
โคร้ม.....
เสียงชั้นวางขนมล้มลงพรอ้มกับร่างผอมของเด็กชายวัย 13 ขวบแต่งตัวด้วยเสื้อผ้ามอมแมมนอนอยู่ตรงนั้น
“ใครน่ะ” เค้กร้องถาม
เด็กคนนั้นรีบหอบเอาขนมแล้ววิ่งหนีไปทันที
“หยุดนะ เจ้าเด็กน้อย” เค้กร้องตามและวิ่งตามหลัง
เด็กคนนั้นวิ่งสุดชีวิตอย่างหวาดกลัว
“วิ่งเร็วชะมัดเลย” เค้กยืนตัวหอบอยู่ตรงสี่แยกมองตามหลังก็ไม่ทันเสียแล้ว
เด็กน้อยวิ่งหนีไปอย่างไม่ลืมหูลืมตาก็แต่ก็ต้องตกใจเมื่อชนกับคนร่างสูงตรงหน้าจนกระเด็นขนมกระจายเต็มพื้นพอเงยหน้ามองก็ต้องตกใจกับชายร่างสูงใหญ่มีเขางอกข้างหูที่ยืนอยู่ตรงหน้า
“นาย....”
“ว่าไงเจ้าหนู เป็นขโมยเหรอ”
“เปล่านะ...ผมไม่ใช่ขโมย”
“แล้วอันนั่นน่ะมันคืออะไร?” เขาถามพลางยื่นหน้าอันน่ากลัวเข้าไปใกล้
“เปล่านะ...ผมไม่ใช่” เด็กน้อยลุกขึ้นจะวิ่งหนี
ฟาร์ยจับแขนอันเล็กแล้วดึงกลับอย่างรวดเร็วทั้งสองก็มาโผล่ที่ร้านขนมหวาน
“ฟาร์ย...” เค้กร้องอย่างตกใจ
“ผมเปล่านะครับ ผมเปล่าขโมย” เด็กคนนั้นร้องอย่างตกใจที่เห็นเค้ก
“ฮือๆๆๆ....ผมไม่ได้ทำ” เข้าเริ่มร้องไห้
ฟาร์ยใช้ไม้เท้าทุบหัวเขาอย่างแรง
“เจ้าช่างเป็นมนุษย์ที่ใช้ไม่ได้เลยนะ ทำผิดแล้วยังไม่ยอมรับผิดอีก”
“ก็....ก็...ผมไม่ได้ตั้งใจ ฮืออออ....” เด็กน้อยร้องไห้อย่างตกใจและหวาดกลัว
“ไม่ต้องร้องหรอกนะ พี่ไม่เอาผิดกับเธอหรอก ว่าแต่ทำไมถึงทำแบบนี้ล่ะ” เค้กเอ่ยอย่างอ่อนโยนเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้น ฟาร์ยมองอย่างไม่เข้าใจ
“ผมจำเป็นต้องทำ ผมไม่อยากจะทำแบบนี้หรอกนะครับ ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมเถอะ อย่าจับผมเลย ฮือ.....”
“งั้นบอกพี่มาสิว่าทำไมต้องทำแบบนี้”
“ผม.....แค่อยากจะช่วยแม่เท่านั้นเอง” เด็กน้อยตอบ
เค้กนิ่งอึ้ง
“งั้นอยากได้อะไรก็เอาไปเลยนะ ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก ถ้าเธออยากได้ขนมของที่นี่ก็บอกพี่ พี่อนุญาตให้เธอเอาไปได้”
เด็กน้อยเช็ดน้ำตาเงยหน้ามองเค้ก ฟาร์ยเองก็แปลกใจกับการตัดสินใจของเธอ
“จริงเหรอครับ พี่ไม่จับผมจริงๆเหรอครับ”
“จริงสิ แต่ต้องสัญญากับพี่อย่างนึ่ง”
“ครับ”
“เธอจะต้องไม่ทำแบบนี้อีก อย่าขโมยของของใครอีกนะ มันไม่ดี”
“ครับผมสัญญา”
เด็กคนนั้นได้รับขนมจากเค้กแล้วจากไปพร้อมกับสัญญากับเธอว่าจะเป็นเด็กดี
“นี่เจ้าเชื่อเด็กคนนั้นเหรอว่าเขาจะไม่ทำแบบนี้อีก ดูจากสภาพแล้วท่าทางเด็กคนนั้นจะอยู่อย่างลำบากน่าดูนะ” ฟาร์ยเอ่ย
“ใช่แล้ว ดูท่าทางเด็กคนนั้นจะลำบากน่าดู เขาต้องลำบากทั้งที่ยังเด็ก ท่าทางจะไม่ได้เรียนด้วยซ้ำ”
“ทำไมเจ้าถึงช่วยเหลือคนไม่ดีล่ะ”
“เขาไม่ใช่คนไม่ดีซะหน่อย ที่เขาต้องทำแบบนี้เพื่อคนอื่น คนที่สำคัญมากต่อเขา แบบนี้ยังจะเรียกคนเลวได้ไง"
“ฮึฮึ...เจ้าน่ะช่างอ่อนต่อโลกนัก การที่คนทำผิดก็ล้วนแต่อ้างเพราะทำเพื่อคนอื่นทั้งนั้น โจรที่มันปล้นธนาคารก็บอกว่าเพราะเอาเงินไปรักษาแม่ที่ป่วยหนัก คนงานที่ขโมยเครื่องเพชรของเจ้านายก็บอกว่าเพราะต้องการนำไปเป็นค่าเล่าเรียนของลูก แล้วอย่างนี้โลกก็ล้วนแต่คนดีที่ทำเพื่อคนอื่นงั้นสิ”
“คนที่มิได้ทำด้วยเจตนาจะต่อว่าเขาเลวได้หรือไงล่ะ” เค้กย้อนถาม
“คนเราอันความชั่วนั้นมันก็เกิดจากส่วนมืดมิดของจิตใจ ที่ต้องการและมีความกระหายอยาก จะเจตนาหรือมิเจตนา ล้วนแต่รับคำสั่งจากจิตใต้สำนึกทั้งนั้น เจ้าจะบอกว่าเด็กนั่นไม่เจตนาอยากจะเป็นเช่นนี้ แล้วเจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยากจะเป็นแบบนี้หรือไม่?” ฟาร์ยตั้งคำถามกับเธอ....เค้กตอบไม่ได้
“ถ้างั้นเจ้าตามไปดูสิ....เมื่อครู่เด็กคนนั้นเพิ่งจะให้สัญญาเอาไว้กับเจ้า เขาจะทำอย่างนั้นได้หรือไม่?”
เค้กชักเริ่มหวั่นไหว
ฟาร์ยจับข้อมือเล็กได้ก็พาเดินทางตามเด็กคนนั้นไป
เด็กคนนั้นมาถึงบ้านเขาเอาขนมมาให้น้องเล็กๆ กินทุกคนล้วนแต่ดูมอมแมมเด็กๆต่างก็ดีใจที่ได้กินขนมอร่อย
“เด็กคนนี้มีน้องที่ยังเล็กอีก 2 คน ซึ่งเป็นลูกคนละพ่อ พ่อเลี้ยงเป็นคนขี้เกียจแล้วยังติดการพนันและเหล้าเขาบังคับให้เด็กคนนี้ต้องขโมยของเพื่อนำมาขายมั่งเป็นอาหารมั่ง ไม่งั้นเขาจะทำร้ายแม่ของเด็กชาย เด็กชายเป็นคนรักแม่จึงต้องจำใจขโมยของเพื่อการอยู่รอดของพวกเขา บางครั้งเขาจะทำด้วยความจำใจ แต่บางครั้งก็ด้วยเจตนา เพื่อต้องการให้ตัวเองได้อยู่รอดต่อไป”
เค้กมองดูสิ่งเหล่านั้นอย่างสะเทือนใจ
“ต่อให้เขาสัญญากับเจ้าว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก แต่พอพ่อเลี้ยงซึ่งเป็นผู้ที่มีความโลภ ความหลง อยู่ในใจก็จะบังคับให้เด็กคนนี้ต้องทำ แม้บางครั้งเขารู้ว่ามันไม่ดีแต่เมื่อเห็นแม่กับน้องที่ต้องลำบากและถูกพ่อเลี้ยงทำร้ายเขาก็ต้องทำอยู่ดี”
ทั้งสองมองดูเหตุการณ์ต่อพ่อลี้ยงที่เพิ่งตื่นนอนยังไม่สร่างเมาดีออกมาจากบ้าน
“นี่เจ้าโก้ วันนี้ไปขโมยอะไรมา” เขาถามทั้งที่เสียงยังอ้อแอ้
“ขนมงั้นเหรอ” เขาทำเสียงประหลาดใจ
“เจ้าไปขโมยขนมมางั้นเหรอ” พ่อเลี้ยงตรงเข้าไปกระชากคอเสื้อของโก้ซึ่ตัวเล็กกว่าถึงกับตัวลอย
“ก็......ก็...น้องๆหิวนิครับ” โก้ตอบด้วยเสียงอันสั่นเทา
“ทำไมแกถึงไม่ขโมยอย่างอื่นล่ะ” พ่อเลี้ยงโยนร่างผอมแห้งลงไปนอนอยู่กับพื้น
แม่ที่เพิ่งกับจากขายพวกมาลัยวิ่งเข้าไปกอดโก้
“อะไรกัน...อย่าทำอะไรลูกนะ”
“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหม? ให้ขโมยอะไรที่มันขายได้ ขนงขนมพวกนั้นไร้สาระ หลีกไป๊” เขากระชากแม่ของโก้ออกไปแล้วดึงโก้ขึ้นมาตบ
“ก็ขนมจากร้านนี้น่ะอร่อยที่สุดในเมืองนิครับ ผมอยากให้น้องๆได้กินของอร่อย” โก้ตอบทั้งน้ำตา
เพี๊ยะ....เขาตบอย่างไม่ยั้งมือ
“ทำไมเขาต้องทำขนาดนี้ด้วยล่ะ” เค้กอุทานออกมาอย่างตกใจกับสิ่งที่เห็น
“นี่แหล่ะคือความโหดร้ายของชีวิตโดยแท้จริง” จอมปีศาจเอ่ย
“พวกเขาไม่เห็นเราเหรอ” เธอหันไปถามฟาร์ย
“ไม่เห็น”
เค้กมองดูเหตุการณ์ต่อพ่อของโก้หันรีหันขวางขว้าเอาไม้เรียวได้ก็เข้าหวดโก้อย่างหนัก โดยมีแม่ที่คอยขัดขวางก็โดนลูกหลงไปด้วย น้องๆทั้งสองกอดกันร้องไห้ระงม โก้นอนร้องดิ้นอย่างเจ็บปวด แม่พยายามยื้อยุดฉุดแย่งไม้เรียวแต่ก็ไม่เป็นผลเธอห้องไห้แทบขาดใจ