Bloggang.com : unitan - หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 2 หน้า 1

Group Blog

กันยายน 2564

8 กันยายน 2564

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 2 หน้า 1

All Blog

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 2 หน้า 1

“ท่านเทพ...ข้ามีเรื่องขอจากท่าน”

เสียงอันชราของทวดเอ่ยพลางพนมมือต่อหน้ารูปปั้นมังกรสีขาวที่ตั้งตระหง่านในวิหารแห่งหนึ่ง

ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นบุรุษรูปร่างสูงใหญ่นอนตะแคงหันหลังมือซ้ายท้างคางไว้

“นี่เจ้าอุตส่าห์ดั้นด้นมาหาข้า เพื่อจะขออะไรกัน”

เทพผู้ดูเฉื่อยไม่ยินดียินร้ายกับแขกผู้มาเยือน

“ข้าขอให้ท่านช่วยคุ้มครองเหลนของข้า”

“เจ้ามาขอผิดคนแล้วมั้ง”

“ท่านเทพมีเพียงแต่ท่านเท่านั้นที่ทำได้เจ้าค่ะ”

“เทพมีตั้งหลายองค์ เจ้าก็ลองไปขอมั้งสิ จะเอาชั้นสูง ชั้นกลาง หรือชั้นล่าง เจ้าก็เลือกเอาตามสบาย ข้าไม่อยู่ในชั้นไหนแล้ว”

เสียงทุ้มๆ เอ่ยอย่างเกี่ยงงอน

“จะให้ข้าเอ่ยตามจริงหรือไม่เจ้าค่ะ”

“ความจริงอะไรของเจ้า”

“ก็เทพองค์อื่นงานล้นมือแล้วนะสิเจ้าค่ะ”

“นี่หาข้าขี้เกียจเหรอ”

เสียงดุดังออกมา

“ข้ามิได้เอ่ยแบบนั้นนะเจ้าคะ อย่าร้อนตัว”

เหมือนโดนกระตุกหนวดมังกร

“เจ้าก็รู้นิว่าข้า ไม่สนใจเรื่องร่างทรง แล้วข้าก็เป็นเพียงสัตว์เทพชั้นปลายแถว ข้าไม่อยากสุงสิงกับเทพชั้นสูงและกับมนุษย์”

ท่านเทพยังไม่สนใจต่อคำวอนขอ

“ท่านจะเอาแต่นอนเฝ้าวิหารอยู่อย่างนี้น่ะเหรอคะ ท่านน่าจะรู้ตัวดีว่าท่านเป็นสัตว์เทพชั้นสูง เชื้อสายจากพาหนะของท้าวเทวะ แล้วยังเก่งกาจกว่าท่านเทพวิหก เหตุใดจึงเพิกเฉยต่อคำขอของข้าเจ้าคะ”

พอได้ยินชื่อที่แสนเกลียดชังท่านเทพที่เอาแต่นอนก็ขุ่นใจ

“ข้าขี้เกียจต่อคำกับเจ้าแล้วยัยแก กลับไปซะ”

สบัดหางครั้งเดียวก็บังเกิดลมหมอกพัดอย่างแรง พลันนิมิตวิหารศักดิ์สิทธิ์ก็หายไปจากตรงหน้า

เฮ้อ......ชักจะลางไม่ดี

ท่านเทพผู้มิสนใจต่อมนุษย์ลำพึงเบาๆ ก่อนจะหลับตานอนต่อ

ทวดลืมตานั่งอยู่ในห้องตัวเอง

“อย่าหาว่าข้าบังคับท่านก็แล้วกันนะเจ้าคะ”

ทวดเอ่ยเบาๆ

เช้าตรู่ คนางค์ตื่นมาแต่เช้า น้าฟูบอกว่ามีห้องอาบน้ำอีกห้องอยู่ด้านล่าง เธอเดินไปทางที่น้าชี้บอกมา

เห็นห้องน้ำอยู่ด้านหลังบ้าน ด้านหลังมีคอกวัว ควาย ห่างออกไปน่าจะเป็นยุ้งฉางข้าง และเล้าไก่ ช่างเป็นภาพวาดชนบทที่ดูเรียบง่ายและสวยงาม

ข้างๆ ห้องน้ำ มีบ่อน้ำ รอกและถังน้ำผูกเอาไว้ คนางค์มองอย่างตื่นเต้น เธอเคยเห็นแต่ในสารคดี ที่ๆ ยังไม่มีน้ำปะปาใช้ หากไม่มีแม่น้ำอยู่ใกล้ ก็จะมีบ่อน้ำสำหรับตักขึ้นมาดื่มกิน มองไปข้างบ้านมีโอ่งขนาดใหญ่รองน้ำฝน 2-3 ลูก นี่คือวิถีแบบชาวบ้านจริงๆ ที่เธอได้สัมผัส

ห้องน้ำมีด้วยกันสามห้อง คนางค์เปิดห้องแรก เป็นห้องถ่ายทุกข์ เหมือนพึ่งถูกต่อเติม เป็นชักโครกนั่งแบบสมัยใหม่ ถูกต่อท่อน้ำจากโอ่งใบใหญ่จากด้านหลังแทนระบบปะปา

ห้องที่สองเป็นแบบส้วมซึมข้างๆ มีตุ่มน้ำเล็กๆ และกระบวยไว้ตัก คาดว่าจะใช้ชำระล้างหลังเสร็จกิจ ซึ่งเธอเคยเห็นเป็นครั้งแรก

“โห.....ไม่เคยเจอแบบนี้จริงๆ”

ห้องที่สาม เป็นห้องอาบน้ำ ข้างในมีราวพาดผ้าเช็ดตัว และมีชั้นวางสบู่ โอ่งดินขนาดย่อม มีฝาปิด และขันวางอยู่ด้านบน
เธอมองอย่างตื่นเต้น

“น้ำน่าจะเย็นแน่ๆ เลย”

เธอเข้าไปอาบน้ำ ถอดเสื้อผ้าออกอย่างรวดเร็ว

ด้วยอุณภูมิรอบกายแสนเหน็บหนาว คนางค์ต้องรีบราดน้ำถูกสบู่แล้ววิ่งห่อตัว แต่ด้วยอุณภูมิร่างกายที่สูงกว่า แล้วทำให้รู้สึกอุ่น คนางค์รีบสวมเสื้อผ้า แล้วกลับขึ้นบ้าน

คนอื่นๆ ตื่นกันบ้างแล้ว เธอเข้าไปช่วยแม่เก็บที่นอนและมุ้ง

“หนาวมากๆ เลยแม่”

เธอบอกแม่

“งั้นไม่อาบน้ำแล้ว”

น๊อตรีบบอก

“ยี้ สกปรก”

“นั่นสิ ดูอากาศยังกับอยู่สวิส”

เปิ้ลพูดอีกคน

“เคยไปสวิสเหรอแกน่ะ”

“ก็ไปมาแล้วสิ”

หนุ่มหน้าเข้มตอบเธอ ก็ไม่แปลกใจหรอก เปิ้ลมาจากครอบครัวมีอันจะกิน

ที่บ้านมีธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ พี่น้องก็มีกิจการของตัวเอง เขาไปเที่ยวต่างประเทศตั้งแต่เด็ก พี่คนอื่นๆ ต่างก็มี ธุระกิจมากมายที่มาจากการขยายกิจการของครอบครัว

มีเขาคนเดียวที่เลือกเรียนแพทย์แผนไทย ก็เพราะเพื่อนซี้ต่างวัยที่ แสนเก่งและฉลาด สอบข้ามชั้นเรียนจาก ม. ต้น มาเรียน ม. ปลาย แล้วยังสอบเข้ามหาวิทยาลัยพร้อมกันกับเขาอีก

เรื่องที่เธอเลือกก็ไม่เคยอยู่ในหัวเขาเลย แต่เขาก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ เธอเพียงเท่านั้น นี่คือเหตุผลที่เขาเลือกเรียนแพทย์แผนไทย

น้าเตรียมสำรับกับข้าวแต่เช้า เพื่อนำไปใส่บาตรและเตรียมผลไม้ของป่ามากมายให้แม่เอากลับบ้านไปกิน

“พี่น่าจะกินข้าวก่อนไป”

“ไม่เป็นไรหรอก กินบนรถก็ได้ เดินทางกว่าจะถึงบ้าน เดี๋ยวจะค่ำก่อน”

“ฉันเตรียมเนื้อย่างให้แล้วนะ กับข้าวเหนียว”

“ขอบใจนะ”

“ส่วนของป่า ใส่ชะลอมแล้ว”

“เยอะแยะไปหมดเลยนะฟู คนกินเก่งมาอยู่ที่นี่แล้ว ไม่รู้จะกินทันหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไรหรอกพี่ เตรียมไว้สองชุด ให้ลุงไก่ไปกินด้วย เก็บในตู้เย็นได้”

แม่พยักหน้า

“นี่ต้นเดือนกรกฏาเองนะ ที่นี่อากาศหนาวขนาดนี้ แทบไม่ต้องมีตู้เย็นเลย”

“เราก็อยู่แบบนี้ตลอดปีล่ะพี่ ไม่เคยได้เจอร้อนหรอก คนแถวนี้ไม่มีตู้เย็นไม่มีพัดลม”

ฟู คนางค์และ เปิ้ล เดินออกมาส่งลุงไก่ แม่ และน๊อต

“ดูแลตัวเองดีๆ นะ”

“ค่ะ แม่เดินทางปลอดภัยนะคะ”

คนางค์กอดแม่เพื่อลา

แม่ลูบหัวเบาๆ

“ดูแลกันดีๆ นะเปิ้ล”

“ไม่ต้องห่วงครับแม่”

ทั้งสองไหว้ลา แม่ ลุงไก่และพี่น๊อต

“มากอดหน่อยสิ ตัวเล็ก อยู่ที่นี่ก็อย่าซนนะ”

คนางค์เข้าไปกอดลาพี่ชายคนรอง

“หนูมาทำงานนะพี่น๊อต”

“แล้วก็...ที่นี่น่ากลัว อย่าออกไปไหนคนเดียวนะ”

“ที่นี่ไม่มีคนร้ายหรอก”

“พี่ไม่ได้หมายถึงคนร้าย..”

เสียงต่ำของพี่ชายพูด ทำเอาเปิ้ลที่ยืนอยู่ข้างๆ เริ่มใจคอไม่ดี ขยับเข้ามาหาคนางค์

“ผีน่ะเหรอ เราก็ชวนมาเป็นเพื่อนไง”

เสียงเจื้อยแจ้วของเธอตอบไม่ได้กลัวอย่างที่พี่คิดไว้

“ยัยบ๊อง”

น๊อตทำมะเหงกลงหัว ก่อนจะจูบหัวน้องสาวเพื่อลา

ทั้งสองโบกมือลาเมื่อทุกคนขึ้นรถไปแล้ว

“แม่... คนางค์กับเปิ้ลจะอยู่กันได้ไหม มันน่ากลัว หลอนๆ ยังไงไม่รู้”

“ฮึๆๆ ลูกคิดมากไปหรือเปล่า ชนบทที่ห่างไกลความเจริญ ถนนหนทางลี้ยวลดคดเคี้ยวข้ามเขา ห่างไกลผู้คน บ้านคนก็อยู่ห่างกัน บรรยากาศก็เป็นแบบนี้แหล่ะ”

แม่ขำเบาๆ ตอบลูกชาย

“ผมรู้สึกว่า มันมีอะไรมากกว่านั้นนะ”

น๊อตพูดอย่างเป็นกังวลเพราะห่วงน้องสาว

Create Date : 08 กันยายน 2564
Last Update : 8 กันยายน 2564 9:47:14 น.
Counter : 790 Pageviews.

0 comments