บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 1 .. บันทึกนี้ เป็นแค่เพียงกล่องความทรงจำขนาดเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ บอมเบย์ ซึ่งหลายๆ คนอาจจะเคยรู้จัก แต่หลายคนอาจจะไม่เคยสัมผัสชีวิตและความรู้สึกของคนๆนี้ ทุกเรื่องราวที่ร้อยเรียงออกมาเป็นตัวอักษรนั้น กลั่นออกมาจากความรู้สึกและเป็นสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตจริง ช่วงชีวิตหนึ่งของคนนั้นสุดแสนจะสั้น แต่มีหลากหลายเรื่องราวที่เข้ามา เพียงเวลาหนึ่งวันอาจจะเจอกับเหตุการณ์หลายสิ่งหลายอย่าง จนไม่อาจบันทึกได้ด้วยสมอง การเขียนไดอารี่เป็นวิธีหนึ่งที่จะบันทึกความทรงจำได้เป็นอย่างดี หากวันใดย้อนกลับมาอ่าน คุณอาจจะมีรอยยิ้ม หรืออาจมีน้ำตาเพื่อรำลึกถึงรอยอดีตเหล่านั้นก็เป็นได้ ตอนที่ 1 วันที่บันทึก 11 พฤศจิกายน 2550 เดือนที่ได้ขึ้นชื่อว่า "ปลายฝนต้นหนาว" ได้ก้าวเข้ามาสู่ชีวิตของฉันอีกครั้งหนึ่งด้วยความรู้สึกยินดีและเริงร่า เพราะเดือนนี้เมื่อย้อนกลับไปแล้ว คือเดือนที่ฉันเกิดนั่นเอง ฉันเฝ้ารอคอยอย่างตื่นเต้นกับอายุใหม่ที่คืบคลานเข้ามา ด้วยหวังว่าอะไรใหม่ๆ จะได้เข้ามาเยี่ยมเยียนผู้ที่ท้อแท้และสิ้นหวัง ย้อนกลับไปเดือนกรกฎาคม ฉันเริ่มมีอาการผิดปกติทางร่างกาย เหมือนจะสิ้นไร้เรี่ยวแรงลงภายในวันเดียว ถึงแม้ว่าฉันจะเฝ้าประคบประหงมร่างกายที่ไม่ใช่ของฉันนี้อย่างดี ด้วยการออกกำลังกาย ทานอาหารที่มีประโยชน์ แต่ก็หาช่วยได้ไม่ ฉันป่วยหนักจนต้องอยู่ใกล้ๆหมอเป็นประจำ เหตุที่อาศัยอยู่คนเดียวที่กรุงเทพมหานคร จึงไม่มีใครคอยดูแล ทุกครั้งที่มีไข้สูง ฉันจะบอกตัวเองเสมอว่า "ถ้าหากจะตายก็ตาย" ฉันไม่เคยคิดอาวรณ์กับร่างกายนี้ มีเพียงจิตที่เฝ้าภาวนาและขัดเกลาให้เบิกบานเสมอ แต่ร่างกายได้ทรุดโทรมลงเรื่อยๆ ฉันมีอาการเจ็บหน้าอกอย่างรุนแรง จนไม่สามารถทานอาหารได้จำนวนมากๆ ทำให้น้ำหนักลดลง ฉันได้เข้าพักและพบหมอหลายโรงพยาบาล การเจ็บป่วยของฉันครานี้ทำให้ฉันลำบากพอสมควร เพราะค่ารักษาที่แสนจะแพงของโรงพยาบาลเอกชน ด้วยเหตุที่ฉันไม่มีความอดทนในการรอคอยการให้บริการของโรงพยาบาลรัฐ แต่ก็เพียรทำความความเข้าใจว่าทุกคนต่างมีงานทำอย่างล้นมือ อาการเจ็บป่วยของฉันได้ดำเนินมาเรื่อยๆ อย่างไม่ยอมหยุดหย่อน เหมือนเวลานี้เจ้ากรรมนายเวรทั้งหลายได้เล่นงาน แม้ฉันจะสวดภาวนารักษาศีลเท่าใด ก็ช่วยได้แค่เรื่องจิตใจเท่านั้น จนกระทั่งกลางเดือนกันยายน ฉันหวังว่าอายุใหม่ๆ จะนำฉันไปสู่สิ่งที่ดี แต่มันไม่เป็นเช่นนี้เลยแม้สักนิดเดียว... แม่ได้ส่งข่าวว่าให้ฉันกลับบ้านที่จังหวัดอุบลราชธานี เพราะขณะนั้นพ่อไม่สบาย ร่างกายผ่ายผอม ไม่มีใครคอยปรนนิบัติ เพราะถึงแม้ว่าพี่น้องในครอบครัวเราจะมีถึง 8 คนก็ตาม ทุกคนต่างก็มีครอบครัว ภาระและวิถีชีวิตที่แตกต่าง ด้วยความที่ฉันเป็นลูกชายคนเล็ก จึงต้องเป็นหน้าที่ที่ต้องสละงานที่ทำ เพื่อกลับไปปรนนิบัติท่าน ทั้งที่ร่างกายของฉันอ่อนแรงสิ้นดี การลงโทษซ้ำแล้วซ้ำเล่าในชีวิตยังไม่สิ้นสุด เมื่อฉันได้รับข่าวร้ายในอาการป่วยของพ่อ บัดนี้มะเร็งร้ายกำลังลุกลามในท่อน้ำดี ตับและกระบังลม ซึ่งเป็นอวัยวะที่สำคัญ ไม่มีอะไรจะเจ็บปวด เท่ากับการที่ฉันเห็นคนที่รัก เทิดทูนและศรัทธาเจ็บป่วย เหมือนการลงโทษครานี้ มีมีดมาหั่นดวงใจฉันให้สึกกร่อนและเล็กลงเรื่อยๆ ฉันได้ส่งข่าวให้พี่น้องรู้ ทุกคนต่างทิ้งงานที่ทำเพื่อมาปรนนิบัติพ่อ ฉันถือว่าพ่อของฉันโชคดีที่มีลูกกตัญญูกตเวที และนี่คงเป็นครั้งแรกที่พวกเราทั้ง 8 คนอยู่กันอย่างพร้อมหน้า วันที่ 21 กันยายน 2550 ขณะที่เป็นวันเกิดของฉัน ฉันเฝ้านั่งปรนนิบัติผู้เป็นพ่ออย่างเงียบๆ ที่โรงพยาบาลในจังหวัดอุบล โดยไม่เอ่ยปากบอกให้ใครรู้ถึงวาระที่สำคัญนี้ เพราะฉันถือว่ามันไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไร เพียงแต่ฉันต้องซ่อนความเจ็บป่วยทางกายของตนเองไว้ ไม่ให้พ่อและแม่ได้รับรู้ เพื่อที่ท่านจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง เมื่อถึงคราวที่คุณหมอที่กรุงเทพฯนัดตรวจ ฉันจะรีบบินไปเพื่อรับยาและกลับมาที่อุบลในวันเดียวกัน ความหวังจากอาการป่วยของพ่อได้ลดน้อยลง เมื่อคุณหมอลงความเห็นว่า ท่านป่วยเป็นมะเร็งในท่อน้ำดีระยะสุดท้าย อาจจะอยู่ได้ไม่เกิน 6 เดือน หรือแล้วแต่กำลังใจของผู้ป่วย ทันทีที่ได้รับคำชี้แจงจากหมอ ฉันรู้สึกเหมือนมีเครื่องประหารรอผู้เป็นพ่อ ซึ่งท่านจะได้รับการลงทัณฑ์ในไม่ช้า หากแต่ว่าเวลานั้น จิตใจของฉันได้รับการประหารและลงทัณฑ์ในทันที   Create Date : 22 พฤศจิกายน 2550 24 comments Last Update : 22 พฤศจิกายน 2550 7:28:09 น. Counter : 502 Pageviews. Share Tweet

โดย: pataramin 22 พฤศจิกายน 2550 9:07:30 น.

ปาต้าเสียพ่อไปตอนอยู่ ม.2 ด้วยโรคมะเร็งตับ ในวันที่ 25 ตุลาคม ซึ่งเป็นช่วงวันหยุดปิดเทอมภาคเรียนแรก เพื่อนๆ ต่างไปเที่ยว หรือพักผ่อนอยู่กับครอบครัว... แต่ขณะนั้นปาต้าได้ใช้โรงพยาบาลเป็นบ้าน เปล่าหรอก... ปาต้าไม่ได้นึกอิจฉาที่เพื่อนๆ ได้ไปเที่ยว หรือมีความสุขกับครอบครัว... ปาต้าเพียงหวังว่า..ปาฏิหารย์จะมีจริง ปิดเทอมคราวหน้า ขอให้พ่อยังอยู่กับปาต้า ไม่ต้องไปเที่ยวไหนก็ได้ ขอให้พ่อยังอยู่... ยังมีลมหายใจ ได้เห็นปาต้าโตเป็นผู้ใหญ่... นั่นคือความรู้สึกของเด็กผู้หญิงอายุ 14 ปี ไม่ได้มีวุฒิภาวะ เหมือน BB ในขณะที่สูญเสียคุณพ่อ ........................... แต่..... ความเจ็บปวด และอาดูร ก็คงไม่ต่างกัน... ............................ BB เข้มแข็งมากค่ะ เข้มแข็งต่อไปนะคะ.... .................................. ขอบคุณ "ยุ้ย" ที่นำเรื่องราวมาถ่ายทอดค่ะ   โดย: pataramin 22 พฤศจิกายน 2550 9:14:49 น.

ยุ้ย พี่ว่าเพลงมันร็อกไปหน่อยนะ ทำให้ไม่ค่อยอินกะเรื่องราวดีๆ ดราม่าหนักๆแบบนี้   โดย: พี่อิงค์ ปรนัย IP: 58.136.52.157 22 พฤศจิกายน 2550 13:53:00 น.

พูดไม่ออก...   โดย: big-lor 22 พฤศจิกายน 2550 14:33:28 น.

โดย: ไข่มุกน้อย 22 พฤศจิกายน 2550 15:41:39 น.

อ่านแล้วเศร้าจังเลยคะ เวลาความทุกข์มาพร้อมๆกันมันเหนื่อยเลยเกิน แต่ยังไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ป๋า ด้วยนะคะ วันนี้ก็ทำสิ่งดีๆที่สุดอนาคตจะเป็นอย่างไรก็คงจะเลือกไม่ได้   โดย: eeh (คิตตี้น้อยสีชมพู ) 22 พฤศจิกายน 2550 17:05:05 น.

สวัสดีตอนเช้าของ เนเธอร์แลนด์ นะจ้า เป็นเพียงแค่เพื่อนคนหนึ่ง ไม่รู้จะหาคำซึ้งจากไหน มีให้ได้แค่ความห่วงใย และความจริงใจให้กับเธอ ** ขอให้มีความสุขกับคนที่คุณรักนะจ้า ** เศร้าจังเลยอะนู๋ หยุ่ยยุ้ย   โดย: จอมแก่นแสนซน 22 พฤศจิกายน 2550 18:21:27 น.

หวัดดีจ้า...blog สวยเชียววันนี้ เรียบๆๆ แต่สวยนะนี่   โดย: ann (a_mulika ) 22 พฤศจิกายน 2550 19:08:14 น.

เตรียมตัว ในการเลือกตั้งที่จะถึงแล้วหรือยังคะเข้าไปดูรายชื่อ สส. แบบแบ่งเขตและแบบสัดส่วนได้ที่ blog แอนได้นะจ๊ะ   โดย: แอนน์ (a_mulika ) 22 พฤศจิกายน 2550 19:46:27 น.

ชีวิต...ถึงเราลิขิตเองได้บ้างกจริงอยู่ แต่...การลิขิตก็คงหนีไม่พ้นบ่วงกรรมของแต่ละคน ...บางอย่างเราทำแทบตาย ระวังตัวกันสุดๆแล้วก็ยังเกิดปัญหาจนได้ แต่บางอย่าง เราไม่เคยอีนังขังขอบอะไรเลย น่าจะเกิดผลร้ายกับการกระทำนั้นๆแต่กลับไม่เกิด เหล่านี้เป็นต้น... สิ่งที่เราลิขิตได้เองบ้างก็คือ ตั้งใจครับ มุ่งมั่นปรนนิบัติบุพการีให้ดีที่สุด เท่าที่เราพึงกระทำได้อย่างตั้งใจทำ ส่วนผลจะออกมาว่าอะไรเป็นอะไรนั้นเมื่อเราทำดีที่สุดแล้ว อะไรจะเกิดหรือจะไม่เกิด พระท่านว่า "เป็นไปตามกรรม" ครับ อีกอย่างที่เราพอจะลิขิตเป็นเบื้องต้นได้ก็คือ "เรา ก็ต้องดูแลตัวเราเองให้ดีด้วยครับ" โชคดีครับ...   โดย: เขาพนม 22 พฤศจิกายน 2550 21:18:21 น.

ชอบหน้าหนาวเป็นที่สุดครับ อย่างน้อยๆก้ประหยัดค่าไฟได้เยอะเลยครับ   โดย: อนันต์ครับ 22 พฤศจิกายน 2550 22:35:39 น.

ขอบคุณนะคะน้องยุ้ยที่ส่งลิงค์มาให้พี่ ถึงน้องบอมบ์......อ่านบันทึกของน้องแล้ว อยากบอกว่าพี่เข้าใจน้องเป็นที่สุด เข้าใจในทุกความรู้สึกของน้องเลยก็ว่าได้ เพราะคุณพ่อพี่ก็จากพี่ไปด้วยโรคมะเร็ง ขอให้น้องแข็งแรงทั้งกายและใจในเร็ววันนะคะ เข้มแข็งไว้นะครับ.....พี่เป็นกำลังใจให้   โดย: กาวาง IP: 125.26.156.107 22 พฤศจิกายน 2550 23:02:38 น.

อรุณสวัสดิ์เช้าวันศุกร์จ้ะ ขอให้มีความสุขและสดชื่นตลอดทั้งวันเลยนะ   โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 23 พฤศจิกายน 2550 8:05:56 น.

ชายหนุ่มเขียนหนังสือได้ดีมากครับ โดยเฉพาะการใช้ภาษา รูปที่ผมถ่ายมาเป็นน้ำแข็งแห้งครับ รู้สึกว่าจะส่งมาพร้อมกับไอติมครับ 555 ผมเลยลองเอาจุ่มน้ำในอ่างเล็กๆ แล้วก็ถ่ายรูปครับ 55555   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 23 พฤศจิกายน 2550 8:20:12 น.

สวัสดีครับคุณพี่.... แวะมาอิจฉาคนหล่อ....   โดย: big-lor 23 พฤศจิกายน 2550 9:46:59 น.

ไม่เกิดมาหล่อมั่งแล้วไป.......   โดย: big-lor 23 พฤศจิกายน 2550 11:09:13 น.

อ่านเรื่องนี้ตจบแล้ว นึกถึงตอนคนใกล้ตัวขึ้นไปอยู่บนสวรรค์ ไม่รู้เหมือนกันว่า ตัวเองมีชีวิตอยู่มาได้ถึงทุกวันนี้ได้อย่างไร ความตาย มันแยกร่างกับความเศร้าไม่ได้จริงๆ นะ   โดย: แสง สีรุ้ง (แสง สีรุ้ง ) 23 พฤศจิกายน 2550 13:04:55 น.

ส่งสุขวันลอยกระทงไว้ให้ชาวประชา เพราะพรุ่งนี้ปาต้าต้องทำงานค้าบบบบ... เราอยู่ไหนประชาอุ่นใจทั่วกัน...เอิง เอย (ปาต้าเป็นยามน่ะเอง) บ้าไปแว้ว เพราะปาตี้ล้มเลิก เอิ้กกกกก...   โดย: pataramin 23 พฤศจิกายน 2550 16:10:04 น.

ถึงว่าสิคะ เคยสงสัยว่าทำไมเด็กผู้ชายคนนี้ถึงเข้าใจชีวิตได้ดีทั้ง ๆที่เขาอายุยังน้อยมาก เพิ่งทราบเดี๋ยวนี้เองว่าเขาได้ผ่านและเรียนรู้ชีวิตที่หนักหน่วงมาแล้ว เขาที่เคยผ่านเรื่องเลวร้าย จะเรียนรู้และเข้าใจชีวิตได้ดี และเมื่อเข้าใจชีวิตแล้ว เขาจะมองโลกในแง่ดีและสวยงาม ไม่ว่าเขาจะเจอเรื่องเลวร้ายแค่ไหน เขาก็จะมีพลังใจที่จะฟันฝ่า และพร้อมที่จะเข้าใจความเป็นไปของชีวิตได้ดีกว่าคนอื่น ๆค่ะ   โดย: เราสองคน (ฝากเธอ ) 23 พฤศจิกายน 2550 17:35:11 น.

สวัสดีครับ ขอบคุณที่ไปเม้นท์นะครับ   โดย: งามหน้า 23 พฤศจิกายน 2550 18:06:09 น.

ชีวิตคนเราก็ไม่ต่างจากละคร สุขบ้าง ทุกข์บ้าง เมื่อถึงคราวต้องแสดง ก็คงต้องแสดง ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้คุณบอมเบย์ค่ะคุณยุ้ย ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี... คุณยุ้ยละคะสบายดีมั๊ย   โดย: ปางหวัน 23 พฤศจิกายน 2550 19:56:28 น.

อย่าเศร้าค่ะ ต้องทำใจให้เข้มแข็งไว้นะ เพราะหากคุณหยุ่ยยุ้ยเศร้า คนที่รักคุณจะพลอยเศร้าไปด้วยค่ะ ขอบคุณนะคะที่ไปเที่ยวที่บล็อกของส้ม ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ   โดย: ส้มแช่อิ่ม 23 พฤศจิกายน 2550 21:24:51 น.

ขอโทษนะคะที่เข้ามาช้ามาก ได้ข่าวทางหลังไมค์ ตอนล็อคอิน รีบเข้ามาเลย เสียใจด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้เข้มแข็งนะคะ สู้ๆๆ   โดย: สาวหมวย IP: 124.121.189.166 7 ธันวาคม 2550 15:59:43 น.

ดี.เสียคุณป้าที่เลี้ยงดี.มาตอนจบม.6 ชีวิตเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เปลี่ยนไปเลยค่ะ   โดย: d__d (มัชชาร ) 31 ธันวาคม 2551 18:10:45 น.