บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 4 .. บันทึกนี้ เป็นแค่เพียงกล่องความทรงจำขนาดเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ บอมเบย์ ซึ่งหลายๆ คนอาจจะเคยรู้จัก แต่หลายคนอาจจะไม่เคยสัมผัสชีวิตและความรู้สึกของคนๆนี้ ทุกเรื่องราวที่ร้อยเรียงออกมาเป็นตัวอักษรนั้น กลั่นออกมาจากความรู้สึกและเป็นสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตจริง ช่วงชีวิตหนึ่งของคนนั้นสุดแสนจะสั้น แต่มีหลากหลายเรื่องราวที่เข้ามา เพียงเวลาหนึ่งวันอาจจะเจอกับเหตุการณ์หลายสิ่งหลายอย่าง จนไม่อาจบันทึกได้ด้วยสมอง การเขียนไดอารี่เป็นวิธีหนึ่งที่จะบันทึกความทรงจำได้เป็นอย่างดี หากวันใดย้อนกลับมาอ่าน คุณอาจจะมีรอยยิ้ม หรืออาจมีน้ำตาเพื่อรำลึกถึงรอยอดีตเหล่านั้นก็เป็นได้ ตอนที่ 4 บันทึกเมื่อ 16 พฤศจิกายน 2550 "น้อย...." พ่อเรียก "ครับ" ผมรีบตอบด้วยอาการลุกลี้ลุกลน เพราะนานๆ ทีพ่อจะพูดสักครั้ง พ่อมองตาฉันก่อนจะพูดต่อ "ตอนเช้าปลุกพ่อหน่อยนะ พ่อเห็นพ่อนอนอยู่คนเดียว" "ครับ.... แต่พ่อไม่ได้นอนอยู่คนเดียวนะ พวกเราอยู่กับพ่อตั้งหลายคน " ฉันบอกผู้เป็นพ่ออย่างปลอบประโลม ฉันไม่เคยนึกมาก่อนว่านี่จะเป็นประโยคสุดท้ายที่ฉันได้พูดกับพ่อ พอพ่อพูดเสร็จพ่อก็นอนหลับโดยมีฉันหลับไหลอยู่ข้างกายท่าน คืนนั้นฉันไม่น่าสะดุ้งตื่น เพราะหากฉันนอนหลับไปทั้งคืน อย่างน้อยฉันก็จะได้อยู่กับพ่อนานที่สุด 23.45 น. ของคืนนั้นฉันสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกว่าจะมีไข้ ไม่อยากให้ร่างกายทรุดหนัก จึงขอตัวไปนอนอย่างเงียบๆ ซึ่งตอนนั้นฉันได้ปล่อยให้พ่อนอนอยู่อย่างเดียวดายเหมือนที่พ่อบอกจริงๆ แม้ว่าพี่สาวฉันจะเฝ้าพ่ออีกหลายคน แต่ความเห็นแก่ตัวของฉันมันก็นำพาฉันไปพักผ่อนอย่างสบาย จนกระทั่งรุ่งเช้า ฉันสังเกตเห็นพ่อนอนหลับท่าเดิมไม่ยอมเปลี่ยนหลายชั่วโมง แม่ได้บอกว่าพ่อหยุดพูดและนอนอย่างนี้ตั้งแต่ตอนตี 4 ถึงแม้ฉันเพียรพยายามปลุกพ่อตามคำขอ แต่ทุกอย่างก็ว่างเปล่า จนพ่อจากไปเมื่อเวลา 19.17 น.ในค่ำของวันนั้น ฉันเฝ้าสะท้อนนึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ผ่านไปอย่างครุ่นคิด และตรึกตรองถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ อย่างช้าๆ เพื่อที่จะจดบันทึกไว้ให้ได้เยอะที่สุด ในขณะที่ร่างกายฉันยังอ่อนแอ ฉันเฝ้านึกถึงพ่อและเพียรถามท่าน จนได้คำตอบในค่ำคืนหนึ่ง คืนนั้นฉันฝันเห็นพ่อมานั่งข้าง ๆ พ่อไม่ได้ผอมเหมือนครั้งสุดท้ายที่เห็น กลับดูร่างกายแข็งแรงและมีความสุข พ่อจับแขนแล้วบอกฉันอย่างปลอบประโลมว่า "อีกไม่นาน ลูกก็จะตายแล้วนะ" ในฝัน ฉันมองพ่ออย่างเข้าใจและน้อมรับอย่างเข้มแข็ง เพียงแต่ฉันยังมีคำถามว่าเวลาของฉันจะสิ้นลงอย่างที่พ่อบอกจริงหรือ และถ้าหากเป็นจริง ฉันจะทำอย่างไรเพื่อให้ผู้เป็นแม่รับสภาพในการจากลาได้ ทั้งที่ในใจนั้นยินดี ที่ความทุกข์ในโลกมนุษย์จะสิ้นสุดลง ฉันอดทนกับอาการเจ็บปวด ซึ่งสาเหตุอาจเกิดจากการเกิดอุบัติเหตุรถชนเมื่อ 3 - 4 ปีก่อน และการออกกำลังกาย เมื่อพบแพทย์ฉันเพียงได้ทานยาแก้อักเสบเพื่อทุเลาอาการเท่านั้น เช่นวันนี้ ฉันไม่สามารถลุกขึ้นมาช่วยงานพี่สาวได้ เพียงแต่นอนซมบนบ้านเพียงคนเดียว ท่ามกลางเสียงอึกทึกของผู้คนที่มาช่วยงานและเตรียมการเก็บเถ้าอัฐิพ่อในวันรุ่งขึ้น ฉันเฝ้ามองแม่เมื่อท่านถามว่าเป็นอะไร ฉันยิ้มและพูดจาตลกอย่างเคย ผู้เป็นแม่ได้แต่อมยิ้มและกลับไป ด้วยท่านรู้ว่าฉันคงสบายดี คืนนี้ฉันจะนอน เพื่อเฝ้ารอที่จะเห็นพ่ออีกครั้งในวันใหม่ แม้ว่าจะไม่ได้เห็นร่างกายพ่อเหมือนเคย แต่เถ้ากระดูกพ่อคงจะโอบกอดฉัน เมื่อฉันได้สัมผัส ฉันจะได้รับความห่วงใยอีกครั้ง ฉันเพียรรอที่จะเห็นท่านเป็นครั้งสุดท้ายในวันพรุ่ง   Create Date : 27 พฤศจิกายน 2550 31 comments Last Update : 27 พฤศจิกายน 2550 7:48:07 น. Counter : 504 Pageviews. Share Tweet

โห......คิดถึงนะจ๊ะ ไม่ได้เจอกันนานเลย ยังไงก็ยังเป็นกำลังใจให้อยู่เสมอนะคะ   โดย: พี่สุ BBFC (ปลาทูน่าสีชมพู ) 27 พฤศจิกายน 2550 8:15:42 น.

เดี๋ยวนี้ผมสบายมากครับ ไม่ร้อนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว ดีขึ้น และไม่งับน่องใครแล้วครับ 5555 มีความสุขกับการใช้ชีวิตดีกว่า ขอให้คุณหยุ่ยยุ้ยมีความสุขมากๆเช่ันกันนะครับ   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 27 พฤศจิกายน 2550 8:18:22 น.

โดย: big-lor 27 พฤศจิกายน 2550 9:16:21 น.

ไปฝึกนั่ง สมาธิ หน่อยดีไหม ฝึกทำใจ ปลงจิต ที่คิดอยู่ ฝึกเสริมสร้าง พลังใจ ลองทำดู ฝึกให้รู้ ฝึกให้ได้ ขออวยชัย...   โดย: เขาพนม IP: 203.113.0.199 27 พฤศจิกายน 2550 10:37:48 น.

คิดถึงยุ้ยนะจ๊ะ   โดย: pataramin 27 พฤศจิกายน 2550 10:45:21 น.

อิอิ ลุงเคยเจอบางเรื่อง ขอเล่าให้ฟังครับ... ลุงเองเคยทุกข์ใจหนักหน่วงอยู่ช่วงหนึ่ง จิตมันฟุ้งซ่าน หวาดกลัว เหงาหงอย ไม่รู้มันเป็นขึ้นมาได้อย่างไร เพราะอะไร ตอนนั้นรู้สึกหดหู่แปลกๆ เหมือนคนกำลังอมทุกข์อย่างหนัก ชีวิตมันไม่สดใสเอาเสียเลย โชคดีที่นึกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ ลองนั่งสมาธิดูกะเขาบ้าง วันหนึ่งๆก็เอานั่งสัก 20 นาทีก่อนนอน เสียแต่ว่าขาดการฝึกฝนที่ถูกต้องและจริงจัง จึงเกิดผลได้ไม่มากนัก เมื่อนั่งเมื่อสนใจใคร่รู้ก็เจอปัญหา เจอปัญหาก็สอบถามเอาจากผู้รู้ ฝึกๆนั่งๆอยู่หลายเดือน ท้ายสุดจิตฟุ้งซ่านก็ลาจากไป แต่ตอนนี้ขาดการฝึกฝนอย่างเคยทำ จิตเจ้ากรรมมันชักเริ่มก่อพลังขึ้นมาอีกแล้วครับ แต่ลุงก็เดี๋ยวปราม เดี๋ยวก็ปล่อย จึงไม่ฟุ้งซ่านเช่นก่อนหน้านี้   โดย: เขาพนม IP: 203.113.0.199 27 พฤศจิกายน 2550 10:58:15 น.

ขำที่บล็อกโน้น กลับมาตรงนี้มีแต่บรรยากาศเศร้า   โดย: ลุงแมว IP: 125.27.171.145 27 พฤศจิกายน 2550 13:02:55 น.

แวะมาแอบอ่านไดอารี่ของเจ้าของบล็อคด้วยคนค่ะ เจ้าของบล็อคคงไม่ว่าน่ะคะ   โดย: สาวอิตาลี 27 พฤศจิกายน 2550 13:49:41 น.

เศร้าจังค่ะ สภาพคล้ายๆกันเลยตอนที่เราเสียแม่ ทั้ง ๆที่เฝ้าพยาบาลแม่มา 19 วัน แต่คืนสุดท้ายที่แม่จะไป วันนั้นร่างกายของตัวเองคงไม่ไหว มันก็เลยเป็นไข้ และเพลียมาก พ่อก็เลยไล่ให้กลับมานอนที่บ้าน กลับมานอนได้ราวๆ 5 ชั่วโมง พ่อก็โทรฯมาบอกว่า แม่ไปแล้ว ไม่ได้ดูใจท่านเลยค่ะ ......................... มีความสุขและรักษาสุขภาพนะคะ   โดย: เราสองคน (ฝากเธอ ) 27 พฤศจิกายน 2550 15:49:45 น.

เป็นกำลังใจให้น้องบอมเบย์ด้วยอีกคนนะคะคุณยุ้ย ขอให้คุณพ่อท่านหลับให้สบาย ถึงแม้ท่านจะจากไป แต่ความดีของท่านจะอยู่ไปอีกนานแสนนาน ขอให้น้องกบอมเบย์มีแรงและกำลังกายกำลังใจต่อสู้ต่อไป ยังไงก็ดูแลคุณแม่เยอะๆด้วยนะคะ   โดย: eeh (คิตตี้น้อยสีชมพู ) 27 พฤศจิกายน 2550 16:54:59 น.

อ่านแล้วเหมือนได้ทำมรณานุสติ ขอบใจบอมเบย์ที่นำความรู้สึกที่มีค่านี้มาแบ่งปันกันเป็นความรู้ ให้เตรียมใจ เตรียมต้วรับมือกัควาสูญเสีย ขอให้วิญญาณคุณพ่อไปสู่สุขคติ และหวังว่าน้องชายคนนี้จะยังคงเข้มแข็ง แข็งแรง เพื่อคุณแม่ ครอบครัว ญาติมิตรที่รักน้อง รักษาตัวด้วยนะจ๊ะ ฟังดูยังไม่แข็งแรงดีนี่นา   โดย: ทากลูกหมู 27 พฤศจิกายน 2550 17:35:40 น.

มาให้กำลังใจคุณบอมเบย์ค่ะ ไม่นานทุกข์จะคลายไปตามกลกาลของเวลาค่ะ อดทนนะคะ   โดย: แซนด์ซี 27 พฤศจิกายน 2550 22:01:44 น.

แวะมาอีกครั้ง บอมเบย์นั่งสมาธิเป็นประจำ ลุงรู้สึกยินดีครับ ธรรมมะคุ้มครองนะครับ   โดย: เขาพนม 27 พฤศจิกายน 2550 22:59:15 น.

อ่านแล้วเศร้า...ครับ   โดย: อนันต์ครับ 28 พฤศจิกายน 2550 1:24:04 น.

เป็นอะไรที่เศร้ามากเลยนะคะ แต่ความตายต้องเจอกันทุกคน ทำไว้แล้วคะ...   โดย: ดอกหญ้าเมืองเลย 28 พฤศจิกายน 2550 4:20:17 น.

สุดทางเดินของชีวิตพวกเราก็คงพบกัน ต่างกันแต่ว่า ผู้ใดจะเดินถึงช้าหรือเร็วเท่านั้นเองค่ะ.. อ่านแล้วรู้สึก..เศร้าโหวง ๆ ในหัวใจ.. แม้ไม่ได้รู้จัก จขบ.ดีนัก แต่ก็ขอเป็นกำลังใจให้ละกันนะคะ ............ ปล.ที่สร้างอยู่ในบล้อกนู้นไม่ใช่บ้านค่ะ เป็นห้องพักรายวันแค่สิบห้องน่ะ เลยดูเหมือนหลังโตนิดนึง..   โดย: i'm not superman 28 พฤศจิกายน 2550 8:09:55 น.

มาทักทายยามเช้าจ้ะ ยุ้ย   โดย: pataramin 28 พฤศจิกายน 2550 8:20:31 น.

ผมยืนยันว่าต้นมันอาจจะไม่สวย เนื่องจากโดนไฟเผาไหม้ แต่มันจะแกร่งและเติบโตได้เร็วครับ อันนี้ยืนยันว่าทุกครั้งหลังไฟป่าในภาคเหนือ ต้นไม้จะตแกใบผลิงามกว่าเสมอ มีควาสุขมากๆนะครับคุณหยุ่ยยุ้ย   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 28 พฤศจิกายน 2550 8:28:24 น.

สวัสดียามเช้าค่ะยุ้ย ยุ้ยสบายดีหรือปล่าว พี่ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเลยค่ะ ฝากความคิดถึงถึงป๋าด้วยนะคะ ขอให้ป๋าเข้มแข็ง ทุกคนล้วนต้องเจอทั้งความสุข ความเศร้า เหมือนกันทั้งนั้น อยู่ที่ว่าเราจะรับมือกะมันยังไง อยางแนวทางของลุงเขาพนมก็ดีค่ะ ถ้าปฏิบัติได้   โดย: เนระพูสี 28 พฤศจิกายน 2550 9:00:07 น.

การพลัดพรากจากสิ่งที่รักเป็นทุกข์... แต่ทุกคนต้องเจอ ช้าหรือเร็วเท่านั้น เป็นมิตรที่ดีต่อกัน เป็นกำลังใจให้กันเสมอค่ะคุณหยุ่ยยุ้ย   โดย: ลูกแมวขี้อ้อน 28 พฤศจิกายน 2550 11:11:36 น.

สวัสดีครับ..คุณพี่ ขอบคุณสำหรับคำอวยพรครับ   โดย: big-lor 28 พฤศจิกายน 2550 12:37:37 น.

ง่วงจัง ว่าจะไปนอนแล้วหละ.......   โดย: ลุงแมว 28 พฤศจิกายน 2550 20:20:15 น.

แวะมาเยี่ยมเยือนค่ะ เป็นไงมั่งค่ะ คิดว่าสบายดีนะค่ะ ดูแลสุขภาพด้วยนะค่ะ ตอนนี้เชียงใหม่หนาวค่ะ   โดย: ยอพระกลิ่น 28 พฤศจิกายน 2550 21:07:28 น.

อย่าคิดมากนะคะ ส้มว่าวิญญาณคุณพ่อคงยังวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวน่ะค่ะ เพื่อเฝ้าดูลูกคนนี้ อย่าร้องไห้ให้คุณพ่อเห็นนะคะเดี๋ยวคุณพ่อจะเป็นห่วงค่ะ   โดย: ส้มแช่อิ่ม 28 พฤศจิกายน 2550 21:12:11 น.

หวัดดีค่ะหยุ่ยยุ้ย ขอมานั่งอ่าน และมาเป็นกำลังใจให้นะคะ.. ขอให้มีวันพรุ่งนี้ที่ดี และสดใสนะคะ.. ฝานดีค่ะหยุ่ยยุ้ย   โดย: ฉันขอมีเธอในหัวใจ 28 พฤศจิกายน 2550 22:00:14 น.

เข้ามาเป็นกำลังใจด้วยคน ส่งกำลังใจนี้ไปถึงป๋าด้วย...บอกว่า...ไม่เป็นไรนะ ป๋าไม่ได้อยู่คนเดียวหรอก ประทับใจในความเป็นยุ้ยคนนี้ค่ะ เดี๋ยวว่าง ๆ เราเข้าไปขำกันในบล็อกลุงแมวดีกว่านะ   โดย: ชิงดวง 28 พฤศจิกายน 2550 22:49:39 น.

ง่ะ อ่านแล้วไม่มีคำพูดใดๆมาบรรยายค่ะ เอาเป็นว่าวันนี้อากาศเย็นมากๆเลย รักษาสุขภาพด้วยนะคะ   โดย: cool mint 28 พฤศจิกายน 2550 23:18:01 น.

ขอให้คุณพ่อ ท่านสู่สุขคติ ป๋ายังมีคุณแม่อันเป็นที่รักคอยห่วงใย ดูแลซึ่งกันและกันอยู่นะ รักษาสุขภาพด้วย ขอให้คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองบอมเบย์ให้หายจากโรคภัยไข้เจ็บในเร็ววัน และกลับมามีร่างกายแข็งแรงเป็นปกติเหมือนเดิม   โดย: ช่อมะลิทองเพชร IP: 58.9.5.232 29 พฤศจิกายน 2550 0:02:18 น.

อ่านแล้วรู้สึกว่าชีวิตและเวลาเป็นสิ่งที่ไม่สามารถยื้อเอาไว้ได้....เฮ้อ ชีวิต แวะมาเยี่ยมยามดึกจ้ะ   โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 29 พฤศจิกายน 2550 0:21:29 น.

ไม่พูดไม่จา จับเจ้าของบล๊อกหอมแก้มเลยดีกว่า อิอิ   โดย: สยึมกึ๋ย 29 พฤศจิกายน 2550 0:34:18 น.

โดย: d__d (มัชชาร ) 31 ธันวาคม 2551 18:22:33 น.