บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 3 .. บันทึกนี้ เป็นแค่เพียงกล่องความทรงจำขนาดเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ บอมเบย์ ซึ่งหลายๆ คนอาจจะเคยรู้จัก แต่หลายคนอาจจะไม่เคยสัมผัสชีวิตและความรู้สึกของคนๆนี้ ทุกเรื่องราวที่ร้อยเรียงออกมาเป็นตัวอักษรนั้น กลั่นออกมาจากความรู้สึกและเป็นสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตจริง ช่วงชีวิตหนึ่งของคนนั้นสุดแสนจะสั้น แต่มีหลากหลายเรื่องราวที่เข้ามา เพียงเวลาหนึ่งวันอาจจะเจอกับเหตุการณ์หลายสิ่งหลายอย่าง จนไม่อาจบันทึกได้ด้วยสมอง การเขียนไดอารี่เป็นวิธีหนึ่งที่จะบันทึกความทรงจำได้เป็นอย่างดี หากวันใดย้อนกลับมาอ่าน คุณอาจจะมีรอยยิ้ม หรืออาจมีน้ำตาเพื่อรำลึกถึงรอยอดีตเหล่านั้นก็เป็นได้ ตอนที่ 3 วันที่บันทึก 14 พฤศจิกายน 2550 กลุ่มควันสีดำพวยพุ่งจากปล่องเผาศพ เปรียบเสมือนจะปลดปล่อยความทุกข์ทั้งสิ้นทั้งปวงให้ผู้เป็นพ่อ ท้องฟ้าเปิดสดใส บรรยากาศภายในวัดร่มเย็น แดดทอแสงอ่อน ๆ มายังกลุ่มดินที่ผู้คนนับร้อยเหยียบย่าง กลุ่มก้อนเมฆต่างเป็นใจเลื่อนถอย ไม่ให้ความมืดปกคลุม ทุกอย่างต่างอวยพรให้ผู้จากลาไปสู่สุคติภพ ดวงตาของฉันแห้งผาก เพราะความหมองหม่นได้ถูกชำระล้างด้วยน้ำตามานานหลายวัน หากจิตใจยังไม่สามารถกลบความคิดถึงที่มีต่อพ่อได้อย่างสิ้นซาก อาจหลงเหลือความอาลัยซ่อนในจิตใจลึกๆ ซึ่งฉันหวังว่าสักวันสิ่งเหล่านี้จะเจือจางหายไป ฉันไม่อาจอธิบายหรือบอกกล่าวอะไรได้มากกว่าที่เป็นอยู่ วันพุธที่ 14 พฤศจิกายน 2550 ร่างกายของพ่อได้ถูกนำส่งไปยังวัดในหมู่บ้าน ฉันเดินนำโลงศพพ่อด้วยจิตใจที่สับสน เหมือนไม่อยากให้พ่อจากไปไหน แต่ในมือคือเชือกสีขาวที่ฉันจูงลากขบวนศพพ่ออย่างไม่ยอมหันหลังกลับ การก้าวย่างไม่มีเดินถอยหลังหรือหยุดชะงัก ขบวนพาเหรดที่นำทางบรรเลงเพลงช้า แต่หาใช่ธรณีกรรแสงไม่ เพราะพ่อได้บอกไว้ล่วงหน้า ดนตรีบรรเลงไปอย่างไม่มีเนื้อร้อง แต่มันกลับบรรยายภาพของพ่อได้เป็นอย่างดี ทุกโน้ตดนตรีที่บรรเลง มีความสุขุม เหมือนนิสัยพ่อไม่มีผิด แต่ถึงอย่างไรฉันก็ต้องลืมตาดูโลกแห่งความเป็นจริงอยู่ดี ขณะนี้ร่างกายพ่ออาศัยอยู่ในหีบห่อศพ ฉันกำลังจะนำพ่อไปเผา ต่อจากนี้ฉันจะไม่เห็นท่านอีกต่อไป....นี่คือความจริง ฉันต้องยอมปราชัยในทุกสิ่งทุกอย่างที่หมุนเวียนเข้ามา วันนี้ฉันใส่ชุดสีขาวก็จริง แต่ในใจกลับดำหม่น และเพียงหวังว่าการไปของพ่อครานี้ จะนำพาจิตใจที่ใสสว่างของฉันกลับมา เมื่อเวลาล่วงผ่านไป พิธีการดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง ฉันตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อสบายใจและไม่ต้องเป็นห่วง พี่น้องทุกคนร่วมมือกันเป็นอย่างดี หากแต่ผู้เป็นแม่กลับถูกห้ามมาร่วมพิธีเผาศพนี้ เพราะเป็นประเพณีที่สืบต่อกันมานาน ฉันกลับมองว่า การถูกห้ามในวาระสุดท้าย คงเป็นสิ่งที่แสนเจ็บปวดสำหรับแม่มากกว่าการมาร่วมพิธี พวกเราพร้อมใจกันส่งวิญญาณพ่อให้ดีที่สุด ถึงแม้ว่าเราทุกคนจะได้ตกลงกันแล้วว่า จะส่งพ่อด้วยความเบิกบาน หากฉันยังแลเห็นหยดน้ำตาที่หลั่งไหลจากดวงตาของพี่ชาย ซึ่งฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ฉันหวังว่าต่อจากนี้พ่อจะสุขสบาย ส่วนคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ก็คงต้องดูแลกันต่อไปให้ดีที่สุด รอยยิ้มเศร้า ๆ ระบายบนใบหน้าฉันอีกครั้ง ฉันเศร้าโศกกับพ่อจนลืมไปว่าฉันยังมีแม่ที่ฉันรักที่สุด ฉันรีบเดินกลับบ้าน เพื่อไปหากล่องความรักอีกใบ ฉันเอื้อมมือโอบกอดแม่เพื่อรับไออุ่นจากท่าน พร้อมกับคำสัญญาที่เงียบกริบ ว่าต่อจากนี้ฉันจะดูแลท่านให้ดีที่สุด ......ฉันสัญญากับพ่อด้วยคำพูดที่เงียบงัน......   Create Date : 26 พฤศจิกายน 2550 19 comments Last Update : 26 พฤศจิกายน 2550 7:56:06 น. Counter : 786 Pageviews. Share Tweet

สวัสดีจ้ายุ้ย มารายงานตัวจ้ะ คิดถึงยุ้ยที่ซู๊ด ไปดูแลบ้านให้พี่ตลอดเลย ขอบคุณมากๆ ค่ะ ตอนนี้ป๋าเป็นไงบ้าง หายเศร้าหรือยัง ยังไงคนเราก็ต้องมีวันนี้ทุกคนนะ   โดย: เนระพูสี 26 พฤศจิกายน 2550 8:23:31 น.

วันนี้ตื่นเช้าขึ้นมาก็มีความสุขแล้วครับคุณหยุ่ยยุ้ย อากาศดีมากกกกกกกกกกกกกก ชอบอากศหนาวๆแบบนี้ที่สุดครับ เย็นกาย เย็นใจ พูดออกมามีไอขาวๆออกมาด้วยครับ ขนาดในเมืองนะครับ ถ้ายอดดอยจะฉ่ำขาดไหนไม่ต้องถามเลย อิอิอิ มีความสุขมากๆเช่นกนัครับคุณหยุ่ยยุ้ย   โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) 26 พฤศจิกายน 2550 8:29:53 น.

สวัสดีตอนเช้าครับคุณยุ้ย   โดย: big-lor 26 พฤศจิกายน 2550 9:01:59 น.

สวัสดีวันจันทร์จะยุ้ย เดี๋ยวเที่ยงมาใหม่นะจ้ะ   โดย: pataramin 26 พฤศจิกายน 2550 10:28:59 น.

ฝากแสดงความเสียใจกับบอมด้วยนะคะ จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ   โดย: ~ Rain Or Shine ~ 26 พฤศจิกายน 2550 10:30:44 น.

ฉันรีบเดินกลับบ้าน เพื่อไปหากล่องความรักอีกใบ ฉันเอื้อมมือโอบกอดแม่เพื่อรับไออุ่นจากท่าน พร้อมกับคำสัญญาที่เงียบกริบ ว่าต่อจากนี้ฉันจะดูแลท่านให้ดีที่สุด ......ฉันสัญญากับพ่อด้วยคำพูดที่เงียบงัน...... ....................................................... คิดว่าพ่อต้องภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้มากๆนะจ๊ะ   โดย: พี่อิงค์ ปรนัย IP: 58.136.52.177 26 พฤศจิกายน 2550 11:00:51 น.

ฉันสัญญากับพ่อด้วยคำพูดที่เงียบงัน. ประทับใจดีค่ะ ชอบมากมายค่ะ   โดย: ยอพระกลิ่น 26 พฤศจิกายน 2550 11:23:38 น.

ฝากกำลังใจไปให้เขาเข้มแข็งนะคะ เชื่อว่าพ่อเขา ก็ต้องการเช่นนั้น สวัสดียามบ่ายค่ะ   โดย: บัวริมบึง 26 พฤศจิกายน 2550 15:17:52 น.

หวัดดีตอนบ่ายๆ   โดย: boatboat 26 พฤศจิกายน 2550 15:33:23 น.

ถึงป๋าจะไม่เศร้าในสายตาหนู แต่ ... ป๋าก็เหงาเป็นนะเออ   โดย: สยึมกึ๋ย 26 พฤศจิกายน 2550 18:20:32 น.

อ่านทีไรก็ซาบซึ้งค่ะ เรื่องราวของเค้าคนนี้ สบายใจขึ้นเยอะค่ะ ก่อนส่งงานเหนื่อยเอาการ จริงๆแล้วกับงานไม่ค่อยเหนื่อย เหนื่อยกับคนมากกว่า แต่อย่างว่าล่ะค่ะ งานที่ทำต้องอาศัยความร่วมมือจากหลายๆคน ขอบคุณคุณหยุ่ยยุ้ยมากค่ะ   โดย: เยี่ยมรุ้ง 26 พฤศจิกายน 2550 20:38:28 น.

ขอบคุณคุณยุ้ยนะคะที่นำข่าวมาบอกกัน... อ่านที่ป๋าเขียนแล้ว รับรู้ได้ถึงความเศร้า ความสูญเสีย และความอาดูรของป๋าที่มีต่อบุคคลอันเป็นที่รัก ในขณะเดียวกันก็รับรู้ได้ว่าป๋าเข็มแข็ง และเลือกที่จะทำความสุขให้กับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ ส่วนตัวก็คงบอกได้แต่ว่า ขอเป็นกำลังใจให้ป๋าด้วยนะคะ ดูแลคนรอบข้างแล้วก็อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะป๋า อยากเห็นป๋าร่าเริง เหมือนอย่างที่เห็นใน BB อีก แม้ไม่เจอตัว แต่ก็สามารถรับรู้ได้จากตัวหนังสือของป๋านะ ปล. ป๋าใช้ภาษาในการเขียนได้ดีจังเลย น่าจะเขียนหน้งสือขายนะ อิอิ   โดย: Star_buck IP: 125.25.194.118 26 พฤศจิกายน 2550 20:48:54 น.

ถึงรู้ว่าเป็นอนิจจัง แต่ถ้าเรื่องแบบนี้เกิดกับคนใกล้ตัว ก็ทำใจยาก ปล. ว่างๆจะไปจัดการปางหวันซักที แหม ของดีๆยกให้เราซะเรื่อย   โดย: ลุงแมว 26 พฤศจิกายน 2550 21:52:15 น.

โดย: cool mint 26 พฤศจิกายน 2550 22:10:18 น.

ภาพชัดกว่านี้ ก็บล็อกกระจายสิยุ้ย 555 ขำไม่เลิก   โดย: ลุงแมว 26 พฤศจิกายน 2550 22:25:05 น.

สวัสดีค่ะคุณยุ้ย ขอแสดงความเสียใจกับคุณบอมเบย์ด้วยค่ะ เข้าใจความรู้สึกเลยค่ะ เพราะเคยผ่านเวลานั้นมาแล้ว ยังจำคำพูดของพี่ชายได้ตลอดเลยค่ะ ไม่มีหยดน้ำตาจากพี่ชายให้เห็นในเวลานั้น นอกจากประโยคที่ว่า.... ไม่มีใครอยากให้เป็นแบบนี้ เกิด ดับ เป็นธรรมดา...ขอเป็นกำลังใจให้ค่ะ -------------------------- คุณยุ้ยสบายดีนะคะ แล้วทำไมเห็นภาพลุงแมวแล้วอยากหัวเราะอะคะ..อิอิ ปล.ของดีๆไม่ยกให้ลุงแมวแล้วจะยกให้ใคร จริงมั๊ยคะคุณยุ้ย   โดย: ปางหวัน 26 พฤศจิกายน 2550 22:31:55 น.

ท่านพุทธทาสเคยเขียนสอนไว้ในหนังสือธรรมมะว่า "ตายก่อนตาย" ถ้าคนเราตายก่อนตายได้ลุงว่าจะดีมากเลยครับ คือการไม่ยึดติดยึดมั่นว่า "ตัวกูเป็นของกู"อย่างที่พระท่านบรรยายเอาไว้ เมื่อไอนั่นไอนี่เราไม่ยึดติดยึดถือ ใจเราก็ห่างจากทุกข์ เขาบอกว่า(อีกแหละ) คนตายคือคนไม่ทุกข์ เมื่อตายก่อนตาย ชีวิตยังอยู่แต่ทุกข์ตายไปแล้วครับ ท่านพุทธทาสยังสอนอีกว่า (ประมาณความหมายต่อไปนี้ครับ) เมื่อตัวกูไม่ใช่ของกู ไม่ยึดติดไม่ยึดถือได้แล้วก็จริง แต่หาใช่ตัวเราไม่สบายก็ปล่อยไป ใครไม่สบายก็ปล่อยๆไป งานการไม่ต้องทำเพราะไม่ได้มุ่งหวังอะไร ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะ แต่จงทำหน้าที่ดูแล ทำหน้าที่ให้ความช่วยเหลือ ทำหน้าที่ฯลฯให้จงดี ทำตามหน้าที่ต้องทำ แต่ไม่ยึดติดว่าต้องได้อย่างนั้น ต้องเป็นอย่างนี้ให้ใจเป็นทุกข์ครับ... อิอิ...ลุงเองพยายามทำเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่ได้สักเท่าไหร่เลยครับ แต่ก็นะ ได้บ้างดีกว่าไม่ได้เสียเลย...   โดย: เขาพนม 26 พฤศจิกายน 2550 22:38:34 น.

เศร้าลึก แต่ซึ้งกินใจมากมายสำหรับบันทึกชีวิตที่ได้อ่านทุกๆตอน แวะมาราตรีสวัสดิ์จ้ะ   โดย: D*U*A*N (thisisduan ) 26 พฤศจิกายน 2550 23:29:45 น.

นี่คือความจริง   โดย: d__d (มัชชาร ) 31 ธันวาคม 2551 18:17:47 น.