|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
บันทึกชีวิต จากบอมเบย์ บีบี 2 .. ตอนที่ 2 ..
บันทึกนี้ เป็นแค่เพียงกล่องความทรงจำขนาดเล็กของผู้ชายคนหนึ่ง ชื่อ บอมเบย์ ซึ่งหลายๆ คนอาจจะเคยรู้จัก แต่หลายคนอาจจะไม่เคยสัมผัสชีวิตและความรู้สึกของคนๆนี้ ทุกเรื่องราวที่ร้อยเรียงออกมาเป็นตัวอักษรนั้น
กลั่นออกมาจากความรู้สึกและเป็นสิ่งที่ผ่านมาในชีวิตจริง
ช่วงชีวิตหนึ่งของคนนั้นสุดแสนจะสั้น แต่มีหลากหลายเรื่องราวที่เข้ามา
เพียงเวลาหนึ่งวันอาจจะเจอกับเหตุการณ์หลายสิ่งหลายอย่าง จนไม่อาจบันทึกได้ด้วยสมอง
การเขียนไดอารี่เป็นวิธีหนึ่งที่จะบันทึกความทรงจำได้เป็นอย่างดี หากวันใดย้อนกลับมาอ่าน คุณอาจจะมีรอยยิ้ม
หรืออาจมีน้ำตาเพื่อรำลึกถึงรอยอดีตเหล่านั้นก็เป็นได้
 ตอนที่ 2 วันที่บันทึก 11 พฤศจิกายน 2550
และแล้วความหวังใหม่ก็ถูกจุดประกายขึ้น เมื่อเราได้คุยกับคุณหมอที่กรุงเทพในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ว่ายังมีวิธีการรักษาที่มากมายเพื่อที่จะต้านเชื้อมะเร็งร้าย เช่นการให้รังสี การทำคีโม
แม้กระทั่งการเปลี่ยนตับซึ่งอาจเสียค่าใช้จ่ายถึง 2 ล้านบาท
เพื่อพ่อ พวกเรายอมทำทุกวิถีทาง
ครอบครัวฉันไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวย เพียงแต่เรามีพี่น้องมาก
พอที่จะช่วยเหลือและเฉลี่ยในเรื่องค่ารักษาพยาบาลของพ่อ อย่างไม่มีใครปริปากบ่น
พวกเราได้ย้ายพ่อเข้ารักษาที่กรุงเทพด้วยความหวังว่าทุกอย่างจะดี
ซึ่งก่อนที่พ่อจะเข้ากรุงเทพ ท่านได้เดินให้อาหารไก่ทุกตัวที่ท่านรัก
เพราะพ่อนั้นชอบเลี้ยงไก่ชนมาก
ท่านสามารถเดินเหินได้อย่างสบายและทานข้าวกับลูกหลานได้ปกติ
เพียงแต่อาจไม่กระฉับกระเฉงเหมือนคนทั่วไปเท่านั้น

วันที่ 2 ของการรักษาที่กรุงเทพ
คุณหมอได้ให้การรักษาพ่อด้วยการให้รังสีและฉีดยาผ่านขาหนีบและแทงไปที่ตับเพื่อให้ตัวยาเข้าไป
จากนั้นก็ตัดชิ้นเนื้อบางส่วนที่ตับออกมาเพื่อทำการวิจัย
หลังการรักษา คุณหมอห้ามพ่อขยับเป็นเวลา 8 ชั่วโมง
ซึ่งพ่อบอกว่ามันเป็นเวลาที่ทรมานที่สุด
ขณะที่พ่ออดทนกับความเจ็บปวดทรมานของร่างกาย
อาการของฉันก็ยังไม่ทุเลา คงยังมีการรักษาอย่างต่อเนื่อง
จนในบางคราน้ำตาของความอ่อนแอได้ไหลพราก แต่ฉันไม่มีทางเลือก ฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะท้อแท้แม้เพียงเสี้ยวนาที
เพราะทุกครั้งที่โชคชะตาตบหน้าฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ฉันจะเกิดอาการด้านชาต่อสิ่งเหล่านั้นและความเข้มแข็งก็เข้ามาแทนที่ในทันใด
แต่คำว่าโชคดี ไม่เคยเข้าข้างคนอย่างฉัน
อาการของพ่อทรุดลงทันทีที่ได้รับการรักษา
จากที่เคยเดิน กิน พูดคุยได้ บัดนี้ทุกอย่างกลับตรงกันข้าม
เวลาของพ่อได้ตัดให้สั้นลงเหลือเพียง 30 วัน
พวกเราทุกคนพาพ่อมาเพื่อหวังจะให้พ่อหาย
แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นลูกทุกคนที่กระชากพ่อเข้ามาเพื่อตัดทอนวันเวลาที่เหลือให้สั้นลงอย่างใจหาย พวกเราได้ร่วมมือกันสังหารร่างกายท่านอย่างไม่ใยดี
เพราะลูกเองหรือที่พาพ่อมารับความเจ็บปวดทรมานในครั้งครานี้
พ ว ก เ ร า ทำ ร้ า ย พ่ อ....

เมื่ออาการของพ่อไม่มีทางดีขึ้น เราจึงพาท่านกลับบ้านที่อุบล
เวลาได้เดินทางไปเรื่อย ๆ อย่างรวดเร็วแต่เชื่องช้าในความหมองหม่นของทุกคน
อาการของพ่อทรุดลงเรื่อย ๆ ไม่สามารถทานอาหาร หรือทำกิจธุระส่วนตัวได้
เวลาที่พ่อถ่ายอุจจาระ พวกเราจะต้องพยุงท่านให้นั่งที่เก้าอี้สำหรับคนป่วย
และจะต้องช่วยท่านทุกอย่าง โดยเราอาศัยศึกษาจากนางพยาบาลเมื่อครั้งที่อยู่กรุงเทพ
ฉันรู้สึกดีใจที่พี่น้องทุกคนไม่มีใครรังเกียจที่จะทำให้พ่อ
แต่ทุกคนกลับเต็มใจและพยายามเป็นอย่างดี
การเข้าออกระหว่างโรงพยาบาลดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติสำหรับครอบครัวเรา เมื่อพ่ออาการไม่ดีก็ต้องนอนพักที่โรงพยาบาล อาการทรงตัวก็กลับบ้านดังเดิม
แต่โรคร้ายได้ฮึกเหิม มันเพิ่มความแข็งแกร่ง
เหมือนมีพละกำลังมหาศาล ภายใต้ร่างกายที่อ่อนแอของผู้เป็นพ่อ
ฉันเพียรภาวนาให้โรคร้ายหายไป แต่กลับไม่มีอะไรดีขึ้น

วันที่ 11 พฤศจิกายน 2550
มีเพียงฉันที่มองผ่านโลงศพของผู้เป็นพ่อ ท่ามกลางผู้คนมากมาย
เพียงแต่ฉันรู้สึกหัวใจแตกสลาย
ลมหนาวของเดือนพฤศจิกายน ฉันเห็นสายลมหยอกเย้ากับดอกไม้ที่บานสะพรั่ง
พร้อมกับเหล่าผีเสื้อที่หวังชื่นชมมวลเกสร
หากว่าบัดนี้ฉันไม่ได้รู้สึกชื่นชมกับบรรยากาศที่แสนรื่นรมย์นี้
แต่ภายในจิตใจกลับปกคลุมไปด้วยความหลังเมื่อครั้งที่ผู้เป็นพ่อยังมีชีวิตอยู่
ฉันนั่งนิ่งๆ เมื่อคิดถึงนาทีสุดท้ายที่พ่อจาก น้ำตาแห่งความยินดีก็มาเยือน
เพราะเป็นการจากลาที่สงบ ดังใบไม้ที่กระทบสายลมในเดือนพฤศจิกายน
วันนี้ฉันเขียนบันทึกด้วยดวงตาที่มืดบอด
เหมือนคนที่ไร้ดวงตา แล้วสัมผัสเพียงอักษรเบลล์ เพื่อระบายความรู้สึกบางอย่าง
ถึงแม้จะยินดีที่พ่อไม่ได้เจ็บปวดอีกต่อไป
แต่หากความเจ็บปวดนั้นกลับเข้ามาฝังกายแทรกลึกภายในจิตใจของฉันจนล้นเอ่อ
บอกกล่าวฉันด้วยน้ำตา และทิ้งคำถามว่า จากนี้ต่อไปจะทำเช่นไร..........
cursor
Create Date : 24 พฤศจิกายน 2550 |
Last Update : 24 พฤศจิกายน 2550 0:28:51 น. |
|
23 comments
|
Counter : 1035 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ช่อมะลิทองเพชร IP: 58.9.9.191 วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:1:13:51 น. |
|
|
|
โดย: ชิงดวง วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:22:16 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า (กะว่าก๋า ) วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:10:28:33 น. |
|
|
|
โดย: ลุงแมว วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:11:48:27 น. |
|
|
|
โดย: เราสองคน (ฝากเธอ ) วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:12:50:13 น. |
|
|
|
โดย: วาฬอันดามัน วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:13:35:14 น. |
|
|
|
โดย: aomamm (Forest-ic ) วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:14:07:06 น. |
|
|
|
โดย: แซนด์ซี วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:14:20:41 น. |
|
|
|
โดย: pataramin วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:17:10:25 น. |
|
|
|
โดย: เขาพนม วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:17:55:56 น. |
|
|
|
โดย: ยอพระกลิ่น วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:20:34:48 น. |
|
|
|
โดย: D*U*A*N (thisisduan ) วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:21:00:30 น. |
|
|
|
โดย: ชิงดวง วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:34:16 น. |
|
|
|
โดย: kanok_noi วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:39:27 น. |
|
|
|
โดย: อนันต์ครับ วันที่: 24 พฤศจิกายน 2550 เวลา:23:43:18 น. |
|
|
|
โดย: BelovedArt วันที่: 25 พฤศจิกายน 2550 เวลา:1:20:41 น. |
|
|
|
โดย: เยี่ยมรุ้ง วันที่: 25 พฤศจิกายน 2550 เวลา:9:31:07 น. |
|
|
|
โดย: เราสองคน (ฝากเธอ ) วันที่: 25 พฤศจิกายน 2550 เวลา:12:08:37 น. |
|
|
|
โดย: ratchy69 วันที่: 25 พฤศจิกายน 2550 เวลา:12:56:29 น. |
|
|
|
โดย: d__d (มัชชาร ) วันที่: 31 ธันวาคม 2551 เวลา:18:14:53 น. |
|
|
|
|
|
|
|
เศร้าจังเลยค่ะ