อิมซังอ๊ก..."พอเจออุปสรรคก็ละทิ้งอุดมการณ์...แล้วจะเรียกอุดมการณ์ได้อย่างไร?"

เรื่องนี้อยากจะเขียนตั้งแต่เมื่อวาน
แต่เพิ่งอัพบล็อกไป เลยกลัวไม่มีใครอ่าน ฮ่าๆๆ

วันเสาร์ที่ผ่านมา

ได้ดูละครซีรี่ส์เกาหลีเรื่อง "อิมซังอ๊ก" (ไม่แน่ใจว่าเขียนถูกไหม)
ไม่เคยดูมาก่อนเลยค่ะเพราะไม่อยากติด ตอนที่ดูก็ไม่ได้คิดอะไร แค่กำลังจะทานข้าวพอดีและบังเอิญมีทีวีตั้งอยู่ตรงหน้าก็เลยดู



เป็นที่รู้ๆกันอยู่ว่าตอนนี้อ้อกำลังเบื่อๆเซ็งๆ ไม่รู้จะทำยังไงกับชีวิต อยากจะแหกคอกเสียให้รู้แล้วรู้รอด ขณะที่ดูละครด้วยสมองที่ว่างเปล่า...ก็พอจับเนื้อหาในตอนนี้ได้ว่า...

อิมซังอ๊กเป็นพ่อค้าผ้าไหมอยู่ในกลุ่มพ่อค้าที่กำลังมีสถานภาพไม่ค่อยดี มีของในสต็อกมากมายเพราะโดนกลุ่มพ่อค้าผ้าไหมคู่แข่งอีกลุ่มกลั่นแกล้ง ประมาณว่ากำลังจะล้มละลายแล้วค่ะ

ในตอนนี้ หัวหน้ากลุ่มพ่อค้าคู่แข่งซึ่งร่ำรวยกว่าได้สั่งให้ลูกสาวพาลูกน้องมาติดต่อขายผ้าไหมกับกรมวัง (เรียกตามเขา) เรื่องราวทำท่าจะดำเนินไปด้วยดี พวกขุนนางกรมวังมาติดต่อก็มีการเลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี กรมวังตกลงจะสั่งซื้อผ้าไหมกับกลุ่มนี้ แต่ยื่นเงื่อนไขขอสินบน ยังไงก็ไม่ทราบ ตัวลูกสาวหัวหน้ากลุ่มไม่ยอมให้ ทั้งๆที่ลูกน้องพยายามบอกว่าเป็นธรรมเนียมที่ปฏิบัติกันมาตลอด และจะได้กำไรมากกว่าสินบนห้าเท่า หัวหน้าเองก็ทำเป็นประจำ แต่ทำยังไงลูกสาวหัวหน้ากลุ่มไม่ยอม บอกว่ากลุ่มพ่อค้าผ้าไหมของเขามีชื่อเสียงและร่ำรวยขึ้นมาเพราะมีความอดทน ต่อสู้กับความยากลำบากเป็นเลิศ ลำบากแค่ไหนก็ผ่านมาหมดแล้ว ไม่ว่าพ่อของเขาจะทำยังไงมาก่อนเขาไม่สนใจ เขาจะทำธุรกิจโดยไม่ทำลายชื่อเสียงและคุณความดีของกลุ่มพ่อค้ารุ่นก่อนทำไว้ ดังนั้น เขาจะไม่ให้สินบนแก่ใคร ทำให้พวกกรมวังไม่พอใจแล้วบอกว่าจะไปหาเจ้าใหม่

แล้วขุนนางกรมวังก็ไปติดต่อกลุ่มของอิมซังอ๊กโดยยื่นข้อเสนอแบบเดียวกัน... พวกลูกน้องเห็นว่าเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ และสถานการณ์ของกลุ่มกำลังแย่ จึงควรให้สินบนจะได้กำจัดสินค้าในสต็อก แต่หัวหน้ากลุ่มไม่ยอม บอกว่าเค้าทำการค้ามานาน พบเจอเหตุการณ์แบบนี้มามาก ลำบากมามาก แต่ก็มีอุดมการณ์คือไม่ให้สินบนใคร ครั้งนี้ก็เช่นกัน แม้ว่าจะต้องหมดตัวก็จะไม่ให้สินบนใคร ลูกน้องก็พยายามโน้มน้าวเพราะกลุ่มกำลังลำบากจริงๆ

หัวหน้าคนนี้พูดขึ้นมาประโยคหนึ่ง... เป็นประโยคที่แทงเข้ามาที่ใจอ้อพอดี

..."พอเจออุปสรรคก็ละทิ้งอุดมการณ์...แล้วจะเรียกอุดมการณ์ได้อย่างไร?"...

นั่นสินะ..อุปสรรค...เป็นสิ่งที่เราต้องเจอเสมอ ไม่ว่าจะทำงาน หรือเรียนด้านใด สาขาใด ทุกคนย่อมมีอุปสรรคแตกต่างกันไปตามแต่สถานการณ์

แต่การตอบสนองของแต่ละคนที่มีต่ออุปสรรคนั้นต่างกัน...

อ้อเอง..ยอมรับว่าอยากละทิ้งอุดมการณ์ เพราะมันช่างยากเหลือเกิน ไม่รู้จะคุ้มค่ากับแรงกาย แรงใจ ต้นทุนทางสังคมและเศรษฐกิจหรือเปล่า...แต่วันนี้เข้าใจว่า...

...หากเจออุปสรรคแล้วละทิ้งอุดมการณ์...อุดมการณ์ก็ไม่ใช่อุดมการณ์อีกต่อไป...

การมีชีวิตอยู่โดยไม่มีอุดมการณ์...
คงไม่ต่างอะไรกับนักเดินทางที่ปราศจากจุดหมาย ไร้ทิศทาง...

การไม่รู้ว่าจะเดินไปที่ใด...และทำไม
มันอันตรายมากกว่าการเดินโดยมองไม่เห็นจุดหมาย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึง...
แต่รู้ว่ามันอยู่ที่ใดที่หนึ่งข้างหน้า...มากนัก

ขอให้รับยามเช้าด้วยความสดชื่นนะคะ

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2551		4 comments
Last Update : 17 กุมภาพันธ์ 2551 4:41:04 น.
Counter : 1714 Pageviews.
Share Tweet