“ทั้งสนุกและก็ทั้งอิ่มมากเลยไดยะ” เขาบอกให้เธอได้รับรู้ด้วยวงหน้าที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม

“ฉันดีใจค่ะที่คุณชอบ พรุ่งนี้สิบโมงเจอกันนะคะ”

“อาริงาโตะ โกไซมัส โอยาซึมินะไซ ไดยะ” เพียงพูดเสร็จเขาก็หอมแก้มนวลอย่างห้ามใจไว้ไม่อยู่ เพชรไพลินยกมือขึ้นมาจับแก้มของตนเองก่อนจะทำนัยน์ตาวาวโลดใส่เขา

“คุณอิจิโร่นี่คุณฉวยโอกาสกับฉันอีกแล้วนะ”

“ผมขอบคุณต่างหากล่ะ ก็มันชินนี่เวลาที่ใครทำอะไรให้ก็มักจะขอบคุณตอบแทนตลอด” ชายหนุ่มอธิบายให้เธอได้ฟัง

“อย่าบอกนะว่าคุณขอบคุณผู้หญิงทุกคนด้วยการหอมแก้มน่ะ”

“ไม่หรอก คุณน่ะเบาสุดนะไดยะ”

“หอมแก้มเบาที่สุดเหรอคะ” หญิงสาวทำแววตาสงสัยและอยากรู้ เขาก็สั่นหน้าตอบกลับมา

“ไม่ใช่หอมแก้ม แต่คนอื่นน่ะผมจูบแทนคำขอบคุณต่างหากล่ะ แต่เอคุณบอกว่าไม่ให้หอมแก้มใช่ไหม อย่างนั้นผมเปลี่ยนเป็นจูบแทนก็ได้นะ” เพียงบอกเสร็จเขาก็รั้งกายนุ่มเข้ามาประชิดแผงอกกว้าง เพชรไพลินรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที

“ไม่เอาค่ะ”

“ทำไมล่ะไม่ลองหน่อยเหรอ” พลางก้มหน้าลงมาหาเธอพร้อมกับทำนัยน์ตาระยับใส่จับจ้องไปยังเรียวปากนุ่มเบื้องหน้า หญิงสาวยกมือที่วางบนแผงอกแกร่งผลักไสเขาออกไป

“ไม่อยากลองค่ะ แล้วก็กรุณาปล่อยฉันด้วยค่ะ ฉันไม่ชอบ” รู้สึกแปลกๆ ต่อการใกล้ชิดกับอีกฝ่าย ชายหนุ่มจึงยอมทำตามที่เธอบอกโดยดีโดยคิดในใจ ตอนนี้ฉันจะปล่อยเธอไปก่อนเพชรไพลิน

“ได้แต่ถ้าวันไหนอยากจะเปลี่ยนให้ทำมากกว่าจูบก็บอกผมได้นะไดยะ” พูดอย่างทีเล่นทีจริง เธอรีบส่ายหน้าปฏิเสธในทันที

“คงไม่มีวันนั้นหรอกค่ะ ฉันไปนอนก่อนนะคะ” ซึ่งเมื่อเธอบอกเสร็จก็ก้าวเข้าไปในห้อง หลังจากที่ปิดประตูเธอก็นึกถึงฉากเมื่อครู่นี้ที่ถูกเขาดึงเข้าไปกอดอย่างแนบแน่น เกิดความรู้สึกสั่นสะท้านไปทั่วร่างก่อนที่หญิงสาวจะต่อว่าเขาออกไป “คนบ้านี่” เธอรีบจัดการอาบน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวเข้านอน

ทางด้านของชินอิจิก็พลันนึกถึงเหตุการณ์ที่ดึงอีกฝ่ายเข้ามาใกล้เมื่อครู่เช่นกัน เกิดความรู้สึกอยากจูบและครอบครองกายนุ่ม จนอยากจะฉุดกายระหงให้เข้าไปในห้องนอนของตนเองแล้วทำตามความปรารถนานั้น แต่ก็กลัวว่าแผนที่วางไว้จะพังจึงต้องระงับความต้องการไว้ก่อนเพราะอยากให้แม่กระต่ายตัวน้อยติดบ่วงของตนเองมากกว่านี้

เขาก้าวออกมาจากห้องก็เห็นอีกฝ่ายนั่งรออยู่แล้ววันนี้เพชรไพลินสวมเสื้อเชิ้ตสีชมพูทับกับเสื้อยืดแบบสายเดี่ยวสีขาวกับกางเกงยีนแบบขาสามส่วนสีเข้มกับรองเท้าส้นเตี้ยหัวแหลมแบบเปิดส้น ชินอิจิกวาดตามองร่างระหงเบื้องหน้าในลักษณะพินิจพิจารณาเป็นผู้หญิงที่ใส่กางเกงยีนได้สวยเพราะเข้ากับสะโพกได้รูปของอีกฝ่ายอย่างมาก

โดยนึกอย่างไม่ชื่นชอบทำไมอีกฝ่ายจะต้องเป็นลูกสาวของไอ้ฆาตกรชั่วนั่นด้วยกัน แววตาของชายหนุ่มเป็นประกายกร้าวยามเมื่อนึกถึงคนที่สั่งให้มาทำร้ายน้าซาโยกะกับพ่อของตน เพชรไพลินตกใจกับแววตาที่เขามองตนเองเมื่อครู่นี้ เหมือนเขาโกรธใครมามากเช่นนั้น แล้วเพียงครู่ก็เปลี่ยนเป็นประกายสดใสดังเดิมพร้อมกับรอยยิ้ม

“มารอผมนานรึยังไดยะ”

“เพิ่งออกมายังไม่ถึงสิบห้านาทีเลยค่ะ” เธอบอกให้เขาได้ทราบพร้อมกับดวงตามองไปยังร่างแกร่งเบื้องหน้า ไม่ว่า อีกฝ่ายจะสวมชุดอะไรก็ดูดีน่ามองไปหมดทีเดียว ทั้งชุดสูทแบบมีระดับและชุดไปรเวทธรรมดา จนแทบไม่อยากละสายตาไปจากอีกฝ่ายได้เลย แล้วยิ่งเวลาที่เขาสวมหมวกแก็บสีขาวก็ดูเท่มากเช่นเดียวกัน

“ผมยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย”

“เดี๋ยววันนี้ฉันพาคุณไปกินส้มตำค่ะเป็นอาหารเช้า” เพชรไพลินบอกถึงแผนการนำเที่ยวให้เขารับรู้

“กินส้วมตำอย่างนั้นเหรอ” เรียกอาหารโปรดของตนเองซะเสียทีเดียว

“ส้มตำค่ะไม่ใช่ส้วมตำ” เจ้าของห้องพักยิ้มอย่างชอบใจกับคำพูดของชินอิจิ

“แฟนคุณน่ารักดีนะคะ”

“เราไม่ใช่แฟนกันค่ะ”  หญิงสาวรีบปฏิเสธกลับไปทันที

“อ้าวเหรอคะแต่คุณสองคนดูเหมาะสมกันมากเลยค่ะ ว่าแต่วันนี้จะพักต่อไหมคะ” อีกฝ่ายแสดงความคิดเห็นออกมาหลังจากนั้น

“คงไม่แล้วล่ะค่ะว่าจะเข้ากรุงเทพเลยค่ะ” เพชรไพลินบอกออกไปอย่างชัดเจน

หลังจากที่เช็คเอาท์ห้องเป็นที่เรียบร้อย เพชรไพลินก็ขับพาเขาไปหาอะไรกินที่อัมพวาเช่นเดิม แต่สั่งเมนูอาหารไทยอย่างอื่นให้เขาได้ลองชิม ทั้งคู่ก้าวไปยังโต๊ะที่ว่าง เด็กเสิร์ฟนำเมนูมาให้กับเธอและเขา

“คุณสั่งให้ผมเลยละกันไดยะ” หญิงสาวก็จัดการสั่งให้อีกฝ่ายโดยกำชับว่าไม่เอาเผ็ดมากเพราะกลัวว่าเขาจะกินไม่ได้ ซึ่งส้มตำที่สั่งมาก็คือส้มตำไทย และ ตับหวาน กับไก่ย่าง ขนมจีนสองจาน ข้าวเหนียวสองกระติ๊บ กับปลาดุกฟูทอดกรอบที่เธอต้องสั่งทุกครั้งเมื่อมากินที่ร้านนี้ ส่วนน้ำก็เป็นน้ำเก๊กฮวยหวานๆ

เพียงครู่อาหารที่สั่งก็ถูกนำมาเสิร์ฟ ทั้งสองก็ลงมือกินอย่างไม่รอช้า  เพชรไพลินจึงถามเขาด้วยความอยากรู้ขณะที่อีกฝ่ายกำลังเคี้ยวไม่หยุด

“เป็นยังไงคะอร่อยไหมคะ” ชินอิจิพยักหน้าตอบรับกลับด้วยรอยยิ้ม

“อร่อยมากไดยะ เขาเรียกว่าอะไรบ้างเหรอ” ขณะที่ถามนัยน์ตาคู่คมก็มองใบหน้านวลไปด้วย เธอจึงบอกให้เขาได้ทราบถึงอาหารเบื้องหน้าแต่ละชนิดโดยชายหนุ่มแกล้งพูดไม่ชัด

“ส้วมตำ” เรียกอาหารของโปรดเธอซะเสียเชียวคนอื่นที่นั่งอยู่ในร้านได้ยินที่เขาบอกก็ต่างพากันสำลักกับชื่ออาหารที่กำลังนั่งกิน เพชรไพลินส่ายหน้าไปและสอนให้เขาพูดซ้้ำ

“เขาเรียกส้มตำค่ะ”

“ส้วมตำ” ยังคงพูดเพี้ยนๆ เหมือนเช่นเดิม

“อย่างนั้นไม่ต้องพูดแล้วค่ะ เรียกว่า ปาปาย่าป๊อกๆ ก็ได้ค่ะ ชายหนุ่มก็เรียกตาม

“ปาปาย่าป็อกๆ ชื่อแปลกดีนะ”

“เป็นภาษาที่คนต่างชาติชอบเรียกน่ะค่ะเวลาจะสั่งแม่ค้าให้ทำเมนูนี้ แต่ถ้าเรียกให้ถูกต้องเป็น ปาป่าย่าสลัดค่ะ” เธอบอกให้เขาได้รับรู้อย่างชัดเจน ชินอิจิมองไปยังอาหารในจานก่อนจะอธิบายให้เธอได้ฟังเป็นภาษาญี่ปุ่น พร้อมกับใช้มือชี้ไปยังจานอาหารที่ตนเองรู้จัก

“ที่ประเทศของผมเรียกว่าโสมุตามุ ส่วนจานนี้เรียกว่า โทริยากิ” ซึ่งเขาชี้ไปยังจานไก่ย่างเบื้องหน้า ทำให้เพชรไพลินได้รู้ภาษาญี่ปุ่นของอีกฝ่ายเพิ่มขึ้นสองคำ

“แล้วโสมุตามุที่บ้านของคุณหน้าตาแบบนี้รึเปล่าคะ” พลางถามด้วยแววตาอยากรู้

“ที่ผมเคยทำให้เพื่อนกินใส่แครอทกับสาหร่ายญี่ปุ่นแล้วก็ปูอัดด้วย” ชินอิจิอธิบายให้เธอได้ฟังนัยน์ตาของหญิงสาวก็เบิกกว้างขึ้นด้วยความประหลาดใจ

“คุณอิจิโร่ชอบทำกับข้าวเหรอคะ”

“ก็ชอบนิดหน่อยครับเอาไว้ว่างๆ ผมจะทำให้คุณกินนะไดยะ รับรองคุณกินแล้วจะต้องติดใจอย่างแน่นอน” เพชรไพลินก็ยิ้มและตอบรับกลับไปอย่างอ่อนหวาน

“ไว้ฉันจะรอชิมโสมุตามุฝีมือคุณค่ะ” เพียงพูดเสร็จมือเรียวก็หยิบข้าวเหนียวจากกระติ๊บที่วางอยู่เบื้องหน้าใส่ปากหลังจากที่กินไก่ย่างไปแล้ว เขาเห็นเช่นนั้นจึงถามเธอ

“ไม่กลัวมือเลอะเหรอไดยะ”

“กินแบบนี้สิคะถึงจะอร่อยคุณอิจิโร่ลองกินดูสิคะ” เพียงพูดเสร็จเธอก็หยิบข้าวเหนียวใส่ปากตามลำดับ เขาจึงวางช้อนกับส้อมแล้วใช้มือลองหยิบตามเช่นกันโดยปั้นเป็นก้อนกลมๆ ก่อนจะป้อนใส่ปากของตนเอง

“เป็นยังไงบ้างคะ”

“ก็ดีนะไดยะ” ดูเหมือนเขาจะติดใจหยิบข้าวเหนียวกินอย่างชื่นชอบแต่เพราะปั้นใหญ่ไปหน่อยจึงทำให้ต้องอาปากกว้างจนต้องเคี้ยวอย่างเต็มปากเพชรไพลินจึงเตือนเขาอย่างหวังดี

“ค่อยๆ กินก็ได้ค่ะเดี๋ยวก็ติดคอหรอกค่ะ” ซึ่งเพียงเธอพูดจบประโยคที่ว่าชายหนุ่มก็เกิดอาการดังกล่าวขึ้นในทันทีโดยไออย่างต่อเนื่องไม่หยุดเหมือนเกิดอาการสำลัก เพชรไพลินเห็นเช่นนั้นก็รีบหันมาดูแลเขาอย่างเร็ว พลางถามด้วยความห่วงใย “เป็นยังไงบ้างคะคุณอิจิโร่”

“ติดคอครับ” เขาบอกให้เธอได้รับรู้โดยยังไอไม่หยุดเหมือนเดิมจนตาแดงไปหมด

“กินน้ำนะคะคุณอิจิโร่จะได้หายสำลัก” เธอหยิบแก้วน้ำส่งให้กับเขาชินอิจิก็รับไปดื่มเพียงครู่หนึ่งอาการไอที่ว่าก็หายไป เพชรไพลินก็ยังคงถามอย่างห่วงใยไม่เลิก “ เป็นยังไงบ้างคะดีขึ้นไหมคะ”

“ดีขึ้นแล้วล่ะไดยะ ขอบคุณนะ”

“ฉันเตือนคุณยังไม่ทันขาดคำเลยว่าให้ค่อยๆ กิน”

“คุณแช่งผมนี่ไดยะ ถ้าคุณไม่พูดผมก็ไม่สำลักหรอก” ครั้นได้ยินที่เขาต่อว่าเพชรไพลินก็มองหน้าเขาด้วยความงุนงง

“ทำไมมาโทษกันอย่างนี้ล่ะคะคุณอิจิโร่ ฉันอุตส่าห์หวังดีกับคุณนะคะ กลับโดนมองในแง่ร้ายเสียนั่น” เธอโต้แย้งกลับไป

”ผมล้อเล่นน่ะ เพราะผมตะกละเองล่ะ กินต่อกันเถอะ” เขายอมรับผิดหลังจากนั้น โดยเพชรไพลินก็ลงมือกินอาหารเบื้องหน้าต่อไป

ซึ่งเมื่อกินอาหารเช้าอิ่มแล้วเพชรไพลินก็ขับรถพาเขาไปเที่ยว ชินอิจิมองไปยังวิวด้านข้างก่อนจะย้อนถามเธอกลับมาด้วยความอยากรู้

“คุณจะพาผมไปเที่ยวไหนน่ะไดยะ”

“ไปวัดค่ะ” หญิงสาวบอกให้เขาได้ทราบ

“ไปไหว้พระเหรอ” พลางย้อนถามกลับมาซ้ำ เพชรไพลินพยักหน้าตอบรับ

“ใช่ค่ะ”

เพชรไพลินขับรถไปยังวัดบางกุ้ง โดยภายในเต็มไปด้วยความร่มรื่น ปกคลุมไปด้วยต้นไม้สีเขียว เพชรไพลินพาเขาเข้าไปยังด้านในที่ซึ่งมีโบสถ์เก่าแก่อยู่ที่นั่น ชินอิจิทำนัยน์ตาตื่นตะลึง

“ไม่อยากเชื่อว่าจะมีโบสถ์อยู่ในนี้ด้วย” เมื่อเขามองไปรอบด้านก็มองเห็นรากไม้ชอนไชเข้ามายังด้านใน เพชรไพลินหันไปถามเขาด้วยความอยากรู้

“ที่ญี่ปุ่นมีวัดไหมคะ”

“มีสิที่บ้านผมในโยโกฮาม่าก็มีวัด โคโตกุอิน ครอบครัวของผมจะพาไปไหว้พระช่วงปีใหม่เป็นประจำ เรียกแบบภาษาญี่ปุ่นว่า ฮัทสิโมเดะ เพื่อสวดอธิษฐานขอพรให้แคล้วคลาดปลอดภัยจากอันตราย”

แต่ครอบครัวของเขากลับไม่เป็นเช่นนั้นเลย ขณะที่เอ่ยมือของชายหนุ่มก็กำแน่พร้อมกับสีหน้าแสดงความเจ็บปวดออกมาเพียงนึกถึงเรื่องนี้ เมื่อก่อนเขาเคยเลิกนึกถึงมันไปเพราะความเป็นเด็กที่เมื่อมีอะไรซึ่งน่าสนใจมากกว่าก็จะลืมเลือนมันไป แต่ตอนนี้เมื่อเขาเป็นผู้ใหญ่ มันไม่สามารถทำได้อย่างสมัยวัยเด็กเลย

“คนญี่ปุ่นก็มีความเชื่อเหมือนคนไทยเลยค่ะ” แต่พอเธอเห็นใบหน้าเขาคล้ายรู้สึกไม่ดีเพชรไพลินจึงถามด้วยความห่วงใย “คุณอิจิโร่เป็นอะไรรึเปล่าคะ” นั่นจึงทำให้เขารู้สึกตัวก่อนจะบอกให้รับรู้ว่าตนเองเป็นอะไร

“ผมคิดถึงครอบครัวผมน่ะ ขนาดว่าไปไหว้ขอพรให้แคล้วคลาดแต่ก็ไม่สามารถช่วยได้”

“คุณพ่อคุณท่านไปสบายแล้วค่ะ” ได้ฟังคำของเธอเขาก็ถอนหายใจออกมาโดยแรง เป็นคนอื่นคงรู้สึกดีกับคำปลอบใจแต่สำหรับชินอิจิมันจะรู้สึกดีก็ต่อเมื่อได้ทำให้ไอ้ฆาตกรกับครอบครัวของมันตายตามพ่อของตนไปเท่านั้น

“ผมก็เชื่อเช่นนั้นครับ แต่มันก็อดเสียใจไม่ได้ที่ได้อยู่ด้วยกันเพียงเวลาไม่นาน เราไปเดินดูวัดกันต่อเถอะไดยะ” ครั้นเห็นเขาคลายความไม่สบายใจลงได้เพชรไพลินก็รู้สึกดี

“ค่ะคุณอิจิโร่”

หลังจากเข้าไปไหว้พระแล้วเธอก็พาเขาออกมายังด้านนอกพลางบอกให้เขาทราบโดยเพชรไพลินก็เล่าให้เขารับรู้ถึงที่มาของรูปปั้นต่างๆ ที่อยู่ในวัดบางกุ้งเมื่อเดินผ่าน

“นั่นเป็นอนุสาวรีย์ของสมเด็จพระเจ้าตากสินค่ะ ส่วนนั่นเป็นรูปปั้นนักรบค่ะ” ทำให้ชินอิจิเพลิดเพลินกับเรื่องที่เธอเล่าโดยเฉพาะยามเมื่อได้ยินเสียงหวานๆ อยู่ตลอดเวลา นักท่องเที่ยวหลายเชื้อชาติมาสถานที่แห่งนี้อย่างมากมายแม้จะเป็นวันธรรมดาก็ตามที

“เดี๋ยวฉันถ่ายรูปให้ค่ะ” เธอขันรับอาสา

มือเรียวหยิบอุปกรณ์คู่กายซึ่งยามที่เพชรไพลินไปเที่ยวที่ไหนก็มักจะพกติดตัวไปด้วยเพื่อเก็บภาพวิวทิวทัศน์ของสถานที่ท่องเที่ยว ดวงตาของเธอสบประสานกับนัยน์ตาของเขายามเมื่อหญิงสาวยกกล้องขึ้นมาเล็งและบันทึกภาพอริยาบทของอีกฝ่าย ครั้นถ่ายรูปของชายหนุ่มไปหลายภาพ ชินอิจิก็ขันรับอาสาบ้าง

“ผลัดกันถ่ายบ้างเถอะไดยะ ให้ผมถ่ายรูปคุณบ้าง คุณถ่ายผมมาตลอดอย่างเดียวแล้ว” เขาแบมือออกมายังเบื้องหน้า

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันเป็นคนถ่ายให้ดีแล้วค่ะ”

“ไม่เอาหรอกให้ผมถ่ายคุณบ้าง” ยังคงยืนยันที่จะทำดังเดิม

“ฉันชอบเป็นคนถ่ายรูปมากกว่าค่ะ” เธอไม่ยอมส่งกล้องให้เขา

“ผมก็ชอบเป็นคนถ่ายรูปเหมือนกัน” ชินอิจิตอบกลับไปไม่ต่างกัน

“ฉันถ่ายให้คุณอย่างเดียวก็พอค่ะคุณไม่ต้องถ่ายให้ฉันหรอกค่ะ” เพชรไพลินก็ยังไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการ พยายามยกเหตุผลขึ้นมาอ้างไม่หยุด ชายหนุ่มจึงทำเสียงเข้มใส่

“ไดยะขอกล้องให้ผม”

“ไม่ให้หรอกค่ะ” พลางเอากล้องไปซ่อนไว้ด้านหลัง เขาจึงมองอย่างมุ่งมั่นพร้อมกับเดินเข้ามาหาเธอเพื่อจะแย่งกล้องไปจากมือเรียวให้ได้แต่เขาไม่ได้เดินมาแย่งหากทว่ากลับรั้งกายนุ่มเข้ามากอดอย่างแนบชิด จนใบหน้าหน้านวลซบกับแผงอกกว้างของอีกฝ่าย

“คุณอิจิโร่ ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคะ นี่มันในวัดนะคะ” เธอสั่งเขาออกไปเมื่อถูกกอดไม่ปล่อย ชายหนุ่มก็เอื้อมมือไปหยิบกล้องมาจากมือเรียวโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ก่อนจะบอกให้ได้ยิน

“ผมแค่จะเอากล้องเท่านั้นก็คุณไม่ยอมให้ผมนี่ คราวนี้ผมจะได้ถ่ายรูปคุณบ้าง” เพียงเอ่ยเสร็จชินอิจิก็จัดการบันทึกภาพของเธอ แต่ดูเหมือนนางแบบจะไม่ยอมร่วมมือด้วยได้แต่ทำหน้ามุ่ย เขาก็แกล้งถ่ายภาพทั้งที่หน้ามุ่ย

“ขนาดฉันหน้ามุ่ยคุณก็ยังจะถ่ายอีกเหรอคะคุณอิจิโร่” เธอถามเขาด้วยความอยากรู้

“ถ่ายสิ” โดยระหว่างที่ทั้งสองกำลังโต้ตอบกันนั้นเขาก็พลันมองเห็นฝรั่งต่างชาติผู้หญิงสองคนเดินผ่านมาจึงเข้าไปขอความช่วยเหลือโดยพูดเป็นภาษาอังกฤษกับทั้งสอง

“ช่วยถ่ายรูปให้ผมหน่อยสิครับ”

“ได้ค่ะ” หญิงสาวชาวต่างชาติก็ตอบรับด้วยความยินดี ชินอิจิจึงส่งกล้องในมือให้ก่อนจะเดินมาหาหญิงสาว

“ผมวานให้เขาถ่ายรูปเราสองคนให้น่ะ”

“ฉันไม่ได้อยากถ่ายรูปกับคุณสักหน่อยค่ะ” เพชรไพลินแกล้งทำเป็นปฏิเสธเขา

“ถ่ายกับผมหน่อยนะไดยะ” เขาทำน้ำเสียงกับแววตาออดอ้อนใส่ เพชรไพลินที่ไม่ใช่คนใจแข็งอะไรมากก็พยักหน้ายอมทำตาม

“ก็ได้ค่ะ” หญิงสาวจึงยิ้มให้กับกล้องเพราะถ้าทำหน้าบึ้งรูปคงออกมาดูไม่จืดอย่างแน่นอน ชินอิจิก็ยิ้มให้กับกล้องเช่นกัน หญิงต่างชาตินับเป็นภาษาอังกฤษ วัน ทู ทรี จากนั้นก็กดถ่ายภาพ ชินอิจิจึงบอกกับอีกฝ่ายซ้ำ

“ขออีกรูปหนึ่งได้ไหมครับ” พร้อมกับยกนิ้วขึ้นมาด้วย อีกฝ่ายก็ยิ้มและผงกศีรษะตอบ

“ได้ค่ะ”

“ใช้กล้องมือถือผมถ่ายนะครับ” ชินอิจิส่งโทรศัพท์ส่วนตัวของตนเองให้อีกฝ่ายไป ก่อนจะหันไปบอกหญิงสาวข้างกาย

“ขออีกรูปนะไดยะ”

“ได้ค่ะ” เพชรไพลินจึงต้องยิ้มหวานอีกคราวหนึ่ง โดยช่างภาพจำเป็นก็นับเลขเหมือนเช่นเดิม

“วัน ทู ทรี” ซึ่งคำว่าทรีทำให้เพชรไพลินรับรู้ว่าแก้มตนเองโดนสัมผัสกับอะไรบางอย่างก่อนที่จะทิ้งไว้แต่รอยสัมผัสเพียงแผ่วเบายังผิวนุ่ม แชะ!
+++++++++++++++++++++++++++
พอดีว่าจะไปทำบุญกับเพื่อนสามวันค่ะ วันนี้เลยแปะยาว ให้อ่านค่ะ แล้วเจอกันอีกสามวันนะคะ จุ๊บๆ คนอ่านที่น่ารักทุกคนค่ะ

Create Date : 31 สิงหาคม 2556
Last Update : 31 สิงหาคม 2556 8:00:19 น.		2 comments
Counter : 865 Pageviews.
Share Tweet