กลรักบุษบัน บทส่งท้าย

เอาฉากแต่งงานมาให้ทุกคนได้ยินดีกับตาเจอโรมกับยายป้าแว่นกันค่ะ

1 ปี ผ่านไป หลังจากที่เรื่องแห่งความเศร้าหมองผ่านพ้นไป เมื่อครอบครัวของเจอโรมทำใจเรื่องของเวอร์แลนผู้เป็นพี่ชายได้แล้ว งานแต่งงานระหว่างทั้งสองจึงถูกจัดขึ้นที่รีสอร์ทเดอะเมจิกเชี่ยน โดยจัดงานแต่งงานยังชายหาดให้บรรยากาศที่แสนโรแมนติกอย่างมาก

ยามนี้บุษบันสวมชุดแต่งงานสีขาวเป็นแบบเปิดไหล่นวลประดับด้วยดอกกุหลาบสีเดียวกัน บนศีรษะก็มีผ้าคลุมผมพลิ้วไหว ที่เข้ากันกับเส้นผมซึ่งถูกดัดเป็นลอน ปล่อยเคลียคลอลงมายังแผ่นหลังนวลเนียน ส่วนเจอโรมก็อยู่ในชุดสูทสีดำตัวเท่ เขาเดินกุมมือของเธอมาหาครอบครัวของเขาและของเธอ

ในงานนี้ทั้งมันทนาและทานตะวัน ที่มาพร้อมกับอัฟตาบและเหวินตี้ เจ้าชายอาหรับและเจ้าพ่อฮ่องกงคนรักของทั้งสอง รวมทั้งพริมกับปฏิคม และพัชรินทร์กับครอบครัวก็ได้มาร่วมเป็นสักขีพยานให้กับความรักของทั้งสองคนด้วย รอบด้านประดับด้วยกุหลาบสีแดงและสีขาว ที่สื่อให้เห็นถึงงานแห่งความรักที่หวานชื่น

โดยมีเสียงเพลงที่บรรเลงอย่างอ่อนหวานด้วยเสียงเปียโน และ ไวโอลิน โต๊ะของแขกก็ถูกวางไว้ยังชายหาดกว้างของพื้นทราย มีแผ่นไม้ที่วางเรียงต่อกันเป็นเวทีเบื้องหน้า ประดับด้วยซุ้มดอกกุหลาบแดงและขาวคล้ายเป็นธีมของงานแต่งงานนี้ ซึ่งมีรูปกามเทพสีขาววางเป็นฉากอยู่เบื้องหลัง พร้อมกับฉากหวานๆ ที่เป็นภาพถ่ายเวดดิ้งสตูดิโอของทั้งสองและมีชื่อย่อของทั้งคู่ด้วยตัวอักษร B และ J

“วันนี้เธอสวยมากเลยบัว” สายตาคมทอดไปยังวงหน้านวลที่ได้รับการตบแต่งอย่างสวยงาม แต่วันนี้บุษบันไม่ได้สวมแว่นเพราะเป็นวันสำคัญที่เธออยากให้เขาเห็นตนเองสวยมากที่สุด

“คุณก็หล่อเหมือนกันค่ะคุณเจอโรม”

“ถอดแว่นออกทำไมล่ะบัว” เขาถามอย่างสงสัย

“ก็ฉันอยากให้คุณเห็นฉันสวยมากกว่าเป็นยายป้าแว่นนี่คะ เดี๋ยวคุณก็ว่าเหน็บฉันอีก เป็นเจ้าสาวที่ขี้เหร่ที่สุดในโลก” เธอบอกให้เขาได้ทราบถึงเหตุผลที่ไม่สวมแว่นในวันนี้

“ดีออกจะได้ลงกินเนสต์บุ๊คให้ดังไปเลย

“เห็นไหมคุณไม่เคยชมฉันเลย” เธอบอกด้วยอาการหน้ามุ่ย

“ก็ฉันไม่ได้รักเธอที่หน้าตาแล้วนี่ ถึงเธอใส่แว่นหรือไม่ใส่ เธอก็เป็นผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุดเหมือนกันล่ะบัว”

“คุณก็เป็นผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดเหมือนกันค่ะ” อยากจะย้อนเขากลับไปบ้าง แต่หาข้อโต้แย้งไม่เจอเลย นัยน์ตาของทั้งสองสบกันอย่างวาวหวาน ต่างรับรู้ว่าทั้งสองคือคนพิเศษของกันและกัน มือใหญ่กุมมือเรียวอย่างแนบแน่นเสมือนเป็นคำสัญญาว่าจะไม่มีอะไรมาแยกทั้งคู่ให้จากกันได้

มันทนาและทานตะวันเดินเข้าไปหาพี่สาวพร้อมกับคนรัก โดยมือก็กุมมือของพี่สาวไว้อย่างแนบแน่น วงหน้านวลของทั้งสองได้รับการแต่งอย่างสวยงามต่างอวยพรให้กับทั้งคู่

“โรสกับคุณเหวินอี้ขอให้พี่บัวกับคุณเจอโรมมีความสุขมากๆ นะคะ โรสดีใจนะคะที่พี่บัวมีคนดูแลแล้ว”

“ตะวันกับคุณอัฟตาบขอให้พี่บัวกับคุณเจอโรมรักกันนานๆ นะคะ”

“ขอบใจจ้ะน้องสาวทั้งสองคนที่พี่รักมากที่สุด” บุษบันกอดร่างของทั้งคู่อย่างรักใคร่ พริมกับปฏิคมก็เดินเข้ามาอวยพรเช่นกัน

“ไอ้บัวอย่าลืมรีบมีหลานมาให้ฉันกับไอ้พริมเลี้ยงเร็วๆ ด้วยล่ะ” เพื่อนชายเอ่ยขึ้นมา

“ฉันขอให้แกมีความสุขมากๆ เลยนะไอ้บัว ดีใจที่เพื่อนได้แต่งงานสักที”

“ขอบใจแกสองคนมาก ฉันต้องรีบมีลูกเร็วๆ แน่นังแจส ขืนมีช้ากว่านี้คงแย่ แล้วฉันก็ขออวยพรขอให้แกสองคนเจอคนดีๆ ให้เข้ามาดูแลชีวิตเหมือนฉันนะ” เพียงบอกเสร็จเธอก็กอดร่างของเพื่อนสนิทอย่างแนบแน่น

“ผมให้สัญญากับทุกคนครับว่าผมจะดูแลบัวเป็นอย่างดี จะไม่มีวันทำให้บัวเสียใจอย่างเด็ดขาด” มาร์โอกับบอดี้การ์ดทั้งสี่คนก็เดินเข้ามาอวยพรให้กับทั้งสองด้วย

“ผมดีใจนะครับที่ได้เป็นลูกน้องของคุณเจอโรม ทำให้ผมได้มีวันนี้ ขอให้คุณเจอโรมกับคุณบัวมีความสุขและรักกันนานๆ นะครับ”

“ขอบใจนะมาร์โอ ฉันก็ดีใจที่มีนายเป็นลูกน้อง”

“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้ฉันค่ะคุณมาร์โอ”

“พวกเราขอให้คุณเจอโรมกับคุณบัว มีความสุขและมีเจ้าตัวเล็กออกมาวิ่งเล่นเร็วๆ นะครับ”

“ขอบคุณทุกคนมากครับ/ค่ะ” เจ้าบ่าวเจ้าสาวยิ้มให้กับทุกคน หลังจากนั้นบิดาและมารดาของเขาก็เข้ามาอวยพร

“แด๊ดกับมัมดีใจนะที่ลูกได้มีครอบครัวที่อบอุ่นของตัวเอง ขอให้ประคับคองความรักกันไปนานๆ นะลูก”

“ขอบคุณครับแด๊ดมัม/ ขอบคุณค่ะ”ทั้งสองตอบรับคำอวยพรพร้อมกัน โดยบิดากับมารดาก็ดึงร่างของทั้งคู่เข้าไปกอดด้วยความรัก

“พี่กับคุณโป้งดีใจด้วยนะจ๊ะ สำหรับงานแต่งงานของบัว ขอให้บัวกับคุณเจอโรมมีความสุชมากๆ นะคะ”

“ขอบคุณพี่พัชกับคุณโป้งมากค่ะ” บุษบันตอบรับกลับไปด้วยรอยยิ้มอย่างอ่อนหวาน

กระทั่งได้เวลาสวมแหวนให้แก่กันเจอโรมก็กุมมือเรียวที่ใส่ถุงมือลูกไม้แสนหวาน พากันไปยืนยังด้านหน้าก้าวไปยังพื้นที่ปูด้วยพรมสีแดงเป็นแนวยาว ระหว่างทางก็มีกลีบดอกกุหลาบโปรยให้กับทั้งสองคน เจอโรมเอ่ยถึงความรู้สึกของตนเองออกมาให้ทุกคนได้รับรู้

“ผมไม่เคยคิดเลยครับว่าผมจะได้พบกับผู้หญิงที่วิเศษมากที่สุดอย่างนี้ บัวคือผู้หญิงที่ผมอยู่ด้วยแล้วมีความสุข แล้วก็ยังเป็นคนที่ช่วยชีวิตผมไว้ทุกครั้ง แม้ว่าใครจะมองเธอไม่สวย  หรืออายุมากกว่าผมก็ตามที แต่ผมเชื่อว่าพระเจ้าได้มอบสิ่งที่คู่ควรและเหมาะสมกับผมมากที่สุดแล้ว ผมรักผู้หญิงคนนี้สุดหัวใจครับ ได้ยินคำพูดของเขาแล้วบุษบันก็ร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ

“เจ้าสาวร้องไห้แล้วครับ” เจอโรมจึงเช็ดหยาดน้ำตาที่แก้มนวลให้อย่างอ่อนโยนแล้วย้อนถาม

“ร้องไห้ทำไมกันบัวหรือว่าฉันพูดอะไรผิดไป”

“ฉันซาบซึ้งกับคำที่คุณพูดค่ะคุณเจอโรม” บุษบันบอกให้เขาได้รับรู้เพราะไม่เคยคิดว่าเขาจะพูดประโยคเหล่านี้ออกมาได้ ชายหนุ่มจึงยิ้มอย่างอารมณ์ดี

“ปกติผมไม่เคยชมเธอเลยครับ ชอบว่าเธอเป็นยายป้าแว่นเป็นประจำ เธอก็เลยน้อยใจอยู่บ่อยๆ แต่คำพูดไม่สำคัญเท่ากับการกระทำของผมหรอกครับ ถึงผมจะปากเสียกับเธอ แต่ผมพร้อมที่จะรักและปกป้องเธอตลอดชีวิตครับ”

“ต่อไปมาฟังความรู้สึกของเจ้าสาวบ้างครับ” พิธีกรส่งไมค์ให้กับเธอ

“ไม่เคยคิดเลยค่ะว่าผู้หญิงธรรมดา แถมใส่แว่น แล้วอายุเยอะแล้วอย่างบัว จะได้พบกับผู้ชายที่น่ารัก อายุน้อยและเพอร์เฟ็คมากขนาดนี้  คุณเจอโรมคือผู้ชายที่แตกต่างจากบัวมาก มันเป็นเรื่องยากที่คนอยู่ในตำแหน่งสูงจะมองลงมายังคนที่ต่ำกว่า ซึ่งบัวเป็นเพียงแค่ลูกน้องในโรงแรมเท่านั้น ถ้าจะมีก็คงเป็นแค่เพียงความฝัน แต่เขาก็ทำให้รู้ว่าบัวไม่ได้ฝันไปค่ะ เขาคือสิ่งที่พิเศษสำหรับบัวมากค่ะ บัวรักผู้ชายคนนี้สุดหัวใจมากค่ะ”

หลังจากนั้นทั้งสองก็ต่างแลกแหวนแทนใจให้แก่กันและกัน เจอโรมกุมมือเรียวขึ้นมาและบรรจงสวมแหวนที่นิ้วนางให้กับเธอ ก่อนจะจุมพิตไปยังมือเล็กนั้น บุษบันก็สวมแหวนให้กับเขาที่นิ้วนางเช่นกัน แต่พอเธอจะจุมพิตที่มือของชายหนุ่ม เจอโรมก็ดึงมือหลบพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มไปยังแก้มของตนเองแทน

ทั้งยังขยับวงหน้าคมไปใกล้เธอด้วย บุษบันจึงหอมแก้มตามที่เขาเรียกร้อง เขาก็เอียงหน้าอีกด้านให้อีก หญิงสาวก็จุมพิตที่แก้มของเขาต่อ ก่อนที่เธอจะโยนช่อดอกไม้ไปยังเบื้องหลัง ซึ่งผู้หญิงในงานต่างพากันที่จะแย่งช่อดอกไม้ของเจ้าสาวให้ได้

หลังจากโยนดอกไม้แล้ว เจอโรมก็ยื่นมือไปข้างหน้าของเจ้าสาว บุษบันก็วางมือเรียวลงไปบนมือเขา ชายหนุ่มก็กุมมือเล็กไว้และบอกกับเธอให้ได้ยิน

“มาเต้นรำกันนะบัว”

แล้วเขาก็นำพาร่างนวลในชุดเจ้าสาวให้เต้นไปยังเวทีเบื้องหน้าตามจังหวะเสียงเพลงที่อ่อนหวาน ราวกับบุษบันเหมือนอยู่ในความฝันเสียจริง หากใบหน้าคมและ เรือนร่างแกร่งที่ปรากฏอยู่เบื้องหน้าช่วยยืนยันให้เธอรับรู้ว่านี่คือความจริง เขาดึงร่างเล็กเข้ามากอด ก่อนจะจุมพิตไปยังเรียวปากนุ่มของบุษบัน เจ้าสาวที่โชคดีอย่างมากมาย เพียงครู่เจอโรมก็ผละวงหน้าคมออกมาบอกให้เธอรับรู้

“ฉันรักเธอนะบัว”

“ฉันก็รักคุณเหมือนกันค่ะ”

นัยน์ตาของทั้งคู่สื่อความรู้สึกให้ได้รับรู้ ทุกคนต่างปรบมือให้กับความหวานและบรรยากาศที่เป็นสีชมพู เมื่อหัวใจสองดวงหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ท่ามกลางสายลมและแสงดาวที่ทอประกายความงดงามให้กับชีวิตของทั้งคู่ว่าจะรักและดูแลกันตลอดไป

... อุปสรรคทำให้เราได้รู้จักคุณค่าของความรักมากขึ้น...
+++++++++++++
ขอบคุณที่ติดตามนิยายข้าวมาตลอดนะคะ
เป็นแนวที่ไม่เคยเขียนมาก่อนค่ะ ทำให้คนอ่านมีความสุขได้ก็ดีใจละค่ะ

เรื่องนี้สงสารหมดเลยค่ะ สงสารยายบัวด้วย ซวยจริงๆ เจ็บตัวตลอด มีใครอยากจะเป็นยายบัวไหมคะ แต่ลงทุนเจ็บตัวหน่อยนะคะ
ส่วนเจอโรมก็น่าสงสารที่รู้ความจริงว่าคนที่คิดฆ่าตัวเองคือพี่ชายที่รักมาก ใครจะไปคิดว่าพี่ชายจะเกลียดตัวเองมากอย่างนี้
เวอร์แลนก็น่าสงสารค่ะ เพราะว่าในชีวิตจริงก็เป็นแบบนี้ คนที่ไม่มีลูกแต่ขอเด็กมาเลี้ยงเพื่อให้ลูกอิจฉามาเกิด คนรู้จักข้าวก็ทำค่ะ พอมีลูกก็ไม่สนใจเด็กที่ขอมาเลี้ยงเลย เป็นเด็กผู้หญิงค่ะ กลายเป็นเด็กเที่ยว ติดยา และสุดท้ายเป็นเอดส์ ซึ่งเราเคยสนิทเคยเล่นกันมาแต่เด็ก พอมารู้ว่าชีวิตเป็นแบบนี้ก็รู้สึกสงสารมาก ตอนเขียนฉากตอนจบก็รู้สึกสงสารตัวร้ายเหมือนกันค่ะ ที่ทำทุกอย่างแต่ก็ไม่เคยได้รับความรัก ต้องโทษผู้ใหญ่ค่ะที่ไม่ทำตัวเหมือนเดิม พอดีแฟนนิยายข้าวเม้นท์ไว้ ขอเอามาแปะให้อ่านนะคะ

น่าสงสารมากค่ะคุณ sakeena ถ้าเด็กต้องเจอแบบนี้

แล้วรอเจอกับบ่วงรักจอมมาเฟียนะคะ บ้ายบายค่ะทุกคน
ดีใจค่ะที่คุณตานอยชอบแนวนี้ของข้าวค่ะ

Create Date : 28 มกราคม 2557		3 comments
Last Update : 28 มกราคม 2557 13:14:47 น.
Counter : 1908 Pageviews.
Share Tweet